Είναι αδιαμφισβήτητο πως η ελληνική πλευρά επέλεξε την εφαρμογή μιας οικονομικίστικης λογικής, η οποία εφαρμόζεται λανθασμένα από την Δύση και εδράζεται στην πεποίθηση πως η εμβάθυνση των οικονομικών σχέσεων μεταξύ δύο δρώντων δύναται να συντελέσει στην σταθεροποίηση ενός γεωγραφικού συστήματος.
Κάτι τέτοιο αποτελεί ένα λογικό άλμα όταν αναφερόμαστε σε κράτη όπως η Τουρκία τα οποία δεν λειτουργούν με βάση τον οικονομικό και τον πολιτικό πυλώνα ισχύος, αλλά κυρίως υπό το καθεστώς των άλλων δύο πυλώνων ισχύος, τον πολιτισμικό και τον στρατιωτικό.
Η διακήρυξη φιλίας των Αθηνών που υπογράφηκε μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, επομένως, οδηγεί στο εύλογο συμπέρασμα πως οι δύο δρώντες επέλεξαν να εξαγοράσουν χρόνο, όμως μένει να διαπιστωθεί πως θα αξιοποιηθεί αυτό το διάστημα, κυρίως από την πλευρά της Ελλάδας.
Η Ελλάδα κακώς συμφώνησε στην σύναψη πολλαπλών συμφωνιών οικονομικής φύσεως, έστω και εάν αυτές εκτείνονται σε ζητήματα «χαμηλής πολιτικής». Οι συμφωνίες αυτές προσδίδουν διπλωματικό κεφάλαιο στην Τουρκία, ενώ υποτίθεται πως η Ελλάδα θα έπρεπε να επιδιώκει την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απομόνωση της Τουρκίας.
Προφανώς, υπάρχει εξωτερική πίεση απέναντι στην Ελλάδα, κυρίως από την Γερμανία, κάτι που αποδεικνύεται και στο ζήτημα του Μπελέρη, αλλά και από πολλές δηλώσεις Γερμανών αξιωματούχων κατά περιόδους.
Για να γίνει κατανοητό όμως το πλαίσιο μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκαν αυτές οι συμφωνίες με την Τουρκία, αλλά και γενικώς η συνάντηση μεταξύ των δύο ηγετών, θα ήταν καλό να αναφερθούν οι κινήσεις της Τουρκίας στο πεδίο από την ημέρα των σεισμών που έπληξαν τις ανατολικές επαρχίες της μέχρι και σήμερα.
Το συμπέρασμα που γεννάται εάν ληφθούν υπόψη τα ανωτέρω, είναι πως η Τουρκία αποτελεί ένα παίκτη ο οποίος δεν έχει σταματήσει να κινείται σε περιφερειακό επίπεδο, με σκοπό να αυξήσει την γεωπολιτική επιρροή του και να πλασαριστεί καλύτερα από την Ελλάδα, εν μέσω καταιγιστικών εξελίξεων.
Επομένως, η Ελλάδα δεν είχε κανένα απολύτως λόγο να δώσει την οποιαδήποτε ευκαιρία στην Τουρκία να ενισχύσει περαιτέρω την φαρέτρα των κινήσεων της. Ειδικά δε, εφόσον οι Τούρκοι αναμένεται να επανέλθουν στην επιθετική πρακτική τους, εάν δεν ικανοποιηθούν πάγια αιτήματα τους. Η Τουρκία αντιλαμβάνεται τις διεθνείς σχέσεις υπό το νομαδικό πρίσμα της συνεχούς παρενόχλησης και πρόκλησης μικρών τετελεσμένων τα οποία αποκτούν καθεστώς πολιορκίας έναντι των αντιπάλων.
Συμπερασματικά η Ελλάδα θα πρέπει για όσο διάστημα διαρκεί η «κατάπαυση πυρός» να ολοκληρώσει όσο το δυνατόν ταχύτερα τα εξοπλιστικά της προγράμματα και την διπλωματική της ενίσχυση.
Huffington Post
H Τουρκία θα είναι πάντα … Τουρκία και είναι μάταιο να προσπαθούν οι εθελόδουλοι και ψοφοδεείς πολιτικοί μας να πείσουν τον λαό για “βελτίωση τού κλίματος” και άλλα φαιδρά.
“Προφανώς, υπάρχει εξωτερική πίεση απέναντι στην Ελλάδα, κυρίως από την Γερμανία, κάτι που αποδεικνύεται και στο ζήτημα του Μπελέρη, αλλά και από πολλές δηλώσεις Γερμανών αξιωματούχων κατά περιόδους”
Ασφαλώς υπάρχει και οι ταγοί μας σκύβουν τον κεφάλι, όπως πολύ καθαρά έδειξε η γνωστή στάση Γεραπετρίτη απέναντι στον Ερντογάν στις 7 τρέχοντος. Είναι η πολιτική τής υποτέλειας και τού ενδοτισμού, όπως ακριβώς την δίδαξε ο Σημίτης από τα Ίμια (1996) κι εντεύθεν. Ο σημερινός πρωθυπουργός είναι ίσως ο πιο δουλικός έναντι των ΗΠΑ και τής Γερμανίας, αδιαφορώντας εντελώς για τα συμφέροντα τής χώρας.