«Γαλάζια Πατρίδα» καί ἡ Θράκη!
ΟΥΤΕ τά προσχήματα δέν τηροῦν τά ἐνεργούμενα τῆς Ἀγκύρας στήν Θράκη. Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού τό μειονοτικό κόμμα ΚΙΕΦ χρησιμοποιεῖ τίς εὐρωεκλογές γιά νά κάνει ἐπίδειξη δυνάμεως. Γνωρίζει ὅτι ἡ αὐτόνομη κάθοδός του δέν θά ὁδηγήσει στήν ἐκλογή κανενός εὐρωβουλευτοῦ, ὅμως δέν εἶναι αὐτός ὁ στόχος του. Στόχος του εἶναι νά δείξει στά ἑλληνικά κόμματα, ἀλλά καί στούς πολῖτες τῆς Θράκης, ὅτι οἱ μουσουλμᾶνοι (τούς ὁποίους τό ΚΙΕΦ θεωρεῖ Τούρκους) ἀποτελοῦν ρυθμιστικό παράγοντα γιά τά πολιτικά πράγματα τῆς περιοχῆς. Θά εἶναι αὐτός μοχλός ἐκβιασμοῦ γιά ὁλόκληρο τό ἑλληνικό πολιτικό σύστημα. Τό ὁποῖο δυστυχῶς –πλήν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων– ἐθελοτυφλεῖ.
Τό ΚΙΕΦ κατεβαίνει στίς εὐρωεκλογές μέ τό σύνθημα «Χθές ἤμασταν Τοῦρκοι, σήμερα εἴμαστε Τοῦρκοι, αὔριο θά εἴμαστε πάλι Τοῦρκοι.» Στήν δέ γαλάζια (γιά νά παραπέμπει στήν Γαλάζια Πατρίδα τοῦ Ἐρντογάν) ἀφίσα τοῦ κόμματος ἀπεικονίζεται ὁ χάρτης τῆς Θράκης δίπλα στήν κάλπη τῶν εὐρωεκλογῶν, μέ τό σῆμα τῆς ΕΕ. Στήν Ἑλλάδα τῆς ὁποίας εἶναι πολῖτες, οὐδεμία ἀναφορά.
Μόνον συκοφαντίες. Καί συγκεκριμένα ὁ ἰσχυρισμός ὅτι: «Κανείς δέν μπορεῖ νά ἀποφασίσει γιά τήν ταυτότητά μας. Δέν παραχωροῦμε αὐτήν τήν ἐξουσία σέ κανέναν. Ὑπεύθυνοι γιά τίς ἀποφάσεις μας εἴμαστε ἐμεῖς καί μόνο ἐμεῖς».
Ἀναφορά ὅμως κάνουν οἱ ἐπί κεφαλῆς τοῦ ΚΙΕΦ. Ἀναφορά συκοφαντική. Διότι κατηγοροῦν τήν χώρα ὅτι τούς στερεῖ δικαιώματα καί ὅτι προσπαθεῖ νά ἀλλάξει τήν δημογραφική δομή τῆς περιοχῆς. Αὐτά ὑπεστήριξε ἡ πρόεδρος τοῦ κόμματος Τσιγδέμ Ἀσάφογλου σέ προεκλογική της ὁμιλία προχθές στόν οἰκισμό Ἀμάραντα τοῦ Δήμου Μαρωνείας-Σαπῶν. Μίλησε γιά οἰκονομική καταπίεση, στέρηση τῶν δικαιωμάτων τῆς μειονότητος, μεταναστευτική κρίση, ἀνισότητα ἀγροτικῶν πριμοδοτήσεων, ἐκπαιδευτική ἀνισότητα, ἀντιδημοκρατική στάση ἔναντι στήν μειονότητα καί πολλά ἀκόμη.
Οἱ ἕωλοι ἰσχυρισμοί τῆς κ. Ἀσάφογλου καί ὅλων τῶν ἐκπροσώπων τοῦ ΚΙΕΦ περιστρέφονται στούς ἴδιους ἄξονες, τούς ὁποίους εἶναι προφανές ποιό κέντρο ἔχει συντάξει. Ὑποστηρίζουν συγκεκριμένα οἱ ὑποψήφιοι τοῦ ΚΙΕΦ:
Τό τίμημα τοῦ νά εἶσαι μειονότητα στήν Ἑλλάδα εἶναι πολύ ὑψηλό.
Εἴμαστε πιστοί πολῖτες αὐτῆς τῆς χώρας καί θυσιασθήκαμε γιά τήν ὑπεράσπισή της. Πράξαμε τό χρέος μας.
Τά ἐδάφη μας ἀπαλλοτριώθηκαν δυσανάλογα μέ διάφορες δικαιολογίες γιά νά καταρρεύσει ἡ οἰκονομική δομή.
Κατήργησαν τήν ὑπηκοότητα περίπου 60 χιλιάδων ἀνθρώπων.
Δοκίμασαν κάθε μέθοδο γιά νά μᾶς μειώσουν σέ αὐτά τά ἐδάφη.
Δέν ἔχουμε λάβει ποτέ τό μερίδιό μας ἀπό τά ἀσφάλιστρα πού δίνει ἡ ΕΕ.
Ἔκαναν τήν περιοχή μας τήν φτωχότερη περιοχή καί ἐπέτρεψαν στήν μειονότητά μας νά μεταναστεύσει.
Ἔχουν κάνει ἕνα πολύ σοβαρό βῆμα γιά νά ἀλλάξουν τήν δημογραφική δομή.
Τά δικαιώματά μας τῆς ἰθαγένειας ἔχουν σφετεριστεῖ ἐδῶ καί χρόνια καί τά μειονοτικά μας δικαιώματα ἔχουν ἐπίσης ἀπαξιωθεῖ.
Ἔκλεισαν ἕνα-ἕνα τά σχολεῖα μας, ἐπικαλούμενοι τήν ἔλλειψη παιδιῶν ὡς δικαιολογία, ἀλλά δέν τά ἄνοιξαν ποτέ ξανά. Μείωσαν τά σχολεῖα μας ἀπό 320 σέ 90.
Μᾶς ἀφαίρεσαν τήν διαχείριση τῶν ἱδρυμάτων.
Δέν ἀναγνώρισαν τούς ἐκλεγμένους μουφτῆδες καί τούς κορόιδευαν ὡς πειρατές. Ἄλλαξαν τίς ἐξουσίες τῶν μουφτήδων.
Ἔκλεισαν τίς ἱστορικές μας ἑνώσεις γιά νά ἀρνηθοῦν τήν ταυτότητά μας. Δέν ἐφάρμοσαν τίς ἀποφάσεις τοῦ ΕΔΑΔ γιά τό θέμα αὐτό. Οἱ ἰσχυρισμοί αὐτοί εἶναι τόσο ἐξοφθάλμως ἐξωπραγματικοί, πού δέν χρειάζεται νά κοπιάσει κανείς ἰδιαιτέρως γιά νά τούς ἀνασκευάσει. Δέν θά κάνουμε λοιπόν τόν κόπο. Γιά μίαν ἀκόμη φορά ὅμως, καλοῦμε τούς πολιτικούς μας ταγούς σέ ἐπιφυλακή. Ἡ Θράση εὑρίσκεται στό στόχαστρο τῶν Τούρκων καί κάποια μέλη τῆς μειονότητος ἔχουν μετατραπεῖ σέ μοχλό ἀνατροπῆς τῆς συναλληλίας τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων τῆς Θράκης, προκειμένου νά διαταραχθεῖ τό κλῖμα ἠρεμίας καί νά βρεῖ εὐκαιρία νά ἐπεκτείνει ὁ Ἐρντογάν τίς διεκδικήσεις του.
estianews.gr
Ας περιμένουμε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών για να δούμε πόσα απίδια από τους μειονοτικούς της Θράκης-όχι όλης της χώρας -έπιασε ο σάκος της κυρίας Ασάφογλου .
Πάντως όλοι προσέξαμε ότι ο Μουφτής της Κομοτηνής -έδρας και του Τουρκικού Προξενείου- σφιχταγκάλιασε κατά την επίσκεψή του τον κ. Κασσελάκη.
Ας μη φοβόμαστε τον φόβο μας .
Η Τουρκική-Μουσουλμανική Μειονότητα της Δυτικής Θράκης
Πρώτων, οι μουσουλμάνοι της μειονότητας είναι περίπου 140-150.000. Από αυτούς οι 120.000 ζουν στη Δυτική Θράκη και οι υπόλοιποι 30.000 στη Γερμανία και στην υπόλοιπη Ελλάδα, κυρίως στην Αθήνα (π.χ. στο Γκάζι), στον θεσσαλικό κάμπο, αλλά και αλλού. Υπάρχουν επίσης 46.000 Τούρκοι από τη Δυτική Θράκη, από τους οποίους αφαιρέθηκε η ελληνική υπηκοότητα με το γνωστό άρθρο 19 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, και ζουν στην Τουρκία, κυρίως στην Κωνσταντινούπολη (Μπουγιούκ Τσέκμετζε, Ζεϊτίν Μπουρνού κ.α.) και στην Προύσα. Πάνω από 200.000 άτομα στην Τουρκία έχουν ρίζες από τη Δυτική Θράκη (από κάποιον παππού, κάποια γιαγιά κ.τ.λ.).
Δεύτερον, το 1923 οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης ήταν περίπου 112.000, και δεν ήταν το 30% του πληθυσμού της Δυτικής Θράκης όπως είναι σήμερα, αλλά η πλειοψηφία του πληθυσμού, το 67% (περισσότερο από τα 2/3), στους οποίους ανήκε το 84% της γης. Οι Έλληνες ήταν λιγότερο από το 1/5 του πληθυσμού (18%) και οι οποίοι κατήχαν το 5% περίπου της γης. Οι υπόλοιποι κάτοικοι της Δ.Θράκης ήταν Βούλγαροι, Αρμένιοι, Εβραίοι κ.α.. Αργότερα εγκατέστησαν στην περιοχή 200.000 χιλιάδες περίπου Έλληνες πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και από την Ανατολική Θράκη, Αρμένιους, Εβραίους, Πόντιους από τον Καύκασο κ.α.
Να υπενθυμίσουμε και τα του άρθρου 19. Το άρθρο 19 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας όριζε «όσοι πολίτες αλλογενείς εγκατέλειψαν την Ελλάδα χωρίς την πρόθεση επανόδου, μπορούν να απωλέσουν την ελληνική τους ιθαγένεια». Βάση των διατάξεων του συγκεκριμένου άρθρου 60.004 Έλληνες πολίτες απώλεσαν την ελληνική τους ιθαγένεια την περίοδο από το 1955 μέχρι το 1998 όπου το εν λόγω άρθρο βρισκόταν σε ισχύ. Από την ομάδα των 60.004 απολεσθέντων την ελληνική ιθαγένεια, οι 46.638 ήταν μέλη της Τουρκικής-Μουσουλμανικής μειονότητας της Δυτικής Θράκης.
Όπως προκύπτει από τους αριθμούς κύρια ομάδα στόχος του άρθρου 19 υπήρξαν τα μέλη της Τουρκικής Μειονότητας, η πρώτη ωστόσο ομάδα στόχος ήταν οι σλαβόφωνοι ντόπιοι κάτοικοι της κεντρικής και δυτικής Μακεδονίας οι οποίοι στην πλειονότητα των περιπτώσεων εγκατέλειψαν την Ελλάδα αμέσως μετά το τέλος του Εμφυλίου πολέμου (1949).
Η εφαρμογή του άρθρου 19 ενισχύονταν σε περιόδους κρίσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και επηρεαζόταν από τις εξελίξεις που λάμβαναν χώρα στο εσωτερικό της μειονότητας. Τα χρόνια που ακολούθησαν την κρίση στο Κυπριακό τη δεκαετία του 60 σημειώθηκε αύξηση του αριθμού αφαιρέσεων ελληνικής ιθαγένειας. Το ίδιο ίσχυσε και τη χρονική περίοδο που στην περιοχή δραστηριοποιούνταν οι ανεξάρτητοι μειονοτικοί κομματικοί συνδυασμοί, δηλαδή από τα μέσα του 1980 και στις αρχές του 1990.
Οι στόχοι του άρθρου 19 παραμένουν συγκεχυμένοι αν αναλογιστεί κανείς ότι από τη μία πλευρά η εφαρμογή του μπορεί να θεωρηθεί ως μια συγκαλυμμένη μορφή σύγχρονης εθνοκάθαρσης, ενώ από την άλλη πλευρά το ελληνικό κράτος είχε συμφέρον να παραμείνει ο πληθυσμός της μειονότητας στην περιοχή ως πολιτικό αντιστάθμισμα στις διαπραγματεύσεις με την Ελληνορθόδοξη μειονότητα στην Τουρκία.
Το ίδιο το άρθρο περιείχε μία σειρά από ασάφειες και ρευστές έννοιες, εξαιρετικά δύσκολο να προσδιοριστούν με ακρίβεια και σαφήνεια, γεγονός που βοηθούσε την αυθαίρετη εφαρμογή του. Ενώ για παράδειγμα το άρθρο είχε βασική προϋπόθεση να εγκαταλείψει κάποιος την χώρα, ωστόσο εφαρμόστηκε και σε περιπτώσεις ανθρώπων που δεν έφυγαν ποτέ από την Ελλάδα. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι άνθρωποι που μετακινήθηκαν από την Θράκη στην Αθήνα απώλεσαν την ιθαγένειά τους, άνθρωποι που δεν εξέδωσαν ποτέ διαβατήριο, υπήρξε περίπτωση πολίτη που απώλεσε την ιθαγένειά του ενώ υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία.
Η όλη διαδικασία λάμβανε χώρα κάτω από απόλυτη μυστικότητα και οι αποφάσεις σπανίως ανακοινώνονταν στους ίδιους τους ανιθαγενείς. Σε πολλές περιπτώσεις αρκούσε και μια απλή πληροφορία ότι κάποιος έφυγε από το χωριό για σπουδές στην Τουρκία, προκειμένου να χάσει την ιθαγένειά του. Συνήθως οι ίδιοι ενημερωνόταν με την επιστροφή τους στην Ελλάδα όταν προσπαθούσαν να διασχίσουν τα σύνορα, ενώ σε άλλες περιπτώσεις ενημερωνόταν σε δοσοληψίες με κρατικές υπηρεσίες. Υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων που ενημερώθηκαν μετά από χρόνια για την απώλεια της ιθαγένειάς τους.
Οι αφαιρέσεις ιθαγένειας υλοποιούνταν με απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών και γινόταν είτε ατομικά είτε ομαδικά. Μία μόνο υπουργική απόφαση του 1991 αφαίρεσε την ιθαγένεια από 248 μέλη της Τουρκικής Μειονότητας, όλοι κάτοικοι της Ροδόπης, ενώ άλλη απόφαση της ίδια χρονιάς αφαίρεσε την ιθαγένεια σε 57 μειονοτικούς από την Ξάνθη.
Η Τουρκία κατά το παρελθόν ευνοούσε τα μεταναστευτικά ρεύματα. Την περίοδο 1951-1957 περίπου 19.500 Τούρκοι από την Θράκη μετανάστευσαν στην Τουρκία. Η πλειονότητά τους μετακινήθηκε βάσει της πολιτικής της ελεύθερης μετανάστευσης και απέκτησαν με σχετική ευκολία την τουρκική υπηκοότητα. Από το 1960 και μετά η Τουρκία σκληραίνει τη στάση της ως προς τις χορηγήσεις ιθαγένειας σε ανιθαγενείς προκειμένου να αποτρέψει περαιτέρω μεταναστευτικά ρεύματα από τη Δυτική Θράκη.
Την περίοδο του στρατιωτικού καθεστώτος του Kenan Evren (1980-1983) και μετά από ισχυρές πιέσεις του Συλλόγου Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης, χορηγήθηκαν πάλι ιθαγένειες σε όσους ανιθαγενείς μετανάστευσαν στην Τουρκία. Η διαδικασία αυτή κράτησε μέχρι το 1990. Έκτοτε η Τουρκία σταμάτησε τη χορήγηση ιθαγενειών, ωστόσο παρείχε άλλα δικαιώματα σε δυτικοθρακιώτες Τούρκους, όπως διευκόλυνση στη χορήγηση αδειών παραμονής, διευκολύνσεις στην αγορά εργασίας κλπ.
Οι απώλειες ιθαγένειας με αυθαίρετο τρόπο δημιούργησαν μία ομάδα ανθρώπων οι οποίοι δεν μπορούσαν να εξυπηρετήσουν καμία ανάγκη τους και δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν σε κανένα επίπεδο καθώς δεν ήταν σε θέση να ικανοποιήσουν ούτε μικρές συναλλαγές. Τα παιδιά των ανιθαγενών καταδικαζόταν κι αυτά μαζί με τους γονείς τους και υπήρξαν πολλές περιπτώσεις ανηλίκων ανιθαγενών.
Το άρθρο 19 καταγγέλθηκε και από διεθνείς οργανισμούς ως αντισυνταγματικό και ρατσιστικό. Η ανακήρυξη της ισονομίας και ισοπολιτείας από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για τα μέλη της μειονότητας το 1991 σταμάτησε τη μεγάλη μεταναστευτική ροή προς την Τουρκία, ωστόσο για αρκετό καιρό συνεχίστηκαν οι αφαιρέσεις ιθαγένειας μέχρι την κατάργησή του το 1998.
Ο ακριβής αριθμός των ανιθαγενών που βρίσκονται σήμερα εγκατεστημένοι στην Ελλάδα δεν είναι γνωστός. Το ελληνικό κράτος αρνείται συστηματικά να δώσει επίσημα στοιχεία για τον αριθμό των ανιθαγενών, ενώ αρκείται στο να αναφέρει ότι έχουν εκδοθεί 148 δελτία ταυτότητας ανιθαγενούς χωρίς αυτό να είναι δηλωτικό του ακριβή αριθμού των ανιθαγενών που ζούνε σήμερα εντός της επικράτειας.
Το άρθρο 19 καταργήθηκε το 1998 χωρίς η κατάργησή του να έχει αναδρομική ισχύ που σημαίνει ότι δεν αποκατέστησε ποτέ τις απολεσθέντες ιθαγένειες. Το αποτέλεσμα ήταν η ομάδα των ανιθαγενών να παραμείνουν ανιθαγενείς διαιωνίζοντας έτσι την καταπάτηση ενός θεμελιώδους δικαιώματος, αυτού της ιθαγένειας, καθώς επίσης και μιας σειράς άλλων δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτό, όπως το δικαίωμα στην εργασία, στην ελεύθερη και απρόσκοπτη μετακίνηση, στην οικογένεια κ.ά.
Κατά καιρούς προτάθηκαν διάφορες λύσεις για την αποκατάσταση ιθαγενειών, όπως η διαδικασία της πολιτογράφησης που εφαρμόζεται σε περιπτώσεις μεταναστών. Καμία από τις λύσεις δεν ήταν δηλωτική ειλικρινών προθέσεων για να λυθεί οριστικά το πρόβλημα. Η επαναχορήγηση της ιθαγένειας από άτομα που παρανόμως τους αφαιρέθηκε, θα αποτελέσει πράξη δικαιοσύνης και όχι προδοσίας.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η Ελλάδα καταδικάστηκε να καταβάλει 8.000 ευρώ ως ηθική αποζημίωση για παραβίαση των άρθρων της ΕΣΔΑ σχετικά με την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και το δικαίωμα δίκαιης δίκης στην υπόθεση απαγόρευσης χρήσης της λέξης «Τουρκική» στο όνομα της «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης». Ωστόσο η Ελλάδα καταβάλλει επίμονες προσπάθειες για να μην εφαρμόσει αυτές τις αποφάσεις.
Η μειονότητα έχει το δικαίωμα να παρεμβαίνει στην εκπαιδευτική διαδικασία των μελών της, ακόμα και να διατηρεί μειονοτικά σχολεία. Το ελληνικό κράτος όμως θα πρέπει να υποχρεωθεί να εφαρμόσει ένα μειονοτικό, δίγλωσσο εκπαιδευτικό σύστημα, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης στην περιοχή:
• Θα πρέπει να εφαρμοστούν θετικές διακρίσεις (ποσόστωση κτλ) στην εκπαίδευση για τα παιδιά της μειονότητας (ήδη εφαρμόζεται), έτσι ώστε να ισοσταθμίζεται η ανισότητα που προκύπτει από τις εις βάρος της μειονότητας διακρίσεις.
• Οι κρατικές υπηρεσίες και ο διοικητικός μηχανισμός της περιοχής θα πρέπει να στελεχωθεί και από άτομα της μειονότητας, σε αναλογία με τον πληθυσμό της.
• Το σύνολο των εγγράφων και αποφάσεων που αφορούν την περιοχή θα πρέπει να γράφεται και στις δύο γλώσσες (ελληνικά και τουρκικά).
• Η επικοινωνία του κράτους με τους πολίτες στην περιοχή θα πρέπει να γίνεται και στις δύο γλώσσες. Τα άτομα της μειονότητας θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν την τουρκική γλώσσα στο δημόσιο λόγο και το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και για τους μειονοτικούς Τούρκους βουλευτές.
• Νομική προστασία της μειονότητας από τον ρατσισμό και την ισλαμοφοβία που προωθείται στην περιοχή από ακροδεξιές οργανώσεις και ομάδες.
• Κατάργηση του εκλογικού νόμου που προϋποθέτει το 3% για την είσοδο στη βουλή, νόμος ο οποίος ψηφίστηκε για να πλήξει τα δημοκρατικά δικαιώματα της τουρκικής μειονότητας αλλά ταυτόχρονα και το σύνολο του εργαζόμενου λαού.
• κ.α.
Υ.Γ.
Η Τουρκία κατά καιρούς κατηγορείται ότι μετέφερε Τούρκους από άλλες περιοχές στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και σε άλλες περιοχές. Το ίδιο συνέβη ΚΑΙ από την άλλη πλευρά. Να σημειωθεί ότι και στη Δυτική Θράκη έγινε αλλοίωση του πληθυσμού, ενώ κατοικούνταν κυρίως από μουσουλμάνους πριν το 1922, και σαν μειονοτική περιοχή δεν θα έπρεπε να αλλοιωθεί πληθυσμιακά. Μεταφέρθηκαν στην περιοχή 200.000 πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο, ενώ ταυτόχρονα 60-80.000 μειονοτικοί έφυγαν στην Τουρκία. Κάποιοι πήραν τουρκική υπηκοότητα με τη θέληση τους, ενώ σε κάποιους τους αφαιρέθηκε η υπηκοότητα χωρίς καν οι ίδιοι να το γνωρίζουν. Επίσης, 20.000 περίπου μειονοτικοί της Θράκης ζουν σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισσα, Βέροια κ.α. και άλλοι τόσοι στη Γερμανία. Δηλαδή τώρα οι μουσουλμάνοι της Θράκης θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 220-250.000. Την ίδια στιγμή στην Τουρκία είναι πάνω από 300-400.000 όσοι έχουν τουλάχιστον έναν από τους δύο γονείς τους με καταγωγή ή ρίζες (παππού-γιαγιά) από τη Δυτική Θράκη.