της Βασιλικής Στεργίου*
« Ουνγκ!», φώναξε ένας άστεγος στο δρόμο, χωρίς να απευθύνεται σε κάποιον περαστικό, το διέκρινες αυτό, ήταν ένα φώνημα στο αέρα, ένα κράμα ανημπόριας και οργής, άναρθρο κι όμως εξαιρετικά συμπαγές ως προς τον απάνθρωπο κόπο που εξέφραζε έξω από τους κανόνες της γλώσσας.
Ουνγκ, το είπε ξανά, λίγο πιο άτονα, δεν αναφέρονταν το πιθανότερο στον ανώτατο ηγέτη της Βόρειας Κορέας Κιμ Ουνγκ Γιουγκ που είχε επισκεφτεί ο Ντόναλντ Τράμπ πριν κάποιο καιρό στη χώρα του.
Επανέρχομαι στον άστεγο άντρα που κουβαλούσε πάνω σε ένα διαλυμένο ποδήλατο ένα τεράστιο ξύλινο καδρόνι, πολύ βαρύ να κρατηθεί ακόμα και από τρεις αχθοφόρους.
Ο τρόπος που το κρατούσε όρθιο πάνω στο ποδήλατο ήταν απροσδιόριστος, στην πραγματικότητα το συγκρατούσε με τα χίλια ζόρια από το ένα του χέρι και το πιο παράξενο για μας που έχουμε ακόμα φαγητό, σπίτι και θέρμανση ήταν πως η έκφρασή του ήταν παγωμένη, δεν έδειχνε δυσφορία, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν ήδη νεκρός εξαιτίας τόσης δυστυχίας.
Περαστικοί μασκοφόροι στο μεταξύ περνούσαν χωρίς να τον προσέχουν ή αν το μάτι τους έπεφτε τυχαία πάνω του, έπεφτε τυχαία και μετά τυχαία κοίταζε ένα φανάρι, μια κολώνα ή μια τσίχλα στο πεζοδρόμιο.
Το βλέμμα των περισσότερων περαστικών είναι πια ένα βλέμμα – οθόνη.
Ένα βλέμμα που κοιτάζει στο κενό, ένα κενό που αναδύεται μέσα από έναν μόλις ζωντανό ψυχισμό.
Ένα βλέμμα που έχει χωνέψει και αναχωνέψει ξανά και ξανά ριάλιτι με πραγματικά σφαγεία.
Θρίλερ με φόνους αληθινούς, ειδήσεις τρομολαγνικές ανακατεμένες με έξυπνες συσκευές που υπόσχονται μια ζωή ευτυχέστερη, βζζζζζζζνννν οι ευφυείς αγορές μας θα κάνουν την ζωή μας απλή, τόσο απλή στο τέλος που θα ξεχάσουμε τη ζωή την ίδια, σκέφτομαι χαιρέκακα.
Εικόνες με ζευγάρια προτιμούν στις διαφημίσεις κάποιο επιδόρπιο γιαουρτιού αντί για έναν εραστή η μια ερωμένη, η απομάγευση του φλερτ σε διαστημικά επίπεδα.
Φρίκη από κακοποιήσεις παιδιών, γυναικών, ζώων ανακατεύεται με κλικ αγουέι για παραγγελία υπερπολυτελών ειδών.
Αλήθεια και ψέμα πετάγονται σε θρυμματισμένη μορφή μέσα σε ένα είδος συνειδησιακού μίξερ που βγάζει στο τέλος έναν ομογενοποιημένο, άοσμο και απωθητικό πολτό.
Μέσα σ’ αυτόν τον πολτό κολυμπάμε σε κατάσταση αυτισμού, ηθελημένου ή αθέλητου.
Άοσμοι, άχρωμοι, πικροί, χωρίς να βιώνουμε πια συναισθήματα έντονα, χαρά ή λύπη, μίσος ή αγάπη, έρωτα ή κλονισμό από την απώλειά του, πένθος ή μαγεία.
Χωρίς την δυναμική μιας εγνωσμένης δυστυχίας που μπορεί να μεταστραφεί σε δράση, σε κίνηση, σε γόνιμα εκφρασμένο θυμό.
Ούτε κρύοι, ούτε ζεστοί. Ούτε εντελώς απελπισμένοι, καθώς υπάρχουν το αλκοόλ, τα ηρεμιστικά, η εκτόνωση της βίας κυρίως σε ανυπεράσπιστα πλάσματα, ούτε καλά μέσα μας. Με ολοένα και πιο αλλοιωμένη την θέληση μας για αντίδραση.
Για αυτό η περίφημη φράση «Θα εμμέσω τους χλιαρούς», ( Αποκάλυψη Ιωάννου 3: 15 -19) είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.
*Η Βασιλική Στεργίου είναι συγγραφέας.
