Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος 30 Ιανουαρίου 2024
Για να είναι κάποιος ηγέτης, πρέπει να είναι ηγετικός. Ο Τσίπρας ήταν ο τελευταίος με αυτό το χάρισμα. Δεν το πίστεψε και δεν εδραιώθηκε ως φυσικός εκπρόσωπος της Κεντροαριστεράς.
Το καταγράφουν οι δημοσκόποι – με όση αξία έχουν οι έρευνές τους, για να μην ξεχνιόμαστε – αλλά είναι και ορατό δια γυμνού οφθαλμού: η κοινωνία θέλει ισχυρή αντιπολίτευση. Ακόμη και για το καλό της… κυβέρνησης!
Δεδομένου ότι κυβερνάει η Δεξιά, αυτή η αντιπολίτευση δεν μπορεί παρά να είναι η Κεντροαριστερά. Και όχι βέβαια η «δεύτερη φορά Αριστερά» – που «θα είναι αλλιώς» – του χύδην Πολακισμού.
Το 2023, η μεγάλη ανατροπή δεν ήταν η κατακρήμνιση του ΣΥΡΙΖΑ από την ψευδαίσθηση ότι, αν δεν νικήσει, σίγουρα θα διατηρήσει τα στοιχεία του μεγάλου κόμματος.
Ήταν ότι για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση ανατράπηκε η πλειοψηφία που είχε η Δημοκρατική παράταξη στο εκλογικό σώμα.
Μετά το θηριώδες 54% του Καραμανλή το 1974, τα κόμματα με αντιδεξιό πρόσημο πλειοψηφούσαν αθροιστικά των κομμάτων της Δεξιάς – ακόμη και όταν η ΝΔ κέρδιζε τις εκλογές.
Με το σημερινό 41% της ΝΔ και το 13% της Ακροδεξιάς στην τρέχουσα Βουλή, οι «δημοκρατικές δυνάμεις» δεν έχασαν απλώς το συσχετισμό, αλλά και το πρώτο κόμμα τους διολίσθησε στο ταπεινωτικό 17,8%.
Έκτοτε ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ απέχουν και από αυτό το ποσοστό. Το άθροισμα τους μένει κάτω από το όριο που έπαιρνε παλαιότερα το δεύτερο κόμμα. Γιατί;
Τι εμποδίζει την ανάδειξη ισχυρού αντιπάλου, απέναντι στη χειρότερη κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση, με τον πιο αμφιλεγόμενο Πρωθυπουργό και το φουσκωμένο φάκελο κακοδιαχείρισης, εκτροπών και σκανδάλων;
Γιατί, παρά την κοινωνική δυσφορία, επιμένει η ανισομέρεια στο πολιτικό σύστημα;
Από τη μια πανίσχυρη… οικογένεια, που κυβερνάει – ως ΝΔ – αυταρχικά και ως δυναστεία. Από την άλλη άσφαιρη αντιπολίτευση, με χαρακτηριστικά τροπικών δασών: τρέφεται από τη σήψη της. Γιατί;
Η απάντηση βρίσκεται στην πολιτική. Δεν αρκούν οι «αντικειμενικές συνθήκες», όπως θα πίστευαν οι παλιοί μαρξιστές. Χρειάζεται κάποιος να τις κάνει λόγο, κείμενο, πρωτοβουλία, πρόταση, δημόσια παρουσία.
Δηλαδή χρειάζεται ηγέτης. Και αν μιλάμε για κόμματα εξουσίας, χρειάζεται «πρωθυπουργήσιμος» επικεφαλής. Τελεία.
Για να είναι κάποιος ηγέτης, πρέπει να είναι ηγετικός. Ο Τσίπρας ήταν ο τελευταίος με αυτό το χάρισμα. Δεν το πίστεψε και δεν εδραιώθηκε ως φυσικός εκπρόσωπος της Κεντροαριστεράς.
Σήμερα στη δημοκρατική αντιπολίτευση δεν υπάρχει κάποιος με ηγετικά προσόντα. Συνεπώς ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν θα ανακάμψουν ως κυβερνώσες δυνάμεις απέναντι στον επαγγελματισμό και την υπεροπλία του Νεομητσοτακισμού.
Σ’ αυτό το σκηνικό εντυπωσίασε η σημασία που δόθηκε τις τελευταίες μέρες στα εξής: μια απάντηση στο αίτημα της Εκκλησίας για δημοψήφισμα – με άρθρο στην «Αυγή» -, μια άλλη στην κυβερνητική θέση για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια και η τοποθέτηση κατά της αγωγής SLAPP, εναντίον της «Εφ.Συν.» και άλλων δημοσιογράφων. Όλα με την ίδια υπογραφή: Βαγγέλης Βενιζέλος.
Παρά τα λάθη στις επιλογές του, ο πιο χαρισματικός πολιτικός της γενιάς του, αν και βρίσκεται εκτός Βουλής, είναι ο πληρέστερος πολιτικός της εποχής.
Κοντά στο νου κι γνώση: μόνο αυτόν δεν θα ήθελε ως αντίπαλο ο Μητσοτάκης. Και αφού μιλάμε για ηγεσία, το πιάσατε το υπονοούμενο…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
To σχόλιο του συγκεκριμένου “δημοσιογράφου”, έρχεται να επιβεβαιώσει πρόσφατο άρθρο του κυρίου Σαββίδη περί δημοσιογραφικής αλητείας. Αν ήταν να βαφτίζουμε “ηγέτες” όσους είναι καθηγητές πανεπιστημίου η Ελλάδα δέν θα είχε πρόβλημα ηγεσίας. Ο συγκεκριμένος πολιτικός-καθηγητής βέβαια έχει την ιδιαιτερότητα να πετάει πομφόλυγες που ο αγράμματος κόσμος και οι δημοσιογραφούντες τις εκλαμβάνουν ως σοφίες…
Συγχαρητήρια!
Στον @Grantaire
Είναι όντως ο πολιτικός ”που πέρασε από σχεδόν όλα τα Υπουργεία”, αλλά είναι και ο πολιτικός που κατηγορήθηκε για το μέγα-για τον ΤσιπροΣύριζα-σκάνδαλο Νοβάρτις και είναι ο συνταγματολόγος , που ανερχόμενος το 1985 ”νομιμοποίησε” -για την εκλογή ως Προέδρου της Δημοκρατίας του Σαρτζετάκη -την ψήφο του ασκούντος τότε καθήκοντα Προέδρου της Δημοκρατίας Προέδρου της Βουλής Αλευρά ,”κόντρα” στον τότε καλούμενο ”Πρύτανη των Συνταγματολόγων” Αριστόβουλο Μάνεση , ο οποίος με τον καθηγητή Δημήτριο Ευρυγένη είχαν παραιτηθεί την επομένη του Κινήματος της 21ης Απριλίου 1967 και τέλος-τέλος είναι ο ”συντάκτης” των συνταγματικών αναθεωρήσεων του 1986 και 2001, με την κυριότερη και την χειρότερη για την Αβασίλευτη Δημοκρατία μας, την πολιτική κυριαρχία-κοινοβουλευτική δικτατορία την χαρακτηρίζουν πολλοί- για μια 4ετία του εκλεγμένου πρωθυπουργού, χωρίς άλλα συνταγματικά αντίβαρα .
Το πανδύσκολο για την αξιοποίησή του από την Αριστερά είναι ότι διετέλεσε Αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως Σαμαρά, ενώ μετά από 40 χρόνια ”φούρναρης”-κεντροαριστερός” ”δεν αντέχεται” και από τους Δεξιούς. Προσέφερε πολλά (όχι όλα καλά)-να είναι καλά.