του Παντελή Σαββίδη
Την ερχόμενη Κυριακή διεξάγονται εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο μέσα σε κλίμα σύγχυσης και απογοήτευσης.
Απογοήτευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση διότι δεν έχει όραμα. Δεν έχει ηγεσία (τύπου Ντελόρ) και δεν ξέρει τι θέλει. Δεν μπορεί, επίσης, με τους θεσμούς που δημιούργησε, να πετύχει αυτό που θέλει. Έχει γίνει ουρά των ΗΠΑ, οδηγεί την ήπειρο σε έναν πόλεμο με ανεξέλεγκτες διαστάσεις,, έχει χάσει τις αξίες της.
Η ηγεσία της έχει αντιληφθεί την αδιαφορία της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης για τις εκλογές και προσπαθεί να αποφύγει την απαξίωσή της δια της αποχής.
Τις προηγούμενες ημέρες διάβασα την είδηση πως η ΕΕ απευθύνθηκε σε διακεκριμένους, διεθνούς φήμης αθλητές οι οποίοι με δηλώσεις τους σε βίντεο προσπαθούν να πείσουν τους νέους να προσέλθουν στις κάλπες. Η επιλογή είναι τραγική και δείχνει το αδιέξοδο της ΕΕ. Δεν μπορεί να πείσει τους νέους η ΕΕ με τους θεσμούς της, ούτε με και με το έργο της. Και απευθύνεται για τον σκοπό αυτό σε αθλητές πολλοί από τους οποίους μπορεί να μην γνωρίζουν καν τι είναι η ΕΕ.
Αντιλαμβανόμενη η ΕΕ το δημοκρατικό κενό στη λειτουργία της, προβάλλει δημοσιεύματα περί κλήρωσης αντί ψήφου, παραπέμποντας στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, με αφορμή σχετική έκθεση στην Βόννη ενώ πληθαίνουν τα δημοσιεύματα που προσπαθούν να πείσουν τους ευρωπαίους πολίτες για την αναγκαιότητα να ψηφίσουν.
Όσο το βασικό πρόβλημα της ένωσης είναι υπαρκτό, όσο, δηλαδή, δεν διαθέτει όραμα, οι προσπάθειές της δεν θα έχουν αποτέλεσμα. Ίσως, μια ηχηρή αποχή μεταδώσει αυτό το μήνυμα. Αυτή η Ευρώπη δεν μας αρέσει. Θέλουμε μια άλλη Ευρώπη. Ποια;
Η πρωτοβουλία στο παρελθόν για το ποια Ευρώπη θέλαμε προερχόταν από υψηλού πολιτικού, ηθικού και πνευματικού αναστήματος ηγέτες όπως ο Ζακ Ντελόρ. Αν δεν περνούσε από την ηγεσία της Ευρώπης ο Ζακ Ντελόρ (και οι προτάσεις του δεν γίνονταν αποδεκτές από ηγετικές προσωπικότητες όπως ο Μιτεράν, ο Κόλ, ο Παπανδρέου) ακόμη η Ευρώπη θα βρισκόταν στα σπάργανα.
Σήμερα η Ευρώπη σε επίπεδο προσωπικοτήτων κυμαίνεται μεταξύ Ούρσουλας Φον Ντερ Λαϊνεν, Μακρόν, Σόλτς, Μητσοτάκη και Μελόνι οι οποίοι δεν έχουν κανένα δικό τους εκτόπισμα. Είναι αμερικανικά παρακολουθήματα. Με αυτούς και όσα προτείνουν ακόμη και να καταφέρουν να καταστεί η Ευρώπη αμερικανική πολιτεία θα είναι επιτυχία.
Δεν θα έβλεπα θετικά την αποχή διότι αυτοί που απέχουν είναι, συνήθως, οι απογοητευμένοι. Θα δώσουν έτσι τη δυνατότητα στις κυρίαρχες αντιλήψεις, στυλ Μητσοτάκη στην Ελλάδα, να επικρατήσουν σε επίπεδο Ε.Ε. Αλλά ακόμη και η σημερινή ηγεσία της Ευρώπης αντιλαμβάνεται πως η συνεχής πολιτική απονομιμοποίησή της θα της δημιουργήσει προβλήματα.
Δεν είναι όλα αρνητικά με την αποχή. Το ηχηρό μήνυμα είναι αναγκαίο.
Για όσους, όμως, πιστεύουν πως το μέλλον της περιοχής που ζουν βρίσκεται σε μια Ομοσπονδιακή Ευρώπη η ενεργός συμμετοχή είναι αναγκαία. Όχι, μόνο στις εκλογές της Κυριακής. Αλλά όπου μπορούν και όπου σταθούν. Αυτή η Ευρώπη δεν μας αρέσει. Θέλουμε μια Ομοσπονδιακή Ευρώπη με ανθρωπιστικά οράματα. Πρωτίστως, μια Ευρώπη φιλειρηνική και ευημερούσα.
Τη σημερινή την απορρίπτουμε. Και στις κάλπες.
Όπως και στην Ελλάδα, έτσι και γενικότερα στην Ευρώπη, ο δικαιωματισμός σε συνδιασμό με τον λεκτικό καθοσπρεπισμό και την εντελώς αυθαίρετη επιλογή προτύπων έχει πολλαπλές αρνητικές επιπτώσεις:
1. οι ηγεσίες θυμούνται την λαϊκή ετυμηγορία μόλις μερικές βδομάδες πριν τις εκλογές. Οι πολίτες όμως χρειάζονται στις δημοκρατίες κυρίως ανάμεσα σε εκλογές. Η δημοκρατία είναι ένα συνεχές άθλημα, όχι στιγμιαίο γεγονός στις κάλπες,
2. στους πολίτες καλλιεργήται συστηματικά η αίσθηση, ότι όταν δεν συμφωνούν με τις πεποιθήσεις των ηγεσιών, είναι ακραίοι, ενώ οι ηγεσίες οφείλουν να κρίνονται από τους πολίτες και όχι το αντίστροφο,
3. στους (υπάκουους) πολίτες καλλιεργήται αντιθέτως συστηματικά η αίσθηση, ότι κάποιος Big Brother αποφασίζει για αυτούς και φροντίζει να εκτελούνται οι αποφάσεις ακόμη και πέρα αλλά και πάνω από τον νόμο, οπότε γιατί να ασχοληθούν οι ίδιοι και να ψηφίσουν τις ούτως ή άλλως εφαρμοζόμενες πολιτικές;
Αυτό το οποίο πάντως υποτίμησαν τα κατεστημένα συμφέροντα, είναι η δυνατότητα της Ρωσίας να καλλιεργήσει κατάλληλα την διαίρεση του κόσμου.
Αν οι ηγεσίες στην Ευρώπη ενδιαφερόταν πράγματι για την δημοκρατία θα δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για να αυξηθούν οι πολιτικές ελευθερίες, να μειωθεί η κρατική παρεμβατικότητα και να προσαρμοστούν τα ατομικά δικαιώματα στην καθημερινότητα των πολιτών.
Guess what? πράττουν ακριβώς το αντίθετο…
“Έχει γίνει ουρά των ΗΠΑ”
Έχω την αίσθηση ότι πάντα ήταν, γι αυτό πάει και πάλι να μπλεχθεί στους αμερικανικούς τυχοδιωκτισμούς με την Ουκρανία και μάλιστα βγάζοντας το φίδι από την τρύπα.
Το 2014, όταν αναγκάστηκε και πάλι από τις ΗΠΑ να επιβάλει κυρώσεις στην Ρωσία, υφισταμένη αυτή την ζημία των, ο πρώην Γερμανός καγκελάριος Helmut Schmidt είχε πει ότι “η Ευρώπη κυβερνάται από χαρτογιακάδες και όχι πολιτικούς”. Άδικο είχε;
Σε επίρρωση των παραπάνω επισημάνσεων:
Τιερί Μεϊσάν:
– Η «Δημοκρατία» κατά την Ευρωπαϊκή Ένωση
https://www.voltairenet.org/article220916.html
– Οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: μια ακριβή μασκαράτα!
https://www.voltairenet.org/article220872.html
– Η μυστική Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (1)
https://www.voltairenet.org/article182726.html
Δεν συγκρίνονται ανόμοια , που είναι οι δύο περίοδοι που αναφέρονται στο άρθρο .
Για την εποχή που για ορθές κρίσεις χρειάζονται οι ειδικοί και σχεδόν όλοι μας δεν είμαστε ειδικοί για να κρίνουμε την δύσκολη ,-αλλά με δική της συνθετική των (27) μελών -άποψη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως , η οποία -όπως όλοι μας- πρέπει να αιφνιδιάστηκε από την πολεμική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία και είναι αμήχανη ειδικά μετά την αποχώρηση της κυρίας Μέρκελ από τον δυνατό της βραχίονα την Γερμανία.
Να υπογραμμίσουμε μάλιστα ότι η Ε.Ε ”είναι στο βάλτο , στον οποίον μαλώνουν τα δυο βουβάλια (ΗΠΑ και Ρωσία)” και ”αν βρέξουμε λίγο το κεφάλι μας λόγω και της ζέστης” ,θα καταλήξουμε ότι καλώς η Ε.Ε ”παίζει καθυστέρηση” ,αλλά σίγουρα θα αναλάβει πρωτοβουλίες μετά τις ευρωεκλογές ως ειρηνοποιός και ιδίως -όπως πάντα- για την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων από τους δύο πολέμους περιοχών.
Υ.Γ Δεν μπορεί παρά να συμφωνήσουμε ότι -όπως συμβαίνει διαχρονικά και στη προσωπική μας ζωή εναλλάσσονται η ακμή και η παρακμή – οι σημερινές ηγεσίες στα κράτη-μέλη της Ε.Ε είναι κατώτερες της 20ετίας 1975-1995 ( ο δικός μας Ανδρέας ανακάλυψε τα καλά της μετά την υπογραφή -κύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ (το 1992).
Αγαπητέ κ. Σαββίδη, έχω κάποιες παρατηρήσεις πάνω στη παράγραφο:
—
Αντιλαμβανόμενη η ΕΕ το δημοκρατικό κενό στη λειτουργία της, προβάλλει
δημοσιεύματα περί κλήρωσης αντί ψήφου, παραπέμποντας στην αρχαία αθηναϊκή
δημοκρατία, με αφορμή σχετική έκθεση στην Βόννη ενώ πληθαίνουν τα
δημοσιεύματα που προσπαθούν να πείσουν τους ευρωπαίους πολίτες για την
αναγκαιότητα να ψηφίσουν.
—
1. Η κλήρωση ήταν ένα γνώρισμα της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας αλλά
το ουσιώδες της ήταν ότι οι πολίτες αυτοπροσώπως εψήφιζαν τους
νόμους τους μέσω διαβούλευσης και ψηφοφορίας τηρώντας τις αρχές της
Ισηγορίας, Ισονομίας, Ισοκρατίας[*1]
Η πολιτική δομή της ΕΕ δέν έχει καμμία σχέση με την αθηναϊκή δημοκρατία
και εν πολλοίς με τον κοινοβουλευτισμό, μιάς και το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο
ψηφίζει τους νόμους που συντάσσει η Επιτροπή.
Οι βουλευτές έχουν επίσης εξουσία να εκδώσουν ψηφίσματα με τα οποία
εκφράζουν απόψεις με απλή πλειοψηφία, χωρίς κανείς να τα διαβάζει ή να τα
ενεργοποιήσει.
2. Η αναγκαιότητα να ψηφίσει κάποιος σε αυτές τις εκλογές κατά τη γνώμη
μου, πηγάζει από τα εξής κίνητρα:
– Να δηλώσει άρνηση στο θεσμό της ΕΕ με ψήφο σε κόμματα που έχουν
ως στόχο την έξοδο της χώρας από την ΕΕ.
– Να δηλώσει «δημοσκοπική ψήφο–μήνυμα» για τα εδώ πολιτικά
τεκταινόμενα.
– Να εκλεγεί ο ίδιος ή κάποιος ο οποίος θα του ανταποδώσει τη ψήφο
με κάποιο διορισμό στις θέσεις υποστήριξης βουλευτή στο Ευρωκοινοβούλιο.
[*1] Βλέπε σχετική αναφορά στο βιβλίο:
Μ.Β. Σακελλαρίου: Η Αθηναϊκή Δημοκρατία
κεφ. ΟΡΟΙ ΔΗΛΩΤΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ σελ. 323
Επιλέον:
Το αίτημα για «άλλη Ευρώπη» παραπέμπει στην αναθεώρηση των υφιστάμενων
ευρωπαϊκών συνθηκών. Έχετε κάποιες συγκεκριμένες προτάσεις για την αλλαγή
των υφιστάμενων ευρωπαϊκών συνθηκών, οι οποίες να υλοποιούν αυτή τη πρότασή
σας;