Από το ηθικό πλεονέκτημα στην πλεονεξία χωρίς ηθική

Τέτοιου είδους πολιτική μετάλλαξη, βέβαια, είναι συνήθης. Μη σύνηθες είναι το ότι ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να μιλά σαν επαναστατημένος φοιτητής, καταγγέλλοντας τους πάντες και τα πάντα. Μόνο που όσα καταγγέλλει είναι αυτά που κάνει και ο ίδιος κι ας ψηφίστηκε για να τα αλλάξει. Κι ενώ εμφανίζεται ως ο πρωθυπουργός των πολλών και όχι της ελίτ, δεν κάνει διακοπές όπως οι πολλοί, αλλά όπως η ελίτ.

Φυσικά και δεν είναι ο μόνος ηγέτης που φιλοξενείται σε βίλες και κότερα. Ίσως είναι ο μόνος, όμως, που κατηγορεί τους πολιτικούς του αντιπάλους για διαφθορά και συναλλαγή με την πλουτοκρατία, επειδή κάνουν αυτό που κάνει κι ο ίδιος! Το απόλυτο πολιτικό θέατρο του παραλόγου. Ο Στέφανος Μάνος είχε πει ότι μεγάλωσε πλούσιος και δεν έχει μπει ποτέ σε λεωφορείο.

Μία κυνική παραδοχή της απόστασης που χωρίζει κάποιους πολιτικούς από το λαό. Αναμενόμενο, λοιπόν, οι πολιτικοί που προέρχονται από το οικονομικό κατεστημένο να μην μπορούν να αφουγκραστούν τις ανάγκες της κοινωνίας. Γι’ αυτό και οι πολίτες στράφηκαν το 1981 στο ΠΑΣΟΚ και το 2015 στο ΣΥΡΙΖΑ (αν και άλλες εποχές και βέβαια ουδεμία σύγκριση).

Το δυστύχημα, βέβαια, είναι ότι η εξουσία τους αλλάζει κι αυτούς. Και η μόνη διαφορά των πολιτικών είναι ότι κάποιοι κάνουν τη ζωή που έκαναν και πριν μπουν στην πολιτική, ενώ κάποιοι άλλοι ανακαλύπτουν αυτή τη ζωή μόλις μπουν στην πολιτική. Το ότι κανείς τους δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτόν τον τόπο είναι αυτό που τους ενώνει…

Γι’ αυτό είναι και ψευδεπίγραφο το δίλημμα Τσίπρας ή Μητσοτάκης. Και οι δύο βρίσκονται πιο κοντά στους λίγους και ισχυρούς, παρά στους πολλούς και αβοήθητους. Απλά, ο πρώτος βρέθηκε με την ελίτ αφού έγινε πρωθυπουργός, ενώ ο δεύτερος μεγάλωσε μέσα στην ελίτ.
Πάντως, το μόνο που δεν έχουν πει (ακόμα τουλάχιστον) οι υποστηρικτές των διακοπών του Τσίπρα

για την συνέχεια slpress.gr/politiki/apo-to-ithiko-pleonektima-stin-pleonexia-choris-ithiki/