Ο τεράστιος αριθμός των παιδιών που πέφτουν θύματα όσον αφορά τις ισραηλινές επιθέσεις στη Γάζα είναι καταστροφικός˙ όσα καταφέρνουν να επιβιώσουν από έναν βομβαρδισμό συνήθως βρίσκονται ακρωτηριασμένα: τα παιδιά στη Γάζα αντιμετωπίζουν ακρωτηριασμούς χωρίς αναισθησία – αποκαλούνται ακρωτηριασμοί τραπεζαρίας -, έτσι περίπου πάνω από 10 παιδιά χάνουν τα πόδια τους κάθε μέρα. Πρόκειται δηλαδή για μια κατάσταση όπου πλέον το ζοφερό καταλήγει γκροτέσκο.
Αν και η σημερινή κλίμακα των παιδιατρικών ακρωτηριασμών είναι άνευ προηγουμένου, η απώλεια άκρων και η διαίρεση των εδαφών είναι πολύ κοινά χαρακτηριστικά της παλαιστινιακής εμπειρίας από την Nakba ή την «καταστροφή» του 1948, όταν 750.000 Παλαιστίνιοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους. Για το λόγο αυτό, ο ακρωτηριασμός έπαιζε εδώ και καιρό σημαντικό ρόλο στην παλαιστινιακή λογοτεχνία. Στις αφηγήσεις των Παλαιστινίων συγγραφέων, τα χαμένα μέλη αποτελούν τόσο φυσική όσο και μεταφορική απώλεια. Οι Παλαιστίνιοι που υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό σήμερα έρχονται αντιμέτωποι με μια «αδύνατη επιλογή» μεταξύ ζωής και άκρου. Υπό κανονικές συνθήκες, πολλοί από τους ακρωτηριασμούς που λαμβάνουν χώρα στη Γάζα θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Όμως, λόγω των ανθυγιεινών συνθηκών και της περιορισμένης πρόσβασης σε νοσοκομειακή περίθαλψη, οι ασθενείς κινδυνεύουν να μολυνθούν, αναγκάζοντας τους γιατρούς να καταφύγουν στον ακρωτηριασμό ως σωτήριο μέτρο. Η σύγχρονη ιατρική γενικά επιτρέπει στα παιδιά που έχουν ακρωτηριαστεί να έχουν ένα υγιές μέλλον με τακτική φροντίδα. Αλλά αυτό το επίπεδο θεραπείας είναι αδύνατο στη Γάζα˙ καθώς τα νοσοκομεία έχουν καταστραφεί από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς και οι ιατρικές προμήθειες δεν μπορούν να φτάσουν, κάθε βήμα στη διαδικασία του ακρωτηριασμού –από την ίδια την επέμβαση, μέχρι τη μετεγχειρητική θεραπεία και τη διαχείριση αναπηρίας– αμαυρώνεται από πόνο και αναξιοπρέπεια.
Ο Yousri Alghoul, ένας 43χρονος Παλαιστίνιος συγγραφέας ο οποίος μεγάλωσε σε καταυλισμό προσφύγων στη Γάζα, μιλά στα βιβλία του συχνά για την φρίκη των σωμάτων με κομμένα μέλη˙ για τον Alghoul, ο ακρωτηριασμός χρησιμεύει ως σύμβολο του κατακερματισμού της παλαιστινιακής κοινωνίας. Στο μυθιστόρημα του 2021 του Alghoul με τίτλο “Gallows of Darkness”, ένας χαρακτήρας που ονομάζεται Hudhayfah υφίσταται ακρωτηριασμό. Ενώ έχει την επιλογή να μεταφερθεί λαθραία από τη Γάζα για να νοσηλευτεί σε ένα ευρωπαϊκό νοσοκομείο, ο ίδιος αρνείται και αντ’ αυτού αναζητά ενότητα, όχι πολιτική ενότητα, αλλά τη φυσική ενότητα του ίδιου του σώματός του. Το πόδι του έχει ήδη ταφεί σε νεκροταφείο στη Γάζα, σύμφωνα με το ισλαμικό έθιμο. Ο Hudhayfah αστειεύεται ότι αν πέθαινε στο εξωτερικό, το σώμα και το πόδι του θα θάβονταν χωριστά, και την ημέρα της Ανάστασης, θα αναγκαζόταν να χοροπηδάει στο ένα του πόδι, αναζητώντας το άλλο του πόδι! Επίσης, μια συλλογή διηγημάτων του συγγραφέα Habiby με τίτλο Sextet of the Six-day War, περιγράφει τον πόνο που ένιωσαν οι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ στα 19 χρόνια κατά τα οποία αποκόπηκαν από τα αγαπημένα τους πρόσωπα που είχαν εκδιωχθεί από το ισραηλινό έδαφος. Σε ένα σημείο μιλά για μια ιστορία που έλεγε η γιαγιά του πριν κοιμηθούν, όμως λόγω της ηλικίας της, συχνά μπερδεύονταν και ξεκινούσε την ιστορία στη μέση. Γράφει χαρακτηριστικά: «Ούτε μια φορά δεν μείναμε ξύπνιοι μέχρι το τέλος της ιστορίας, ούτε μια φορά δεν έφτασε στο τέλος χωρίς να αποκοιμηθεί. Και όταν μεγαλώναμε θυμόμασταν τη γιαγιά μου και την ιστορία της, την οποία λέγαμε αλ-μπατρά [η ατελής – κυριολεκτικά, η ακρωτηριασμένη] και πνιγόμασταν στα γέλια». Οι αναγνώστες πάντως γνωρίζουν ότι ο πραγματικός “ακρωτηριασμένος” είναι η Παλαιστίνη – ο χάρτης και οι εκτάσεις της κομμένες σε κομμάτια.
Ως εκ τούτου, σε μεγάλο μέρος της κάλυψης των μέσων ενημέρωσης σε ό,τι αφορά τη Γάζα, παρατηρούμε πολλές ιστορίες-μαρτυρίες-αφηγήσεις της Παλαιστίνης να ακρωτηριάζονται. Πώς θα ήταν να γραφτεί το τέλος αυτού του πολέμου στη Γάζα; Εάν η Γάζα έχει ακρωτηριαστεί από την Παλαιστίνη και τον υπόλοιπο κόσμο, πώς μπορεί να μπολιαστεί ξανά; Παλαιστίνιοι δημοσιογράφοι και συγγραφείς αρνούνται να αφήσουν ανείπωτες ιστορίες ζωής κάτω από τις βόμβες. Παρά αυτές τις προσπάθειες για προσθετική [μέσω εικόνων περιγραφικών], πολλές από τις πληγές της Γάζας μπορεί να μην επουλωθούν ποτέ. Ακόμη και η κυριολεκτική προσθετική θεραπεία σε μαζική κλίμακα δεν θα έδινε στα παιδιά της Γάζας πίσω τα πόδια τους. Καμία λέξη δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό, ούτε καν του Καζαντζάκη: Καλή ‘ναι η δικαιοσύνη, μα για τους αγγέλους —ο άνθρωπος ο κακομοίρης δεν αντέχει, θέλει έλεος. Μπας και βρίσκεται στον πάτο της Κόλασης, Κύριε, η πόρτα της Παράδεισος;
Ψηφιδωτό δάπεδο στον ναό του Αγίου Στεφάνου, Ιορδανία, τεχνουργημένο το έτος 785.
