«Το οδυνηρό ράπισμα στον Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη τον οδήγησε στην γενική επανακαταμέτρηση των ψήφων»

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

Του ΑλκηΚαλλιαντζίδη, Οικονομολόγου, [email protected] www.kalkis.eu

Αυτό ανέφεραν ο ηλεκτρονικός Le Monde και το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP) στις 7-4-2019. Το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) καταγγέλλει «παρατυπίες» κατά τις εκλογές της προπερασμένης εβδομάδας, με αποτέλεσμα να χάσει στην πόλη. Ο αντιπρόεδρος του ΑΚΡ Ali Ihsan Yavuz δήλωσε το Σάββατο ότι υποβλήθηκε αίτημα στο Ανώτατο Εκλογικό Συμβούλιο (YSK) για την επανακαταμέτρηση των ψήφων σε μία από τις 39 εκλογικές περιφέρειες της Κωνσταντινούπολης. «Σήμερα, θα αποταθούμε στο YSK, μέσω του επαρχιακού του υποκαταστήματος, για την επανακαταμέτρηση όλων των ψήφων σε όλες τις υπόλοιπες εκλογικές περιφέρειες, 38 τον αριθμό», πρόσθεσε. Κατήγγειλε τις «οργανωμένες παρατυπίες» κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας. Από ποιους ; Από αυτούς που δεν έχουν την εξουσία στα χέρια τους ; Αυτό μόνο στη «Δημοκρατία» του Ερντογάν θα μπορούσε να γίνει ! Ο Yavuz είπε ότι μετά από την επανακαταμέτρηση περίπου του 70% των άκυρων ψηφοδελτίων, η διαφορά μεταξύ του υποψηφίου του AKP και του υποψηφίου της αντιπολίτευσης στην Κωνσταντινούπολη έπεσε σε λιγότερες από 16.500 ψήφους, σε σύγκριση με τις πάνω από 25 000 κατά την ανακοίνωση των προσωρινών αποτελεσμάτων. Πρόκειται για μια σταγόνα νερού στην κλίμακα μιας πόλης με περισσότερους από 15 εκατομμύρια κατοίκους. Κάθε ένας από τους υποψηφίους έλαβε περισσότερες από 4.000.000 ψήφους.

Κατά το ίδιο ρεπορτάζ, από την πλευρά του, ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης στην Κωνσταντινούπολη, Ekrem Imamoglu, ο οποίος ήδη παρουσιάζεται ως εκλεγμένος δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, κατηγόρησε το ΑΚΡ ότι επιθυμεί να κερδίσει χρόνο, πολλαπλασιάζοντας τις ενστάσεις, για να σβήσει τα ενδεχόμενα ίχνη καταχρήσεων που διαπράχθηκαν στον δήμο.

Κατά το χρονογράφημα της εφημερίδας Le Monde στις 2-4-2019, η απώλεια πόλεων όπως η Κωνσταντινούπολη και η Άγκυρα από το AKP δείχνει ότι ο τούρκος πρόεδρος, ο οποίος γίνεται όλο και πιο αυταρχικός, έχει αποκοπεί από τα πιο δυναμικά  στρώματα της χώρας του. Το ράπισμα στον Ερντογάν ήταν οδυνηρό. Ο πρώην δήμαρχος της μητρόπολης του Βοσπόρου αυτό-εγκλωβίστηκε στην δημοψηφισματική ρήση του : «το να κερδίσεις την  Κωνσταντινούπολη σημαίνει ότι κερδίζεις την Τουρκία». Εξ ου και οι αλλεπάλληλες ενστάσεις του για το εκλογικό αποτέλεσμα. Παρά το σύνολο των μέσων που χρησιμοποίησε και τον έλεγχο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, το ΑΚΡ , το ισλαμικό κόμμα στην εξουσία από το 2002, έχασε, κατά τις εκλογές της 31ης Μαρτίου, τον Δήμο της Κωνσταντινούπολης, καθώς και της πρωτεύουσας, της Άγκυρας και πολλών άλλων πόλεων. Για το κόμμα του προέδρου, πρόκειται για μια πρωτοφανή αποτυχία, παρόλο που παραμένει η κυρίαρχη πολιτική δύναμη της χώρας. Για την Τουρκία, είναι ίσως ένα σημαντικό πολιτικό σημείο καμπής.

Στην πραγματικότητα, η κατάκτηση της εξουσίας στη γειτονική χώρα από τον τουρκικό πολιτικό ισλαμισμό ξεκίνησε το 1994 με την κατάκτηση των μεγάλων πόλεων, συμπεριλαμβανομένης της Άγκυρας και της Κωνσταντινούπολης. Μέσα από  ένα πλαίσιο σημαντικών εργονομικών έργων, πελατειακών σχέσεων και κοινωνικής προστασίας (όπως τελευταία τα επιδοτούμενα ακριβά ζαρζαβατικά), το AKP μετασχηματίστηκε σε μια πολιτική βιτρίνα, επί ένα τέταρτο του αιώνα, της αυτοδιοικητικής διαχείρισής του. Αν όμως αυτό ικανοποιεί ένα συντηρητικό εκλογικό σώμα των Σουνιτών, αυτός ο αδυσώπητος εξισλαμισμός πλήττει τις παλιές τουρκικές ελίτ και τις νέες μεσαίες τάξεις που είναι ανοιχτές στον κόσμο. Όσο για τον Ερντογάν, ο οποίος αρχικά εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή ως φιλελεύθερος και φιλοευρωπαίος, έγινε όλο και πιο εθνικιστής (με συνευθύνη των Κεμαλιστών και υπερεθνικιστών) και αυταρχικός και απέκοψε τον εαυτό του από τα πιο δυναμικά στρώματα της Τουρκίας.

Πέραν των τοπικών διακυβευμάτων, οι δημοτικές εκλογές της 31ης Μαρτίου 2019 μετατράπηκαν σε δημοψήφισμα υπέρ ή κατά του Νταή της Τουρκίας. Ο «reis» ενεπλάκη με τα μπούνια στην αυτοδιοικητική εκστρατεία, κάνοντας μέχρι και 5 συγκεντρώσεις την ημέρα για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη δυσαρέσκεια των Τούρκων, έναντι της επιδείνωσης της οικονομικής κατάστασης από το καλοκαίρι του 2018 που τροφοδοτείται από την κατρακύλα της τουρκικής λίρας, τον συνακόλουθο καλπάζοντα πληθωρισμό 20% περίπου και την υπερχρέωση σε δολάρια των τουρκικών επιχειρήσεων. Εντούτοις το βαρύ πολιτικό χαρτί του Ερντογάν ήταν, μέχρι τότε, ο τριπλασιασμός του κατά κεφαλήν εισοδήματος σε 15 χρόνια, παρότι το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών Τούρκων διευρύνθηκε.

Για να ενεργοποιήσει το εκλογικό του σώμα, ο Τούρκος πρόεδρος έπαιξε και πάλι με τον φόβο και την πόλωση. «Δεν πρόκειται μόνο για εκλογές δημάρχων, αλλά για την επιβίωσή μας», δεν έπαψε να λέει, επικαλούμενος τους κινδύνους στα σύνορα, καθώς και τις εικαζόμενες εξωτερικές και εσωτερικές συνωμοσίες, ανακατεύοντας όλες τις διαφορές μεταξύ των Σουνιτών και Αλεβιτών, μεταξύ Κούρδων και Τούρκων, μεταξύ λαϊκών και ισλαμιστών. Αυτή όμως η ρητορική έχει χάσει την αποτελεσματικότητά της. Παρά τη βίαιη καταστολή (55.000 συλλήψεις και 150.000 απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι) που ακολούθησε το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα του Ιουλίου 2016, η τουρκική κοινωνία των πολιτών φαίνεται να εξακολουθεί να αντιστέκεται. Εξ ου και η ήττα του Ερντογάν στις μεγαλουπόλεις.

Αυτές οι εκλογές απέφεραν μια νέα κατάσταση στην Τουρκία. Τώρα εναπόκειται στην αντιπολίτευση του Ερντογάν να αντλήσει όλα τα διδάγματά της, ξεκινώντας από την ανάγκη να συσπειρωθεί πίσω από έναν υποψήφιο, όπως έκανε στην Κωνσταντινούπολη και στην Άγκυρα. Η ακραία πόλωση, στην οποία κατέφυγε ο Ερντογάν, τον οδήγησε σε μπούμερανγκ. Ο Ερντογάν εάν έχει (που έχει) την ενθουσιώδη υποστήριξη του ενός Τούρκου στους δυο, είναι μισητός από το άλλο μισό της χώρας. Η μεγάλη πρόκληση για μια ακόμα κατακερματισμένη τουρκική αντιπολίτευση είναι ξεκάθαρη : η δημιουργία μιας αξιόπιστης εναλλακτικής προοπτικής ενάντια σε αυτόν τον ηγέτη ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του ως τον νέο σουλτάνο.

Ποια θα είναι αυτή η εναλλακτική λύση ;

Μήπως ο ποντιακά χορεύων Ekrem Imamoglu ;

Οι απανταχού Πόντιοι προσγειωθείτε στην πραγματικότητα της διαχρονικά και διακομματικά ιμπεριαλιστικής γειτόνισσας, της Τουρκίας.

Εάν εξαιρέσουμε τους κούρδους, οι δύο άλλοι σύμμαχοι του Ekrem Imamoglu έχουν πιο ανθελληνική ρητορική και από τον Ερντογάν.

Κι εγώ κουτσοχορεύω ποντιακά και είμαι από τα Γιαννιτσά, αλλά δεν μπορώ να γίνω φίλος του Ekrem Imamoglu, άνευ όρων και προϋποθέσεων. Μόνο με το ποντιακό μου συναίσθημα και δίχως την τετράγωνη λογική μου.

 

 

 

spot_img

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Συμφωνωντας απολυτως με τις οκτω (8) τελευταιες σειρες του κειμενου σας αγαπητε κ. Καλλαντζιδη , τα ιδια εγραψα και εγω προ 4ημερου σε σχολιο μου , μονο που εσεις τα γραψατε ”πιο χοντρά”και αυτο μπορει να μη σας το συγχωρησουν οι μονιμως ενθουσιαζομενοι και προδινομενοι απο τις πολιτικες εξελιξεις ποντιοι.
    Κοινη λογικη και λογικη επεξεργασια των δεδομενων χρειαζεται, ενω η τετραγωνη λογικη σπανιως πρεπει να χρησιμοποιειται απο ανθρωπους με λογικο και θυμικο , που δεν ειναι ”μανατζμεντι μπροστα σε ενα Η/Υ ,ουτε ρομποτ”.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,400ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα