της Caroline Galactéros*
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ε.Δ.ΝΙΑΝΙΟΣ
[Η κορυφαία Γαλλίδα αναλύτρια Καρολίν Γαλακτερός εκφράζει τις ανησυχίες της για την άνοδο του λαϊκισμού στην Ευρώπη, αλλά παράλληλα ανατρέχει στις αιτίες του, που δεν είναι άλλες από το μέγα χάσμα ανάμεσα στις κυβερνώσες – στην υπηρεσία της παγκοσμιοποίησης – ελίτ και τους λαούς, οι οποίοι αρνούνται να γίνουν πληθυσμοί και εδάφη και επιμένουν ότι έχουν πολιτισμικές ρίζες και συνιστούν Εθνη. Θεωρεί δηλαδή το μεταναστευτικό το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της Ευρώπης. Προτείνει επίσης την οικονομική αυτονόμηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ, θεωρεί τον ευρωπαϊκό αντιρωσισμό παιδική αρρώστια και βλέπει μια αμερικανοκινεζική μέγγενη να περισφίγγει την Ευρώπη…Ε.Δ.Ν.]
Η καταγγελία ενός παγκόσμιου λαϊκιστικού κύματος, ένδειξη δήθεν του αυξανόμενου κινδύνου και της έλευσης μιας νέας «μαύρης πανούκλας» που θα πρέπει να χτυπήσουν οι φιλελεύθερες και προοδευτικές δημοκρατίες της Ευρώπης, αλλά και η αμερικανική, η βραζιλιάνικη ή η φιλιππινέζικη, μαρτυρεί μια πολύ σοβαρή έλλειψη κατανόησης της ίδιας της αλήθειας της σύγχρονης δημοκρατικής έκφρασης σε πάρα πολλές περιοχές του κόσμου. Η λύση, μας λένε την υπονομεύει σοβαρά;
Η Ευρώπη θα πρέπει να αντιμετωπίσει κατά προτεραιότητα το μεταναστευτικό σε συνάρτηση με τη συμβατότητα των δημοκρατικών και πολιτιστικών αξιών της με το Ισλάμ
“Θα τους αντιμετωπίσουμε” … ακολουθώντας την πολιτικάντικη φυγή προς τα μπρος και την τεχνοκρατική απόρριψη. Σωθήκαμε! Όλοι αυτοί οι μαθητευόμενοι δικτάτορες που, στην Ουγγαρία, την Πολωνία, την Τσεχική Δημοκρατία, την Αυστρία, την Ιταλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τις Φιλιππίνες και τώρα τη Βραζιλία εκτοπίζουν τα παραδοσιακά κόμματα είναι οι εχθροί μιας παρεξηγημένης «δημοκρατίας» και οι ψηφοφόροι τους ανυποψίαστα θύματα που δεν ξέρουν τι κάνουν ψηφίζοντάς τους.
Πόσο βολικά είναι αυτά! Διαγράφοντας μαγικά όλες τις αισχρότητες των συνήθως διεφθαρμένων ή δημαγωγών έκπτωτων κυβερνώντων, οι οποίοι το μόνο κοινό που έχουν μεταξύ τους είναι η αλαζονεία και η αναποτελεσματικότητα στη διαχείριση των χωρών τους, τους εξιδανικεύουμε και μάλιστα τους ταυτίζουμε με αυτή, θεωρώντας τους άσπιλους και προπαντός «από την καλή πλευρά», αυτή του κατευναστικού ουμανισμού, του συναινετικού σκοπού των Κρατών, των Εθνών και των συνόρων, της αχαλίνωτης κοινωνικής προόδου, της αποδοχής μιας εθνικής και θρησκευτικής ποικιλομορφίας της οποίας θέλουμε να αγνοούμε την αποσταθεροποιητική βαρύτητα.
Τι είναι ο λαϊκισμός;
Τι είναι ο λαϊκισμός; Η οπισθοδρομική σύσπαση των αμόρφωτων και σε ανασφάλεια μαζών μπροστά σε μια αφηνιασμένη παγκοσμιοποίηση που τις αντιμετωπίζει ως αριθμούς και σύνολα, οι οποίες πρέπει να σιωπούν με την εξασφάλιση ενός ελάχιστου επιπέδου ζωής; Ή μάλλον το θλιβερό και όλο και πιο επίμονο άσμα μιας αισθητής εγκατάλειψης και μιας άρνησης της προοδευτικής καταβαράθρωσης αυτού που δημιούργησε την πλούσια ποικιλομορφία των εθνών, το ιδιαίτερο και αναλλοίωτο πολιτιστικό και πολιτικό τους στίγμα; Δυσφημώντας αυτή την πετυχημένη ελαστικότητα πυροβολούμε τα πόδια μας. Το ίδιο το αμερικανικό melting-pot έχει δυσχέρειες.
Η Αμερική, μας λένε, βρίσκεται σε έναν ψυχρό εμφύλιο πόλεμο … Αλλά το πρόβλημα των Αμερικανών Δημοκρατικών στις τελευταίες προεδρικές εκλογές – και μία από τις αιτίες της ήττας της Χίλαρι Κλίντον – ήταν ότι πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να κερδίσουν στοιχηματίζοντας στον κοινοτισμό και στην καταστροφική κατάτμηση του εκλογικού σώματος χωρίς να αντιλαμβάνονται την ανάγκη του για συσπείρωση. Ο Τραμπ, ανεξάρτητα από τις ατέλειες και τα ελαττώματά του, έχει ενσωματώσει αυτή την ανάγκη για συνοχή, για συλλογικό πεπρωμένο. Αυτή είναι όλη η μεγαλοφυία του “Make America great again“. Δεν περνάνε οι συνεχείς κατηγορίες των αντιπάλων του ότι διαιρεί τη χώρα. Εκδηλώνει βίαια την έλλειψη συλλογικής πνοής και δεν βάζει τη σκόνη κάτω από το χαλί αρκούμενος σε κενές μεγαλοστομίες. Και έπειτα, στην αμερικανική περίπτωση, υπάρχει ακόμα μια ασπίδα προστασίας: η πεποίθηση για μια «αυτοκρατορική» αποστολή και το διάχυτο συναίσθημα της μετοχής σε ένα μεγάλο έθνος, που είναι πάντα πολύ ζωντανά στον πληθυσμό, ενώ σε μας καταρρέουν κάτω από τις αναστολές και τη μεταμέλεια ακόμα και εκείνων που όφειλαν να τα υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια.
Αλλά αυτές οι οργισμένες επωδοί εναντίον του «λαϊκιστικού» κινδύνου και η μαχητική επανεπιβεβαίωση του «no pasaran» κατά των «δημοκρατικών και ρεπουμπλικανικών αξιών» είναι άνευ αντικειμένου και αναποτελεσματικές. Και μάλιστα αντιπαραγωγικές. Πρώτον, επειδή οι λέξεις δεν συνοδεύονται από δράση. Σύγχυση ιδιαίτερα έντονη στις γαλλικές ελίτ. Δεύτερον, επειδή ο φόβος δεν αποτρέπει τον κίνδυνο. Επικίνδυνες είναι η άρνηση της πραγματικότητας, η άγνοια και η τύφλωση και όχι οι βεβαρημένες εκλογικές και πολιτικές πραγματικότητες που οι δημαγωγοί – Κασσάνδρες ισχυρίζονται ότι εξορκίζουν. Οι λαοί μιλάνε, και μάλιστα οι λαοί κραυγάζουν ακόμα και τώρα, και αυτό είναι απόδειξη δημοκρατικής ζωτικότητας, ενστίκτου επιβίωσης.
Μπολσονάρο, ακροδεξιός νικητής των πρόσφατων εκλογών στη Βραζιλία. Με δημαγωγούς δεν αντιμετωπίζεται η άνοδος των λαϊκιστών
Εκφράζουν τις αγωνίες τους για την ταυτότητα, την «πολιτιστική ανασφάλειά» τους καθώς και την οικονομική τους, αλλά κυρίως την άρνησή τους να καταφύγουν στην αδιαφορία και την περιφρόνηση ενώ έχουμε μαρτυρίες της λογικής τους και συχνά της διορατικότητάς τους. Δεν υποστηρίζουν πλέον την αμέλεια αυτών που ισχυρίζονται ότι τους διοικούν και λένε ότι τους καταλαβαίνουν. Έτσι, ψηφίζουν με βάση το προσωπικό τους συμφέρον (όπως στη Γαλλία), ή ακούνε καθημερινά φωνές που τους υπόσχονται λύσεις όσο ριζοσπαστικές και απλοϊκές και αν είναι, αυτές που τα κάνουν θάλασσα και προσεγγίζουν θέματα ταμπού και δυσάρεστα, για πολύ καιρό παραμελημένα από τα παραδοσιακά κόμματα.
Επειδή θέλουν οι πολιτικοί τους να προσγειωθούν, να εκτιμήσουν τη βαρύτητα πλανητικών φαινομένων που απειλούν την πάντα ζωντανή μετοχή σε έθνη … σε κίνδυνο. Θα ήθελαν πολύ, τι σκάνδαλο, να δουν να εμφανίζονται ηγέτες … προικισμένοι με ηγετικά προσόντα, όραμα, επιθυμία να τους προστατεύσουν από την πολιτιστική ανασφάλεια αλλά και από την ανασφάλεια νέτα σκέτα.
Τι σημαίνει κυβερνώ
Υπερβολές; Όχι, απλά πασιφανή πράγματα που ενοχλούν τους ουτοπικούς και τους πολιτικάντηδες, οι οποίοι έχουν από καιρό απεμπολήσει τις ευθύνες τους και έχουν ξεχάσει τι σημαίνει κυβερνώ σε μια δημοκρατία: ακούω, κατανοώ, εκπροσωπώ και εξυπηρετώ τα συμφέροντα του λαού των εκλογέων που μου έχουν μεταβιβάσει την κυριαρχία τους. Υπηρετώ, σημαίνει πρώτα απ’ όλα ξεχνώ εντελώς τον εαυτό μου, σκέφτομαι πέρα από το εγώ μου και ενεργώ με απόλυτη αφοσίωση. Βλέπω μακριά και σκέφτομαι ελεύθερα. Τολμώ να αποφασίζω και να αντιμετωπίζω την άμεση λαϊκή δυσαρέσκεια από αναγκαίες αποφάσεις. Πείθω. Προστατεύω όσους με εμπιστεύτηκαν. Τους λέω την αλήθεια.
Κατανοώ την πολυπλοκότητα των πλανητικών αλλαγών, είτε είναι δημογραφικές, οικονομικές, πολιτιστικές, θρησκευτικές, είτε περιβαλλοντικές. Εκτιμώ τη γεωπολιτική τους σημασία και την πιθανή εξέλιξη του συσχετισμού δυνάμεων, με τις οποίες πρέπει να υπερασπίσουμε το εθνικό συμφέρον. Και τελικά να κατορθώσω να συνδυάσω τη διατήρηση των πολιτικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χωρίς να αφήσω την εθνική κοινότητα να διασπαστεί γύρω από διεκδικητικές συντεχνίες, που παραπλανητικά, εξατομικεύουν τον δημόσιο χώρο και τον εκθέτουν σε όλες τις εσωτερικές και εξωτερικές ενορχηστρώσεις.
Κυβερνώ σημαίνει λοιπόν ότι βρίσκω τη λεπτή αλχημεία μεταξύ του οικονομικού φιλελευθερισμού, της ήπιας προοδευτικότητας και ενός συγκεκριμένου κοινωνικού συντηρητισμού γύρω από τις έννοιες του δεσμού, της οικογένειας και της πατρίδας. Δεν πρέπει να θέλουμε να συμμετέχουμε, απλώς για να “είμαστε με τη μόδα”, στις φαντασιώσεις του μετανθρωπισμού και τις ανθρωπολογικές ρήξεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, κυνικά παρουσιαζόμενες ως φορείς της ανθρώπινης προόδου, στην πραγματικότητα επιταχυντή της ακόρεστης ικανοποίησης της πανίσχυρης επιθυμίας των ατόμων. Αυτή η επιθυμία, η οποία είναι μια τυραννία, η οποία ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά της, την οικογένεια, την Ιστορία, την πατρότητα, την ίδια την καρδιά της ανθρωπιάς του ανθρώπου. Προφανώς, όλα αυτά είναι δύσκολα, αμφίβολα, άχαρα. Είναι πιο εύκολο να ασκούμε παράφορα τη μέθοδο Coué [της αυθυποβολής] και να λειτουργούμε τους ανεμόμυλους στιγματίζοντας τις αναθυμιάσεις του “φασισμού” αντί να αντιμετωπίζουμε επιτέλους τα προβλήματα.
Μεταναστευτικό και Ισλάμ
Στην Ευρώπη, το πρώτο που πρέπει να αντιμετωπίσουμε είναι το μεταναστευτικό ζήτημα, διότι είναι η πηγή της αυξανόμενης αίσθησης πολιτιστικής ανασφάλειας. Η απόφαση της Aγγελα Μέρκελ το καλοκαίρι του 2015 της κοστίζει τη δημοτικότητά της, αλλά πρωτίστως δημιούργησε μια τεράστια ανησυχία σε ολόκληρη την ήπειρο. Πρόκειται για μεγάλο στρατηγικό λάθος. Η έλευση υπερδεξιών πολιτικών σχηματισμών συνδέεται άμεσα με αυτή την τελείως ανεδαφική εξωφρενική αφέλεια. Δεύτερον, πρέπει να τολμήσουμε να ασχοληθούμε ανυποχώρητα με το εκρηκτικό ζήτημα της σχέσης μεταξύ του Ισλάμ και του ιστορικού, πολιτιστικού και θρησκευτικού βάθρου της Ευρώπης και των συνθηκών και αναλογιών της συμβατότητάς τους στην πράξη.
Οικονομική αυτονόμηση της Ευρώπης
Κατόπιν είναι οι συνθήκες της οικονομικής αυτονόμησης της Ευρώπης, η οποία περνάει από μια αντιπαράθεση με την αμερικανική απαίτηση να αποφασίζει το επίπεδο ευημερίας των ευρωπαϊκών οικονομιών, καθώς και την ενεργειακή ανεξαρτησία τους μέσω της επιβολής της λεόντειας νομικής εξωεδαφικότητας που έγινε καθαρό και απλό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
Η αμερικανοκινεζική μέγγενη
Είναι τελικά να αποφασίσουμε την έξοδο μας από τη στρατηγική παιδική ηλικία, να επανεξετάσουμε τη σχέση μας με τον μεγάλο μας Ρώσο γείτονα και να οικοδομήσουμε μια αυτόνομη ευρωπαϊκή άμυνα, που να μας επιτρέπει μια γεωπολιτική επιβεβαίωση που έγινε επιτακτική ανάγκη για να ξεφύγουμε από την αμερικανο-κινεζική τανάλια που σφίγγει αργά αλλά σίγουρα τη μικροψυχία μας.
Η δημαγωγία είναι λοιπόν, εκ των πραγμάτων, το αντίθετο του λαϊκισμού τον οποίο πρέπει να σταματήσουμε να δαιμονοποιούμε. Η δημαγωγία βρίσκεται από την πλευρά των ελίτ των οποίων η αδιαφορία για τους φόβους και τη λογική του λαού είναι τόσο ισχυρή ώστε αισθητοποιείται ως εκκωφαντική σιωπή και οδηγεί στο «παραίτηση» που βλέπουμε να ενεργοποιείται παντού. Εξουσία δεν σημαίνει αυταρχισμός. Ακούω τους λαούς δεν είναι δημαγωγία. Κατανοώ την ανάγκη τους για ηγεσία και ασφάλεια δεν συνιστά απειλή για τις ελευθερίες μας, είναι για να τις διαφυλάξουμε και ότι αρνούμαστε να αφεθούμε να μας αφανίσει σιωπηλά ο κοινοτισμός που θα ολοκληρώσει τον κατακερματισμό και στη συνέχεια θα σκοτώσει τη δημοκρατία μας.
Φτάνουν τα λόγια, ας πάψουμε να περηφανευόμαστε για τις αναπαυτικές φαντασιώσεις μας. Η αδιαφορία των μεγάλων κυβερνητικών κομμάτων και της ευρωπαϊκής υπερδομής για τους λαϊκούς φόβους είναι αυτοκτονική. Η δημοκρατία δεν είναι ένα ολοκληρωμένο μπρούτζινο άγαλμα απόλυτης καθαρότητας. Είναι μια εύθραυστη και χαλαρή ισορροπία, η οποία πρέπει να σταθεροποιείται συνεχώς προσαρμόζοντάς την στις απειλές που δέχεται. Και σίγουρα δεν είναι απειλή το ένστικτο επιβίωσης των λαών που εκφράζεται νευρικά στις κάλπες.
Δημοκρατία και ευρωπαϊκή ταυτότητα
Η δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία πρέπει να ξανασκεφτεί τον εαυτό της, να τολμήσει να αναρωτηθεί για τα θεμέλια της και τις συνθήκες διασφάλισής της, την ενίσχυσή της, οι οποίες περνάνε κυρίως από τα φρένα στην υπερβολική παγκοσμιοποίηση, η οποία υποβάθμισε και αποδυνάμωσε τις μεσαίες τάξεις, καθιστώντας τις ευάλωτες σε εξτρεμιστικές ομιλίες. Πρέπει να επανεξετάσει τη σχέση της με τον λαό, αλλά και τις έννοιες του ορίου, των συνόρων, των δικαιωμάτων και των καθηκόντων. Για μια γενιά τώρα, έχει γίνει το χωνευτήριο ενός κοινοτισμού που τη διαλύει και έχει, εν ονόματι της ανοχής και της ανθρώπινης προόδου, υποτιμήσει εντελώς τους πολιτικούς κινδύνους του και την εσωτερική επιρροή, κυρίως στον τομέα της ασφάλειας, των μακρινών και παγκόσμιων προβληματικών γεωπολιτικών.
Αν συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι αρνούμενοι τον κίνδυνο αυτός θα εξαφανιστεί, θα βιώσουμε και ένα μπούμερανγκ που δύσκολα θα ελέγξουμε. Γιατί ο κίνδυνος βρίσκεται στην έλευση, μέσω των εκλογών, εξτρεμιστικών και δημαγωγικών κομμάτων των οποίων ο λόγος καθησυχάζει αλλά τα οποία έχουν μόνο εξωφρενικές λύσεις. Καρπώνονται τα ένστικτα της αναδίπλωσης και της αυτοαπομόνωσης ευάλωτων πληθυσμών. Επομένως, το επείγον είναι τα ευρωπαϊκά κόμματα τα λεγόμενα κυβερνητικά να επανασυνδεθούν σε επίπεδο συνείδησης και σαφήνειας με τους λαούς και να ακούσουν τους φόβους τους χωρίς να τους περιφρονούν.
Επειδή ολόκληρη η Ευρώπη, βυθισμένη σε ένα ανησυχητικό διεθνές περιβάλλον που δεν, ή τόσο άσχημα, καταλαβαίνει, κολλημένη σε έναν εντελώς ξεπερασμένο ιδεαλισμό, φαίνεται να τρέχει απερίσκεπτα προς την καταβαράθρωσή της. Πρέπει λοιπόν να επαναπροσδιορίσουμε την ευρωπαϊκή ταυτότητα σπάζοντας τα ταμπού και αρνούμενοι το άνοιγμα του συνόλου μας σε όλους τους ανέμους, διότι συνεχίζονται πολιτικές και ομολογιακές επιθέσεις που βασίζονται στην έλλειψη σαφήνειας εκ μέρους μας και στην υπερβολική διάθεση μας για μετάνοια.
Συρία και Σαουδική Αραβία
Στη στρατηγική, συμβαίνει το ίδιο. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να βγούμε από την αδυναμία και να σταματήσουμε να ευτελίζουμε την έννοια της κυριαρχίας και επί τέλους να την ασκούμε. Αυτό ισχύει προφανώς για την Ευρώπη, αλλά από καιρό και για τη Γαλλία. Για να πάρουμε μόνο ένα παράδειγμα, αυτό το τόσο θλιβερό της Συρίας, ποιο είναι το συμφέρον του
‘’Η Γαλλία δεν μπορεί να πολεμάει εναντίον κοσμικών κρατών και να στηρίζει ισλαμιστές…’’
Παρισιού σήμερα να επιμένει στην υπεράσπιση του ανυπεράσπιστου; Η Γαλλία δεν μπορεί να είναι ο νεκροθάφτης κοσμικών κρατών. Αφού κατόρθωσε θαυματουργώς να μη συμμετάσχει στην καταστροφή του Ιράκ, παραπλανήθηκε σε μια επιχείρηση περιφερειακής αποσταθεροποίησης στη Λιβύη και τη Συρία, εντελώς αντίθετα προς τα εθνικά της συμφέροντα και πρέπει το γρηγορότερο να διαχωρίσει τη θέση της.
Ούτε μπορεί να συνεχίσει, για μερικά δισεκατομμύρια οφειλόμενα πάντα, να στηρίζει ακόμη και με μισόλογα, ένα σαουδαραβικό καθεστώς του οποίου η μεσαιωνική πραγματικότητα, χιλιάδες λεύγες μακριά από κάθε νεωτερικότητα ή προοδευτικότητα, εκδηλώνεται απερίφραστα, καθιστώντας ακόμα πιο απρεπή την αμήχανη αγανάκτηση των κυνικών υποστηρικτών του. Η Γαλλία πρέπει να είναι φορέας ειρήνης. Της συγκεκριμένης ειρήνης, της ειρήνης μέσα από την αναγνώριση της επιβίωσης ενός κράτους, της Συρίας, που δεν αφέθηκε να την νικήσουν. Συνάπτω ειρήνη σημαίνει κατά πρώτον αναγνωρίζω τα λάθη κρίσεως, τις λανθασμένες πολιτικές επιλογές και συμμετέχω σε μια εποικοδομητική διαδικασία που διαφυλάσσει τα συμφέροντα και τις αξίες μας, μακριά από γελοίες δαιμονοποιήσεις που ικανοποιούν μόνο μια ομάδα λεπτεπίλεπτων διανοουμένων, στους οποίους θα μπορούσαμε επίσης να συστήσουμε μια πρακτική άσκηση in situ, στο Ιντίλμπ παράδειγμα, για να ανοίξουν επιτέλους τα μάτια και να καταλάβουμε ότι το μαρτύριο του συριακού λαού κράτησε αρκετά και τίποτε δεν το δικαιολογεί πια.
Διάλυση των Εθνών
Το να αρνούμαστε την πραγματικότητα είναι κάτι παραπάνω από γελοίο: είναι τραγικό. Οι ηγέτες μας πρέπει τελικά να ακούσουν τους εντολείς τους, να αναγνωρίσουν την ανικανότητα τους στην ασφάλεια, τις διπλωματικές ασυνέπειες των οποίων τα αιματηρά αποτελέσματα γίνονται αντιληπτά στην εθνική επικράτεια, να σταματήσουν να τροφοδοτούν τον κοινοτισμό προωθώντας την έκφραση συντεχνειακών συμφερόντων και των εξαρτήσεων που καταστρέφουν την εθνική συνοχή όπως είναι η προαιώνια εδραίωση της γαλλικής ταυτότητας σε ένα Ιουδαϊκο-χριστιανικό και ανθρωπιστικό βάθρο.
Αυτά δεν σχετίζονται με τη θρησκευτική αδιαλλαξία, έχουν σχέση μόνο με την άρνηση να δούμε να μας υπαγορεύονται έξωθεν ‘’κανόνες’’ θρησκευτικοί, πολιτιστικοί ή πολιτικοί «ταυτοτικής» έκφρασης άσχετοι με τη δημοκρατία, τον κοσμικό χαρακτήρα, την ιστορία, τις γαλλικές αξίες και τον γαλλικό νόμο. Η κλαγγή του κόσμου πρέπει να μας φωτίσει. Οι λαοί δεν κάνουν λάθος επειδή είναι λαοί. Απλώς αρνούνται να είναι “πληθυσμοί” και “εδάφη” που τους διαχειρίζονται ως απλά εναλλάξιμες στατιστικές πραγματικότητες.
Ο πραγματισμός είναι ουσιαστικά ειλικρίνεια, είναι το θάρρος επανασύνδεσης με την πραγματικότητα, εδώ και εκεί, ακόμα κι αν μας δυσαρεστεί ή προσκρούουμε σ’ αυτήν. Πρέπει να βρούμε τη συνοχή μας όπως υιοθετούμε μια θρησκεία για να εξορκίσουμε τον πραγματικό κίνδυνο: τη διάλυση των εθνών κάτω από τα συνδυασμένα χτυπήματα του υπερατομικισμού και του κοινοτισμού. Να επανασυμφιλιώσουμε την πρόοδο και την τάξη, να παύσουμε να συγχέουμε αρχή και αυταρχισμό. Να σκεφτούμε και πάλι τον συντηρητισμό, ο οποίος δεν είναι παλινδρόμηση, αλλά σημάδι ταπείνωσης και ορίων που τίθενται στην ναρκισσιστική ύβρη του ανθρώπου, γαλβανισμένη σήμερα από τις τεχνολογικές αυταπάτες. Να κάνουμε δύσκολες επιλογές που θα μας σώσουν, θα σώσουν την αξιοπιστία μας και την ηθική μας υπεροχή. Το φως είναι στο τέλος της διαδρομής αυτής της οδυνηρής αλλαγής της γλώσσας. Όπως και η δημοτικότητα, για εκείνον που θα μπορέσει να πείσει το λαό του. Πρέπει να σπάσουμε το απόστημα τώρα.
*Η Καρολίν Γαλακτερός είναι απόστρατη συνταγματάρχης του γαλλικού στρατού, διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και συγγραφέας βιβλίων γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος. . Σήμερα διδάσκει στη Σχολή Πολέμου και διευθύνει τη δεξαμενή σκέψης GeoPragma που ασχολείται με τη ρεαλιστική γεωπολιτική.
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
Πηγή: http://www.lefigaro.fr/vox/politique/2018/11/02/31001-20181102ARTFIG00299-caroline-galacteros-le-populisme-exprime-l-instinct-de-survie-des-peuples.php
