Η γλώσσα μετά την ιστορία είναι το σημαντικότερο στοιχείο για την σφυρηλάτηση της ιδιαιτερότητας και της εθνικής συνείδησης ενός λαού. Είναι το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα της παιδείας και της αγωγής ενός λαού. Είναι η κορυφή της πνευματικής του δημιουργίας και η βάση που στηρίζεται ο λόγος και το έργο.
Η γλώσσα δημιουργείται και πλάθεται με την πάροδο της ιστορίας, ανάλογα με τα πνευματικά βιώματα του λαού που την χειρίζεται.
Κάθε γλώσσα, κάθε ευρωπαϊκού λαού , έχει τουλάχιστον μια προϊστορία 800-1000 ετών.
Με την αποκαλούμενη Μακεδονική γλώσσα όμως υπάρχει μία πρωτοτυπία. Η ιδέα δημιουργία
ξεχωριστής γλώσσας γεννήθηκε ταυτόχρονα με την ιδέα των Πανσλαβιστών και των Βουλγάρων για ίδρυση Μακεδονικού κράτους.
Δηλαδή κάπου μετά το Συνέδριο του Βερολίνου.
Η γλώσσα αυτή, γλωσσολογικά ήταν (τότε) μία βουλγαρική διάλεκτος, η οποία λόγω της επιμιξίας των λαών στην
περιοχή, δέχτηκε πολλά ξένα στοιχεία (ελληνικά , τουρκικά, αλβανικά), αλλά και λόγω της αποκοπής της από το βουλγαρικό κορμό και κράτος από το 1870, ως το 1943, που
κωδικοποιήθηκε, απομακρύνθηκε κάπως από την βουλγαρική και επηρεάσθηκε από την σερβική, που της επεβλήθη από το 1912.
Χαρακτηριστική είναι η έρευνα του Ρώσου γλωσσολόγου Νικολάι Ντούμπραβο, σχετικά με την χρησιμοποίηση αυτού του ιδιώματος στη Μακεδονία: «Η σλαβομακεδονική διάλεκτος είναι ανεξάρτητη από την σερβική και την βουλγαρική… Είναι διάλεκτος που επεβλήθη στους Έλληνες δια της βίας από τους Τούρκους»[1]
Παρά τις διαφορετικές όμως γνώμες των ιστορικών και γλωσσολόγων της εποχής εκείνης για το ποιόν της διαλέκτου αυτής, σήμερα είναι σίγουρο και αναμφισβήτητο ότι τόσο λεξιλογικά όσο γραμματικά και συντακτικά, (ήταν και) είναι διάλεκτος της βουλγάρικης γλώσσας. Δηλαδή, ως παράδειγμα, πιο δύσκολα καταλαβαίνονται ο Ελλαδίτης με τον Κύπριο, παρά ο Σκοπιανός με τον Βούλγαρο. Αναμφισβήτητο είναι επίσης και αυτό που αναφέρει ο Ντούμπραβο, ότι δηλ. οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν αυτή τη γλώσσα, καθώς πολύ μεγάλο μέρος των Ελλήνων αγωνιστών του Μακεδονικού αγώνα ήταν σλαβόφωνοι.
Το ότι η γλώσσα αυτή προέρχεται από την βουλγαρική, από την οποία δεν την διαχώρισε η ιστορική, πνευματική και φυσική εξέλιξη, αλλά μια απόφαση του Τίτο το 1943, το παραδέχονται άμμεσα (σήμερα έμμεσα)και τα ίδια τα Σκόπια. Ο Σκοπιανός ιστορικός και γλωσσολόγος, Ακαδημαικός και πρόεδρος της «Μακεδονικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών» (ΜAΝU) Μπλάζε Κονέσκι, στο βιβλίο του «Ιστορία της Μακεδονικής γλώσσας», θα μας αποσαφηνίσει εντελώς αυτό το θέμα.
«Τα Μακεδονικά είναι καθομιλούμενη γλώσσα στην Σ.Δ.Μακεδονία, σε 20 χωριά της Αλβανίας ενώ στην Ελλάδα έχει χαθεί σχεδόν, μετά τα τελευταία γεγονότα. Τον 19ο αιώνα δεν υπάρχουν γραπτά έργα στην μακεδονική, γιατί θεωρούνταν κατώτερη γλώσσα από την ελληνική. Έτσι οι Μακεδόνες έγραφαν στα ελληνικά….Το θέμα της μακεδονικής γλώσσας τέθηκε για πρώτη φορά το 1860 σε στενό κύκλο.
Τότε οι Μακεδόνες αγωνίζονταν από κοινού με τους Βούλγαρους εναντίων του Ελληνικού Πατριαρχείου και εναντίων της ελληνικής γλώσσας. Δημιουργήθηκαν τότε, μέσα από αυτό τον αγώνα, δύο ρεύματα.
Το πρώτο υποστήριζε την δημιουργία χωριστής μακεδονικής γλώσσας και ονομάζονταν ΜΑΚΕΔΟΝΙΣΤΕΣ και το δεύτερο ήθελε μια κοινή βουλγαρική γλώσσα και ονομάζονταν ΒΟΥΛΓΑΡΙΣΤΕΣ. Τελικά υπήρξε μια συμφωνία στην οποία αποφασίστηκε να χρησιμοποιείται από κοινού η Παραδουνάβια, που μέχρι τότε ήταν η προνομιούχος και η Μακεδονική διάλεκτος της βουλγαρικής γλώσσας…… Τα πρώτα βιβλία στα Μακεδονικά τυπώθηκαν το 1930. … Στις 03.05.1945, με εντολή του Κ.Κ.Μακεδονίας, δημιουργήθηκε το αλφάβητο και στις 07.06.1945 η ορθογραφία της Μακεδονικής γλώσσας, με βάση πρόταση της Επιτροπής για Γλωσσικά Θέματα του Κ.Κ.Μακεδονίας».[2]
Η ίδια η επιτροπή αναγνώρισε επίσης και ποιες άλλες γλώσσες έπρεπε να αναγνωριστούν και να χρησιμοποιούνται στην Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Αναγνωρίστηκαν μέχρι και Αιγυπτιακά για κάποια μειονότητα Αιγυπτίων(;). Φυσικά τα ελληνικά ήταν απαγορευμένα ακόμα και ως λέξη. Το Κ.Κ.»Μακεδονίας» έθεσε την ταφόπλακα του Ελληνισμού στην βόρεια Μακεδονία, μετά από 4.000 χρόνια ένδοξης ιστορίας.
[1] Λάζαρ Μωύσωφ, istorijske teme σελ. 93 (Ο Μωύσωφ ήταν πρόεδρος της Γιουγκοσλαβιας το 1988, πρόεδρος της Σ.Δ. Μακεδονίας, Υπουργός εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας και, αρχικά, πρέσβης της στον ΟΗΕ)
[2] Blaze Koneski, istorija na Makedonskiot jazik, Skopja, 1987 σελ.10, 11
stefanosotiriou.wordpress.com
Στέφανος Σωτηρίου η Μακεδονικη γλωσσα:
ιστορικός βαλκανιολόγος, από το βιβλίο του, «Η Μακεδονία στην Νοτιοσλαβική ιστοριογραφία», πρώτη έκδοση «Ελληνική Ευρωεκδοτική» 1990, τελευταία έκδοση «Πελασγός» 2005, Αθήνα, κεφ. Η.1
Website: stefanosotiriou.wordpress.com
IP:85.72.105.115
Δεν ασχολειται η Ελλας στις διαπραγματευσεις για την γλωσσα των Σκοπιανων . Της αρκει η συνθετη ονομασια εναντι ολων και τα αλλα θα ακολουθησουν ως περιπου φυσικο φαινομενο. Τοσο απλα . Μη κοιταμε που τα ”ψειριζαν” ολα οι προηγουμενες Ελληνικες κυβερνησεις απο το 1993 και κυριως εκεινη του 2008, που ειχε πρωθυπουργο τον Μακεδονα κ. Κωστα Καραμανλη. Τι κερδισε και αυτος;;;. Εχασε -και με διαφορα την πρωθυπουργια το 2009 – και απο τοτε του αρνουνται και την βοηθεια οι σημερινοι συγκυβερνωντες, ενω θα μπορουσαν να τον εχουν ως ”διευθυνοντα” συμβουλο στις δυσκολες διαπραγματευσεις με τα Σκοπια , που εχουν προσλαβει και ”προπονητες” απο τις δυο Ηπειρους , Αμερικη και Ευρωπη. Αφηστε που εκπροσωπει και το παληο, κουνια ,που μας κουναγε.
“Μη κοιταμε που τα ”ψειριζαν” ολα οι προηγουμενες Ελληνικες κυβερνησεις απο το 1993 και κυριως εκεινη του 2008, που ειχε πρωθυπουργο τον Μακεδονα κ. Κωστα Καραμανλη”
Πώς τα ψύριζαν, δηλαδή, τού Μακεδονα κ. Κωστα Καραμανλη (sic) συμπεριλαμβανομένου; Εκτός τού ότι έκανε επίσημη γραμμή τής Ελλάδος την αποδοχή τής σύνθετης ονομασίας erga omnes, τι άλλο “ψύρισε”, εκτός τής μαϊμούς;