του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ.
Δεν είναι, μόνο, η οικονομία την οποία οι κυβερνώντες για πολλά χρόνια την Ελλάδα- αλλά και οι σημερινοί- οδήγησαν από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Είναι και τα εθνικά θέματα αλλά και πολιτικές που ευνούχισαν τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Ως συνήθως, όλα εκλαμβάνονται στραβά στη χώρα από την πολιτική ηγεσία. Η στροφή της Ευρώπης πως την ήπια πολιτική εξελήφθη από τις ελληνικές κυβερνήσεις ως εγκατάλειψη του στρατεύματος.
Μια αντίληψη ευδαιμονίας με κάθε τίμημα, κυριάρχησε, κυρίως, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και έννοιες όπως πατρίδα, εθνική κυριαρχία, εθνικό συμφέρον, προάσπισή τους, ένοπλες δυνάμεις κλπ ενοχοποιήθηκαν από μια κλίκα «διανοουμένων» την οποία προσεταιρίστηκε ο τότε πρωθυπουργός, αποδέχθηκε την ιδεολογία τους και την κατέστησε κυρίαρχη, αν και αριθμητικά είναι αναντίστοιχη με το κακό που έχει κάνει.
Το κακό το βλέπουμε σήμερα. Ενώ η Τουρκία εξοπλίστηκε σαν αστακός και απειλεί την εθνική κυριαρχία της χώρας, η ελλαδική πλευρά δείχνει αδυναμία να υπερασπίσει τα συμφέροντά της.
Και δεν είναι μόνο οι σχέσεις με την Τουρκία όπου εκδηλώνεται αυτή η αδυναμία.
Ακόμη και στις σχέσεις με τα γειτονικά Σκόπια, με τα οποία η κάθε είδους σύγκριση ευνοεί την Ελλάδα, εκδηλώνεται μια τρομερή αδυναμία να προωθηθούν τα ελληνικά συμφέροντα. Και αυτό, παρά τα γεγονός πως η κύρια αιτία της διαμάχης, το όνομα της γειτονικής χώρας, ευνοεί συντριπτικά τις ελληνικές θέσεις.
Το ίδιο και με την Αλβανία. Εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί βρέθηκαν, επιβίωσαν και πλούτισαν στην Ελλάδα και το ελληνικό κράτος όχι μόνο δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τον κόσμο αυτό για την διαμόρφωση ενός θετικού κλίματος στο λαό της γειτονικής χώρας αλλά πέτυχε το, ακριβώς, αντίθετο.
Υποτίθεται, ακόμη, πως εδώ που έφτασαν τα πράγματα, κύριο όργανο άσκησης της εξωτερικής πολιτικής της χώρας είναι η συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα Τίρανα επιθυμούν σφόδρα να γίνουν μέλος της Ένωσης και, παρά την επιθυμία τους αυτή, αρνούνται να διευθετήσουν εκκρεμότητες με την Αθήνα, απαραίτητη προϋπόθεση για την ένταξή τους στην Ευρώπη. Αντιθέτως, επηρεάζονται από την Τουρκία η οποία δεν είναι μέλος της Ένωσης.
Όλα αυτά δείχνουν πλήρη εγκατάλειψη των δομών του κράτους και των λειτουργιών του. Μια ιδεολογία παραίτησης κυριάρχησε από το ΄90 και εδώ και το αποτέλεσμα είναι εμφανές.
Εκεί που τα πράγματα γίνονται, ακόμη, χειρότερα είναι οι σχέσεις με την Τουρκία. Τα όργανα του ελληνικού κράτους δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως η ανατολική χώρα δεν ιδρώνει, ιδιαιτέρως, σήμερα με την επίκληση του διεθνούς δικαίου και η μόνη γλώσσα που μιλά είναι η ισχύς.
Η υπόθεση των «οκτώ» τούρκων στρατιωτικών και των «δύο» Ελλήνων ομήρων είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις αδυναμίας αποτελεσματικής υποστήριξης των αρχών της ελληνικής πολιτικής.
Αν και ο πλήρης εκφυλισμός της πολιτικής ισχύος άρχισε ιδεολογικά από τα μέσα του ’90 όπως προαναφέρθηκε, η αδυναμία στην ισορροπία μεταξύ των δύο χωρών υπήρχε από την επομένη της Λωζάννης, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα. Και αυτό έπρεπε να ανησυχήσει τις πολιτικές εξουσίες από τότε.
Ενώ η Τουρκία ακολούθησε μια προγραμματισμένη εξωτερική πολιτική με στόχο την ισχυροποίησή της, η Ελλάδα, όπως δείχνουν τα πράγματα δεν έδωσε την απαιτούμενη προσοχή, ή δεν μπόρεσε να κυβερνηθεί από ικανές προσωπικότητες.
Αυτό δείχνει το αποτέλεσμα. Οι αγιογραφικές προσπάθειες των κυβερνητών της με την απόσταση της σημερινής ματιάς καταρρέουν.
Η Αθήνα, δεν βρίσκεται σε δύσκολη θέση διαχείρισης των σχέσεών της με την Άγκυρα μόνο σήμερα, με την υπόθεση των «οκτώ». Βρέθηκε και στη δεκαετία του ’20 όταν κατηγορήθηκε ότι ευνοούσε τους «συντηρητικούς» κύκλους της μειονότητας στην αντιπαράθεσή τους με τους «νεωτεριστές» κεμαλικούς.
Αναφέρομαι στη γνωστή υπόθεση του Μουσταφά Σαμπρί, του τελευταίου θρησκευτικού ηγέτη της οθωμανικής Αυτοκρατορίας που κατέφυγε με μια δυναμική μουσουλμανική ομάδα («παλαιομουσουλμάνοι») στη Θράκη, αντικεμαλικού φρονήματος και προσηλωμένη στο Κοράνι. Αυτού του κλίματος ήταν και η πλειοψηφία της μειονότητας.
Αυτή η ομάδα θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ισχυρός ανασταλτικός παράγοντας στη διείσδυση του τουρκισμού στη Θράκη αλλά το ελληνικό κράτος όχι μόνο δεν κατάφερε να την αξιοποιήσει αλλά αναγκάστηκε και να την απελάσει κατά τη δεκαετία του ’30. Βεβαίως, και το πλήρωσε.
Ας έχουν υπόψη τους στην Αθήνα τα γνωστά, ιστορικά, παραδείγματα.
Η Ελλάδα έχει ατυχήσει στην ανάδειξη υψηλού διαμετρήματος πολιτικών ηγετών. Αντιθέτως, σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της, στην Τουρκία υπάρχει μια οραματική και ικανή πολιτική ηγεσία. Η σύγκριση είναι καταλυτική σε βάρος μας.
Για λόγους που έχουν και πάλι να κάνουν με την αποδόμηση κάθε αξιακού συστήματος προς όφελος της προώθησης μιας παγκοσμιοποιημένης λογικής, επικράτησε η αντίληψη πως η χώρα, αφού είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορεί να κυβερνηθεί από τοπικούς νομάρχες, με χαρακτηριστικά και ικανότητες νομαρχών και όχι ηγετών.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βιώνουμε σήμερα, όχι, μόνο, σε ό,τι αφορά τα κυβερνητικά στελέχη αλλά το σύνολο των αρχηγών του πολιτικού φάσματος. Δεν γνωρίζω αν θα μπορούσε να είναι χειρότερο.
Δεν είναι μόνο η Ελλάδα που στην ιστορία της χρειάστηκε να λάβει κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της και αναζήτησε τους κατάλληλους ηγέτες.
Το τελευταίο διάστημα, μια από τις εμβληματικές κινηματογραφικές ταινίες είναι «η πιο σκοτεινή ώρα». Μια προσπάθεια καταγραφής της ανάδειξης του Τσώρτσιλ στην ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος της Βρετανίας μετά την αποτυχημένη προσπάθεια του Νέβιλ Τσάμπερλεν και του Λόρδου Χάλιφαξ να αναχαιτίσουν την επιθετικότητα του Χίτλερ.
Όταν το Συντηρητικό Κόμμα αμφισβήτησε τον Τσάμπερλεν και την πολιτική του, οι βαρώνοι του πρότειναν την ηγεσία στον Χάλιφαξ. Την αρνήθηκε. «Δεν ήρθε, ακόμη, η ώρα μου» φαίνεται να είπε. Αλλά, μάλλον δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος της στιγμής. Δεν ήταν ηγέτης. Οι ώρες ήταν κρίσιμες. Και μετά από την άρνηση αυτή προτάθηκε ο Τσώρτσιλ τον οποίο δεν ήθελαν λόγω, κυρίως, του χαρακτήρα του αλλά του χρέωναν τις ευθύνες για την αποτυχημένη εκστρατεία της Καλλίπολης.
Στην ταινία φαίνεται καθαρά τι σημαίνει ηγεσία σε κρίσιμες ώρες. Σε αντίθεση με το δίδυμο Τσάμπερλεν- Χάλιφαξ, το οποίο περιέλαβε στο Πολεμικό Συμβούλιο, ο Τσώρτσιλ είχε σαφή αντίληψη και των προθέσεων και του τρόπου αντιμετώπισης της χιτλερικής επιθετικότητας. Δεν πίστευε στην κατευναστική πολιτική και επέβαλε την άποψή του πως η Γερμανία μόνο με πόλεμο μπορεί να αντιμετωπιστεί. Την άποψη αυτή είχε μόνο αυτός. Και διαπίστωσε πως την είχε και ο βρετανικός λαός.
Φαίνεται, ακόμη, η μοναξιά του ηγέτη και η τραγωδία που βιώνει όταν έρχεται στο δίλημμα να σώσει 300.000 βρετανούς στρατιώτες που υποχωρούσαν στο λιμάνι της Δουνκέρκης ή 4000 άνδρες στο φυλάκιο του Καλαί.
Παρά τις δυσκολίες πήρε απόφαση. Και την χρεώθηκε. Δεν κρύφτηκε. Είχε άποψη, είχε αντίληψη των πραγμάτων, είχε το θάρρος να αναμετρηθεί με τη στιγμή. Ήταν ηγέτης και τον έγραψε η ιστορία.
Δυστυχώς, στη δική μας εθνική εμπειρία δεν έχουμε, πλέον, ηγέτες. Σε πολύ κρίσιμες ώρες.
Έχουμε αποσαθρωμένους θεσμούς, την ιδεολογική κυριαρχία μιας αποδομητικής αντίληψης και πολιτικούς ηγέτες μεγέθους προέδρου πολυκατοικίας.
Τι θα μας σώσει; Η εκτίμηση όλων των δυνάμεων ότι χρειάζεται να υπάρχουμε αλλά και η ανεξέλεγκτη αποφασιστικότητά μας όταν συνειδητοποιήσουμε, ως λαός, ότι δεν πάει άλλο πίσω.
Όσοι γείτονες επιβουλεύονται εμάς, ως λαό, και την ύπαρξή μας σ αυτήν την περιοχή, ας εστιάσουν σ αυτήν την αποφασιστικότητα. Όχι στο είδος των ηγετών μας. Θα είναι προς όφελός τους.
”Πεστα Χαραλαμπε ” .Για εσας η προτροπη και η αποδοχη των οσων γραψατε αγαπητε κ. Σαββιδη για το συνολο του αρθου σας-επιτομη -της σημερινης Ελλαδικης καταστασεως . Με εντυπωσιασε ομως το τελικο σας ”ρεφρεν”. Γραφετε ,καταληγοντας . ”Εχουμε αποσαρθρωμενους θεσμους, την ιδεολογικη κυριαρχια μιας αποδομητικης αντιληψης και πολιτικους ηγετες μεγεθους προεδρου πολυκατοικιας-τωρα ουτε και αυτοι υπαρχουν-. Δυστυχως κ. Σαββιδη ο κυκλος της 20ετιας δεν εκλεισε και φαινεται οτι δεν υπαρχει διεξοδος . Και μεχρι στιγμης περιμενουμε απραγοι ,μηπως γινει κατι απο μονο του. Αυτο ομως δεν θα ”ξεκολλησει” ποτε μονο του απο πανω μας , αν οι περισσοτεροί μας , καθε μερα το αποδεχομαστε , το υμνουμε και το εδραιωνουμε συνεχεια και αν δεν απομακρυνθουμε τουλαχιστον απο το πιο ευαισθητο σημειο του ,απο το ΨΕΜΜΑ δηλαδη. Τουλαχιστον ας παυσουμε να εχουμε συμμετοχη στο ψεμμα. Και αυτο θα ειναι το ανοιγμα στον δηθεν κρικο της απραξιας μας , γιατι οταν οι ανθρωποι παυσουν να πιστευουν στο ψεμμα, αυτο παυει να υπαρχει. Αν ,αγαπητε κ. Σαββιδη, ολοι οι δημοσιογραφοι -οπως εσεις απο καιρο -παυσουν να γραφουν , να υπογραφουν και να δημοσιευουν με κανενα τροπο ουτε μια φραση ,που κατα την γνωμη τους διαστρεβλωνει την αληθεια, -την οποιαν λογω του επαγγελματος τους γνωριζουν- και αν οι πολιτες δεν θα ακουνε μια εκπομπη στην τηλεοραση , ουτε θα αγορασουν μια εφημεριδα ,η, ενα περιοδικο , οπου διαστρεβλωνονται οι πληροφοριες και αποκρυπτονται τα βασικα γεγονοτα , μονο τοτε μετα απο ενα δυσκολο δρομο ,τουλαχιστον μιας 3ετιας-γιατι η αντισταση της 20ετιας ειναι και θα ειναι συνεχης σε ολα τα μετωπα-υπαρχει ελπιδα να δουμε καταματα την πραγματικοτητα στην χωρα μας και να αναγεννηθουμε. Αν δειλιασουμε δεν εχουμε ελπιδα σωτηριας και θα ταιριαζουν για ολους μας -ιδαιτερως για εκεινους που δημιουργησαν και πιστεψαν σε ψεμματα και αυταπατες- οι γεματοι περιφρονηση στιχοι του Ρωσου ποιητου ΠΟΥΣΚΙΝ ” Τι να τα κανουν τα κοπαδια τα δωρα της λευτεριας;;;…. Απο γενια σε γενια κληρονομια τους ειναι ο ζυγος με τα κουδουνακια και το μαστιγιο”. Υ.Γ Και εν οψει της λυτρωτικης Αναστασεως και του Πασχα-περασματος, δεν βλεπω σημερα καμια πνευματικη δυναμη ,εκτος απο την Ελληνορθοδοξια να αναλαβει την την πνευματικη θεραπεια των Ελλαδιτων.
Η αναζήτηση ηγέτη είναι άραγε το ζητούμενο ή η διαδικασίας ανάδειξης των ικανών?
Μια επανάσταση γίνεται όταν μια χαρισματική προσωπικότητα σαγηνεύει πλήθος λαού.
Σε μια κανονική κατάσταση οι ηγέτες αναδεικνύονται μέσα από διαδικασίες και τύπους στους οποίους κατορθώνουν να επιβληθούν , κι εκεί πράγματι δεν υπάρχει κάτι θεμιτό ή αθέμιτο αν δεν είναι ενάντια στους τύπους.
Άρα η ανάδειξη γίνεται με βάση τους τύπους διαδοχής κυρίως στα κόμματα.
Που πάσχει λοιπόν η Ελλάδα και η Ευρώπη?
Ακριβώς στην διαδικασία επιλογής και ανάδειξης των άξιων , σύμφωνα με τα κριτήρια που βάζει η πολιτική κοινωνία.
Εκεί πάσχουν όλοι.
Η εκλογή ‘λογικών’ και ‘ευρωπαϊστών’ ήταν η αγωνία όλων.
Η ηγετική φυσιογνωμία ήταν εμπόδιο παρά προτέρημα κι έτσι καταλήξαμε στα σημερινά.
Ειδικά για την Ελλάδα η αριστερά μέσω της ‘κουλτούρας’ κατόρθωσε να επιβάλει τον φραπέ εναντιούμενη στον στρατό που ήταν ο εκφραστής της ήττας της.
Σε βλέπω διαφορετικό. Αρχίζεις να ωριμάζεις.
Τόσες φορές έγραψα την άποψη μου για την αριστερά και την ‘αριστερά’.
Αριστερά είναι η ήττα του εγώ και η νίκη του εμείς.
Είναι αγώνας εναντίον της προσωπικής επιβολής και η φροντίδα του συνόλου.
Αριστερά είναι ο Χριστός που αρνήθηκε την εξουσία στο όνομα του κάθε αρρώστου και πάσχοντα.Του Θεού που έβαλε το ‘εγώ’ του στη διάθεση του καθενός.
Μάλλον τώρα με καταλαβαίνεις , έρχεται η μεγάλη εβδομάδα και υπάρχουν αναλαμπές.
Σου τηλεφώνησαν απο το πειθαρχικό της Ένωσης Θεολόγων;
Να κρίνεις την ποιότητα ενός συλλογισμού από το συμπέρασμα στο οποίο οδηγεί είναι εξίσου άδικο από το να κρίνεις τις προθέσεις από τα αποτελέσματα.
Μου άρεσε πολύ η διατύπωση
“Έχουμε …πολιτικούς ηγέτες μεγέθους προέδρου πολυκατοικίας”
Και οι “καλύτεροι” ανάμεσά τους (οι λιγότερο προδοτικοί),
αντί του ρόλου Κυβερνήτη ενός σημαντικού λαού,
βλέπουν “διακυβέρνηση” (διαχείριση δηλαδή “κοινοχρήστων”
για Απόδοση Λογαριασμού στα ξένα αφεντικά
(αντί για δημοκρατική Λογοδοσία)