Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΖΑΓΟΡΙΑΝΙΤΗ

Προφανώς κανείς δεν χαίρεται αν κάποιος χάσει τη ζωή του. Προφανώς όλοι έχουν δικαιώματα στις δημοκρατίες, ακόμη και ένας δολοφόνος τρομοκράτης. Προφανώς τα δικαστήρια αποδίδουν δικαιοσύνη και αποφασίζουν για τις ποινές.

Στην περίπτωση του Δημήτρη Κουφοντίνα, αρχιεκτελεστή της 17Ν, το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει επικεντρωθεί ένα μέρος της κοινής γνώμης και ένα κίνημα συμπαράστασης που διαμαρτύρεται για την καταπάτηση των ατομικών του ελευθεριών, για το δικαίωμά του να βρίσκεται στις φυλακές Κορυδαλλού και όχι σε άλλες, για το ενδεχόμενο να πεθάνει από την απεργία πείνας που κάνει. Υποστηρίζουν ότι αυτό είναι όνειδος για μια δημοκρατική χώρα και τον παραλληλίζουν με τον Μπόμπι Σαντς που πριν από μερικές δεκαετίες πέθανε στις βρετανικές φυλακές.

Παρέλκει να αναλύσουμε γιατί οι δύο περιπτώσεις δεν έχουν καμία σχέση και ομοιότητα. Παρέλκει να εξηγήσουμε γιατί ο ένας ήταν ένας μαχητής, μέλος ενός ολόκληρου λαϊκού κινήματος και ο άλλος μέλος μιας τρομοκρατικής σέχτας. Ο ένας πολεμούσε την κρατική τρομοκρατία των Βρετανών και ο άλλος εκτελούσε όποιον ο ίδιος δίκαζε και καταδίκαζε με το δικό του μυαλό και τα δικά του κριτήρια. Παρέλκει επίσης να αναφέρουμε με πόσα πολλά εκατοντάδες εκατομμύρια λίρες εξαγόρασαν οι Βρετανοί την παράδοση των όπλων στη Βόρεια Ιρλανδία.

Μεγάλες συζητήσεις όλα αυτά.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας αποφάσισε να αναμετρηθεί με το κράτος που τόσο πολύ μισεί για μια ακόμη φορά. Η απεργίας πείνας που κήρυξε για να μεταφερθεί ξανά πίσω στις φυλακές Κορυδαλλού αποτελεί γι’ αυτόν ένα crash test από το οποίο δύο τινά μπορούν να συμβούν.

• Είτε να νικήσει καθώς θα υποχρεώσει την κυβέρνηση να αλλάξει θέση είτε να νικήσει πεθαίνοντας και μένοντας για μια σημαντική μειοψηφία ως σύμβολο αντίστασης.

Η κυβέρνηση δεν εκτίμησε σωστά την αποφασιστικότητα του Δημήτρη Κουφοντίνα. Και τώρα βρίσκεται πράγματι προ ενός αδιεξόδου. Και στις δύο περιπτώσεις κινδυνεύει με ήττα. Στην πρώτη περίπτωση μια ήττα επικοινωνιακή και εντυπώσεων. Στη δεύτερη, ενδεχομένως με μια βαρύτερη, ήττα ιστορικών διαστάσεων.

Οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν από την ίδια αφού ζυγίσει τα δεδομένα και αποφασίσει. Αν υπάρχει ένας τρίτος δρόμος που πάντως θα σώσει τη ζωή του Κουφοντίνα, ας τον ακολουθήσει.

Αφού ξεκαθαρίσαμε τα βασικά, ας πάμε και λίγο πιο βαθιά, πιο θεσμικά και πιο ουσιαστικά

Υπάρχουν μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα που ανησυχούν για τη ζωή του Κουφοντίνα. Δικαίωμά τους. Δικαίωμά τους επίσης να κάνουν διαδηλώσεις ακόμη και σε εποχή lockdown και να πετάνε τρικάκια με συνθήματα.

Δυο απορίες:

• Γιατί σε ένα κράτος που το σωφρονιστικό σύστημα μπάζει από παντού, που άνθρωποι κρατούνται σε άθλιες συνθήκες, που οι συμμορίες κυριαρχούν, που δολοφονούνται κρατούμενοι, που, που… υπάρχουν άνθρωποι που ξεσηκώνονται μόνον για τον Κουφοντίνα; Γιατί η δική του ζωή μετρα περισσότερο από των υπολοίπων;
• Είναι για αυτούς τους ανθρώπους το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα; Είναι το μόνο θέμα για το οποίο αξίζει να συλλέξουν υπογραφές, να διαδηλώσουν και να διαμαρτυρηθούν;

Μήπως απλώς ο Κουφοντίνας αποτελεί ένα σύμβολο αντιδεξιάς συσπείρωσης και κάποιοι πιστεύουν ότι μέσα από αυτόν και τον ενδεχόμενο θάνατό του θα καταδείξουν το ανάλγητο κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη που ζητάει ρεβάνς από έναν χαμένο αντίπαλο που ήδη τιμωρείται;

Γνωρίζω την απάντηση. Είναι η ίδια διαχρονικά από ανθρώπους στρατευμένους σε έναν σκοπό.

• Ο καθένας έχει δικαίωμα να κρίνει με τα δικά του κριτήρια. Να έχει τις δικές τους απόψεις και να μάχεται γι’ αυτές. Να τις υποστηρίζει. Με διάλογο, με επιχειρήματα, όχι με τη βία.

Δεν μπορώ όμως να συμφωνήσω μαζί τους. Η ζωή του Κουφοντίνα ή του κάθε Κουφοντίνα είναι το εργαλείο, για τους περισσότερους από αυτούς.

Ο καθένας τελικά ακολουθεί τα πιστεύω ή τις ντιρεκτίβες του. Και στο τέλος η ιστορία κρίνει. Αυτή τη στιγμή κρίνουν, όπως πάντα, οι πλειοψηφίες.

Η ζωή μας συνεχίζεται, με τα χιλιάδες προβλήματά της είτε ο Κουφοντίνας είναι στον Κορυδαλλό είτε στο Δομοκό είτε κάπου αλλού.

Το σημαντικό είναι πως βρίσκεται στη φυλακή. Για τα εγκλήματα που διέπραξε δήθεν στο όνομα ενός λαού που δεν τον εξουσιοδότησε ποτέ.

Υ.Γ. Θεωρητικά άσχετο, αλλά επίκαιρο: Αν ο Κουφοντίνας παραδώσει το 45αρι της 17Ν ή πει σε ποιον το είχε δώσει, τότε θα συζητήσουμε σε μια ελαφρώς διαφορετική βάση. Ως τότε απλώς θα συζητάμε στη βάση ενός καταδικασμένου που έχει μεν δικαιώματα αλλά είναι ένας αμετανόητος ψυχρός εκτελεστής.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

Είναι serial killer, είναι αμετανόητος, αλλά δεν πρέπει να πεθάνει: Και μια επισήμανση για το 45άρι