του Μπράντον Σμιθ*
Σκηνή από την ταινία Cuties (Μικρούλες)
…Με την πάροδο του χρόνου το Χόλιγουντ αποδείχτηκε καταφύγιο επικίνδυνων ανθρώπων. Όχι τόσο διασημοτήτων (αν και πολλές από αυτές πάσχουν από ναρκισσισμό και αντικοινωνικότητα), αλλά μάλλον ανθρώπων που ελέγχουν την κινηματογραφική βιομηχανία. Ολο το οικοδόμημα σχεδιάστηκε ως καταφύγιο για υπο-ανθρώπινες τάσεις. Στο παρελθόν δεν το έκρυβαν, αλλά σήμερα φαίνονται να προσέχουν.
Η μηχανή του Χόλιγουντ είναι μια παγίδα βαμπίρ, ένας λαμπρός φάρος που προσελκύει τους ταλαντούχους (ή τουλάχιστον ελπιδοφόρους και έξυπνους) ανθρώπους, τους αποστραγγίζει μια ζωή και τους ξερνάει μόλις τους έχει ξεζουμίσει. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα παιδιά και ο αριθμός των περιπτώσεων κακοποίησης παιδιών σε αυτόν τον τομέα είναι συγκλονιστικός. Εάν επρόκειτο για άλλο τομέα, τα ΜΜΕ θα ήταν σε εγρήγορση μπροστά στον αριθμό των καταδιακαστικών αποφάσεων και των κατηγοριών. Εάν η βιομηχανία γρήγορης αποκατάστασης είχε τόσες κατηγορίες παιδεραστίας όσες το Χόλιγουντ, τα ΜΜΕ θα έγραφαν χιλιάδες άρθρα ετησίως για να καταγγείλουν την επιδημία κακοποίησης στις αποθήκες των χάμπουργκερ. Αλλά όταν πρόκειται για το Χόλιγουντ, οι παραδοσιακοί δημοσιογράφοι υπερασπίζονται έντονα τους ανθρώπους στην κορυφή και επιτίθενται στους επικριτές ως “θεωρητικούς της συνωμοσίας”.
Η τάση των ψυχοπαθών να βλέπουν τα παιδιά ως τους πιο περιζήτητους στόχους είναι γνωστή. Δεν είναι απαραίτητα πάντα σεξουαλική, μερικές φορές είναι απλώς σωματική ή ψυχική κακοποίηση. Ωστόσο, τα παιδιά είναι μια λιχουδιά για αυτούς. Τι πιο συναρπαστικό για τον κακό να καταστρέψει τη ζωή ενός αγνού και αθώου ατόμου και να του ληστέψει την παιδική του ηλικία;
Μόνο τα τελευταία χρόνια η παιδεραστία στο Χόλιγουντ αντιμετωπίστηκε με μεγαλύτερη σοβαρότητα από το ευρύ κοινό. Οι ελίτ του Χόλιγουντ που κυριαρχούν στις κορυφαίες εταιρικές θέσεις είναι οι προμηθευτές και οι ελεγκτές της αμερικανικής πολιτιστικής έκφρασης για σχεδόν έναν αιώνα, αλλά σπάνια υπόκεινται σε ενδελεχή έλεγχο. Ήταν οι δικές τους ενέργειες που δημιούργησαν το πρόσφατο λαϊκό κίνημα για τον τερματισμό της οργανωμένης κακοποίησης παιδιών.
Οι ψυχοπαθείς καθοδηγούνται από νοσηρές και στριμμένες επιθυμίες, αλλά επίσης καθοδηγούνται από μια απεγνωσμένη ανάγκη να «αποδείξουν» ότι η υπόλοιπη κοινωνία είναι τόσο κακή ή τόσο συγκεχυμένη που της χρειάζεται ένα καλό «τίναγμα». Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες αδυναμίες τους, καθώς τους οδηγεί σε λάθη και σε αποκάλυψη της πραγματικής τους φύσης.
Η καινούρια απόπειρα
Ερχόμαστε λοιπόν στην ταινία “Cuties [Μικρούλες]” της Netflix ..
Ξαναείδα μερικά μέρη αυτής της ταινίας, μαζί με κάποιες δραματικές σκηνές για να πάρω μια καλή ιδέα για το συνολικό περιεχόμενο, καθώς και μερικά αποσπάσματα των διαβόητων σκηνών που προκάλεσαν οργή στο κοινό. Και, μπορώ να πω χωρίς καμιά αμφιβολία ότι αυτή η ταινία είναι στην πραγματικότητα παιδική πορνογραφία, όπως ορίζεται από το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Μια προειδοποίηση: Δεν σας συνιστώ να παρακολουθήσετε αυτήν την ταινία, αλλά αν το κάνετε, να ξέρετε ότι το περιεχόμενο είναι πραγματικά συνταρακτικό.
Στην ταινία Baby Burlesque η Σίρλεϊ Τεμπλ, πριν κλείσει τα 5 (!), υποδύθηκε ρόλο ενήλικης «απελευθερωμένης» γυναίκας. Χαρακτήρισε αργότερα την ταινία «κυνική εκμετάλλευση της παιδικής μας αθωότητας»!
Εάν έχετε ακούσει στα μεγάλα ΜΜΕ ότι η αντίδραση σε αυτήν την ταινία ήταν «υπερβολική» και μέρος μιας «δεξιάς συνωμοσίας»· ε λοιπόν, σας λέω ότι σας λένε ψέματα. Ενώ διατηρώ τη θέση μου ότι το Qanon είναι μια ανοησία, ένα ψυχολογικό παιχνίδι που έπεσε έξω σε κάθε πρόβλεψη που έκανε, δεν χρειάζεται να λατρεύετε το Q για να δείτε την προσπάθεια καθιέρωσης της παιδεραστίας με αφορμή το “Cuties”.
Τα επιχειρήματα που προβάλλονται από τα MME, επικεντρωμένα κυρίως στην κοινωνική δικαιοσύνη, αποκάλυψαν την πραγματική τους θέση στο θέμα του κακού και είναι όλα υπέρ! Για άλλη μια φορά, η σκληρή πολιτική αριστερά παρουσιάζει την πραγματική της φύση όταν πρόκειται για την υπεράσπιση έργων τρομερού περιεχομένου. Τα ΜΜΕ το υπαινίχθηκαν σε προηγούμενες παρουσιάσεις, όπως η αριστερή εκπομπή Salon και ένα άρθρο που δημοσίευσαν για την υπεράσπιση της παιδεραστίας, γραμμένο από έναν αυτοανακηρυγμένο παιδόφιλο. Το επιχείρημά τους; Ότι η παιδεραστία πρέπει να αντιμετωπίζεται με περισσότερη ενσυναίσθηση, αρκεί οι παιδεραστές να μην ενεργούν υπό το κράτος των ορμών τους. Το Salon απέσυρε αργότερα το άρθρο, αλλά άλλα ΜΜΕ υποστήριξαν ότι έπρεπε να παραμείνει.
Αρχικά, οι επικριτικές του τρέιλερ της ταινίας “Cuties” έγιναν δεκτοί με χλευασμούς από ειδικούς των μέσων ενημέρωσης, τους μόνους που είδαν την ταινία στο σύνολό της. Ισχυρίστηκαν ότι οι επικριτικές δεν είχαν ιδέα για το τι μιλούσαν και ότι το τρέιλερ δεν έφερε το πραγματικό μήνυμα της ταινίας, το οποίο υποτίθεται ότι λέει ότι η σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών είναι “κακή“. Ωστόσο, μετά την κυκλοφορία της ταινίας, έγινε σαφές ότι αυτό ήταν ψέμα.
Μπορείτε να τυλίξετε την παιδική πορνογραφία σε όσες δηλώσεις «τέχνης» και «λόγου» θέλετε, αλλά τελικά, παραμένει παιδική πορνογραφία. Αδιάφορο αν δημιουργήθηκε από δυτικοαφρικανή που μετανάστευσε στη Γαλλία. Οι Αφρικανές μετανάστριες [στμ: Αναφορά στη Γαλλίδα, αφροαφρικανικής καταγωγής σκηνοθέτιδα της ταινίας] μπορούν επίσης να είναι παιδεραστές και ψυχοπαθείς. Και βέβαια, όποιος εκθέτει τα 11χρονα κορίτσια σε αυτό το είδος κινηματογραφικής ταινίας είναι πράγματι ψυχοπαθής.
Οι κινηματογραφικές μέθοδοι και οι γωνίες της κάμερας είναι αυτές που τους προδίνουν, και όποιος έχει μελετήσει κινηματογράφο καταλαβαίνει πώς αυτό λειτουργεί. Τα σεξουαλικά θέματα ταινιών τείνουν να παίρνουν τέτοια μορφή κινηματογραφική ώστε να γοητεύουν και να ξεγελούν.
Παράδειγμα, δέστε την ταινία “Dancing At The Blue Iguana”*** (που μου αρέσει), μια ταινία για την άθλια ζωή των στριπτιζέζ που προσπαθούν να επιβιώσουν στο Λος Άντζελες. Δέστε πως κινείται η κάμερα και, στη συνέχεια, αν μπορείτε να το αντέξετε, συγκρίνετε το με τις σκηνές χορού στο “Cuties“. Η κάμερα είναι η ίδια, αιωρείται πάνω από μέρη του σώματος με ηδονοβλεπτικό τρόπο. Η διαφορά είναι ότι στο “Dancing At The Blue Iguana” παίζουν ενήλικες γυναίκες, όχι κοριτσάκια 11 ετών**.
Συνήθως τα ΜΜΕ υποστηρίζουν ότι το “Cuties” “βραβεύτηκε” στο Sundance· που σημαίνει ότι αφού οι καλλιτεχνικές ελίτ το εγκρίνουν, τότε είναι κοινωνικά και ηθικά αποδεκτό. Είναι απλώς «πολύ έξυπνο» για να το καταλάβουν οι πληβείοι, έτσι δεν είναι; Είμαι ο ίδιος μακροχρόνιος κινηματογραφόφιλος, και ξέρω πότε βλέπω “τέχνη” και πότε βλέπω εκμετάλλευση, και το “Cuties” είναι απλή και ξεκάθαρη εκμετάλλευση.
Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ο συνιδρυτής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance ομολόγησε ένοχος για κατηγορίες σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών μόλις πριν από ένα χρόνο. Επειδή, λοιπόν, προβάλλει το Βραβείο Sundance μια ταινία δεν σημαίνει ότι και η παιδεραστία έχει ελευθέρας .
Φυσικά, η ταινία “Cuties” δεν είναι η πρώτη προσπάθεια του Χόλιγουντ να προσπαθήσει να καθιερώσει τη σεξουαλικοποίηση των παιδιών. Το 1932 και το 1933, ακριβώς στην αρχή της Μεγάλης Ύφεσης, ο παραγωγός Jack Hays και ο σκηνοθέτης Charles Lamont κυκλοφόρησαν μια σειρά από τουλάχιστον οκτώ ταινίες που ονομάστηκαν “Baby Burlesque“. Αυτές οι ταινίες περιελάμβαναν πολύ νέους ηθοποιούς, ανάμεσά τους και τη Σίρλεϊ Tέιμπλ πριν γίνει ακριβοπληρωμένη, που έπαιζαν ιστορίες και σκηνές για ενήλικες, ντυμένες με κοστούμια ενηλίκων.
Οι ταινίες ήταν διάχυτες από σεξουαλικότητα, και αν γνωρίζετε την κακοποίηση που υπέστη η Σίρλεϊ Tέιμπλ από τους παραγωγούς του Χόλιγουντ όσο ήταν ηθοποιός, οι ταινίες είναι ακόμη πιο σκοτεινές.
Ο τύπος των ταινιών “Baby Burlesque” ήταν να παρουσιάσει νέους ηθοποιούς σε ενήλικες καταστάσεις και να τις αποκαλεί “παρωδία”. Έτσι, βλέπουμε μια νεαρή Τέιμπλ να παίζει ρόλο μιας πόρνης ντυμένης με τρόπο να αποκαλύψει «ρούχα του δρόμου» και να συζητά την τιμή της. Αργότερα οι ταινίες της Τέιμπλ έδειχναν ένα μικρό παιδί, συνήθως ορφανό, υιοθετημένο από έναν πλούσιο ευεργέτη ή που περνούσε ολόκληρη την ταινία μαζί του. Οι γονείς συνήθως δεν εμφανίζονται στις ταινίες ή σκοτώνονται τραγικά, αφήνοντας το παιδί μόνο και ευάλωτο. Οι χοροί ακόμη και τα τραγούδια στις ταινίες είναι ημι-ερωτικά, της εποχής. Οι σχέσεις μεταξύ παιδιών και ενηλίκων ευεργετών είναι περίεργες και γενικά παρουσιάζονται ως μια σχεδόν ρομαντική αλληλεπίδραση αντί για μια κανονική αλληλεπίδραση ενηλίκου / παιδιού.
Το Χόλιγουντ το κάνει εδώ και πολύ καιρό. Το “Cuties” δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εκσυγχρονισμένη έκδοση του “Baby Burlesque“.
Για να είμαστε σαφείς, η Netflix δεν έκανε την ταινία, απλώς χρηματοδότησε τη διανομή. Το διαφημιστικό τους τρέιλερ για την ταινία πρόβαλε τα σεξουαλικά στοιχεία και όχι πολλά άλλα, κάτι που μου λέει τι τους ενδιέφερε πραγματικά και αυτό δεν ήταν η υπόθεση. Μόλις η ταινία προβλήθηκε στο κοινό έγινε εμφανές ότι τα τρέιλερ της ταινίας δεν είχαν καν αγγίξει την επιφάνεια του όντως παιδεραστικού περιεχομένου.
Τα γυρίσματα της ταινίας διήρκεσαν έξι μήνες και πάνω από 700 κορίτσια «συμμετείχαν στην ακρόαση» για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η σκηνοθέτης Maïmouna Doucouré συνεχίζει να υπερασπίζεται την ταινία, χαρακτηρίζοντάς την «φεμινιστικό» έργο. Δεν αποτελεί έκπληξη που η ανισόρροπη και ψυχικά διαταραγμένη φύση του κινήματος κοινωνικής δικαιοσύνης προσφέρεται σε κάθε είδους αποδιοργάνωση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το πάθος τους με τον ηθικό σχετικισμό και η ικανότητά τους να εξορθολογίζουν ορισμένα εγκλήματα στο όνομα της «διαφορετικότητας » ή της «ισότητας» ή της «επιλογής». Αυτές είναι λέξεις του συρμού κενές περιεχομένου από κενούς ανθρώπους· δεν δικαιολογούν τις κακές συμπεριφορές.
Όπως με το «Baby Burlesque», η παιδική πορνογραφία συχνά μεταμφιέζεται ως κάτι άλλο. Στην περίπτωση των “Cuties”, η εκμετάλλευση των παιδιών παρουσιάζεται ως ένα ελεύθερο σχόλιο για την εκμετάλλευση των παιδιών. Είναι έμμεση ειρωνεία; Όχι πραγματικά. Κατά τη γνώμη μου, είναι αρκετά προγραμματισμένο.
Θεωρώ ενδιαφέρον ότι τα δίκτυα παιδόφιλων στο Χόλιγουντ φαίνεται να επιλέγουν τις πιο ασταθείς στιγμές της ιστορίας ως αφετηρία για να φέρουν τη σεξουαλικοποίηση των παιδιών στη δημόσια συνείδηση. Πλημμύρισαν την αγορά ψυχαγωγίας με τη σειρά ταινιών “Baby Burlesque” στην αρχή της Μεγάλης Ύφεσης. Σήμερα, πιέζουν τα όρια ακόμη περισσότερο σε περιόδους πανδημίας, ταραχών και οικονομικής κρίσης. Η θεωρία μου; Βλέπουν τη διάχυτη αδυναμία και αβεβαιότητα της κοινωνίας μας ως ευκαιρία να αλλάξουν ριζικά τα ηθικά μας όρια.
Η γαλλική (αριστερά) αφίσα της ταινίας «Μικρούλες» και δεξιά της Netflix
Οι ελίτ θέλουν πράγματι να παρακολουθούμε ταινίες όπως το “Cuties” και να λέμε στον εαυτό μας: “Να πάρει η ευχή, αυτή η ιστορία παιδεραστίας δεν είναι τόσο κακή όσο ισχυρίζονται … και ίσως δεν είναι κακό να εξάπτεσαι με 11χρονους…» Μερικοί άνθρωποι το λένε στο YouTube σήμερα και υπερασπίζονται την ταινία.
Αυτά είναι όλα όσα είχα να πω. Εάν εξάπτεστε με παιδιά ηλικίας 11 ετών, τότε πάσχετε ψυχολογικά και πρέπει να απομονωθείτε από την υπόλοιπη κοινωνία για το καλό όλων. Υπάρχουν ορισμένες συμπεριφορές που δεν μπορούν και δεν πρέπει ποτέ να γίνουν ανεκτές από τον πολιτισμό μας. Η παιδεραστία είναι μία απ’ αυτές.
Αν υπάρχει κάτι θετικό που πρέπει να μάθουμε από την εμμονή της κυριαρχούσας ελίτ να μας κάνει να δεχτούμε την κακοποίηση των παιδιών ως «φυσιολογική», είναι ότι συνεχίζει, ως δαίμονας, να εκτίθεται. Ευτυχώς, φαίνεται ότι η Αμερική και μεγάλο μέρος του κόσμου έχουν απορρίψει κατηγορηματικά το “Cuties” και κάθε ενδιαφέρον για την ταινία φαίνεται να οφείλεται σε μια νοσηρή περιέργεια για το πώς πραγματοποιήθηκε και βρήκε αίθουσες προβολή ένα τόσο επιζήμιο κινηματογραφικό έργο. Το Χόλιγουντ δεν θα πείσει ποτέ το κοινό να αποδεχτεί την κακοποίηση παιδιών, αλλά θα συνεχίσει να προσπαθεί μέχρι να το χρεοκοπήσουμε.
*Πατέρας πέντε παιδιών ο Brandon Smith (γεν. 1989) σπούδασε πολιτικές επιστήμες και είναι Ρεπουμπλικανός Γερουσιαστής στο τοπικό κοινοβούλιο του Κεντάκι.
** Υπάρχει ένα τουλάχιστο προηγούμενο με την πρωταγωνίστρια της ταινίας Λολίτα, την ανήλικη (14χρονη) Σου Λάιον. «Η καταστροφή μου σαν άτομο, δήλωσε αργότερα, ξεκίνησε από αυτή τη μεγάλου μήκους ταινία. Η Λολίτα με εξέθεσε σε πειρασμούς στους οποίους κανένα κορίτσι της ηλικίας μου δεν πρέπει ποτέ να εκτεθεί» εννοώντας, τουλάχιστον, ότι υπέκυψε στις ερωτικές ορέξεις του παραγωγού, ο οποίος έκανε κατάχρηση εξουσίας. Το Χόλιγουντ κρύβει πολλούς Βαϊνστάιν!…
***Ερωτική δραματική ταινία, σύμφωνα με την εν χρήσει ορολογία του κόσμου του θεάματος.
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
Πηγή: lesakerfrancophone.fr
