Η The Sirens είναι από εκείνες τις σειρές που δεν σε κερδίζουν με την πλοκή τους αλλά με το αίσθημα που αφήνουν. Δεν επιδιώκει να σε καθηλώσει με ανατροπές ούτε να σου εξηγήσει τον κόσμο της με σαφείς όρους. Αντίθετα, σε βάζει σιγά-σιγά μέσα σε μια ατμόσφαιρα αβεβαιότητας, όπου όλα μοιάζουν γνώριμα και ταυτόχρονα βαθιά λάθος. Και ακριβώς εκεί βρίσκεται η δύναμή της.
Σε πρώτη ανάγνωση, η σειρά λειτουργεί ψυχολογικά. Οι χαρακτήρες της δεν παρουσιάζονται ως καλοί ή κακοί, αλλά ως άνθρωποι εύθραυστοι, γεμάτοι ανάγκη για αποδοχή, για νόημα, για ένα είδος ασφάλειας που δεν κατονομάζεται ποτέ. Οι αποφάσεις τους δεν προκύπτουν από μεγάλες συγκρούσεις αλλά από μικρές, σχεδόν ανεπαίσθητες μετατοπίσεις. Η The Sirens ενδιαφέρεται περισσότερο για το πώς σκέφτονται οι άνθρωποι όταν φοβούνται να μείνουν μόνοι, παρά για το τι ακριβώς κάνουν.
Καθώς η αφήγηση προχωρά, αυτή η ψυχολογική διάσταση αποκτά κοινωνικό βάθος. Η σειρά χτίζει έναν κόσμο όπου η ένταξη είναι το υπέρτατο ζητούμενο και η αποβολή ο απόλυτος φόβος. Δεν υπάρχουν ρητές απαγορεύσεις ούτε εμφανείς τιμωρίες. Υπάρχει όμως ένα σαφές πλαίσιο προσδοκιών: τι είναι αποδεκτό, τι θεωρείται υπερβολικό, ποιος λόγος «ταιριάζει» και ποιος δημιουργεί αμηχανία. Η κοινωνία της The Sirens δεν επιβάλλει· υποδεικνύει. Δεν καταστέλλει· αποσύρει την εύνοια.
Σε αυτό το σημείο, η σειρά αρχίζει να αποκαλύπτει την πολιτική της διάσταση, χωρίς ποτέ να την ονομάζει. Η εξουσία στη The Sirens δεν έχει πρόσωπο ούτε τίτλο. Δεν εντοπίζεται σε θεσμούς ή ιεραρχίες. Είναι διάχυτη, καθημερινή, σχεδόν αόρατη. Λειτουργεί μέσα από τη συνήθεια και τον φόβο της απώλειας. Αυτό που δείχνει η σειρά είναι μια μορφή εξουσίας που δεν χρειάζεται να επιβληθεί, γιατί έχει ήδη εσωτερικευτεί. Οι άνθρωποι μαθαίνουν μόνοι τους πότε να σωπαίνουν, πότε να κάνουν πίσω, πότε να προσαρμοστούν.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της The Sirens είναι ότι δεν παρουσιάζει ποτέ μια καθαρή στιγμή ηθικής κατάρρευσης. Δεν υπάρχει το σημείο όπου ο θεατής μπορεί να πει «εδώ όλα χάθηκαν». Αντίθετα, η ηθική φθείρεται σταδιακά. Κάθε υποχώρηση μοιάζει μικρή και δικαιολογημένη. Κάθε σιωπή παρουσιάζεται ως προσωρινή. Κάθε συμβιβασμός μοιάζει λογικός μέσα στις συνθήκες. Έτσι, η σειρά δεν μιλά για το κακό ως επιλογή, αλλά για την προσαρμογή ως τρόπο ζωής.
Αυτή η προσέγγιση κάνει τη The Sirens βαθιά ενοχλητική. Δεν σου επιτρέπει να αποστασιοποιηθείς εύκολα. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις έναν σαφή «άλλο». Οι χαρακτήρες της δεν είναι καρικατούρες εξουσίας, αλλά άνθρωποι που θα μπορούσαν να είναι ο καθένας μας. Και αυτό ακριβώς είναι το πολιτικό της σχόλιο: ότι οι σύγχρονες μορφές εξουσίας δεν βασίζονται στη βία, αλλά στη συμμετοχή. Δεν σε εξαναγκάζουν να συμφωνήσεις· σε κάνουν να συνεχίζεις.
Η αισθητική της σειράς υπηρετεί απόλυτα αυτό το νόημα. Ο ρυθμός είναι αργός, σχεδόν επίμονα χαμηλόφωνος. Οι διάλογοι συχνά αφήνουν περισσότερα ανείπωτα απ’ όσα λέγονται. Η σκηνοθεσία αποφεύγει τον εντυπωσιασμό και επενδύει στην αίσθηση μιας διαρκούς, υπόγειας έντασης. Η The Sirens δεν σε σοκάρει. Σε φθείρει. Και αυτό είναι πολύ πιο αποτελεσματικό.
Το τέλος της σειράς αρνείται κάθε εύκολη κάθαρση. Δεν προσφέρει λύσεις ούτε ηθική αποκατάσταση. Δεν επιβεβαιώνει την ελπίδα ότι κάποιος θα σπάσει τον κύκλο και θα πληρώσει το τίμημα της αντίστασης. Αντίθετα, αφήνει τον θεατή με μια αίσθηση συνέχειας, σαν όλα να συνεχίζονται ακριβώς επειδή κανείς δεν βρήκε το σημείο όπου έπρεπε να σταματήσει. Η απουσία μιας καθαρής εξέγερσης δεν είναι αφηγηματική αδυναμία· είναι θέση.
Ως κριτική παρουσίαση, η The Sirens αξίζει ακριβώς γι’ αυτό που δεν κάνει. Δεν προσφέρει απαντήσεις, δεν διατυπώνει συνθήματα, δεν χαρίζεται στο κοινό της. Είναι μια σειρά που απαιτεί υπομονή και διάθεση για ενδοσκόπηση. Αν την αναζητήσει κανείς ως απλή ψυχολογική ή κοινωνική ιστορία, θα τη βρει ενδιαφέρουσα. Αν όμως επιμείνει, θα ανακαλύψει μια βαθιά πολιτική αλληγορία για τον τρόπο με τον οποίο οι σύγχρονες κοινωνίες εκπαιδεύουν τους ανθρώπους να ζουν χωρίς να αμφισβητούν.
Τελικά, η The Sirens δεν είναι μια σειρά για το κακό. Είναι μια σειρά για την απουσία αντίστασης. Για το πώς η καθημερινότητα μπορεί να γίνει το πιο αποτελεσματικό εργαλείο εξουσίας. Και γι’ αυτό, παρότι χαμηλόφωνη και φαινομενικά «μικρή», καταφέρνει να είναι από τις πιο ανησυχητικές τηλεοπτικές προτάσεις των τελευταίων χρόνων.
