Η κυριακάτικη πολιτιστική έκδοση του The Daily
Δεν είναι όλες οι ταινίες φτιαγμένες για να τις δεις δύο φορές. Κάποιες αφήνουν μια φευγαλέα εντύπωση· άλλες αποπνέουν τόση ένταση, που η ιδέα να τις ξαναδείς μοιάζει αβάσταχτη. Κι όμως, υπάρχουν εκείνες οι ταινίες που σε τραβούν ξανά κοντά τους, ακόμη κι όταν ξέρεις ήδη τι πρόκειται να συμβεί. Έτσι, ρωτήσαμε τους συντάκτες και τους επιμελητές του The Atlantic: Ποια είναι η ταινία που μπορείτε να δείτε ξανά και ξανά;
Η λίστα με τις επαναληπτικές μας προβολές
The Daily – Κυριακάτικη Πολιτιστική Έκδοση
Raising Arizona (διαθέσιμη προς ενοικίαση στο Prime Video)
Έχω δει το Raising Arizona των αδελφών Κοέν, την κλασική ταινία του 1987 με τη Holly Hunter και έναν 22χρονο Nicolas Cage, περίπου έξι φορές όλα αυτά τα χρόνια. Όμως, την εναρκτήρια σκηνή την έχω δει… πολύ περισσότερες. Είναι σαν μια μικρή ταινία μέσα στην ταινία, που χτίζει δυναμικά μέχρι τον τίτλο, με τη λιτή αφήγηση του Cage, τα γρήγορα μοντάζ και μια παιχνιδιάρικη μουσική επένδυση που ξεκινά με σφυρίγματα και μουρμουρητά και καταλήγει σε παράξενες κραυγές. Το σενάριο έχει μερικές από τις κορυφαίες ατάκες όλων των εποχών («Προσπάθησα να μείνω στον ίσιο δρόμο, αλλά ήταν δύσκολο με αυτόν τον μπάσταρδο τον Ρίγκαν στον Λευκό Οίκο», λέει ο Cage με ανακατεμένα μαλλιά, γυαλιά πιλότου και καραμπίνα, λίγο πριν ληστέψει ένα μίνι μάρκετ).
Προχθές την έδειξα για πρώτη φορά στον 12χρονο γιο μου. Όταν ο Cage, με απορία, ρωτάει τον ομιλητικό συγκρατούμενό του: «Έφαγες άμμο;!», ο μικρός σχεδόν έπεσε από τον καναπέ. Αυτό είναι διαχρονικότητα.
— Nick Miroff, δημοσιογράφος
White Christmas (διαθέσιμη στο Prime Video)
Με θλίβει η σκέψη ότι πολλοί δεν έχουν δει ποτέ το White Christmas του 1954 – πόσο μάλλον να του έχουν δώσει έστω και ένα 10-20% της προσοχής τους όσο κάνουν κάτι άλλο, που είναι και ο ιδανικός τρόπος να τη δει κανείς. Ίσως, βέβαια, η απροσδόκητη αφάνεια της ταινίας να είναι το κρυφό της πλεονέκτημα: από τη στιγμή που πατάς «Play», κανείς που κοιτάζει την οθόνη δεν μπορεί να προβλέψει, ή καν να καταλάβει, τι βλέπει — εκτός κι αν έχει ήδη δει το White Christmas. Σε οποιοδήποτε καρέ μπορεί να εμφανιστεί ένα πλήθος ανθρώπων που χορεύουν μέσα σε μια μωβ άβυσσο, κουνούν ταμπουρίνια διακοσμημένα με γυναικεία πρόσωπα, ή να δούμε τα καπνισμένα ερείπια της Ευρώπης του 1944, ή την εκπληκτική χορεύτρια Vera-Ellen να κάνει πιρουέτες με ρυθμό γρηγορότερο κι απ’ τον χτύπο της καρδιάς — χωρίς προφανή λόγο. Με τον ήχο κλειστό, είναι το απόλυτο φόντο για πάρτι — κάθε δευτερόλεπτο έχει κάτι εκθαμβωτικό για να σχολιάσεις. Μην ανησυχείς για την πλοκή· ούτε οι σεναριογράφοι δεν ανησύχησαν.
— Caity Weaver, δημοσιογράφος
Η Τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών (διαθέσιμη στο Max)
Η απάντησή μου δεν είναι τόσο ένας ύμνος σε μια ταινία, όσο ένα γράμμα αγάπης στην οικογένειά μου. Ο άντρας μου είναι ο σινεφίλ του σπιτιού — εγώ σπάνια βλέπω ταινίες δεύτερη φορά. Αλλά η αφοσίωσή του στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών σημαίνει ότι έχουμε δει την τριλογία πολλές φορές μαζί, κάποιες φορές με ένα συνεχόμενο μαραθώνιο άνω των 11 ωρών. (Ναι… πάντα οι εκτεταμένες εκδόσεις.) Οι ταινίες είναι ένα αυθεντικό καλλιτεχνικό επίτευγμα στην αφήγηση, ξεπερνιούνται μόνο από τα βιβλία. Πέρα από τη φαντασία και τις σκηνές δράσης, αναδεικνύουν τη φιλία, την πίστη και τις συγκρουόμενες δυνάμεις της υπερηφάνειας, του καθήκοντος και της απληστίας. Και για εμάς, θα είναι πάντα κάτι κοινό — μάλλον ήταν σιωπηρή υπόσχεση στους γάμους μας ότι θα μυήσουμε και τα παιδιά μας στη μυθολογία του Tolkien.
— Katherine J. Wu, δημοσιογράφος
Toutes les couleurs du monde (All Your Faces) (διαθέσιμη προς ενοικίαση σε Google Play και Apple TV)
Έχω δει τη γαλλική ταινία Toutes les couleurs du monde τρεις φορές τους τελευταίους οκτώ μήνες. Δεν πρόκειται για ντοκιμαντέρ, αλλά βασίζεται σε πραγματικά προγράμματα αποκαταστατικής δικαιοσύνης που εφαρμόστηκαν στη Γαλλία την τελευταία δεκαετία.
Γιατί να επιστρέφω σε μια ταινία που εστιάζει σε ένα ιδιόμορφο χαρακτηριστικό ενός ξένου ποινικού συστήματος; Κάτι στον τρόπο με τον οποίο έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο θύμα και δράστης, με την εύθραυστη και απρόβλεπτη δυναμική αυτών των συναντήσεων, με εκπλήσσει κάθε φορά. Το ίδιο συγκινητική είναι και η τρυφερότητα ανάμεσα στους συντονιστές και τους συμμετέχοντες στα προγράμματα — ιδιαίτερα στις σκηνές με τις Adèle Exarchopoulos και Élodie Bouchez. Όμως είναι η Miou-Miou, στον ρόλο μιας ηλικιωμένης γυναίκας-θύματος μικροεγκλήματος, που λέει τη φράση που με στοίχειωσε περισσότερο: «Δεν καταλαβαίνω τη βία». Ένα μάντρα για την εποχή μας.
— Isaac Stanley-Becker, δημοσιογράφος
Little Women (Μικρές Κυρίες) (διαθέσιμη στο Hulu)
Το Little Women ξεκίνησε για μένα ως μια ταινία παρηγοριάς. Η μεταφορά του 2019 της Greta Gerwig, βασισμένη στο μυθιστόρημα της Louisa May Alcott του 1868, έχει λιγότερη πλοκή και περισσότερη ατμόσφαιρα: τέσσερις αδελφές, ένας παιδικός φίλος, και σκηνές από Χριστούγεννα χιονισμένα και οικεία.
Αλλά σε κάθε επόμενη θέαση, ειδικά κατά τη μοναχική μεταπτυχιακή μου περίοδο σε νέα πόλη, άρχισα να βλέπω τις μικρές επαναστάσεις που κάνουν αυτή την εκδοχή ξεχωριστή. Η ταινία είναι γεμάτη στιγμές παρατήρησης: ο καθηγητής Μπέαρ στρέφεται και βλέπει την Τζο να παρακολουθεί θέατρο· ο Λόρι κοιτάζει μέσα στο σπίτι των Μαρτς· κι εμείς, οι θεατές, νιώθουμε ότι η Τζο μας βλέπει. Η Gerwig φωτίζει επίσης τις ανασφάλειες της Τζο. Στην αρχή, απορρίπτει τα γραπτά της («Αυτές είναι απλώς ιστορίες», λέει. Απλώς!). Αργότερα, η μοναξιά της ξεσπά: «Είμαι τόσο μόνη!». Η Gerwig τιμά την ουσία του έργου, χωρίς να επιδιώκει μια σχολαστική αναπαραγωγή. Αντίθετα, αποτίει φόρο τιμής στην ίδια την τέχνη της γραφής — και στις συνηθισμένες, ταπεινές ιστορίες των γυναικών, που τόσο η Τζο όσο και η Alcott θέλουν απεγνωσμένα να διηγηθούν.
— Yvonne Kim, αρχισυντάκτρια
