Όπως είναι γνωστό, η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, στη συνεδρίασή της την Πέμπτη, δεν έλαβε απόφαση για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.
Η Τουρκία εμπαίζει τις ΗΠΑ απαιτώντας ικανοποίηση αιτημάτων της. Αλλά ούτε και αν ικανοποιηθούν τα αιτήματά της-αυτά που προβάλλει- θα συμφωνήσει με την ένταξη. Η Τουρκία αντιλαμβάνεται ότι η ενίσχυση της Συμμαχίας με την ένταξη της Σουηδίας αποτελεί πρώτη προτεραιότητα για τις ΗΠΑ σε μια στιγμή όπου η υπερδύναμη δείχνει σημάδια αδυναμία στην διαχείρηση παγκόσιων και περιφερειακών αντιθέσεων. Αδυναμία απο την οποία δεν θα συνέλθει. Και η Τουρκία εκμεταλλεύεται τη συγκυρία.
Θα ήταν αφελές να πιστέψει κανείς ότι οι ΗΠΑ, με την συμπεριφορά που επιδεικνύει η Τουρκία, θα εκδιώξουν την Άγκυρα απο τη Συμμαχία και τη Δύση. Κάνουν, και θα συνεχίσουν να κάνουν, ό,τι μπορούν για να την κρατήσουν κοντά τους. Την θεωρούν ισχυρή δύναμη στην περιοχή με σημαντικότατη γεωπολιτική θέση και γι αυτό πάση θυσία πρέπει να την κρατήσουν στο ΝΑΤΟ. Η Τουρκία το έχει αντιληφθεί αυτό και το εκμεταλλεύεται.
Στην πολιτική και διπλωματική διαχείριση των υποθέσεών που την απασχολούν, η Τουρκία έχει ολόκληρη σχολή με βυζαντινό υπόβαθρο. Μπορεί να διαχειρισθεί τις ΗΠΑ. Εκεί που θα είχε αδυναμίες θα ήταν στη προβολή σκληρής ισχύος εκ μέρους των ΗΠΑ απέναντί της, κάτι που δεν πρόκειται να γίνει, ή στην ενεργοποίηση του κουρδικού παράγοντα κάτι που επίσης η Άγκυρα διαχειρίζεται αποτελεσματικά.
Εν ολίγοις, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για να ανακόψουν την προσπάθεια αυτοδύμανης πολιτικής της Τουρκίας. Ακόμη και στην οικονομία, όπου θα μπορούσαν με ήπιες μεθόδους να την επηρεάσουν, δεν θα λάβουν σοβαρά μέτρα διότι κανέναν δεν συμφέρει μια οικονομική κατάρρευση της Τουρκίας. Η Τουρκία και ως γεωγραφικό μέγεθος και ως πληθυσμός και ως γεωπολιτική θέση είναι πολύ σημαντική για οποιονδήποτε για να την αφήσουν στο έλεος της τύχης της. Σε αντίθεση με την Ελλάδα η Τουρκία φρόντισε τα τελευταία εκατό χρόνια απο της δημιουργίας του σύγχρονου τουρικού κράτους να του δώσει γερά θεμέλια. Είναι ένα μαφιόζικο ναρκοκράτος αλλά αυτό είναι και θα παραμείνει το στίγμα της. Η Τουρκία κατάφερε να επιβάλλει τον τουρκισμό ως ιδεολογία σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους της Μικράς Ασίας που δεν είχαν σχέση με τους τούρκους και την τουρκία. Η διαδικασία αυτή ήταν βίαιαη αλλά ήταν επιτυχής.
Οι Αμερικνοί δεν έχουν μέσα να την συνετίσουν, όπως αντιλαμβάνεται η Ουάσιγκτον το συνετισμό. Το μόνο μέσο που διαθέτουν είναι να ανοίξουν ένα διάλογο με την Τουρκία και να δουν που συμφωνούν και που διαφωνούν. Εκεί που συμφωνούν να συνεργαστούν και εκεί που διαφωνούν να διαχειριστούν την διαφωνία τους. Μια στάση που μπορεί να αποβεί προβληματική για την ελληνική πλευρά. Οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα πρόβλημα, αν το συμφέρον τους το επιβάλλει, να συστήσουν στους υποτακτικούς τους στην Αθήνα να κάνουν παραχωρήσεις προς την Τουρκία προς όφελος της Συμμαχίας. Η Αθήνα δεν μπορεί να προβάλλει αντιρρήσεις. Δεν έχει το εκτόπισμα να το κάνει.
Το Atlantic Council, μια σημαντική δεξαμενή σκέψης των ΗΠΑ με επιρροή στην διαμόρφωση της πολιτικής τους, έχει δημιουργήσει ένα παράρτημα στην Τουρκία το οποίο διατηρεί το ιστολόγιο Defence Journal.
Στο πρώτο τεύχος του η υπεύθυνη του Atlantic Council στη γειτονική χώρα Defne Arslan έχει ένα προλογικό σημείωμα το οποίο αξίζει να προσεχθεί απο τα ελληνικά κέντρα. Δείχνει την προσπάθεια που καταβάλλεται και απο τις δύο πλευρές για σύγκλιση.
Ας μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις στην Αθήνα. Η Τουρκία δεν θα περάσει απο τη άλλη πλευρά της γραμμής. Θα παραμείναι στη Δύση αλλά και θα ερωτοτροπεί με την Ανατολή. Θα επωφελείται και απο τις δύο πλευρές.
Και δεν είναι σίγουρο αν τηνΕλλάδα τη συμφέρει μια Τουρκία απο την άλλη πλευρά. Σε μια τέτοια περίπτωση η Ελλάδα θα γίνει η πρώτη γραμμή άμυνας της δύσης και το τελευταίο μακρύ διάστημα παρακολουθούμε την μοίρα των χωρών που βρέθηκαν σε αυτήν την θέση. Στην πρώτη γραμμή, δηλαδή (Ουκρανία, Κούρδοι, Αρμενία, ακόμη και Ισραήλ).
Οι Ανιχνεύσεις παρακολουθούν στενά την προσπάθεια που καταβάλλουν αμερικανικά και τουρκικά κέντρα για σύγκλιση και θα δημοσιοποιούν τα σημαντικότερα στοιχεία απο τον προβληματισμό που θα αναπτύσεται.
Π.Σ.
ΤΟ ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ DEFENCE JOURNAL ΤΟΥ ATLANTIC COUNCIL
Το Defence Journal του Atlantic Council ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ασχολείται με τα κρίσιμα ζητήματα που επηρεάζουν την άμυνα και την ασφάλεια κυρίως για την Τουρκία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στο εναρκτήριο τεύχος, «Η σχέση ΗΠΑ-Τουρκίας σε μια νέα εποχή», πρώην υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και κορυφαίοι ειδικοί μοιράζονται τις σκέψεις τους για τη σχέση άμυνας και ασφάλειας Ηνωμένων Πολιτειών-Τουρκίας, την τουρκική αμυντική και γεωστρατηγική πολιτική, την τουρκική αμυντική βιομηχανία και άλλα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Τουρκία είναι σύμμαχοι από την ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952. Ως μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία διαδραμάτισε κρίσιμο ρόλο στην ασφάλεια της νοτιοανατολικής πτέρυγας της συμμαχίας κατά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, καθώς και σε αποστολές του ΝΑΤΟ στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Κοσσυφοπέδιο και το Αφγανιστάν. Οι Τούρκοι στρατιώτες έπαιξαν επίσης κρίσιμο ρόλο κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Κορέας πολεμώντας μαζί με αμερικανούς στρατιώτες.
Τις τελευταίες δεκαετίες, έχουμε δει τις σχέσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και Τουρκίας να επιδεινώνονται.
Μόλις πριν από ένα χρόνο, πριν από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, ο κόσμος μιλούσε για τη βιωσιμότητα της αποστολής του ΝΑΤΟ σε μια νέα εποχή. Ο πόλεμος στην Ουκρανία άλλαξε τις παγκόσμιες ισορροπίες και μας υπενθύμισε γιατί το ΝΑΤΟ έχει σημασία. Οι ειδικοί του περιοδικού εξετάζουν τους ρόλους που θα παίξουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Τουρκία και άλλοι σύμμαχοι τα επόμενα χρόνια.
Πρόλογος
Από την Defne Arslan, Ανώτερη Διευθύντρια, Ατλαντικό Συμβούλιο ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
Από την ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952, οι σχέσεις Ηνωμένων Πολιτειών-Τουρκίας στηρίζονται στους αμυντικούς δεσμούς τους. Η κρίσιμη θέση της Τουρκίας στη νοτιοανατολική πλευρά του ΝΑΤΟ, με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό της Συμμαχίας, και ως γέφυρα μεταξύ της Ευρώπης, Μέσης Ανατολής και Καυκάσου, συμβάλλει σημαντικά στην ασφάλεια της Συμμαχίας.
Ομοίως, η Τουρκία έχει αποκομίσει τεράστια οφέλη από την ένταξή της στη Συμμαχία, η οποία βοήθησε να ξεκινήσει μια εποχή ευημερίας και σταθερότητας σε σχέση με τους γείτονές της.
Μετά από μια δεκαετία βαθύτερης αμοιβαίας απογοήτευσης και γκρίνιας, ο χαρακτήρας της διμερούς σχέσης ΗΠΑ-Τουρκίας άλλαξε εκ νέου με τον επιθετικό πόλεμο της Ρωσίας τον Φεβρουάριο του 2022 κατά της Ουκρανίας. Το ΝΑΤΟ έμεινε ενωμένο, συμπεριλαμβανομένης της Άγκυρας—η οποία παρέχει θανατηφόρα βοήθεια στην Ουκρανία για σχεδόν μια δεκαετία. Ο πόλεμος ανανέωσε τις προτεραιότητες ασφαλείας της Δύσης στο ΝΑΤΟ και τη σκληρή δύναμη, οδηγώντας σε ανανέωση του ενδιαφέροντος πέρα από τα παράπονα των τελευταίων ετών, προκειμένου να αξιοποιηθεί καλύτερα η στρατιωτική και διπλωματική επιρροή της Τουρκίας στην γεωπολιτική αντιπαράθεση στην Ουκρανία και πέρα από αυτήν. Καθώς η αμυντική συνεργασία Ιράν-Ρωσίας έχει εμβαθύνει και η Κίνα σκέπτεται το μέλλον της Ταϊβάν υπό το πρίσμα του πολέμου στην Ουκρανία, οι στρατηγικές διμερείς σχέσεις Αμερικής-Τουρκίας αποτελούν για άλλη μια φορά επιτακτική ανάγκη της συμμαχικής αμυντικής πολιτικής, όχι επιλογή. Με την επανεκλογή του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν -και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία από τα κόμματα που τον υποστηρίζουν- δεν υπάρχει αναμονή για πολιτική αλλαγή για να εμβαθύνει η συνεργασία στον τομέα της ασφάλειας.
Ωστόσο, οι προκλήσεις για τη νέα σύγκλιση στον τομέα της αμυντικής ασφάλειας είναι πολλές και σοβαρές. Τα παρακλάδια του τρομοκρατικού δικτύου PKK στη Συρία αποτελούν την κορυφαία προτεραιότητα για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας.
Υπενθυμίζοντας τη βίαιη τρομοκρατική εκστρατεία του PKK εδώ και δεκαετίες, οι Τούρκοι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων δεν θέλουν να δουν μια συνωμοσία παρόμοια με τη Λιβανέζικη Χεζμπολάχ κατά μήκος των συριακών συνόρων. Ομοίως, οι Αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής είναι επιφυλακτικοί ότι καθώς οι τουρκικές εσωτερικές αμυντικές δυνατότητες αυξάνονται και αλληλεπιδρούν με τη στρατηγική εξισορρόπησης η αυτόνομες κινήσεις της Άγκυρας μπορεί να ενισχύσουν τους ανταγωνιστές της δυτικής συμμαχίας. Και οι δύο πλευρές ανησυχούν, ενώ οι αντίστοιχες στρατηγικές κοινότητες έχουν ανεπαρκή επαφή κάτω από το επίσημο και το ανώτερο επίπεδο.
Αυτό είναι στο οποίο το Defense Journal of Atlantic Council προσπαθεί να προσθέσει αξία. Σχεδιάσαμε το Defence Journal ως χώρο για άμεσες και αιχμηρές πνευματικές ανταλλαγές μεταξύ της αμερικανικής και της τουρκικής στρατηγικής κοινότητας. Σε κάθε θέμα θα διαφωνούμε, θα συμφωνούμε και αν χρειαστεί θα συμφωνούμε να διαφωνούμε σε διάφορα καυτά ζητήματα. Αλλά το πιο σημαντικό, θα διατηρήσουμε τον στρατηγικό διάλογο ενεργό και σε λειτουργία. Η ανταλλαγή, ελπίζουμε, να έχει αξία για την ενημέρωση και τη διευκόλυνση της ενισχυμένης κατανόησης μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον σε μια στιγμή που είναι επειγόντως απαραίτητη—και όταν η παγκόσμια κατάσταση επιτρέπει, και μπορεί να ευνοεί, μεγαλύτερη σύγκλιση.
—Ντεφνέ Αρσλάν
Ανώτερη Διευθύντρια, Ατλαντικό Συμβούλιο ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
Όπως έγραφα και προχθές -δυστυχώς δεν είναι πια δυνατή η αναζήτηση παλαιών σχολίων, αφού καταργήθηκε η εγγραφή σ’ αυτά- οι ΗΠΑ δεν έχουν αποκτήσει ακόμη πείρα στην εξωτερική πολιτική κι άγονται και φέρονται από τις εμμονές των. Μία απ’ αυτές είναι η Τουρκία. Εδώ κι 70 χρόνια χονδρικώς, απέκτησαν την εμμονή ότι δεν μπορούν να “ζήσουν” στην περιοχή χωρίς αυτήν. Οι Αμερικανοί τής προσέφεραν/υπέδειξαν το 1945 την ευκαιρία να τούς κοροϊδέψει, βάζοντάς την να κηρύξει τον πόλεμο στην καταρρέουσα Γερμανία, δύο μόλις μήνες πριν την παράδοσή της άνευ όρων, για να ξεχαστεί η ευμενής ουδετερότητα που επέδειξε προς αυτήν καθ’ όλην την διάρκεια τού Β’ΠΠ. Στην συνέχεια έβαλαν την Ελλάδα να κάμει διάφορες ευγενείς χειρονομίες προς την Τουρκία, τις οποίες δυστυχώς έκαμε η χώρα μας, αποδεικνύοντας έτσι ότι είναι ένα υπάκουο προτεκτοράτο και όχι ο γενναίος σύμμαχος που είχαν κατά την διάρκεια τού Β’ΠΠ. Εν άλλοις λόγοις, βγάλαμε τα μάτια μας μοναχοί μας.
Δεν θα συμφωνήσω με το ότι “Οι Αμερικνοί δεν έχουν μέσα να την συνετίσουν, όπως αντιλαμβάνεται η Ουάσιγκτον το συνετισμό”. Τα έχουν, αν εννοείτε την στρατιωτική ισχύ. Επιπλέον μπορούν να ενισχύουν τούς Κούρδους (το κάνουν μερικώς), πράγμα που η Άγκυρα φοβάται, να τής κόψουν τις πωλήσεις όπλων κλπ. Όμως δεν το κάνουν, αφού “δεν έχουν κανένα πρόβλημα, αν το συμφέρον τους το επιβάλλει, να συστήσουν στους υποτακτικούς τους στην Αθήνα να κάνουν παραχωρήσεις προς την Τουρκία προς όφελος της Συμμαχίας”. Αυτήν είναι η τραγική κατάντια τής χώρας μας 🙁
Το ερώτημα ως προς την Αμερική είναι αν θα ανεχτεί την σχεδιαζόμενη αναβάθμιση της Τουρκίας σε πυρηνική δύναμη, με την βοήθεια της Ρωσίας.
Το ερώτημα ως προς την Τουρκία είναι αν θα αρχίσει να εξάγει στοχευμένα Τούρκους (όχι γενικώς μουσουλμάνους από τρίτες χώρες) ως μετανάστες στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια -η γνωστή απειλή του Οζάλ.
Το ερώτημα ως προς την Ελλάδα είναι ποιος ξέρει να μαγειρεύει καλά παϊδάκια.
Από το συνολικό κείμενο του άρθρου επέλεξα-όπως έκανα (και κάνω) από τα βιβλία ,τους νόμους και τα έγγραφα τα σημαντικότερα – ως σημαντικό την τελευταία παράγραφο του άρθρου του κ. Σαββίδη, ότι οι ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ θα παρακολουθούν την προσπάθεια των Αμερικανικών και Τουρκικών Κέντρων για σύγκλισή τους και θα δημοσιοποιούν για ενημέρωσή μας και για τον προβληματισμό των συνΑνιχνευτών και όλων των Ελλήνων , παρ’ότι τους Έλληνες ”καρφί δεν τους καίγεται” για τα εξωτερικά μας θέματα .
Σήμερα -17 Νοέμβρη-”το Πολυτεχνείο ζει ”,αλλά κάποτε αφού διχάζει τους Έλληνες θα ξεθωριάσει-(εδώ θέλουν οι αριστεροπροοδευτικοί -συγγνώμη που τους κατονομάζω- την κατάργηση των παρελάσεων για τις Εθνικές Επετείους) και ξημερωνοβραδιαζόμαστε μετά τις εκλογές του 2019 με την ακρίβεια -η οποία με δύο πολέμους θα αυξηθεί και άλλο σε όλο τον κόσμο -και για την οποίαν στην Ελλάδα μας κλαίγονται και οι έχοντες και κατέχοντες (συνήθεια της 40ετίας) και με τις κρατικές υποκλοπές (που γίνονταν ,γίνονται και θα γίνονται διαχρονικά με καθορισμένα εχέγγυα νομιμότητας) ,ενώ επιτρέπουμε ή ανεχόμαστε τηλεφωνικές υποκλοπές- και με φωτογραφίες μας μάλιστα -που γίνονται από όλους τους παρόχους κινητής τηλεφωνίας και απαξάπαν το διαδίκτυο.
ΠΟΣΗ ΑΦΕΛΕΙΑ,ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΥΑΛΑ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΤΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΝΓΝΩΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΙΘΑΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ,ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΠΟΥ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΟΥΣ;;; .
ΤΕΛΟΣ, για το θέμα .
Μετά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης το 1923 ,ουδέποτε στα εκατό χρόνια από τότε η λεγόμενη Δύση , αλλά και η Τουρκία συζητούν ”τον χωρισμό τους”, παρ’ότι και οι Δυτικοί γνωρίζουν ότι η Τουρκία είναι Ασία και ”θεοκρατικό” Ισλάμ και οι Τούρκοι ότι οι Δυτικοί είναι Χριστιανοί και μετά την Γαλλική Επανάσταση δημοκράτες .
Την Τουρκία την στήριξαν συνεχώς οι Δυτικοί μετά το 1918 για να κρατήσουν τα μοναδικά Στενά -στα οποία πνίγηκε η δική μας Έλλη -την απάλλαξαν από όλες τις εθνότητες (κυρίως τις χριστιανικές) ,που συμβίωναν στην Βυζαντινή μας και την Οθωμανική Αυτοκρατορία και αυτή υποσχέθηκε -και το τηρεί από το 1952 που μπήκε στο ΝΑΤΟ- ότι θα κάνει το άτακτο παιδί .αλλά ποτέ δεν θα ζητήσει να φύγει από το ΝΑΤΟ και την συμμαχική ομπρέλα γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι θα την κατασπαράξει η Πολική Αρκούδα, όπως παρά λίγο θα γινόταν το 1877/78, η οποία ως Γ΄Ρώμη διεκδικεί και το Οικουμενικό Πατριαρχείο των Ορθοδόξων Χριστιανών .
Αυτήν την αίσθηση την έχουν απολύτως οι ”Κεμαλοχτυπημένες” Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις , οι οποίες συνταγματικά εγγυώνται αυτό το status guo και γιαυτό επεμβαίνουν -χωρίς να παραβαίνουν το Σύνταγμα- οπότε θέλουν .
ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΥΣ(ΠΟΥ ΠΑΡΕΘΕΣΑ)ΤΙΣ ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ -ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΥΠΕΞ ΑΠΟ ΤΟ 1930 ΚΑΙ ΜΕΤΑ-ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ”ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ” ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΓΡΑΨΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΗΤΤΑ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΤΙΣ ΠΡΕΣΠΕΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ.
ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΟ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ,ΧΩΡΙΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΟΤΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΠΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΑΜΑΧΗΤΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΜΑΣ .
ΦΥΣΙΚΑ ΝΑ ΜΗ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΧΑΡΑΚΙΡΙ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ ΔΥΣΠΙΣΤΟΥΣ .
Υ.Γ Εντυπωσιακή και χαμογελαστή η Τουρκάλα φιλοΑμερικανίδα.
“Αυτήν την αίσθηση την έχουν απολύτως οι »Κεμαλοχτυπημένες» Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις , οι οποίες συνταγματικά εγγυώνται αυτό το status guo και γιαυτό επεμβαίνουν -χωρίς να παραβαίνουν το Σύνταγμα- οπότε θέλουν .”
Έχεις χάσει συνέχειες τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια. Όλοι πια ξέρουν ότι δεν υπάρχει κεμαλικός στρατός στην Τουρκία, εσύ δεν το έμαθες ακόμη; Δεν διάβασες/άκουσες τίποτε για την διάλυσή του από τον Ερντογάν, με αποκορύφωμα την /ομαδική παραίτηση τής ηγεσίας του το 2011;(*) Ο μισός από τον παλιό στρατό είναι στην φυλακή πια. Αν υπήρχε, θα μπορούσε ο Ερντογάν να επιβάλει την μαντίλα, να επισκέπτεται επισήμως και να προσεύχεται σε τζαμιά, να μετατρέψει το μουσείο τής Αγίας Σοφίας σε τζαμί, να φορά η σύζυγός του μαντίλα κλπ., κλπ.; Τα έχεις γράψει πολλές φορές αυτά, που δέιχνουν ότι ή δεν ενημερώνεσαι, ή δεν καταλαβαίνεις τι ακούς/διαβάζεις, αν ακούς/διαβάζεις.
(*)Το “ξεγύμνωμα” του κεμαλικού στρατού από τον ισλαμιστή Ερντογάν και η “φοβική” Ελλάδα
Από την Επιχείρηση Βαριοπούλα στον έλεγχο της Δικαιοσύνης
“Η άνοδος του Abdullah Gül το 2002 και του Recep Tayyip Erdoğan το 2003 στην πρωθυπουργία αποτέλεσαν την αφετηρία της έκτοτε σταθερής, επί εικοσαετία, διακυβέρνησης της χώρας από το συντηρητικό, ισλαμικό, εθνικιστικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (Adalet ve Kalkınma Partisi). Με αφετηρία το 1996, το Σκάνδαλο Σουσουρλούκ (Susurluk kazası), το Σχέδιο Βαριοπούλα (Balyoz Harekâtı) το 2003, το μνημόνιο των στρατιωτικών της 27ης Απριλίου 2007, τις Δίκες της υπόθεσης Ergenekon το 2008, και το κίνημα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016, ο στρατός συστηματικά απογυμνώθηκε από τον ρόλο του ως θεματοφύλακα του καθεστώτος και ο έλεγχος των ενόπλων δυνάμεων πέρασε στους ισλαμιστές-εθνικιστές για πρώτη φορά στην ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας.” (απ’ εδώ).
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ε΄χεις πάρει χαμπάρι; Πού ζεις; Κι ένα ακόμη λάθος: Γράφεις εντελώς αυθαίρετα ότι ο κεμαλικός στρατός δικαιούταν συνταγματικά να επεμβαίνει. Πού τα είδες αυτά; Κανένα τουρκικό σύνταγμα δεν όριζε τον στρατό ως εγγυητή τού κοσμικού κράτους. Απλώς, αυτός είχε αυτοχρησθεί ως τέτοιος. Λίγη υπευθυνότητα όταν γράφεις δεν θα έβλαπτε.
Παρ’όλα αυτά -που τα γνωρίζω καλύτερα από εσάς- ο κ. Έρντογάν συνεχίζει να συσκέπτεται συχνά με τους ηλικιωμένους και έμπειρους Στρατηγούς -πάντα με στολή-και έχει στην κεφαλή του γραφείου του τον εθνάρχη τους Κεμάλ Ατατούρκ, στον οποίον οι Τούρκοι στρατηγοί είναι ορκισμένοι .
Να διαβάσετε το Τουρκικό Σύνταγμα και το βιβλίο του μακαρίτη δημοσιογράφου Αλή Μπιράντ ” Διατάξτε κύριε Διοικητά”.
Υ.Γ Θα γνωρίζετε ότι οι περισσότεροι αξιωματικοί των χωρών του ΝΑΤΟ που ”εκπαιδεύονται” στις ΗΠΑ είναι Τούρκοι και ότι τον προκάτοχο του κόμματος του κ. Ερντογάν μετά από 10 χρόνια εξουσίας τον κρέμασαν . ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΘΑ ΑΙΣΘΑΝΘΟΥΝ ΟΤΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΚΕΜΑΛΙΚΗ ΠΑΤΡΙΔΑ .
Ας το ξανασκεφτούν και οι συγγραφείς των παραπομπών σας, που δογματίζουν .
Τίποτε δεν είναι στατικό στην πολιτική, εσωτερική και διεθνή.
Στον δικό σας χαρακτηρισμό μου ως ανεύθυνου θα μπορούσα να σας χαρακτηρίσω ως εύπιστου και επιπόλαιου. Δεν θα αλλάξουμε ούτε εσείς ,ούτε εγώ .Αφήστε να μας ”απολαμβάνουν ” όπως είμαστε οι πολλοί αναγνώστες των Ανιχνεύσεων .
-που τα γνωρίζω καλύτερα από εσάς-
Πώς να συζητήσει κανείς σοβαρά μ’ έναν τέτοιον επηρμένο κόκορα; Χαμένος χρόνος.
Το δικό σας ”τίποτε απ’όλα αυτά δεν έχεις χαμπάρι” δείχνει ταπεινόφρονα κόκορα;;;.
Ελάτε μη πιάνεστε από τα μαλλιά , διαβάστε αυτά που σας πρότεινα και προσέξετε τον όρκο που έδωσε ως Προέδρος ο κ. Ερντογάν δυο φορές. ”…ως Πρόεδρος θα προστατεύω την Δημοκρατία του ΑΤΑΤΟΥΡΚ …..την Αρχή της Κοσμικής Δημοκρατίας….(άρθρο 103) ., οπότε γιατί να επέμβει ο στρατός;;;.
Καλό Σαββατοκύριακο .
Όλα έχουν το κόστος τους. Εμείς επιμένουμε να ζητούμε από την πολιτική μας ηγεσία τσάμπα μαγκιά.