«Η λύση είναι να λάβουμε εδάφη πίσω και να εκχωρήσουμε μέρος της κρατικής εξουσίας, με βάση τα μεγέθη εκάστου, υπό τη σκέπη μιας ομοσπονδίας», έγραφε ημερήσια εφημερίδα. Και μια άλλη, ότι για τον μη διορισμό ειδικού απεσταλμένου του Γκουτέρες ευθύνεται ο Χριστοδουλίδης. «Είδε κανένας τον πρόεδρό μας να κουνήσει το δακτυλάκι του για τον διορισμό;», ρωτούσε σαν να ήρθε από τον Άρη.
Λες, εντάξει, δημοσιογράφοι είναι ό,τι τους έρθει στο κεφάλι το γράφουν, αλλά η αλήθεια είναι πως αυτά τα σχόλια δίνουν το στίγμα του πολιτικού προσανατολισμού της ηγεσίας μας. Οι πολιτικοί μας στα ίδια μετερίζια της συσκότισης και του σουρεαλισμού αγωνίζονται.
Κοτζάμ Στέφανος Στεφάνου, ας πούμε, έλεγε τις προάλλες ότι κακώς ο Πρόεδρος διαφωνεί με το σημείο του Πλαισίου Γκουτέρες το οποίο στο περιουσιακό δίνει τον πρώτο λόγο στον χρήστη, δηλαδή στον σφετεριστή των περιουσιών των Ελληνοκυπρίων. Κακώς, λέει, διότι αυτό «είναι αποτέλεσμα της νομολογίας του ΕΔΑΔ, στην οποία οδήγησαν οι μαζικές προσφυγές».
Όταν τους υποδεικνύεις, φυσικά, άλλες αποφάσεις και νομολογίες, σου λένε ότι το Κυπριακή δεν είναι νομικό πρόβλημα και δεν θα λυθεί στα δικαστήρια. Αλλά, αυτό πρέπει να το δεχθούμε και να σκάσουμε. Επειδή, λέει, «είναι αποτέλεσμα της νομολογίας του ΕΔΑΔ». Μια απόφαση που εκδόθηκε με σκοπιμότητα κι όχι με δικαιοσύνη.
Η απόφαση στην τέταρτη διακρατική προσφυγή ήταν καταπελτική κατά της Τουρκίας. Την έκρινε ένοχη για παραβίαση δεκατεσσάρων άρθρων της Ευρωπαϊκής Σύμβασης. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκαζε την Τουρκία: για μαζικές παραβιάσεις του δικαιώματος κατοικίας των εκτοπισμένων Ελληνοκυπρίων. Για μαζικές παραβιάσεις του δικαιώματος περιουσίας. Για μαζικές παραβιάσεις του δικαιώματος των αγνοουμένων για προσωπική ελευθερία και για δικαίωμα ζωής. Όπως και για συστηματική άρνηση να προχωρήσει σε έρευνες για την εξακρίβωση της τύχης τους κ.α.
Τα λέμε για να είναι γραμμένη η πραγματική ιστορία, διότι αυτά που ακούμε από πολιτικούς και δημοσιογράφους είναι άνω ποταμών. Μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν ιδεοληψίες και κομματικές πολιτικές, όχι ο τόπος. Όταν, λοιπόν, μας καλούν να σιωπήσουμε και να δεχθούμε να έχουν πρώτο λόγο οι άρπαγες των περιουσιών μας, διότι τάχα υπάρχει απόφαση του ΕΔΑΔ, θέλουμε τουλάχιστον να μας πουν γιατί μόνο αυτή την απόφαση θυμούνται. Τις αποφάσεις για τους έποικους δεν τις θυμούνται; Για την Αμμόχωστο; Για το σεβασμό των θρησκευτικών μνημείων;
Όποιος σκέφτεται ότι είναι παλιά η απόφαση στην τέταρτη διακρατική προσφυγή (το 2001), να του θυμίσω ότι και όταν εκδόθηκε παρομοίως αγνοήθηκε.
«Μας δίδει ένα ισχυρό όπλο», έλεγε ο τότε Πρόεδρος Γλαύκος Κληρίδης. «Πρόκειται για ένα φοβερό όπλο στη φαρέτρα της πολιτικής ηγεσίας», έλεγε ο τότε Γενικός Εισαγγελέας, Αλέκος Μαρκίδης. Αλλά, ο μόνος που εισηγήθηκε την αναδιαμόρφωση των άτυπων εγγράφων Ντε Σότο (αυτών που οδήγησαν στο σχέδιο Ανάν) ώστε να συμβαδίζουν με την απόφαση, ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Και άκουσε τα εξ αμάξης από την κυβέρνηση. Αλλά, και από την αντιπολίτευση. «Εκείνοι που μιλούν για αναπροσαρμογή θέσεων στο Κυπριακό, δεν προσφέρουν καλή υπηρεσία», έλεγε ο τότε ΓΓ του ΑΚΕΛ Δημήτρης Χριστόφιας (17/5/2001). Στα ίδια είμαστε και σήμερα. Ό,τι ευνοεί τα δίκαια των Ελληνοκυπρίων μένει κρυμμένο στα συρτάρια.
