Οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις αποτελούν εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια βασική πτυχή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας
Οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις αποτελούν εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια βασική πτυχή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας. Αν υπάρχει ένας πολιτικός, ο οποίος θεωρείται αρχιτέκτων της ελληνοϊσραηλινής προσέγγισης, και πλέον φιλίας, δεν είναι άλλος από τον Μπένζαμιν Νετανιάχου. Ο Νετανιάχου ήταν αυτός, ο οποίος αναζήτησε εναλλακτικές ύστερα από την επιδείνωση των σχέσεων Ισραήλ–Τουρκίας το 2008, και ακολούθως διερεύνησε τη δυνατότητα συνεργασίας με την Ελλάδα. Ως πρωθυπουργός του Ισραήλ έχει συνεργαστεί επιτυχώς με διαφορετικές ελληνικές κυβερνήσεις – με αυτή του ΠΑΣΟΚ τα κρίσιμα έτη 2010 και 2011, εκείνη της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ από το 2012 ως το 2015, του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ από το 2015 ως το 2019, και στη συνέχεια της Νέας Δημοκρατίας από το 2019 μέχρι πέρυσι που ο ίδιος έφυγε από την εξουσία.
Η εκλογική νίκη του Νετανιάχου αποτελεί θετική είδηση για την Ελλάδα υπό την έννοια ότι επιστρέφει στην πρωθυπουργία ο πολιτικός ηγέτης ο οποίος πίστεψε στη δυναμική των διμερών σχέσεων την εποχή της δυσπιστίας και των προκαταλήψεων. Από εκεί και πέρα, όμως, χρειάζεται ρεαλισμός. Ο Νετανιάχου αναλαμβάνει ξανά τα ηνία του Ισραήλ σε μια εποχή που η χώρα έχει αποκαταστήσει τις διπλωματικές της σχέσεις με την Τουρκία – χωρίς αυτό να σημαίνει πως η εμπιστοσύνη έχει αποκατασταθεί. Ο ίδιος θα κυβερνήσει με στόχο τη συνεργασία με την Τουρκία – σε τομείς κοινού ενδιαφέροντος – και όχι τον εξοβελισμό της από τις διεργασίες της Ανατολικής Μεσογείου σε διμερές και πολυμερές επίπεδο.
Ο τρόπος με τον οποίο οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις θα εξακολουθήσουν να αναπτύσσονται με τα καινούρια δεδομένα θα αποτελέσει θέμα συζήτησης των δύο κυβερνήσεων. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να περιμένουμε ότι το Ισραήλ θα πάρει το μέρος της Ελλάδας κατά της Τουρκίας. Γνωρίζοντας τα όρια, η ελληνική εξωτερική πολιτική έναντι του Ισραήλ μετά την επιστροφή του Νετανιάχου θα είναι καλό να εστιάσει σε πεδία όπου μπορούν να υπάρξουν συμπράξεις όπως αυτό της κυβερνοασφάλειας και της στρατιωτικής συνεργασίας, για παράδειγμα με την αξιοποίηση του κέντρου εκπαίδευσης πιλότων στην Καλαμάτα.
*Ο Γιώργος Ν. Τζογόπουλος είναι Λέκτορας Διεθνών Σχέσεων στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Νίκαιας (CIFE), Senior Fellow στο ΕΛΙΑΜΕΠ και το Κέντρο Στρατηγικών Σπουδών Μπέγκιν-Σαντάτ (Ισραήλ)
Όπως γράφει το άρθρο η σχέση Ελλάδας με το Ισραήλ είναι ευκαιριακή και ενναλακτική της στρατηγικής σχέσης Τουρκίας με Ισραήλ.
Δηλ.το Ισραήλ χρησιμοποίησε την Ελλάδα και Κύπρο μετά το Μαβί Μαρμαρά για βρει διέξοδο από την πίεση Τουρκίας, Συρίας, Αράβων.
Τώρα μετά την αποκατάσταση των σχέσεων με την Τουρκία και τις συμφωνίες του Αβραάμ αφήνει στην άκρη Ελλάδα και Κύπρο.
Ας σημειωθεί ότι δύο κράτη του “δυτικού” κόσμου δεν συμμετέχουν στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Η Τουρκία μέλος του ΝΑΤΟ και το Ισραήλ προνομιούχος σύμμαχος των ΗΠΑ και εταίρος σε ΝΑΤΟ και ΕΕ.
Το Ισραήλ ασκεί καιροσκοπική πολιτική στο πλαίσιο της εκμετάλλευσης της Ελλάδας και Κύπρου.
Αφού πήρε πληροφορίες, Καλαμάτα και ΕΛΒΟ πήγε στην Τουρκία να πουλήσει και αγοράσει.
Τι δις εξαμαρτείν… οπότε ας βάλει λίγο φρένο, πάγο και λογική η Ελλάδα στις σχέσεις με το Ισραήλ
Αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψις. Κάποτε πρέπει πρώτα να μάθομε να προφέρομε και να γράφομε σωστά τα ονόματα και μετά να τα σχολιάζομε. Το όνομα τού Ισραηλινού πρωθυπουργού γράφεται και προφέρεται Μπενιαμίν Νετανιάου (χωρίς “χ”).
@ Πέτρος
Όλες οι σχέσεις στην εξωτερική πολιτική είναι ευκαιριακές. Μην λέμε τα ίδια ξανά και ξανά.
Δεν κατάλαβα πώς το Ισραήλ “χρησιμοποίησε την Ελλάδα και Κύπρο μετά το Μαβί Μαρμαρά για βρει διέξοδο από την πίεση Τουρκίας, Συρίας, Αράβων”. Η επίθεση στο εν λόγω τουρκικό πλοίο έγινε στις 11/2/2011, ενώ η αποκατάσταση των σχέσεων Ελλάδος-Ισραήλ είχε γίνει το 2008. Την πρώτη εβδομάδα τού Ιουνίου (2008) κάναμε κοινή αεροπορική άσκηση, τον “Ένδοξο Σπαρτιάτη”.
“αφήνει στην άκρη Ελλάδα και Κύπρο.”
Πώς το ξέρεις; Είδες να άλλαξε τίποτε στην πολιτική τού Ισραήλ έναντι Ελλάδος και Κύπρου; Και αν ναι, τι ακριβώς;
Το Ισραήλ δεν είναι εταίρος στην ΕΕ. Είναι απλώς συνδεδεμένο μ’ αυτήν, όπως πάρα πολλά άλλα κράτη, τής Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης. Τίποτε άλλο. Δεν συμμετέχει στις κυρώσεις κατά τής Ρωσσίας, όπως και η Τουρκία και καλά κάνει. Είχε κανέναν λόγο να συμμετάσχει; Τι θα κέρδιζε απ’ αυτό;
“Το Ισραήλ ασκεί καιροσκοπική πολιτική στο πλαίσιο της εκμετάλλευσης της Ελλάδας και Κύπρου.”
Πού στηρίζεις αυτήν την άποψη; Όμως, πρέπει να κοιταζόμαστε στον καθρέπτη και να είμαστε ειλικρινείς με την εικόνα που παρατηρούμε. Η Ελλάδα, κράτος χρεοκοπημένο, ψοφοδεές, ανεπρόκοπο, τι ακριβώς προσφέρει στο Ισραήλ, ώστε εκείνο να επιζητεί την συμμαχία του; Κάποτε τού πρόσφερε γεωγραφικό βάθος, δηλαδή διάδρομο υποχωρήσεως, σε περίπτωση που κάποιος πόλεμός του με τούς Άραβες πήγαινε στραβά κι αναγκαζόταν να εκκενώσει την χώρα. Τώρα δεν υπάρχει πια τέτοιος κίνδυνος, αφού όλοι οι Άραβες, αρχής γενομένης με την Αίγυπτο, έχουν φιλικές σχέσεις με το Ισραήλ, το οποίο είναι το μόνο δυτικού τύπου κράτος στην περιοχή μας, με ανεπτυγμένη την τεχνολογία και όχι μόνο και με το οποίο θα έπρεπε να είχαμε εγκαίρως φροντίσει να συνάψομε σχέσεις, αντί αφρόνως να το ρίξομε στην αγάλια τής Τουρκίας, η οποία ωφελήθηκε τα μέγιστα από την συνεργασία μαζί του.
Καιρός να ξυπνήσουν πια μερικοί εβραιόφοβοι.