Η πανδημία είναι σαν μια αφηρημένη ζωγραφική: βλέπουμε σ’ αυτήν αυτό που θέλουμε να δούμε.
Για μερικούς, αυτή η πανδημία είναι απόδειξη ότι οι άνθρωποι έχουν ωθήσει τη φύση στα όριά της.
Για άλλους, είναι ένα “καμπανάκι αφύπνισης” που μας αναγκάζει να εργαζόμαστε λιγότερο και να καταναλώνουμε λιγότερα για να επικεντρωθούμε ξανά στις “πραγματικές αξίες”: ψυχολογική ευεξία, οικογένεια, αγάπη.
Για τον Βρετανό δοκιμιογράφο Ντέιβιντ Γκούντχαρτ, είναι ένα οικονομικό ηλεκτροσόκ που μας υπενθυμίζει ότι οι άνθρωποι που εργάζονται με τα χέρια και την καρδιά τους είναι εξίσου – τουλάχιστον – σημαντικοί για τη λειτουργία των κοινωνιών μας με εκείνους που εργάζονται με το κεφάλι τους.
Η ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ
Στο τελευταίο του βιβλίο, «Tο Κεφάλι, το Χέρι και η Καρδιά», ο Γκούντχαρτ (ένα επώνυμο που σημαίνει, ειρωνικά, καλή καρδιά) υποστηρίζει ότι ήρθε η ώρα να επανεξετάσουμε αυτό που αποκαλεί «ιεραρχία των ειδικοτήτων και των επαγγελμάτων».
Οι δυτικές κοινωνίες, λέει, τείνουν να υπερεκτιμούν και να υπερεκτιμούν τη γνωστική εργασία – δικηγόρους, διανοούμενους, διαχειριστές, χρηματοδότες, πολιτικοί, διαφημιστές, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες κ.λπ.
Άνδρες και γυναίκες που εργάζονται με το κεφάλι τους, που χειρίζονται έννοιες, αριθμούς, αφαιρέσεις …
Και όμως, λέει ο Γκούντχαρτ, εάν υπάρχει κάτι που μας έχει δείξει αυτή η κρίση, είναι ότι αυτοί που «τραβούνε κουπί» (δηλαδή, χειρώνακτες και άτομα που εργάζονται στην περίθαλψη) είναι εξίσου σημαντικοί με αυτούς που κυριαρχούν στην κορυφή της πυραμίδας!
Όταν οι άνθρωποι χειροκροτούν τις νοσοκόμες και τους συνοδούς από τα μπαλκόνια τους, λέει, «δεν είναι μόνο το νοσηλευτικό προσωπικό που τιμάται, αλλά και όλοι οι άνθρωποι που σηκώνουν το βάρος της αόρατης δομής της καθημερινής μας ζωής: εργαζόμενοι σε υπεραγορές, οδηγοί λεωφορείων και πακετάδες, εκείνοι που διατηρούν αλυσίδες εφοδιασμού τροφίμων και φαρμάκων και όσοι μας απαλλάσσουν από τα οικιακά μας απόβλητα.
«Δεν είναι όλοι χειρώνακτες με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, αλλά όλοι εκτελούν ουσιαστικά καθήκοντα. ”
Κοιτάξτε τι έχει κάνει η κυβέρνηση της Legault [Κεμπέκ].
Αποδέσμευσε πιστώσεις για να φέρει περισσότερους διευθυντές, περισσότερους χρηματιστές και περισσότερους δικηγόρους στο σύστημα;
Οχι.
Προσπάθησε να πάρει περισσότερους συνοδούς και περισσότερους δασκάλους. Εργάτες «με καρδιά», θα έλεγε ο Γκούντχαρτ.
Στην πραγματικότητα, είναι σαν ο κόσμος να είναι θέατρο, και εδώ και χρόνια οι μόνοι άνθρωποι που μας ενδιέφεραν ήταν εκείνοι δρούσαν στο προσκήνιο.
Και μετά ξαφνικά, ανακαλύψαμε τη σημασία των ανθρώπων στα παρασκήνια: το διακοσμητή, τους μηχανικούς, τους σχεδιαστές φωτισμού.
Εκείνους που κινούν τη μηχανή.
Εάν η κοινωνία συνεχίζει να λειτουργεί, κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης, είναι επειδή μια δέσμη εργαζομένων «με καρδιά» και «με χέρια» δραστηριοποιούνται στην αφάνεια.
Οδηγοί φορτηγών, υπάλληλοι καταστημάτων, εκκενωτές βόθρων, αγρότες, χειρώνακτες που κάνουν μάσκες, υπάλληλοι παιδικών σταθμών …
Είναι καιρός αυτοί οι άνθρωποι (χρόνια περιφρονημένοι από τους πανεπιστημιακούς) να έχουν το σεβασμό που τους αξίζει, λέει ο Ντέιβιντ Γκούντχαρτ.
Και όχι μόνο χειροκροτήματα ή σχέδια ουράνιων τόξων.
Αλλά και μισθούς ανάλογα με τον ουσιαστικό ρόλο που παίζουν.
Richard Martineau
Πηγή: https://www.journaldemontreal.com/2020/10/15/la-tete-les-mains-le-cur
