Εμενε η μικρή Τυνησία, μια μεταρρυθμιστική νησίδα που αντιστεκόταν στο στερεότυπο ότι η δημοκρατία είναι αδύνατη στη γη του ισλάμ και ότι ο αυταρχισμός είναι η μοίρα των αραβικών λαών. Και τώρα; Πώς οι δημοκράτες της περιοχής θα βρουν κάποια ενθάρρυνση από την «τυνησιακή εξαίρεση», όταν ο πρόεδρος επιβάλλει καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με όλες τις απειλές που έχει κάτι τέτοιο για τις δημόσιες ελευθερίες; Η χαριστική βολή στο κύμα των «αραβικών ανοίξεων» θα έρθει από τον πρωτοπόρο; Το λίκνο αυτής της ελπίδας θα μετατραπεί στον τάφο της;
Προτού αναγγείλουμε αυτή τη χαριστική βολή, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας δύο πράγματα. Πρώτον, ότι το «πραξικόπημα» του Καϊς Σαϊέντ έγινε δεκτό με πανηγυρισμούς στους δρόμους της Τύνιδας. Ο πληθυσμός δεν άντεχε άλλο το δηλητηριώδες στάτους κβο, την παράλυση των θεσμών, την εκτός ελέγχου υγειονομική κρίση, την καλπάζουσα διαφθορά, την αποσύνθεση του Κράτους, την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.
Αν η δημοκρατία διαφθείρει την εξουσία και κάνει τον πληθυσμό πιο φτωχό, τι τη χρειαζόμαστε; Στρεφόμενος εναντίον του ισλαμικού κόμματος Ennahda, ο πρόεδρος στράφηκε εναντίον ενός κόμματος που έλαβε μέρος σε όλους τους κυβερνητικούς συνασπισμούς μετά το 2011 και κατά συνέπεια, ορθά ή λανθασμένα, κατηγορείται για όλα τα δεινά.
Η δεύτερη πραγματικότητα είναι ότι ο Σαϊέντ αποτελεί ένα ιδιαίτερο πολιτικό φαινόμενο, που δεν μπορεί να συγκριθεί με τις κλασικές φιγούρες του τοπικού αυταρχισμού, οι οποίες συνήθως προέρχονται από τις τάξεις του στρατού ή της αστυνομίας. Καθηγητής συνταγματικού δικαίου, εντάσσεται στο πνεύμα της εξέγερσης του 2011, όσο κι αν δεν διάκειται πολύ φιλικά προς την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Προτιμά μια άμεση δημοκρατία, όπου η νομιμότητα απορρέει από τις τοπικές εξουσίες και όχι από τα εθνικά κόμματα.
Αλλάζει αυτό κάτι ουσιαστικά τη στιγμή που ο στρατός παίρνει θέση στα όργανα του κράτους; Πολλοί αναλυτές θέλουν να πιστεύουν ότι δεν έχουν ακόμη κριθεί τα πάντα. «Βρισκόμαστε σε μια μικρή προσωρινή δικτατορία, ας ελπίσουμε να μη γίνει μια μεγάλη μόνιμη δικτατορία», λέει ο πολιτειολόγος Χαμάντι Ρεντισί. «Ισως να βλέπουμε τον τελευταίο σπαραγμό μιας δημοκρατικής ιδέας που πεθαίνει στον αραβικό κόσμο.»
ΠΗΓΗ: naftemporiki.gr
