του Παντελή Σαββίδη
Ο Καλαματιανός Ερωτικός Μετανάστης στη Θεσσαλονίκη Πέτρος Παπασαραντόπουλος έχει αφήσει το αποτύπωμά του στην μεταπολιτευτική ιστορία της πόλης.
Φοιτητής του Τμήματος Χημικών Μηχανικών του ΑΠΘ, κρατούσε την εμβληματική φοιτητική σελίδα της εφημερίδας ΄”Θεσσαλονίκη” με τα αρχικά Π.Π. (Πέτρος Παπασαραντόπουλος) Για την εποχή του, και για όσους τον γνώριζαν, ήταν ο γνωστός Πι.Πις.
Μάλλον στάθηκε τυχερός με το διαζύγιό του απο την εφημερίδα. Θα τον βοήθησε να δημιουργήσει τον Εκδοτικό Οίκο “Παρατηρητής” και παράλληλα το ραδιόφωνο “Παρατηρητής”.
Και τα δύο αποτελούν μέρος της ιστορίας της πόλης.
Ακολούθησε ο εκδοτικός οίκος Επίκεντρο ο οποίος γιορτάζει το άλλο Σάββατο, 13 Δεκεμβρίου, τα 20 χρόνια δημιουργίας του.
Αξίζει να πάμε στη γιορτή.
Ο Παπασαραντόπουλος δεν ήταν μια προσωπικότητα που περνούσε απαρατήρητη. Και δεν είχει, μόνο, φίλους.
Μέλος του Ρήγα Φεραίου απο τα μεταπολιτευτικά γενοφάσκια του αποτελούσε αιχμή της δεξιάς του πτέρυγας. Της πτέρυγας που ήρθε σε ρήξη με την αριστερή Β’ Πανελλαδική η οποία αποσχίστηκε απο τον βασικό κορμό της νεολαίας του ΚΚΕ εσ. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν γοητευτικά.
Ό,τι και να λέμα σήμερα, όσο και να κατηγορούμε την μεταπολιτευτική νεολαία ότι εκφυλίστηκε, υπήρξε μια περίοδος που με την δράση της έδωσε νόημα και, μάλιστα, βαθύ στον δημόσιο διάλογο. Ήταν παρούσα στον δημόσιο χώρο με τρόπο και ένταση που σήμερα δεν μπορεί να τα διανοηθεί κανείς.
Θα μου πείτε άλλες εποχές, άλλα προτάγματα. Ναι, αλλά η ιστορία εκείνων των χρόνων δεν πέρασε χωρίς η νεολαία της να θελήσει να συμμετάσχει στα γεγονότα της. Τα σημάδεψε.
Ήταν μια εποχή παρεξηγημένη που σήμερα καταδικάζεται με ευκολία.
Μια εποχή στην οποία συνυπήρξαν άνθρωποι που έδωσαν το παρών στην Αντίσταση κατά των Γερμανών, στον Εμφύλιο, στην μετεμφυλιακή περίοδο, στην δεκαετία του 60, στον αντιδικτατορικό αγώνα και νέα παιδιά που άρχισαν να μπουσουλάνε πολιτικά μετά το 1974. Μια γοητευτική σύνθεση. Δεν θα ξαναυπάρξει.
Αξίζει να την θυμηθούμε.
Και εγώ τα πρώτα επαγγελματικά δημοσιογραφικά μου βήματα τα ξεκίνησα απο την ίδια εφημερίδα, την “Θεσσαλονίκη” και, μάλιστα, διαδέχθηκα στο ρεπορτάζ τον Παπασαραντόπουλο. Κρατούσα την ίδια σελίδα.
Ήταν, ακόμη, η εποχή που ΟΛΟΙ στο Πανεπιστήμιο είχαν υπο μάλης ΜΟΝΟ την εφημερίδα “Θεσσαλονίκη”.
Αργότερα, άρχισε δειλά δειλά να εμφανίζεται στον πανεπιστημιακό χώρο και η “Ελευθεροτυπία” αλλά η “Θεσσαλονίκη” κρατούσε με διαφορά τα πρωτεία. Και ποιός δεν πέρασε απο το φημισμένο “δωματιάκι¨της.
Τα είχε όλα η εφημερίδα. Όσα σήμερα αναζητά ο φοιτητής στο διαδίκτυο για τις σπουδές του στο ΑΠΘ, τα είχε τότε με τον τρόπο της. Και αξίζει να θυμηθούμε την ηγετική τετρανδρία της: Κούρτης, Πεκλάρης, Μυλαράκης, Ρεπανάς.
Και, φυσικά, μέσα απο τις στήλες της γινόταν και η αντιπαράθεση των φοιτητικών παρατάξεων και των κομματικών νεολαιών.
Ο Παπασαραντόπουλος συνέβαλε στην καθιέρωση αυτής της μορφής στη σελίδα.
Θα πάω, λοιπόν, το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου στην εκδήλωση στις 5μμ στην Πλατεία Ναυαρίνου για να θυμηθώ όλα αυτά και ελπίζω να σας δω και εσας. Κρατώντας ένα ποτήρι κρασί να θυμηθούμε την γενιά μας στα νιάτα της.
Εύχομαι μακροημέρευση και στον Πέτρο Παπασαραντόπουλο και στην προσπάθεια που κάνει.
ΥΓ: σε πολλές απο τις θέσεις του διαφωνώ μαζί του. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχει ότι η ζωή προχωρά μέσα απο τις αντιθέσεις και τις αντιπαραθέσεις.
Αυτό της δίνει νόημα. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη της ιστορίας.
