Κάποια στιγμή οφείλουμε να αναρωτηθούμε πως ακριβώς θέλουμε να στελεχώνονται οι δημόσιες υπηρεσίες.
Σε ένα οργανωμένο κράτος, από τα ανώτερα έως τα κατώτατα κλιμάκια, οι λειτουργοί του αποτελούν συνεκτικό κρίκο μεταξύ εκείνου (κράτους) και των πολιτών.
Η σωστή εκπαίδευση και η εμφύσηση κατάλληλης νοοτροπίας αναδεικνύουν τον άρτιο κρατικό ή δημόσιο λειτουργό.
Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στην προκήρυξη του ΑΣΕΠ για την στελέχωση της δημοτικής αστυνομίας. Είναι όμως έτσι;
Στην πραγματικότητα από την στιγμή της δημοσίευσης του συγκεκριμένου Φ.Ε.Κ., οι διαδικασίες τηρήθηκαν στο περίπου.
Στο μέρος που αφορούσε τα τυπικά προσόντα (δίπλωμα οδήγησης, γλωσσομάθεια, πιστοποίηση ηλεκτρονικών υπολογιστών), υπήρχε ηλικιακό όριο (μέχρι 35 ετών) αλλά και η προσκόμιση υψομέτρησης από γιατρό, καθώς υπήρχε (και) όριο ύψους.
Το συγκεκριμένο χαρτί θα ελέγχονταν κατά την διάρκεια των αθλητικών και ψυχοτεχνικών εξετάσεων. Τόσο τον Ιούλιο, στις κατηγορίες ΠΕ, ΤΕ όσο και τον Νοέμβριο στην κατηγορία ΔΕ δεν έγινε κανένας τέτοιος έλεγχος. Γιατί;
Η 1Κ/2024 όμως απαιτούσε από τους υποψηφίους να περάσουν και από την διαδικασία των αγωνισμάτων, τα οποία ήταν τα εξής (με συγκεκριμένες επιδόσεις και χρόνους αναφερόμενες ρητά στο Φ.Ε.Κ.): 1000μ., ύψος, σφαίρα, μήκος, 100μ., και όποιος ή όποια δεν τα κατάφερνε αποκλείονταν αυτόματα από την συνέχεια της διαδικασίας.
Στις εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού χωριού, στους Θρακομακεδόνες συγκεντρώθηκαν οι υποψήφιοι για να αγωνιστούν (Ιούλιο και Νοέμβριο).
Ενώ, όμως θα περίμενε κάποιος να υπάρχει η αίσθηση αδιάβλητου της διαδικασίας, με προεξάρχοντα τα μέλη της επιτροπής (ΑΣΕΠ, Αστυνομία κλπ) σε αυτό, το πράγμα κύλησε διαφορετικά.
Οι υποψήφιοι με την είσοδο τους στον αγωνιστικό χώρο, χωρίζονταν σε γκρουπ και η κάθε ομάδα ξεκινούσε με ένα άθλημα.
Στο “μεγάλο φόβο των υποψηφίων”, αγώνισμα των χιλίων μέτρων, το επίσημο όριο βρίσκονταν στο 4:19:59, ούτε δεύτερο παραπάνω.
Η τυπικότητα των μελών της επιτροπής “χάθηκε” στην εκκίνηση, όταν ειπώθηκε στους αγωνιζόμενους “προσπαθήστε να τερματίσετε σε έναν καλό(!) ρυθμό, και θα δούμε”.
Στις πολλές κούρσες κάθε ημέρας παρατηρήθηκε το εξής (από επιείκεια; εντολές; απλή βαρεμάρα;) φαινόμενο, να τερματίζουν άτομα σε χρόνο 4:25 ή 4:27 και να περνάνε κανονικά στο επόμενο αγώνισμα. Θα μπορούσε κάποιος καλοπροαίρετα να ισχυριστεί ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, μια μικρή ….”βοήθεια” στους υποψήφιους.
Αυτή όμως η “βοήθεια” της επιτροπής έκανε τα πράγματα χειρότερα, καθώς σε μια κούρσα μπορούσε να τερματίσει ένας άντρας ή μια γυναίκα σε (εκπρόθεσμο) χρόνο 4:28 και να περάσει, επειδή ακολουθούσε σε σχετικά κοντινή απόσταση τους άμεσα μπροστινούς (πρόφαση “κάλυψης”). Αλλά στην επόμενη κούρσα, κάποιος/α με χρόνο 4:23 να κοπεί, επειδή φαίνονταν κάπως ξεκομμένος/η από τα υπόλοιπα άτομα (το λεγόμενο “μπούγιο” στην αργκό των υποψηφίων) και δεν μπορούσε να “κρυφτεί” στα μάτια των συνυποψηφίων ή των θεατών που υπήρχαν στα κάγκελα του γηπέδου. Μοιραία δημιουργήθηκε η αίσθηση αδικίας και ανισότητας σε μεγάλο κομμάτι των υποψηφίων.
Εντύπωση προκαλούσε ότι στους μεν αποκλεισμένους δίνονταν ένα χαρτάκι από μέλη της επιτροπής με τον χρόνο τους, ενώ στους επιτυχόντες δεν κρίνονταν απαραίτητο κάτι τέτοιο (ποιος ο λόγος να μην γνωρίζει ο καθένας από την επίσημη αρχή, τους άμεσα αρμόδιους τον χρόνο του;).
Στα υπόλοιπα τρία αγωνίσματα (ύψος, μήκος, σφαίρα) η κριτική επιτροπή έλεγχε τις επιδόσεις με τα “μάτια”, ενώ αποκορύφωμα της στρεβλής επιείκειας ήταν τα 100 μέτρα.
Μόλις οι υποψήφιοι στέκονταν στην εκκίνηση, ένας κριτής τους έλεγε: “Και τώρα παιδιά αφού φτάσατε έως εδώ, απλά προχωρήστε προς τον τερματισμό, ακόμη και με έρπινγκ(!) και περάσατε! Ακόμη και να πέσετε σηκωθείτε και φτάστε, πάλι περάσατε!”.
Η επόμενη ημέρα των ψυχοτεχνικών εξετάσεων κυλάει ήσυχα, χωρίς στην πραγματικότητα να ελεγχθεί κανείς στα σοβαρά με ερωτήσεις που σχετίζονται μόνο με τον τόπο καταγωγής ή διαμονής.
Τα παραπάνω δημιουργούν μια λανθασμένη εικόνα για το τι σημαίνει προκήρυξη του ΑΣΕΠ και τήρηση όλων των προσόντων και προαπαιτούμενων που ζητούνται.
Στους υποψήφιους για διορισμό δημιουργείται η εντύπωση ότι στο δημόσιο όλα είναι ακαθόριστα, θολά, στις “λεπτομέρειες” βρίσκεις την “άκρη”.
Δεν υπάρχει δηλαδή η αντίληψη της επιλογής των καλύτερων και καταλληλότερων που πετυχαίνουν σε κάθε στάδιο μιας προκήρυξης, επομένως έπειτα θα μεταφέρουν την σωστή νοοτροπία στην υπηρεσία και τα καινούργια καθήκοντά τους.
Αλλά υπάρχει εκείνη της ήσσονος προσπάθειας: “να μπούμε βρε αδερφέ εκεί πέρα, να καθήσουμε και εμείς”.
Το Σώμα της Δημοτικής Αστυνομίας, η στελέχωση της, αποτελεί ένα είδος βιτρίνας του κράτους, στην επαφή με τον πολίτη και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται από όλους.
Λάζαρος Συμεωνίδης
(αυτόπτης μάρτυς της διαδικασίας)
Πάμε παρακάτω ,αφού ευχαριστήσουμε τον καταγγέλλοντα κ. Λάζαρο Συμεωνίδη για την λεπτομερή περιγραφή των παρατυπιών-παρανομιών-που συνέβησαν στις εξετάσεις που αποτελούν μέρος της επιτυχίας ή αποτυχίας στον συγκεκριμένο διαγωνισμό .
Αν δεν είναι αποτυχών υποψήφιος -μάλλον θα ήταν συνοδός κάποιου άλλου υποψηφίου- να βάλει σε Φάκελο αντίγραφο αυτής της ανάρτησης και να την στείλει ”με συστημένο γράμμα” και στον Εισαγγελέα της πόλης που γίνονταν οι εξετάσεις και στο Συνήγορο του Πολίτη.
Αν είναι της απόψεως ”ας τα βρουν από το Θεό” να μη παραπονείται .
Δεν είπαμε να λιγοστέψουμε τους ανευθυνοϋπεύθυνους σαν τους Σταθμάρχες των Τεμπών;;;.
Υ.Γ Φυσικά να έχει υπόψη του ότι ο Εισαγγελέας θα του ζητήσει ”να βάλει το χέρι του στο Ευαγγέλιο” και να επιβεβαιώσει ενόρκως αυτά που καλά έκανε και μας τα έγραψε .