ΦΤΑΙΕΙ Ο ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΗΤΤΑ ΣΤΗ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ;

Στο Μνημείο της Νίκης που έστησαν οι κεμαλικοί στην Πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, μαζί με την τουρκική ηγεσία συμπεριλήφθησαν και δύο ξένοι ως πρωταγωνιστές της κεμαλικής νίκης. Πίσω από τον Μουσταφά Κεμάλ και τον Φεβζί Τσακμάκ, βρίσκονται οι Μιχαήλ Φρούντζε και Κλιμέντιος Βοροσίλωφ

Πολύ συχνά βλέπουμε στο διαδίκτυο άρθρα στα οποία ερμηνεύεται η ελληνική Ήττα του Αυγούστου του 1922 με την αποκλειστική ενοχοποίηση του Λένιν και των μπολσεβίκων του. Οι αιτίες που διατυπώνεται αυτή η κατηγορία τόσο συχνά είναι πολλές και δεν αφορά μόνο την άφθονη υλική, στρατιωτική και συμβουλευτική βοήθεια που δόθηκε στο τουρκικό εθνικιστικό κίνημα.

Η ενοχοποίηση κατ’ αρχάς σχετίζεται με την προσπάθεια των απογόνων των πραγματικά υπευθύνων της Καταστροφής να μεταφέρουν αλλού τις ευθύνες, την ημιμάθεια μεγάλου μέρους των Νεοελλήνων μαζί με την έμφυτη μετάθεση των ευθυνών λόγω μιας ενστικτώδους αυτο-αθωωτικής στάσης (που βασίζεται στη θέση ότι οι Έλληνες είναι πάντα θύματα), καθώς και την ευκολία εξαγωγής ιστορικών συμπερασμάτων χωρίς να υπάρχει η απαραίτητη γνώση.

Ας σχολιάσουμε το αρχικό ερώτημα:

———————————————-

-Σαφώς ο Λένιν υπήρξε ένας πολύτιμος σύμμαχος του τουρκικού εθνικιστικού κινήματος και γι αυτό οι νικητές τους τίμησαν με την συμπερίληψη στο Μνημείο Ανεξαρτησίας της Πλατείας Ταξίμ στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης, των δύο σοβιετικών συμμάχων τους, του Φρούνζε και του Βοροσίλοφ.

-ΑΛΛΑ οι μπολσεβίκοι εκείνη την εποχή ήταν εχθροί των δυτικών. Άρα και της Ελλάδας και των Αρμενίων που ακολουθούσαν πιστή φιλοδυτική πολιτική. Πορεύτηκαν με το κυνικό δόγμα «ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος». Σαφώς σε επίπεδο ηθικής και ιδεολογίας υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με τον ακραίο αμοραλισμο του Λένιν…

– Η πολιτική του Λένιν είναι απολύτως αιτιολογημένη με βάση τα κυνικά συμφέροντα και τους γεωπολιτικούς κανόνες που καθορίζουν τις διεθνείς σχέσεις. Όμως είναι δικαιολογημένη μόνο μέχρι το σημείο που ο Κεμάλ τα βρίσκει με τους Δυτικούς (από τα μέσα του 1921 και εξαιτίας της ηλίθιας πολιτικής του Λαϊκού Κόμματος του Γούναρη) και άρα επιλέγει στρατόπεδο.

Είναι πλέον δεδομένο ότι με την κεμαλική Τουρκία (και όχι με τους Έλληνες+Αρμένιους) οι Δυτικοί θα πιέζουν το σοβιετικό κράτος στο μαλακό του υπογάστριο του Καυκάσου.

Από εκεί και πέρα η υποστήριξη είναι ανορθολογική και αντίκειται στα ρεαλιστικά σοβιετικά συμφέροντα….

Και εδώ πιθανότατα υπεισέρχονται οι φιλο-νεοτουρκικές ιδεοληψίες του Λένιν, οι οποίες υπέστησαν ενδελεχή κριτική από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ….

-Σε μεγάλο όμως βαθμό, η ελληνική ήττα στη Μικρά Ασία οφειλόταν στην επίσης κυνική πολιτική των «συμμάχων», της Ιταλίας και της Γαλλίας, που προμήθευσαν και αυτοί με όπλα και συμβουλές των κεμαλικό στρατό – αλλά και των ΗΠΑ που λειτούργησαν ως Πόντιος Πιλάτος, εγκαταλείποντας τη θέση του Ουίλσον για αυτοδιάθεση των κοινοτήτων και υιοθετώντας μια φιλοτουρκική ουδετερότητα.

-ΚΥΡΙΩΣ, η ευθύνη ανήκει σε μας τους ίδιους και ειδικά στη φιλομοναρχική Δεξιά που επανήλθε ρεβανσιστικώς στην εξουσία και ακολούθησε μια αφρονα και ανορθολογική πολιτική που ευνόησε τη διεθνή εδραίωση του κεμαλικού κινήματος…

Υπάρχει και μια άλλη πλευρά που κακώς αγνοείται:

—————————————————————-

Με την Επανάσταση του Οκτώβρη του 1917, οι μπολσεβικοι ανέτρεψαν την πανσλαβιστικη ρωσική μοναρχια, που με τις μυστικές συμφωνίες του 1915 είχε καταχυρωσει μεταπολεμικά την Κωνσταντινούπολη (Τσαριγκραντ, την ονόμαζαν), την περίμετρο της Μαύρης Θάλασσας (τουλάχιστον έως την Τρίπολη του Πόντου όπου έφτασαν το 1916 και την ανατολική Αρμενία…

-Με μια έννοια, με την αποχώρηση των μπολσεβίκων από τον Α’ Παγκοσμίου Πόλεμο και την καταγγελία της Μυστικής Συμφωνίας. άνοιξαν το δρόμο στις ελληνικές διεκδικήσεις μετά την κατάρρευση του βασιλικού φιλογερμανικού καθεστώτος στην Αθήνα το 1917 και τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έστω και την ύστατη στιγμή.

Το ότι οι Έλληνες υπήρξαν απελπιστικά ανίκανοι να εκμεταλλευτούν τις μοναδικές ευκαιρίες, υπαίτιος είναι αποκλειστικά ο Διχασμός και ο νεοελληνικός τους εαυτός!!!

Αυτό το περιέγραψε με τον καλύτερο τρόπο ο μέγας Αμερικανός λογοτέχνης   Έρνεστ Χέμινγουεϊ (Ernest Miller Hemingway), ο οποίος κάλυπτε δημοσιογραφικά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο εκ μέρους της εφημερίδας Torondo Star. Οι ανταποκρίσεις του είναι ιδιαίτερα σημαντικές. Για την πολιτική των μοναρχικών και του Λαϊκού Κόμματος μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 έγραψε: «Οι Ελληνες ήταν πρώτης τάξεως πολεμιστές και, σίγουρα, κάμποσα σκαλοπάτια παραπάνω από το στρατό του Κεμάλ. Αυτή είναι η άποψη του Γουίταλ. Πιστεύει ότι οι τσολιάδες θα είχαν καταλάβει την Αγκυρα και θα είχαν τελειώσει τον πόλεμο αν δεν είχαν προδοθεί. Οταν ο Κωνσταντίνος ήρθε στην εξουσία, όλοι οι Ελληνες αξιωματικοί που ήταν σε επιτελικές θέσεις υποβαθμίστηκαν αμέσως σε χαμηλότερες θέσεις. Πολλοί απ’ αυτούς είχαν πάρει τα γαλόνια τους με ανδραγαθήματα στο πεδίο της μάχης. Ηταν έξοχοι πολεμιστές και σπουδαίοι ηγέτες. Αυτό δεν εμπόδισε το κόμμα του Κωνσταντίνου να τους διώξει και να τους αντικαταστήσει με αξιωματικούς που δεν είχαν ακούσει ποτέ τους να πέφτει ούτε μία τουφεκιά. Αυτό είχε αποτέλεσμα να σπάσει το μέτωπο».

Η νίκη των Ελλήνων από τους Κεμαλικούς ήταν τόσο απρόσμενη που μέχρι σήμερα δεν ερμηνεύεται εύκολα από τους ιστορικούς. Χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση του Βρετανού ελληνιστή   Douglaς Dakin στο βιβλίο του «H ενοποίηση της Ελλάδας 1770-1923», «…Ακόμα και σήμερα δεν έχει σιγάσει η διαμάχη γύρω από το ζήτημα γιατί οι ελληνικές δυνάμεις που υπερτερούσαν αριθμητικά και δεν ήταν πολύ χειρότερα εξοπλισμένες από τα στρατεύματα του Κεμάλ, οδηγήθηκαν σ’ αυτή την καταστρoφική ήττα.”

ΠΑΝΩ: Η σοβιετική αντιπροσωπεία, στις 31 Μαρτίου 1921, με τον Μουσταφά Κεμάλ και τους επιτελείς του.  Ο  Ρώσος πρεσβευτής Σ. Αραλώφ -φορώντας την τραγιάσκα του- βρίσκεται δίπλα στον Κεμάλ. ΚΑΤΩ: Η σοβιετική αντιπροσωπεία παρακολουθεί στρατιωτική παρέλαση την 1η Απριλίου μαζί με τους Τούρκους συμμάχους τους. Πίσω από τον Κεμάλ και τον Ινονού βρίσκεται ο Αραλώφ.

kars1918.wordpress.com/