Το τέχνασμα του Κυπριακού Ζητήματος Γένεσις και περιφερειακή τοποθέτηση

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

της Πωλίνας Άνιφτου, Αναλύτριας Διεθνών Σχέσεων

Μακροχρόνια το Κυπριακό ακολουθούσε την πορεία των ζητημάτων στα Βαλκάνια. Τόσο ο Αραβικός Σύνδεσμος όσο και η άμεσα ενδιαφερόμενη Τουρκία έβλεπαν την Κύπρο και την ύπαρξη Τουρκόφωνου Μουσουλμανικού πληθυσμού ως μέρος του Ισλαμικού τόξου που ξεκινά από τη Βοσνία και φτάνει στη Μέση Ανατολή. Η μη ένταξη του Κυπριακού στα θέματα και στην επιρροή των ζητημάτων της Μ. Ανατολής ήταν μια πάγια προσπάθεια της Αγγλικής διακυβέρνησης του νησιού και της Αγγλικής διπλωματίας για καλύτερο έλεγχο της δημογραφικής εξέλιξης της νήσου, της Ελλάδος και της Τουρκίας. Άλλωστε η κουλτούρα, η πολιτική γένεσις, η ανθρωπογεωγραφία και ο κοινωνικός προσανατολισμός του νησιού ήτο φύσει θέσει κοντά στην Βαλκανική. Οι μεγάλες δυνάμεις και ειδικότερα η Αγγλία επέλεξαν μη τραυματίζοντας τη Σουνίτικη θρησκευτική έπαρση να αποδεχτούν την ένταξη της Κύπρου στο Ισλαμικό Τόξο, αυτό που μετέπειτα θα αύξανε τον έλεγχο της Τουρκίας στην περιοχή και θα διασφάλιζε γεωγραφικά τη συνοριακή ασφάλεια του Οθωμανικού δόγματος που καίτοι έχασε τις κτήσεις του σε δύση και ανατολή εντούτοις πάντα διατηρούσε θρησκευτικούς πληθυσμούς ως βάση μιας μετέπειτα ανάμιξης του σε πολιτικά αδιέξοδα ή στο να δημιουργήσει πολιτική αστάθεια (βλ. Συρία, Τσετσενία, Βοσνία).

Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως ο όρος Κυπριακό πρόβλημα είναι παραπλανητικός, το πλέον ορθό θα ήτο ο όρος Κυπριακό Ζήτημα μιας και το Κυπριακό αφορά όχι μόνο την Κύπρο αλλά και τις γενικότερες ανακατατάξεις στην περιοχή. Στην Κύπρο η σύγκρουση της ΕΚ με την ΤΚ κοινότητα δεν ήταν μόνο ένοπλος αλλά και ούτε διαδραματίστηκε μόνο μετά την ανεξαρτησία του 1960. Η σύγκρουση ή μάλλον η διαφοροποίηση των κοινοτήτων διεφάνη με την απαρχή της Αγγλοκρατίας. Οι ΤΚ (Τουρκόφωνοι Κύπριοι, ο όρος ΤΚ είναι καταχρηστικός μιας και στην λεγόμενη ΤΚ κοινότητα δεν ανήκουν μόνο Τουρκικής καταγωγής άτομα αλλά απεναντίας είναι ποικίλα η σύνθεσις της) έχοντας εξασφαλιστεί κατά την Οθωμανική περίοδο με την Αγγλοκρατία βρέθηκαν να μην αποτελούν το υπό ευμένεια κομμάτι του πληθυσμού αλλά να προσπαθούν να κατακτήσουν την ύπαρξη τους μέσα από αξιώματα, γη και εθνική επένδυση. Αυτή η ροπή των ΤΚ να αποκτήσουν γη κυρίως ήταν πολύ εμφανής αμέσως μετά την ανεξαρτησία, και απαντώντας στη ματαιότητα που νιώθουν πολλές εθνοτικές μειονότητες ενσάρκωσαν την ύπαρξη τους σε γη ώστε να τονίζουν την ισχύ τους αλλά και να διεκδικήσουν μετέπειτα πολιτειακές αλλαγές. Οι ίδιοι απαξιώνοντας το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας προτίμησαν το 1963 να αποχωρήσουν από τη Βουλή και τα υπόλοιπα αξιώματα εξοπλίζοντας και εξοπλιζόμενοι από την αντι-κρατική οργάνωση της ΤΜΤ και ζητώντας από τότε τον διαχωρισμό του νησιού και τις τουρκικές εγγυήσεις.

Σήμερα το αδιέξοδο του Κυπριακού Ζητήματος έγκειται στη μηχανουργία με την οποία και δημιουργήθηκε το Κυπριακό, σε μια εσφαλμένη αναβάθμιση των ΤΚ σε κοινότητα, στο διαχωρισμό του λαού σε ΕΚ και ΤΚ και στις αυξημένες αρμοδιότητες των αρχών των κοινοτήτων, στην έλλειψη εμπειρίας σήμερα από τους ΤΚ στην ανάληψη εξουσίας μιας και 45 χρόνια επέλεξαν το διεθνές σκοτάδι και στην ανυπαρξία ιδίας βούλησης μακριά από την Τουρκία. Το σκοτάδι αυτό των ΤΚ παρακάμπτεται με εντολές της Άγκυρας και σε γεγονότα που αναιρούν την διεθνή νομιμότητα των διεθνών ψηφισμάτων για το Κυπριακό αλλά και τις όποιες προσπάθειες κατεβλήθησαν κατά την Πενταμερή τον Απρίλιο 2021. Η παρουσία Ερντογάν και η διάνοιξη της Αμμοχώστου σε λίγες μέρες παρά την διεθνή κατακραυγή τις ημέρες εκείνες του Ιουλίου και Αυγούστου που φέρνουν στην μνήμη την Τουρκική εισβολή και κατοχή, έχει να κάνει περισσότερο με την εσωτερική πολιτική και την ανάγκη επικράτησης του Ερντογάν στο πολιτικό παρασκήνιο και όχι μόνο ως μια πράξη εναντίον της ΚΔ. Άλλωστε ο Ερντογάν γνωρίζει πως το παράνομο καθεστώς ζει από τον τεράστιο δημόσιο μηχανισμό που συντηρεί η Άγκυρα, αλλά και από επενδύσεις από εταιρείες που αποστέλλει η Τουρκία και απολαμβάνουν μειωμένη φορολογία. Ο Ερντογάν αντιλαμβάνεται πως τα κατεχόμενα εκτός από την πολιτική προέκταση που έχουν για την Τουρκία, έχουν και οικονομική και ετοιμάζεται να μετατρέψει τον βορρά σε οικονομικό παράδεισο ώστε η Τουρκία ως κράτος να απεμπλακεί από αυτή την υποχρέωση, αφού δεν έγινε κατορθωτό οι ΕΚ να αποδεχθούν μια λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας που θα πλήρωναν ουσιαστικά την ανοικοδόμηση του νησιού και βεβαίως τις επιπτώσεις της εισβολής.

Από την άλλη η πρόταση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας αποτελεί μια πρόβα διχοτόμησης. Οι αρχές των ομόσπονδων κρατών δεν θα ισχύουν σε μια διζωνική Κύπρο και εξηγούμαι  α) οι ανα τον κόσμο ομόσπονδες χώρες καταργούν τα σύνορα των κρατιδίων, πολιτειών, καντονιών τους και ενσωματώνονται σε μια κεντρική κυβέρνηση έχουσα την κύρια πηγή εξουσίας σε όλο το γεωγραφικό και πολιτειακό μήκος του ομόσπονδου κράτους, υποχρεώνοντας τα κρατίδια/πολιτείες/καντόνια να αποδέχονται την ανωτερότητα των νομοθετικών, εκτελεστικών, δικαστικών πράξεων της κεντρικής εξουσίας, β) οι νόμοι στις διάφορες πολιτείες δύνανται να διαφέρουν όχι ειδοποιώς αλλά με προοδευτική διάθεση και να αναστέλλονται όταν παραβιάζουν το κοινό Συνταγματικό πλαίσιο, γ) υπάρχει κοινή αμυντική γραμμή, δύναμη και θητεία, δ) ενιαία εξωτερική πολιτική, ε) αυτοδύναμη δικαστική εξουσία που να μην επιτρέπει την εισβολή ξένων δικαστών, νομοθετών και άρα νόσφιση διοικητικής εξουσίας, ε) δεν υπάρχει καμία συνοριακή γραμμή στην άσκηση των 4 θεμελιωδών ελευθεριών, στ) το δικαίωμα της περιουσίας παραμένει αυτόνομο και υπό τη θετική παρεμβατικότητα του κράτους, ζ) οι υπήκοοι του ομόσπονδου κράτους δεν διαβιούν σε οικονομικές, φυλετικές, θρησκευτικές ζώνες μιας και το ομόσπονδο κράτος υφίσταται για να προστατέψει την ειρήνη και τη βιωσιμότητα αυτής, η) τα ομόσπονδα κράτη δεν δέχονται εγγυήσεις, οικονομικές εξαρτήσεις και επεμβατικότητα από τρίτα κράτη και εν τέλει καμία χώρα στην ιστορία δεν ενσωμάτωσε 200.000 παράνομους και ξένους υπηκόους μετά από πολεμική σύρραξη.

Δυστυχώς η διζωνική λύση δεν έχει να προσφέρει καμία ασφάλεια στο νησί απλά αναβάλει την σχεδιαζόμενη από την Τουρκία διχοτόμηση ώστε να μπορεί η τελευταία να επέμβει στο νησί πολιτειακά, οικονομικά και ενεργειακά ενώ οι ΕΚ ως διαφαίνεται θα πληρώσουν την κατοχή και την εισβολή ώστε να αναβαθμιστεί ο βορράς. Η διεθνής κοινότητα φαίνεται πως επηρεάζεται άμεσα από την αστάθεια του Ισλαμικού Τόξου στην περιοχή, αλλά και την όλο και αυξανόμενη ένταξη περιοχών στις βλέψεις του Ισλαμικού Τόξου αναζήτησε την εμπλοκή της Ευρώπης στο να τακτοποιηθεί ο πόλεμος στη Συρία και οι πρόσφυγες, και σήμερα αναζητά ενεργειακή αναβάθμιση στον Καύκασο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Από τη Μακεδονία 25.07.21

 

spot_img

20 ΣΧΟΛΙΑ

  1. “…την ύπαρξη Τουρκόφωνου Μουσουλμανικού πληθυσμού…”

    Για πιο λόγο αναφέρεστε σε τουρκόφωνο πληθυσμό και όχι σε Τουρκοκύπριους ή σε Τούρκους της Κύπρου;

  2. Υποστηρίχθηκε από ορισμένους συγγραφείς πως οι Τουρκοκύπριοι κατά το μεγαλύτερο μέρος δεν είναι γνήσιοι Τούρκοι, αλλά στην πραγματικότητα Έλληνες, που για διαφόρους λόγους πέρασαν στον ισλαμισμό. Αυτή τη θέση συναντά κανείς στα βιβλία των Αλέξης Αδ. Κύρου, Ελληνική Εξωτερική Πολιτική, Αθήναι 1955 και του Κώστα Π. Κύρρη, Κύπρος, Τουρκία και Ελληνισμός, Θεσμοί, Δομές, Σχέσεις, Προβλήματα, Λευκωσία 1980.
    Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως μετά την κατάκτηση της Κύπρου από τους Οθωμανούς το νέο τουρκικό πληθυσμιακό στοιχείο ενισχύθηκε με εξισλαμισμένους γηγενείς.

    Όμως, στο μεγαλύτερο μέρος του, το τουρκοκυπριακό τμήμα του πληθυσμού της Κύπρου αποτελείται από απογόνους εκείνων των Τούρκων, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην Κύπρο στο πλαίσιο της παραμονής στο νησί πρώην στρατιωτών και των δικών τους ή του ερχομού υπαλλήλων της οθωμανικής διοίκησης και, περισσότερο, του συστηματικού εποικισμού με κατοίκους της Ανατολής και άλλων περιοχών. Όπως σωστά παρατήρησε ο Πανταζής Τερλεξής, ο ισχυρισμός, πως οι σημερινοί Τουρκοκύπριοι δεν είναι παρά αλλαξοπιστήσαντες Έλληνες συνιστά υπερβολή. (Πανταζής Τερλεξής, Διπλωματία και Πολιτική του Κυπριακού. Ανατομία ενός λάθους, Έκδοση Β΄, σελίδες 59 – 60). Τέτοιοι ισχυρισμοί εκφράζουν ένα τυφλό εθνικισμό, που οδηγεί σε απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα.

    Οι Τουρκοκύπριοι διαμορφώνονται ως μια διακριτή πληθυσμιακή οντότητα στο νησί μετά την κατάληψη της Κύπρου από τους Οθωμανούς το 1571. Στα πρώτα χρόνια της οθωμανικής κατοχής μεταφέρεται στο νησί σημαντικός αριθμός τουρκόφωνων μουσουλμάνων από τις κεντρικές επαρχίες της Ανατολίας.
    Κατά τις πιο αξιόπιστες πηγές, στο νησί παρέμειναν τέσσερις χιλιάδες στρατιώτες παρότι, κατά την «Ιστορία χρονολογική της νήσου Κύπρου» του Αρχιμανδρίτη Κυπριανού, ο αριθμός υπερέβαινε τις είκοσι χιλιάδες.

    Τέλος, υπήρξαν και εξισλαμισμοί ανάμεσα, κυρίως, στα μέλη της λατινικής κοινότητας. Με την έλευση των Οθωμανών η τοπική Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ουσιαστικά διαλύθηκε, στα μέλη της, δεν της αναγνωρίστηκε το δικαίωμα της κοινοτικής συγκρότησης, γι’ αυτό άλλωστε και υπήρξαν στόχοι εντονότερων διακρίσεων, διώξεων και περιορισμών που συνέβαλαν στη μαζικότερη προσχώρησή τους στο Ισλάμ. Πολλοί Λατίνοι και Μαρωνίτες ασπάστηκαν το Ισλάμ, όχι μόνο για να σώσουν τη ζωή τους, αλλά και για να διατηρήσουν τις περιουσίες τους και την πρότερη κοινωνική τους θέση στο νέο σύστημα εξουσίας.

    • Το μιλλέτ των Ρωμιών διέθετε μια σχετική κοινοτική αυτονομία μέσα από τους δικούς του θεσμούς ως προς τη θρησκεία, την εκπαίδευση και την απονομή δικαιοσύνης. Αυτά επεξηγούν, εν μέρει, τους περιορισμένους εξισλαμισμούς ορθοδόξων χριστιανών. Όσοι εξισλαμίζονταν, το έπρατταν, κατά κανόνα, για να απαλλαγούν από τη βαριά φορολόγηση και για να αποκτήσουν τη δυνατότητα ανέλιξης στην οθωμανική γραφειοκρατία, κατά συνέπεια και κοινωνική άνοδο.

      Ενώ το εύρος των εξισλαμισμών στην Κύπρο δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια, εντούτοις οι διαθέσιμες πηγές συνηγορούν πως το φαινόμενο στην Κύπρο δεν έλαβε μαζικό χαρακτήρα. Σε αντίθεση, για παράδειγμα, με ό,τι συνέβηκε στην Κρήτη όπου, στην απουσία ενός ισχυρού ορθόδοξου θεσμού, το σύνολο σχεδόν των Τουρκοκρητικών υπήρξαν εξισλαμισθέντες ελληνόφωνοι χριστιανοί οι οποίοι, μέσω της θρησκευτικής μεταστροφής, πέτυχαν να καταλάβουν θέσεις ισχύος στο οθωμανικό σύστημα εξουσίας.

      Στα 1777 έγινε απογραφή του πληθυσμού της Κύπρου και βρέθηκαν 47.000 τούρκοι και 37.000 χριστιανοί, επομένως σύνολο πληθυσμού 84.000. Δηλαδή ο τουρκικός πληθυσμός αποτελεί το 56% του πληθυσμού της Κύπρου.

      Μέχρι και το 1831 οι πιο αξιόπιστες αναφορές για τον πληθυσμό του νησιού προέρχονται από ξένους προξένους, περιηγητές, εκπροσώπους της οθωμανικής γραφειοκρατίας και ορθόδοξους αξιωματούχους. Οι πλείστες αναφορές συγκλίνουν πως, μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, ο μουσουλμανικός πληθυσμός του νησιού παρουσίαζε μια συνεχή αυξητική τάση. Αυτό επιβεβαιώνεται στην πρώτη επίσημη απογραφή της οθωμανικής διοίκησης του 1831, όπου το ποσοστό των Κυπρίων – μουσουλμάνων ανερχόταν στο 34%. Τα δεδομένα θα μεταβληθούν μετά τη δεκαετία του 1830 και ειδικότερα μετά την υπαγωγή της Κύπρου στη βρετανική διοίκηση. Με τη δεύτερη οθωμανική απογραφή το 1841, οι μουσουλμάνοι μειώθηκαν στο 31,5%, ενώ με την πρώτη βρετανική απογραφή το 1881 το ποσοστό τους περιορίστηκε στο 24,4%. Στη συρρίκνωση της πληθυσμιακής παρουσίας των μουσουλμάνων της Κύπρου συνέβαλαν δύο παράγοντες. Πρώτον, με την έλευση των Βρετανών εγκατέλειψε το νησί η διοικητική και στρατιωτική γραφειοκρατία της μουσουλμανικής κοινότητας. Η πιο πολυπληθής ομάδα, ωστόσο, αφορούσε τους ελληνόφωνους κρυπτοχριστιανούς οι οποίοι, παρά την εικονική τους προσχώρηση στο Ισλάμ διατήρησαν τη μνήμη, άρα και τη χριστιανική τους ταυτότητα και γι’ αυτό άλλωστε επανήλθαν στον χριστιανισμό.

    • Ο αριθμός των εξισλαμισμένων Κυπρίων (είτε Ελλήνων είτε Λατίνων) κατά τον Βρετανό διοικητή Ρόλαντ Μίτσελ δεν υπερέβαινε, το 1878, τα 1.200 άτομα και ενώ αυτοί ήταν διάσπαρτοι σε πολλές περιοχές της Κύπρου, πιο συγκεντρωμένοι εντοπίζονταν στην περιοχή της Τηλλυρίας και σε κοινότητες ανατολικά και βορειοανατολικά της Λεμεσού. Μια, σχετικά, αξιόπιστη ένδειξη της εθνοθρησκευτικής «προέλευσης» των Κυπρίων μουσουλμάνων ήταν η γλώσσα που χρησιμοποιούσαν στην καθημερινότητά τους. Σύμφωνα με την απογραφή του 1881, η συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμάνων δήλωσαν ως μητρική τους γλώσσα την τουρκική (94,6%), ενώ μόνο 2.454 άτομα ή 5,4 % δήλωσαν την ελληνική. Με την απογραφή του 1901 ο αριθμός των ελληνόφωνων μουσουλμάνων παρέμεινε σχεδόν αμετάβλητος (2.278 ή 4,4%), ενώ με την απογραφή του 1946 θα περιοριστούν στους 1.080 ή ποσοστό 1,34%. Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνονται και από τον ελληνοκυπριακό Τύπο της εποχής, με την εφημερίδα «Στασίνος» να δημοσίευε το 1883 την προσωπική μαρτυρία περιηγητή σύμφωνα με την οποία «Ήκουσα ότι μωαμεθανοί τινες λαλούσι μόνον ελληνιστί, αλλ’ εγώ δεν εύρον τούτους».

      Υπολογίζεται ότι στις αρχές του 20ου αιώνα εφτά χιλιάδες, περίπου, Τουρκοκύπριοι εγκατέλειψαν σε αυτή την περίοδο το νησί.

  3. Εκτός από Ελληνοκύπριοι υπήρξαν και Τουρκοκύπριοι αγνοούμενοι

    ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ….

    Το 1963 η τρομοκρατική Κυπριακή οργάνωση ΕΟΚΑ-Β εφαρμόζει το συνομωτικό σχέδιο ΑΚΡΙΤΑΣ με σκοπό την προσάρτηση της Κύπρου στην Ελλάδα και την εξολόθρευση των Τουρκοκυπρίων. Εξαπολύθηκε κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων που δημιούργησε λουτρό αίματος. Πρωταγωνιστές ο απόστρατος ακροδεξιός συνταγματάρχης Γεώργιος Γρίβας (Διγενής) και ο υπουργός εξωτερικών Γεωργάκης Ακρίτας. Στις φωτογραφίες μερικά από τα αθώα θύματα των Ελληνοκυπρίων το 1963. Στην περίοδο 1963-1974 δολοφονήθηκαν 500 Τουρκοκύπριοι , 103 Τουρκικά χωριά κάηκαν, 110 Μουσουλμανικά τεμένη υπέστησαν βανδαλισμό και 27.000 Τουρκοκύπριοι αναγκάσθηκαν να γίνουν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα. Τον Ιούλιο 1974 το πραξικόπημα του Σαμψών συσσώρευσε πολύ περισσότερα θύματα. Ο αριθμός των Ελληνοκύπριων που σκοτώθηκαν στις εμφύλιες συγκρούσεις του 1974 έφθασε τους 2.000. Ο πρώτος λαός που την κατοίκησε ήσαν οι Χιροχίτες το 7.000 πΧ που ήλθαν από την Κιλικία της Μικράς Ασίας. Οι αυτοαποκαλούμενοι Ελληνοκύπριοι είναι μιγάδες φοινικικής, ασσυριακής, σημιτικής και ελληνικής καταγωγής. Τα τελευταία 430 χρόνια η Κύπρος κατοικείται από δύο διαφορετικές εθνικοθρησκευτικές κοινότητες, τους χριστιανούς Ρούμ (Ελληνοκύπριους) και τους Μουσουλμάνους Τούρκους. Σε αντιδιαστολή με τους Ελληνες, οι Τούρκοι χαρακτηρίζουν ως Ρούμ τους απόγονους των υπηκόων της πολυεθνικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μέρος της οποίας υπήρξε η Κύπρος. Ο δυτικός κόσμος ονομάζει τους Ελληνες της Κύπρου Ελληνοκύπριους (Greek Cypriots). Η ειρηνική συνύπαρξη κράτησε τέσσερις ολόκληρους αιώνες. Κάθε κοινότητα είχε διαφορετική εθνική, θρησκευτική, γλωσσική και πολιτιστική ταυτότητα. Ποτέ κανείς δεν επεχείρησε να τις συνενώσει ή να τις αφομοιώσει. Ελληνικές και Τουρκικές συνοικίες υπήρχαν σε όλες τις πόλεις και σε πολλά μικτά χωριά. Το 1963 η ειρηνική αυτή διαβίωση κατέρευσε. Υπαίτια είναι η Ελληνοκυπριακή πλευρά που με την υποκίνηση και στήριξη της Ελλάδας θέλησε να αφανίσει την Τουρκοκυπριακή κοινότητα καταργώντας το Σύνταγμα του 1960. Πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε η Κυπριακή Ορθόδοξη Εκκλησία και το μίσος που εξέθρεψε κατά των Μουσουλμάνων.

    • ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

      Από την σύσταση του Ελληνικού κράτους το 1830 και σε διάστημα 117 χρόνων μέχρι το 1947, η Ελλάδα επεκτάθηκε διαδοχικά 8 φορές αυξάνοντας τα εδάφη της κατά 278% σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η πολιτική του Ελληνικού κράτους συνοψίζεται στην λεγόμενη “Μεγάλη Ιδέα”. Πρόκειται γιά το εθνικό όνειρο των νεοελλήνων να νεκραναστήσουν την Βυζαντινή αυτοκρατορία στα παλιά της όρια με πρωτεύουσα την Ιστάνμπουλ (Κωνσταντινούπολη). Η προσδοκόμενη προσάρτηση της Κύπρου στην Ελλάδα αποτελεί μέρος του απραγματοποίητου αυτού οράματος.

      Η περίοδος 1963-1974 είναι η χειρότερη στην ιστορία της Κύπρου. Χρονικά συμπίπτει με την πολιτική αστάθεια και την επακόλουθη δικτατορία στην Ελλάδα. Χαρακτηρίζεται από τρομοκρατικές επιθέσεις ακραίων στοιχείων της Ελληνοκυπριακής κοινότητας εναντίον των Τουρκοκυπρίων. Η αποσταθεροποίηση που δημιουργήθηκε οδήγησε στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, την ανατροπή του Μακαρίου και την απόπειρα προσάρτισης της Κύπρου στην Ελλάδα. Οι στόχοι του συνομωτικού σχεδίου ΑΚΡΙΤΑΣ και της τρομοκρατικής οργάνωσης ΕΟΚΑ-Β ήταν οι εξής: Η εξαπόλυση τρομοκρατικών επιθέσεων κατά των Τουρκοκυπρίων. Η προσάρτιση της Κύπρου στην Ελλάδα. Η εθνοκάθαρση της Κύπρου από τους Τουρκοκύπριους. Το συνομωτικό σχέδιο ΑΚΡΙΤΑΣ ξεκίνησε με μαζικές τρομοκρατικές επιθέσεις κατά των Τουρκοκύπριων που δημιούργησαν εκατόμβες θυμάτων Η εφαρμογή του σχεδίου ΑΚΡΙΤΑΣ ανατέθηκε στην τρομοκρατική οργάνωση ΕΟΚΑ-Β (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών). Την περίοδο 1955-1959 η ΕΟΚΑ είχε δολοφονήσει 142 Αγγλους και 336 Ελληνοκύπριους. Εννέα μέλη της ΕΟΚΑ απαγχονίσθηκαν στην Λευκωσία μετά από καταδίκες Βρεττανικών δικαστηρίων γιά άνανδρες δολοφονίες Βρεταννών υπηκόων. Το σχέδιο ΑΚΡΙΤΑΣ αποτελούσε εργαλείο του νεοελληνικού μεγαλοϊδεατισμού, της νεκρανάστασης δηλ. του Βυζαντίου και της αποκατάστασης στα παλιά του όρια σε βάρος της Τουρκίας.

    • Η Δημοκρατία της Κύπρου που ιδρύθηκε το 1960 με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου επιβίωσε μόνο γιά 3 χρόνια. Καταλύθηκε το 1963 από τους Ελληνοκύπριους με την απόπειρα του Μακάριου να αλλάξει το Σύνταγμα σε βάρος των Τούρκων και το κύμα τρομοκρατίας που εξαπόλυσε η ΕΟΚΑ-Β. Το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας του 1960 ήταν ένα από τα μεγαλύτερα και δικαιότερα στον κόσμο. Αποτελείτο από 199 άρθρα. Θεμελιώδες χαρακτητιστικό του ήταν πως δημιουργούσε ένα κράτος αποτελούμενο από δύο ισότιμες κοινότητες, την Ελληνική και την Τουρκική. Οι Ελληνοκύπριοι δεν είδαν ποτέ τους Τουρκοκύπριους σαν ισότιμους εταίρους. Δεν αποδέχθηκαν ποτέ το καθεστώς ίσων δικαιωμάτων που τους δόθηκε από το Σύνταγμα 1960 της ενιαίας Κυπριακής Δημοκρατίας. Η σοβαρότητα της κατάστασης φάνηκε στις 22 Νοεμβρίου 1962 όταν ο πρόεδρος της Κύπρου Αρχιεπίσκοπος Μακάριος σε επίσημη επίσκεψή του στην Τουρκία διακήρυξε: “Τα δικαιώματα που παρέχονται στους Τουρκοκύπριους από το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι πάρα πολλά”. Στις 30 Νοεμβρίου 1963 ο πρόεδρος Μακάριος ανακοίνωσε επίσημα ότι 13 άρθρα του Κυπριακού Συντάγματος που ευνοούν την Τουρκοκυπριακή πλευρά πρέπει να καταργηθούν. Τα περισσότερα αφορούσαν την ισότιμη εκπροσώπιση της Τουρκοκυπριακής κοινότητας στην διοίκηση της Κύπρου. Αντιπρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας από το 1960 ήταν ο Τούρκος δρ. Φαζίλ Κιουτσούκ.

    • Η πιό σοβαρή νομική συνέπεια της απόπειρας τροποποίησης του Κυπριακού Συντάγματος ήταν η εκ μέρους των Ελληνοκυπρίων βίαιη ανατροπή της ισορροπίας και της ισότιμης εκπροσώπισης που είχε καθιερώσει το Σύνταγμα του 1960 ανάμεσα στις δύο κοινότητες. Ξέσπασαν ταραχές και η παραστρατιωτική οργάνωση ΕΟΚΑ-Β εξαπέλυσε κύμα τρομοκρατίας κατά των Τούρκων. Ο τραγικός απολογισμός της τρομοκρατικής δράσης των Ελληνοκυπρίων στην περίοδο 1963-1974 είναι ιδιαίτερα βαρύς. 146 Τουρκοκύπριοι δολοφονήθηκαν, 103 Τουρκικά χωριά κάηκαν και 27.000 Τουρκοκύπριοι αναγκάσθηκαν να γίνουν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα. Στους παραπάνω αριθμούς δεν περιλαμβάνονται τα θύματα του πραξικοπήματος που έγινε τον Ιούλιο 1974. Μετά τις παραπάνω εξελίξεις η Τουρκία προχώρησε σε επανειλημένα διαβήματα προς την Βρεττανία να παρέμβει ως εγγυήτρια δύναμη προκειμένου να σταματήσουν οι Ελληνοκυπριακές αυθαιρεσίες που παρεβίαζαν ευθέως το Σύνταγμα και τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου του 1959. Η Βρεττανία φάνηκε απρόθυμη να παρέμβει. Ο Τούρκος πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετζεβίτ επισκέφθηκε το Λονδίνο στις 17 Ιουλίου 1974 για να πραγματοποιήσει άμεσες επαφές με την Βρεττανική κυβέρνηση. Οι συνομιλίες που είχε με τον πρωθυπουργό Ουίλσον και τον Υπουργό Εξωτερικών Κάλαχαν δεν είχαν αποτέλεσμα. Εξ άλλου η Ελληνική χούντα παρά τις Αμερικανικές πιέσεις δεν δέχθηκε να αποσείρει τα Ελληνικά στρατεύματα που στάθμευαν στην Κύπρο ενώ παράλληλα δεν αποδεχόταν την αποστολή Τουρκικών στρατευμάτων. Απώτερος στόχος των Ελληνων ήταν να εκδιώξουν τους Τουρκοκύπριους από την Κυπριακή κυβέρνηση μέσω ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος και να προσαρτίσουν την Κύπρο στην Ελλάδα. Το σχέδιο ήταν μία απροκάλυπτη επέμβαση της Ελλάδας στα εσωτερικά της ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας.

      Η καταστροφική κρίση ξέσπασε στις 15 Ιουλίου 1974 με το πραξικόπημα Σαμψών και την ανατροπή του Μακαρίου που διέφυγε με την βοήθεια των Αγγλων στο Λονδίνο.Την Παρασκευή 19 Ιουλίου 1974, ο πρόεδρος Μακάριος παρουσιάστηκε αυτοπρόσωπα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη όπου κατήγγειλει την δικτατορία του Σαμψών και ζήτησε σε εφαρμογή του Κυπριακού Συντάγματος ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΙΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ως εγγυήτριας δύναμης. Το αίτημά του ικανοποιήθηκε. Στα τέλη Αυγούστου 1974 άρχισαν να ανακαλύπτονται ομαδικοί τάφοι Τουρκοκύπριων στον βόρειο τομέα της νήσου. Η εκταφή των πτωμάτων γινόταν δημόσια κάτω από το βλέμμα παρατηρητών του ΟΗΕ. Ομαδικοί σφαγιασμοί Τουρκοκύπριων διαπράχθηκαν και στην Ελληνοκρατούμενη ζώνη η οποία όμως δεν βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο του Τουρκικού στρατου. Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ραούφ Ντενκτάς σε επίσημη καταγγελία προς τα Ηνωμένα Εθνη και τους αρχηγούς κρατών διακήρυξε: “Εγγραφα που έπεσαν στα χέρια μας και ομολογίες Ελλήνων αξιωματικών που αιχμαλωτίσθηκαν, αποδεικνύουν πως λίγο πριν την Τουρκική επέμβαση οι πραξικοπηματίες του Σαμψών έθεσαν σε αφαρμογή στα τέλη Ιουλίου 1974, σχέδιο ολικής εξόντωσης των Τουρκοκυπρίων και άμεσης προσάρτισης της Κύπρου στην Ελλάδα.

    • ΙΟΥΛΙΟΣ 1974: ΤΡΟΜΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

      Στις 22 Ιουλίου 1974 ισχυρές ομάδες ενόπλων επιτέθηκαν στον Τουρκοκυπριακό τομέα της Λευκωσίας. Στρατιώτες της ειρηνευτικής δύναμης κατέφθασαν επί τόπου και προσπάθησαν να πείσουν τους Τουρκοκύπριους να παραδοθούν. Περισσότεροι από 10.000 ένοπλοι Ελληνοκύπριοι πολιορκούσαν τις Τουρκικές συνοικίες. Οι Τουρκοκύπριοι που δεν μπορούσαν να αντιτάξουν σοβαρή άμυνα αναγκάσθηκαν να παραδοθούν και οι στρατιώτες του ΟΗΕ απεχώρησαν αμέσως. Μέχρι το απόγευμα ολόκληρη η πρωτεύουσα είχε πέσει στα χέρια των Ελλήνων. Οι οπλοφόροι της ΕΟΚΑ είχαν μαζί τους μπουλντόζες και εκσκαφείς. Εξανάγκασαν όλους τους άντρες που παραδίδοντο να πλαγιάσουν με το πρόσωπο στο έδαφος. Οι γυναίκες υποχρεώθηκαν να συγκεντρωθούν δίπλα στο Ισλαμικό τέμενος που είχε παραδόθή στις φλόγες και καιγόταν. Οι Ελληνες άρχισαν να τις σπρώχνουν μέσα στο τζαμί καθώς ο επι κεφαλής κραύγαζε: ¨Κλειδώστε τες μέσα να καούν ζωντανές”. Σώθηκαν την τελευταία στιγμή από έναν άλλο Ελληνα αξιωματικό που κατέφθασε πάνω σε ένα τζιπ. “Μη τις σκοτώσετε γιατί οι Τούρκοι θα εκτελέσουν τους Ελληνες που έπιασαν όμηρους στην Κερύνεια” φώναξε. Ακολούθησαν λεηλασίες σπιτιών στον Τουρκικό τομέα. Με διαταγή της Ελληνοκυπριακής διοίκησης οι αιχμάλωτισμένοι Τούρκοι στάλθηκαν όμηροι στην Λεμεσσό.

      Την ίδια ημέρα οπλοφόροι επιτέθηκαν στο Τουρκικό χωριό Serdarlı (Τζιάος) που βρίσκεται στον κάμπο της Λευκωσίας. Οι κάτοικοι αντέταξαν άμυνα και η σύγκρουση ήταν σφοδρή. Στο μεταξύ το BBC ανήγγειλε κατάπαυση του πυρός αλλά οι Ελληνες την αγνόησαν. Εκείνη την νύχτα το αστυνομικό τμήμα του χωριού καταλήφθηκε από τους Ελληνες. 45 γειτονικά σπίτια είχαν ήδη καταστραφή. Τα μεσάνυχτα περικύκλωσαν το Τουρκικό σχολείο. Οι κάτοικοι εκκένωσαν το χωριό και κατέφυγαν στο γειτονικό χωριό Gönendere (Κνώδαρα). 17 Τουρκοκύπριοι σκοτώθηκαν εκείνη την νύχτα στο χωριό Serdarlı κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Στις 23 Ιουλίου 1974 κατέρευσε η χούντα του Ιωαννίδη στην Ελλάδα. Στην Κύπρο ο δικτάτορας των 8 ημερών Νίκος Σαμψών, αντικαταστάθηκε από τον Γλαύκο Κληρίδη. Ο νέος “πρόεδρος” βάδισε στα αχνάρια του προκατόχου του και δεν ορκίσθηκε σύμφωνα με το ισχύον Κυπριακό Σύνταγμα του 1960 όπως είχε κάνει ο πρόεδρος Μακάριος. Παραβιάζοντας απροκάλυπτα την Συνταγματική τάξη ορκίσθηκε αυθαίρετα “πρόεδρος” της Κύπρου ερήμην του Μακαρίου, μπροστά σε έναν καθαιρεμένο Επισκόπο. Το απίστευτο είναι πως ο Γλαύκος Κληρίδης τέθηκε επικεφαλής της ίδιας δικτατορικής κυβέρνησης του απομακρυνθέντα Σαμψών, τα μέλη της οποίας διατηρήθηκαν αλώβητα στις θέσεις τους. Ο Κληρίδης ανέλαβε αντισυνταγματικά την εξουσία χωρίς να είναι εκλεγμένος πρόεδρος, μιμούμενος τον προκάτοχό του Σαμψών. Πίστευε πως ο Μακάριος δεν επρόκειτο να επιστρέψει. Μετά την επιστροφή του Μακάριου αποπέμφθηκε από την Προεδρία.

    • Στο μεταξύ άρχισε στην Γενεύη η επείγουσα διάσκεψη γιά την κατάσταση στην Κύπρο η οποία βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Εκατοντάδες Τουρκοκυπριακά χωριά, θύλακες εγκλωβισμένων και συνοικίες παρέμεναν πολιορκημένα από Ελληνοκύπριους και τρομοκράτες της ΕΟΚΑ-Β που τα σφυροκοπούσαν ανελέητα. Χιλιάδες άμαχοι Τουρκοκύπριοι είχαν συλληφθή και κρατούντο όμηροι κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Ουσιαστικά τίποτε δεν είχε αλλάξει μετά την αποπομπή του Σαμψών, παρα την συμφωνία γιά την εκκένωση των Τουρκοκυπριακών θυλάκων και την απελευθέρωση των ομήρων. Στις 12 Αυγούστου ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ραούφ Ντενκτάς σε επίσημη καταγγελία προς τα Ηνωμένα Εθνη και τους αρχηγούς κρατών διακήρυξε τα εξής: “Εγγραφα που έπεσαν στα χέρια μας και ομολογίες Ελλήνων αξιωματικών που αιχμαλωτίσθηκαν, αποδεικνύουν πως λίγο πριν την Τουρκική επέμβαση στα τέλη Ιουλίου 1974, οι πραξικοπηματίες του Σαμψών είχαν θέσει σε εφαρμογή σχέδιο ολικής εξόντωσης των Τουρκοκυπρίων και άμεσης Ενωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Στην επιστολή του Ραούφ Ντενκτάς τονίζεται ότι ήδη διαπράχθηκαν ευρείας κλίμακας ωμότητες σε βάρος των Τουρκοκύπριων. Στο χωριό Aleminyo (Αλάμινος) 14 Τουρκοκύπριοι αιχμάλωτοι εκτελέσθηκαν από οπλοφόρους της ΕΟΚΑ-Β. Στο σχολικό συγκρότημα του χωριού Gaziveren (Καζιβερά) ριπές αυτομάτων όπλων άφησαν 6 νεκρές γυναίκες η μία από τις οποίες ήταν ετοιμόγεννη. Στο χωρό Taşpınar (Αγγολέμι) τέσσερις Τούρκοι εκτελέσθηκαν εν ψυχρώ. Στην ίδια περιοχή βλήματα όλμων σκότωσαν 44 άμαχους Τουρκοκύπριους. Στην περιοχή της Limassol (Λεμεσσός) στον νότιο τμήμα της Κύπρου η κατάσταση ήταν ακόμα χειρότερη.

      Την 23η Ιουλίου 1974 η Αμερικανική εφημερίδα Washington Post ανέφερε ότι οι Ελληνες που σκότωσαν 36 Τούρκους αμάχους σε ένα μικρό χωριό κοντά στην Λεμεσσό είπαν σε ξένους δημοσιογράφους πως σύμφωνα με τις διαταγές που τους δόθηκαν έπρεπε να εκτελέσουν όλους τους κάτοικους των Τουρκικών χωριών πρωτού καταφθάσει ο Τουρκικός στρατός. Στα τέλη Αυγούστου η παγκόσμια κοινή γνώμη συγκλονίσθηκε από τις θηριωδίες που αποκαλύφθηκαν στα χωριά Atlılar (Αλόη), Muratağa (Μαράθα) και Sandallar (Σανδαλάρης) στην βόρεια Κύπρο και στα χωριά Taşkent (Τόχνη), Terazi (Ζωή) και Tatlısu (Μάρη) στην νότια Κύπρο.

    • Οι θηριωδίες στα χωριά Atlılar, Muratağa και Sandallar

      Στις 19 Αυγούστου 1974 αποκαλύφθηκαν μαζικές εκτελέσεις Τούρκων στο χωριό Atlılar. Στις 20 Αυγούστου έγινε η εκταφή των πτωμάτων από τον ομαδικό τάφο έξω από το χωριό. Ξένοι δημοσιογράφοι, παρατηρητές του ΟΗΕ και στρατιώτες της ειρηνευτικής δύναμης UNFICYP παραβρέθηκαν στην μακάβρια διαδικασία που προκάλεσε διεθνές σοκ. Λίγες ημέρες νωρίτερα οι Τούρκοι στρατιώτες που έφθασαν στο χωριό αντίκρυσαν μία εικόνα ολικής καταστροφής. Το χωριό είχε σαρωθή σαν να το χτύπησε τυφώνας. Ο Αλί Χουσεΐν ένας βοσκός από το χωριό και δύο ηλικιωμένοι που είχαν γλυτώσει κρυμένοι στα χωράφια έδωσαν τις πρώτες πληροφορίες. Στις 14 Αυγούστου εισέβαλαν στο χωριό ένοπλοι Ελληνοκύπριοι επικεφαλής των οποίων ήσαν αξιωματικοί από την Ελλάδα. 57 χωρικοί δεμένοι πισθάγγονα οδηγήθηκαν έξω από το χωριό και εκτελέσθηκαν με ριπές αυτομάτων όπλων. Τα πτώματά τους θάφτηκαν σε μία φρεσκοσκαμμένη τάφρο και σκεπάστηκαν με χώμα που το έσπρωξε μπουλντόζα. Το βαρύ μηχάνημα ισοπέδωσε τον ομαδικό τάφο μετατρέποντας τα πτώματα σε μία άμορφη μάζα ανακατεμένη με χώματα. Δέκα ημέρες αργότερα αποκαλύφθηκε άλλος ομαδικός τάφος κοντά στο χωριό Muratağa με 100 διαμελισμένα πτώματα από τα χωριά Muratağa και Atlılar. Πολλά ανήκαν σε μικρά παιδιά. Αυτόπτες μάρτυρες επιβεβαίωσαν πως επικεφαλής των εκτελεστών ήσαν αξιωματικοί από την Ελλάδα.

      Η εκταφή των πτωμάτων πραγματοποιήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1974 παρουσία ξένων δημοσιογράφων, παρατηρητών του ΟΗΕ και στρατιωτών της ειρηνευτικής δύναμης. Μεταξύ αυτών που επέζησαν της σφαγής ήταν ο 65χρονος δάσκαλος και ιμάμης του χωριού Νιχάτ Μουσταφά. Κατάφερε να σωθή μαζί με τον αδελφό του Κεμάλ και την σύζυγό του κρυμένος σε ένα σπίτι. Παρέμενε κρυμένος γιά αρκετές ημέρες μέχρι την στιγμή που αντίκρυσε να καταφθάνει ένα τζιπ του Τουρκικού στρατού. Στην κατάθεση που έδωσε σε Τούρκους αξιωματικούς ανέφερε μεταξύ άλλων: “Δεν μας χρειάζεται πιά το σχολείο αφού όλα τα παιδιά έκτελέσθηκαν από τους Ελληνες. Δεν ξέρω πιά τι να κάνω στην ζωή μου. Δεν έχω την δύναμη ούτε να προσευχηθώ”. Η φωτογραφία του Νιχάτ Μουσταφά να θρηνεί μπροστά στα διαμελισμένα πτώματα των μαθητών του (αριστερά) έκανε τον γύρο του κόσμου. Στην Ελλάδα δεν προβλήθηκε ποτέ. Ολα τα θύματα στα χωριά Atlılar, Muratağa και Sandallar ήσαν γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι. Οι άντρες των τριών χωριών είχαν μεταφερθή και τοποθετήθηκαν σαν ανθρώπινες ασπίδες στο Ελληνοκυπριακό στρατόπεδο Μαγούσα κοντά στην Αμμόχωστο.

    • Οι σφαγές στα χωριά Taşkent, Tatlısu και Terazi

      Στις 14 Αυγούστου 1974 το μικτό Ελληνοτουρκικό χωριό Taşkent (Τόχνη) στην περιοχή Λεμεσσού της νότιας Κύπρου, χτυπήθηκε από μία φοβερή τραγωδία. Ολοι οι άρρενες κάτοικοι ηλικίας 13 έως 74 ετών οδηγήθηκαν σε υπαίθρειο χώρο από Ελληνες και Ελληνοκύπριους οπλοφόρους και δολοφονήθηκαν μαζικά μαζί με 15 άλλους κάτοικους των χωριών Tatlısu και Terazi. Αρχικά οι Τουρκοκύπριοι κλείσθηκαν στο Ελληνικό σχολείο του χωριού μέσα στο οποίο υπήρχαν αξιωματικοί από την Ελλάδα. Την επόμενη ημέρα τους έβαλαν σε δύο πούλμαν και τους μετέφεραν μακρυά. Συνολικά 89 άνθρωποι οδηγήθηκαν στο σημείο της μαζικής εκτέλεσης.

    • ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΠΛΟΦΟΡΟΙ ΜΕ ΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΟΗΕ

      Υπήρξαν πολλοί άλλοι μάρτυρες της τραγωδίας που χτύπησε τα τρία Τουρκικά χωριά, κυρίως οι γυναίκες και μητέρες των δολοφονημένων. Ολες έχουν κάτι να προσθέσουν στην αποτρόπαιη αυτή ιστορία. Ενα σημείο που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή εν όψει και του αποκαλυφθέντος σχεδίου ΥΦΑΙΣΤΟΣ, είναι η παρουσία Ελλήνων οπλοφόρων ντυμένων με στολές της ειρηνευτικής δύναμης. Ορισμένοι οδηγούσαν οχήματα του ΟΗΕ. Σκοπός της μεταμφίεσης ήταν ξεγελάσουν τα υποψήφια θύματα. Αλλωστε οι αξιωματικοί της Ελληνοκυπριακής εθνοφρουράς μιλούσαν περιφρονητικά γιά την ειρηνευτική δύναμη UNFICYP και είχαν μοιράσει δυσφημιστικά φυλλάδια. Ο ίδιος ο Μακάριος τους χαρακτήριζε “μόνιμους τουρίστες”. Ντοκουμέντο με ημερομηνία 18 Απριλίου 1974 και τίτλο “Οδηγίες Συντονισμού” που έπεσε στα χέρια του Τουρκικού στρατού, ανέφερε ότι οι τομείς S -2 ΚΑΙ S-3 της τακτικής διοίκησης πρέπει να προετοιμασθούν ουσιαστικά γιά την εφαρμογή του σχεδίου και να εκτελέσουν οδηγίες όπως η χρήση στολών και οχημάτων του ΟΗΕ και η διακοπή παροχής νερού, ηλεκτρικού ρεύματος και τηλεφωνικών γραμμών. Το συγκεκριμμένο έγγραφο ήταν ένα από τα πολλά άλλα που αποκάλυψαν την ύπαρξη του σχεδίου ΥΦΑΙΣΤΟΣ, ενός συνομωτικού σχεδίου των Ελλήνων πραξικοπηματιών που είχε στόχο την ολική εξόντωση του Τουρκοκυπριακού πληθυσμού.

    • ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΣΑΜΨΩΝ

      Οι δολοφονίες Τουρκοκύπριων συνεχίσθηκαν σε όλη την διάρκεια του φθινοπώρου 1974 αλλά και της άνοιξης και του καλοκαιριού του 1975. Σε ιδιαίτερα απελπιστική θέση βρίσκοντο οι εγκλωβισμένοι Τούρκοι της νότιας Κύπρου οι οποίοι προσπαθούσαν τρομοκρατημένοι να διαφύγουν στην ελεύθερη πλέον βόρεια Κύπρο που βρισκόταν υπό την προστασία του Τουρκικού στρατού. Μόνο στις αρχές φθινοπώρου του 1975 που συμφωνήθηκε πληθυσμιακή ανταλλαγή επιτεύχθηκε η ασφαλής μετάβασή τους στον βορρά. Οπως τόνισε ένας Ελληνας συγγραφέας “Δυστυχώς μέσα από τους αιώνες αιώνων η δίψα γιά εκδίκηση είχε γίνει κυρίαρχο στοιχείο στην Ελληνική κουλτούρα αντί της συμπάθειας και ανοχής προς την Τουρκική κοινότητα. Η επιθυμία γιά ανταπόδοση και διχοτόμηση της νήσου ήσαν πίό ισχυρά αισθήματα από την θέληση γιά ανοικοδόμηση και ενότητα”.

      Σήμερα 47 χρόνια μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 που στόχευε στην Ενωση με την Ελλάδα και την εφαρμογή του συνομωτικού σχεδίου ΥΦΑΙΣΤΟΣ που σκοπούσε στην εθνική κάθαρση των Τούρκων, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία πως η Τουρκική επέμβαση έσωσε την Τουρκική κοινότητα και απέτρεψε την Ενωση με την Ελλάδα των συνταγματαρχών. Η Ελληνική εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ δημοσίευσε στις 26 Φεβρουαρίου 1981 συνέντευξη με τον αρχηγό των πραξικοπηματιών Νίκο Σαμψών στην οποία τόνισε προκλητικά: “Εάν δεν είχε επέμβει η Τουρκία, θα είχα δικηρύξει την Ενωση και θα είχα εξοντώσει όλους τους Τούρκους της Κύπρου”. Ο Νίκος Σαμψών πέθανε το 2000 από καρκίνο στην Γαλλία τερματίζοντας μία αιματηρή καριέρα που συσσώρευσε άπειρα δεινά στην πατρίδα του.

    • ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΥΦΑΙΣΤΟΣ: “ΕΞΟΝΤΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΥΣ”

      Ντοκουμέντα που έπεσαν στα χέρια του Τουρκικού στρατού τον Ιούλιο 1974 αποδεικνύουν την σατανικότητα του τρομοκρατικού σχεδίου ΥΦΑΙΣΤΟΣ που εφαρμόσθηκε από τους πραξικοπηματίες του Σαμψών κατά των Τουρκοκυπρίων. Σε ένα από τα έγγραφα με ημερομηνία 7 Μαρτίου 1974 καθορίζεται ο τρόπος εξαφάνισης των νεκρών. Τα σώματα πρέπει να θαύονται κοντά σε Τουρκικά νεκροταφεία γιά να χάνονται τα ίχνη τους και να δίνεται η εντύπωση πως πέθαναν από φυσικά αίτια. Πρόκειται γιά την ίδια πρακτική που εφαρμόσθηκε το 1963 όταν εξοντώθηκαν οι Τούρκοι κάτοικοι του χωριού Αγιος Βασίλειος. Ομως ο αριθμός των δολοφονημένων Τούρκων το 1974 ήταν πολύ μεγάλος για να περάσει απαρατήρητος. Ολοι οι μαζικοί τάφοι στον Τουρκοκυπριακό τομέα ανακαλύφθηκαν από τον Τουρκικό στρατό ένα μήνα αργότερα. Η πιό αποκρουστική πλευρά του σχεδίου ήταν η ψυχολογική προετοιμασία και ενθάρυνση των Ελληνοκυπρίων πολιτών να συμμετάσχουν στις σφαγές. Ολες οι απαραίτητες προετοιμασίες είχαν ολοκληρωθή στις 10 Ιουνίου 1974. Ειδικές ομάδες εφόδου αποτελούμενες από Ελληνες και Ελληνοκύπριους ήσαν έτοιμες γιά δράση. Οι ένοπλοι δεν φορούσαν στολή και είχαν μαζί τους πολιτικές ταυτότητες. Το ντοκουμέντο με αριθ. 10 περιέχει τα ονόματα των εκπαιδευμένων αντρών και των αξιωματικών που τους διοικούσαν. Το σχέδιο Υφαιστος ανατέθηκε προς εκτέλεση στην Ελληνοκυπριακή Εθνοφρουρά αφού πρώτα εγκρίθηκε από την ηγεσία του Γενικού Επιτελείου. Αξιωματικοί από την Ελλάδα πλαισίωναν τις ένοπλες ομάδες. Το κόστος της επιχείρησης βάρυνε τα Υπουργεία Εσωτερικών και Αμύνης. Ενήμερος ήταν και ο πρόεδρος της Κύπρου αρχιεπίσκοπος Μακάριος.

    • ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΟΜΙΜΗ ΚΑΙ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΟ 1974

      Τη ζήτησε ο ίδιος ο πρόεδρος Μακάριος σε εφαρμογή του Κυπριακού Συντάγματος. Απετράπη η εξολόθρευση των Τουρκοκύπριων και η βίαιη προσάρτιση στην Ελλάδα. Η επέμβαση του Τουρκικού στρατού προβλέπεται από το άρθρο 3 της Συμφωνίας Ζυρίχης 1959 που ενσωματώθηκε στο Κυπριακό Σύνταγμα του 1960. Απετράπη η εγκαθίδρυση δικτατορίας και η εξολόθρευση των Τουρκοκυπρίων. Την Παρασκευή, 19 Ιουλίου 1974, ο πρόεδρος Μακάριος παρουσιάστηκε αυτοπρόσωπα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη για να καταγγείλει την δικτατορία στην Κύπρο και ζήτησε ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΠΕΜΒΑΣΙΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ως εγγυήτριας δυνάμεως βάσει του Κυπριακού Συντάγματος.

      Η Συμφωνία Ζυρίχης 1959 Συνθήκη Εγγυήσεως Ανεξαρτησίας και Δημοκρατίας στην Κύπρο

      ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ:

      Η Δημοκρατία της Κύπρου αφ’ ενός, η Ελλάς, το Ηνωμένον Βασίλειον και η Τουρκία αφ’ ετέρου

      1. Θεωρούσαι ότι η αναγνώρισις και η διατήρησις της ανεξαρτησίας, της εδαφικής ακεραιότητας και ασφαλείας της Δημοκρατίας και της Κύπρου, αίτινες καθιερούνται και διέπονται υπό των θεμελιωδών άρθρων του Συνττάγματος της, είναι προς το κοινόν συμφέρον.

      2. Επιθυμούσαι όπως συνεργασθούν δια να εξασφαλίσουν τον σεβασμόν προς την κατάστασιν πραγμάτων την δημιουργηθείσαν υπό του ρηθέντος Συντάγματος, συνεφώνησαν επί των κατώθι:

      Αρθρον 1 Η Δημοκρατία της Κύπρου αναλαμβάνει την υποχρέωσιν όπως εξασφαλίση την διατήρηση την ανεξαρτησίας της, της εδαφικής της ακεραιότητος και της ασφαλείας της, ως και τον σεβασμόν του Συντάγματος της. Αναλαμβάνει την υποχρέωσιν όπως μη συμμετάσχη καθ’ ολοκληρίαν ή εν μέρει εις ουδεμίαν πολιτικήν ή οικονομικήν ένωσιν μετά οιουδήποτε κρατους. Εν την εννοία ταύτη δηλοί, ότι θα είναι απαγορευμένη πάσα δραστηριότης δυναμένη να ευνοήσει αμέσως ή εμμέσως όσον την ένωσιν όσον και την διχοτόμησιν της νήσου.

      Αρθρον 2 Η Ελλάς, το Ηνωμένον Βασίλειον και η Τουρκία, λαμβάνουσαι υπό σημείωσιν τας υποχρεώσεις της Δημοκρατίας της Κύπρου τας καθιερουμένας υπό του άρθρου 1, αναγνωρίζουν και εγγυώνται την ανεξαρτησίαν, την εδαφικήν ακεραιότητα και την ασφάλειαν της Δημοκρατίας της Κύπρου, ως και την κατάστασιν πραγμάτων την καθιερωθείσαν υπό των θεμελιωδών άρθρων του Συντάγματος της. Αναλαμβάνουν επίσης την υποχρέωσιν όπως απαγορεύσουν, καθ’ όσον εξαρτάται εξ αυτών, πάσαν δραστηριότηταν έχουσαν σκοπόν να ευνοήσει αμέσως ή εμμέσως τόσον την ένωσιν της Δημοκρατίας της Κύπρου με παν άλλο Κράτος όσον και την διχοτόμησιν της Νήσου.

      Αρθρον 3 Εν περιπτώσει παραβιάσεως των διατάξεων της παρούσης Συνθήκης, η Ελλάς, το Ηνωμένο Βασίλειον και η Τουρκία υποσχονται όπως συνεννοούνται (se concerter) επί των διαβημάτων ή των απαραιτήτων μέτρων προς εξασφάλισιν του σεβασμού των εν λόγω διατάξεων. Εν ώ μέτρω μία κοινή ή συμπεφωνημένη δράσις δεν θα καθίστατο δυνατή, εκάστη των τριών εγγυωμένων Δυνάμεων επιφυλλάσει εις εαυτήν το δικαίωμα όπως ενεργήση προς τον αποκλειστικόν σκοπόν της αποκαταστάσεως της τάξεως των πραγμάτων, της καθιερουμένης δια της…

    • Η ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ ΣΤΗΝ Ε.Ε. ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΝΕΑ ΚΡΙΣΗ

      Η Τουρκική θέση αναφορικά με την επέμβαση βασίζεται στο Διεθνές Δίκαιο. Οι συνθήκες Λονδίνου-Ζυρίχης 1959-1960 παρέχουν το δικαίωμα στρατιωτικής επέμβασης στην Τουρκίας σε περίπτωση απόπειρας προσάρτισης της Κύπρου σε άλλο κράτος ή σε ομάδα κρατών, χωρίς την συναίνεση των τριών εγγυητριών Δυνάμεων (Αγγλία, Ελλάς, Τουρκία). Η προαναγγελομένη μονομερής είσοδος της Νοτίας Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση χωρίς την συναίνεση της Τουρκίας αποτελεί νέα παραβίαση των παραπάνω Συμφωνιών και θα δημιουργήσει ατέρμονες τριβές με την Τουρκοκυπριακή πλευρά. Ηδη δικαστήριο του Στρασβούργου ανακοίνωσε πως η Τουρκία πρέπει να αποζημιώσει την Ελληνοκύπρια Λοϊζίδου γιά την απώλεια της περιουσίας της πριν από 30 χρόνια. Η υποκρισία των Ευρωπαίων είναι δυσβάσταχτη. Το 1945 δύο εκατομμύρια Γερμανοί που εκδιώχθηκαν από Πολωνία και Τσεχοσλοβακία έχασαν τις περιουσίες τους χωρίς να αποζημιωθούν. ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ ΟΙ 806 ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ;; 30 ολόκληρα χρόνια η Ελλάδα κρατάει ένοχη σιωπή στο καυτό αυτό ερώτημα προβάλοντας στερεότυπα την ύπαρξη μόνο Ελληνοκύπριων αγνοούμενων. Από το 1974 οι στερεότυπες κατηγορίες της Ελληνικής πλευράς γιά την τύχη των 1617 Ελληνοκύπριων αγνοούμενων (πρόσφατα ο αριθμός μειώθηκε σε 1407), αποτελεί την αιχμή της αντιτουρκικής προπαγάνδας στο πρόβλημα της Κύπρου. Η θέση της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου αλλά και της ίδιας της Τουρκίας είναι ξεκάθαρη. Δεν υπάρχουν επιζώντες. Οι περισσότεροι Ελληνοκύπριοι αγνούμενοι σκοτώθηκαν από τους πραξικοπηματίες του Σαμψών στην διάρκεια της εμφύλιας σύγκρουσης του κινήματος της 15ης Ιουλίου 1974. Κάποιοι άλλοι έπεσαν μαχόμενοι στην διάρκεια της Τουρκικής επέμβασης την 20η Ιουλίου 1974.

    • Η ΤΥΧΗ ΤΩΝ 806 ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΩΝ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ

      Από την έναρξη του πραξικοπήματος Σαμψών την 15η Ιουλίου 1974 και μέχρι την 20η Αυγούστου 1974 οπότε ο Τουρκικός στρατός διασφάλισε την προστασία της Τουρκοκυπριακής κοινότητας, εξαφανίσθηκαν 806 Τουρκοκύπριοι προερχόμενοι κυρίως από τις νότιες περιοχές της Κύπρου. Σήμερα, 30 χρόνια αργότερα, κανείς δεν αμφιβάλει γιά την τύχη τους. Δεν υπάρχει ούτε ένας ζωντανός. Δολοφονήθηκαν από τους Ελληνοκύπριους πραξικοπηματίες και τα λείψανά τους βρίσκονται σε ομαδικούς τάφους στην Ελληνοκρατούμενη ζώνη, η θέση των οποίων έχει προ πολλού εντοπισθή. Μοναδικό αίτημα της Τουρκοκυπριακής Κυβέρνησης είναι να επιτραπή η εκταφή των οστών τους κατώ από την επιτήρηση του ΟΗΕ και η μεταφορά τους σε Μουσουλμανικά κοιμητήρια της Βόρειας Κύπρου. Μέχρι σήμερα το παραπάνω αίτημα παραμένει ανικανοποίητο.

      Το άγνωστο δράμα 65.000 Μουσουλμάνων

      Τα δραματικά γεγονότα της Κύπρου τον Ιούλιο 1974 είχαν σαν αποτέλεσμα την μετακίνηση σημαντικού αριθμού προσφύγων και από τις δύο πλευρές. Η Ελληνική προπαγάνδα προβάλει μονομερώς την προσφυγοποίηση διογκωμένου αριθμού Ελληνοκυπρίων αποφεύγοντας να αναφερθή στην ταυτόχρονη μετακίνηση 65.000 Τουρκοκύπριων προσφύγων που κατέφυγαν διωκόμενοι στην βόρεια Κύπρο. Αναλογικά το ποσοστό των Τούρκων που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό των Ελλήνων. Σύμφωνα με αντικειμενικά στοιχεία της ειρηνευτικής δύναμης 105.000 Ελληνοκύπριοι, ποσοστό 20% του Ελληνικού πληθυσμού, και 65.000 Τουρκοκύπριοι, ποσοστό 55% του Τουρκικού πληθυσμού της Κύπρου μετακινήθηκαν προς ασφαλέστερες περιοχές. Βάσει μεταγενέστερης συμφωνίας οι μετακινήσεις προσφύγων συνεχίσθηκαν υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ επί έναν ολόκληρο χρόνο μετά την Τουρκική επέμβαση. Τα κριτήρια ήσαν καθαρά θρησκευτικά. Ο Μουσουλμανικός βορράς και ο Χριστιανικός νότος είναι η νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Κύπρο μετά την διχοτόμησή της. Τους πρώτους μήνες οι συνθήκες διαβίωσης των Τούρκων προσφύγων ήσαν τραγικές. Δεκάδες καταυλισμοί στήθηκαν βόρεια της πράσινης γραμμής και δεκάδες χιλιάδες άμαχοι πέρασαν τον χειμώνα κάτω από άθλιες συνθήκες σε πρόχειρα παραπήγματα. Η ανθρωπιστική βοήθεια που κατέφθασε από την Τουρκία και άλλες Ισλαμικές χώρες ήταν σημαντική.

      Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά την διχοτόμηση, δεν υπάρχουν πρόσφυγες. Οσοι υποχρεώθηκαν να μετακινηθούν έχουν πλέον προσαρμοσθή στις νέες πραγματικές συνθήκες και ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία. Απομένουν λίγες εκατοντάδες “εγκλωβισμένοι” που αρνούνται να μετακινηθούν. Γιά ορισμένους απ’ αυτούς η κατάσταση εξακολουθεί να παραμένει δύσκολη. Στις 2 Φεβρουαρίου 1994 το Κοινοβούλιο του Συμβουλίου της Ευρώπης ανέφερε πως τον Απρίλιο 1993 η Ελληνοκυπριακή αστυνομία συνέλαβε 22 Τουρκοκύπριους που ζούσαν στον νότο και αφού τους ξυλοκόπησε τους απέλασε βίαια στην βόρεια Κύπρο.

    • ΚΑΙ ΛΙΓΑ… ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΚΑ… ΤΟΥΡΚΟΙ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ

      Η ένταση ανάμεσα στις δύο κοινότητες αυξήθηκε στις αρχές του 1957 όταν η ΕΟΚΑ επιτέθηκε σε Τουρκικά αστυνομικά τμήματα και εγκαταστάσεις. Στις 18 Ιανουαρίου τέσσερις Τούρκοι εργαζόμενοι τραυματίσθηκαν στην Λευκωσία καθώς φρουρούσαν ηλεκτρικό σταθμό κοντά στην Αρχιεπισκοπή. Λίγο αργότερα ο ένας πέθανε. Η είδηση προκάλεσε αγανάκτιση στους Τουρκοκύπριους που διέσπασαν την γραμμή διαχωρισμού Mason-Dixon και έβαλαν φωτιά σε Ελληνικά μαγαζιά. Δέκα ημέρες αργότερα ένας Τούρκος αστυνομικός σκοτώθηκε από έκρηξη βόμβας της ΕΟΚΑ. Η ένταση αυξήθηκε επικίνδυνα. Οι Τούρκοι εργαζόμενοι κήρυξαν γενική απεργία διαμαρτυρόμενοι γιά τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Στις αρχές Αυγούστου 1957 η ΕΟΚΑ ενέτεινε τις επιθέσεις της εναντίον στρατιωτικών και πολιτικών στόχων δολοφονώντας αδιάκριτα Τούρκους, Ελληνες και Βρεταννούς. περισσότερα από 30 Τουρκικά χωριά πυρπολήθηκαν. Η εκστρατεία τρόμου πήρε μεγάλες διαστάσεις ακόμα και ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους. Συνδικαλιστές της Αριστεράς υπέστησαν επιθέσεις και μερικοί δολοφονήθηκαν.

      Η ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ

      Οι συνεχιζόμενες επιθέσεις κατά Τουρκοκυπρίων δημιούργησε ανασφάλεια στην Τουρκική κοινότητα που αντέδρασε κατά των Ελλήνων τρομοκρατών. Μία Τουρκική οργάνωση με το όνομα VOLKAN εμφανίσθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1957. Στις προκηρύξεις που διένειμε ανέφερε πως θα αγωνισθή γιά την προστασία και τα δικαιώματα των Τούρκων που βρίσκονται σε κίνδυνο. Στις 31 Αυγούστου τέσσερα μέλη της Τουρκοκυπριακής νεολαίας σκοτώθηκαν καθώς συναρμολογούσαν βόμβα στο κρυσφύγετό τους στο προάστειο της Λευκωσίας Κιουτσούκ Καϊμακλί.

      Ο αρχηγός της ΕΟΚΑ Γεώργιος Γρίβας απέκλεισε τη συμμετοχή σ’ αυτήν των Κυπρίων κομμουνιστών, ο δε αρχιεπίσκοπος Μακάριος δεν διαφώνησε σε αυτό. Από την δική της πλευρά, η οργανωμένη κυπριακή Αριστερά, που ήταν ταγμένη υπέρ μιας ειρηνικής διευθέτησης του Κυπριακού, αντιτάχθηκε αρχικά στη δράση της ΕΟΚΑ και η ηγεσία του ΑΚΕΛ ονόμασε τα μέλη της οργάνωσης του Γρίβα “Βαρελλότους”, και”Ψευτοδιγενήδες”. Οι Κύπριοι κομμουνιστές δεν ήσαν διατεθειμένοι να συμμετάσχουν σε μια επαναστατική οργάνωση της άκρας Δεξιάς, της οποίας αρχηγός ήταν ο Γεώργιος Γρίβας, γνωστός από την αντικομμουνιστική δράση του στην Ελλάδα. Τον Γρίβα, εξάλλου, προσπάθησε να πλήξει στην Κύπρο, αποκαλύπτοντας την ταυτότητα του “Διγενή”, ο αρχηγός του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης. Στην διάρκεια της τετραετούς δράσης στην Κύπρο, ο αρχηγός της ΕΟΚΑ προσπάθησε να χτυπήσει και τους Ελληνοκυπρίους κομμουνιστές, όπως προσπάθησε να δημιουργήσει και συνθήκες κατά τις οποίες θα ήταν ανύπαρκτος ο ρόλος της Κυπριακής Αριστεράς μετά την απελευθέρωση του νησιού.

      Η σφοδρή αντιπαράθεση της ΕΟΚΑ προς το κομμουνιστικό ΑΚΕΛ οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στον αντίκτυπο που είχε στην Κύπρο ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα.

Leave a Reply to Αλή Αλ-Γιουνάνι Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα