ΤΟ ΛΑΘΟΣ

Μετά τους ουτοπικούς σοσιαλιστές στην αριστερά κυριάρχησαν δύο ρεύματα. Ο μαρξισμός και ο αναρχισμός.
Χωρίς να απορρίπτω τον αναρχισμό (δεν θεωρώ αναρχικούς τα καλόπαιδα που σπάνε πλάκα ασκώντας ακραίας μορφής βία σε άτομα και κοινωνικές ομάδες) θα έλεγα πως ο μαρξισμός- συνεπώς και η αριστερά- ενδιαφέρονται για την υπέρβαση της αλλοτρίωσης και της εκμετάλλευσης των ασθενέστερων οικονομικά ομάδων, των προλετάριων, εργατών και εργαζομένων.
Στη βάση αυτή τα μαρξιστικά κινήματα αναζήτησαν την υπέρβαση του έθνους- κράτους. Θεώρησαν πως οι διαχωρισμοί δεν γίνονται στη βάση εθνικών κατηγοριών αλλά ταξικών. Τα συμφέροντα π.χ. ενός εργάτη Τούρκου και Έλληνα είναι κοινά και αντιτίθενται στα συμφέροντα των αρχουσών τάξεών τους.
Έτσι, η αριστερά ανέπτυξε Διεθνείς. Θεωρούσε πως οι Εργάτες ανά τον κόσμο έχουν κοινά συμφέροντα και έπρεπε να ενωθούν και να διαμορφώσουν μια παγκόσμια κομμουνιστική κοινωνία.
Βεβαίως, όλα αυτά κατέρρευσαν εν μια νυκτί, το μακρινό ή κοντινό (δεν ξέρω) 1989. Τέτοιες ημέρες τα παρακολουθούσαμε.
Αντιθέτως, με την ανάδυση της βιομηχανικής εποχής η αστική τάξη είχε ανάγκη το έθνος κράτος. Πρώτον για προστασία, δεύτερον για αγορά, τρίτον για της προμηθεύει τους εργαζόμενους. Και για πολλούς άλλους λόγους.
Σήμερα, τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. Ο καπιταλισμός δεν έχει ανάγκη το εθνικό κράτος. Ασφυκτιά στα όριά του. Ψάχνει και θέλει μεγαλύτερες αγορές. Ο σημερινός καπιταλιστής δεν είναι ο κλασικός της βιομηχανικής εποχής. Κινείται και δρα οπουδήποτε. Δεν τον ενδιαφέρει το εθνικό κράτος. Τον ενδιαφέρει η παγκόσμια αγορά. Να μπορεί να κινείται ελεύθερα, να πουλά και να αγοράζει, να κερδίζει.
Αντιθέτως, ο εργαζόμενος έχει πέσει θύμα αυτής της αλλαγής. Δεν έχει την ίδια δυνατότητα παγκόσμιας μετακίνησης. Αναζητά, αναγκαστικά, εργασία παντού αλλά νοιώθει ανασφάλεια. Τον ενδιαφέρει και προσπαθεί για μια τοπικότητα. Να συμβιώσει με τους ανθρώπους που γνωρίζει. Με τους οποίους μπορεί να συνεννοηθεί. Να νοιώσει την ασφάλεια μιας πολιτείας με κοινωνικές ευαισθησίες. Και αυτή δεν μπορεί να είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση. Που λέγεται διακυβέρνηση επειδή δεν μπορεί να είναι κυβέρνηση. Δεν θα κυβερνά. Θα κυβερνέται απο όσους έχουν τη δύναμη.
Αν, λοιπόν, η αριστερά συνεχίζει να θέλει να εκφράζει τους αδύναμους ανθρώπους δεν μπορεί να είναι αποδομητική. Η αποδόμηση των εθνοτήτων και των πολιτειακών τους υποστάσεων ευνοεί τους ισχυρούς. Που δεν έχουν καμιά αίσθηση κοινότητας με τους αδύναμους με τους οποίους μπορεί αρχικά να είχαν κοινή αφετηρία.
Και αυτό είναι το τραγικό λάθος της αριστεράς.
Η αριστερά ή δεν θα είναι αποδομητική ή αν είναι δεν θα είναι αριστερά.
Βεβαίως, και οι παλιοί εθνικισμοί παρήλθαν.
Γι αυτό το ιδεολογικό πρόταγμα της εποχής μας είναι: πως ανασυγκροτούνται οι εθνότητες; Σε ποιά πολιτειακή βάση; Με ποια χαρακτηριστικά;
Καλά Χριστούγεννα.