ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ.
Ο πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν και η σύζυγός του Εμινέ καταχειροκροτούμενοι από τον όχλο. Φωτογραφία Τουρκική Προεδρία MARCH 15, 2018
Οι συνεχείς εμπρηστικές δηλώσεις και απειλές του Ταγίπ Ερντογάν εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, προβληματίζουν και ανησυχούν. Ιδιαίτερα σε μία εποχή που η Αθήνα και η Λευκωσία προσπαθούν με σύνεση να κατεβάσουν τους τόνους. Δεν προκαλούν σε κανένα μέτωπο, αν εξαιρέσει κανείς τις δηλώσεις του κ. Πάνου Καμμένου, ο οποίος ως υπουργός της Άμυνας εκφράζει τους φόβους του για τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς που κρατούνται στα μπουντρούμια των τουρκικών φυλακών.
Όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι αποτελούν «παιγνίδι» στα χέρια του προέδρου της Τουρκίας, ο οποίος θα τους χρησιμοποιήσει για να κερδίσει την απέλαση Τούρκων πολιτών, που κατέφυγαν κυνηγημένοι στην Ελλάδα από το απολυταρχικό καθεστώς του.
Η περίοδος αυτή είναι και περίεργη. Η Τουρκία βρίσκεται σε πορεία ολοκληρωτικής σύγκρουσης με την Ουάσιγκτον, η οποία έχει απωλέσει κάθε επιρροή έναντι του προέδρου της Τουρκίας. Ο τελευταίος συμπεριφέρεται εχθρικά και αντισυμμαχικά. Έχει ταυτιστεί απόλυτα με τη Μόσχα και την Τεχεράνη… Δεν περνά μέρα, χωρίς ο κ. Ερντογάν ή κάποιος από τους δουλοπρεπείς συνεργάτες του, να μην επιτεθούν εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου. Σε σημείο, που αν καμιά φορά δεν μιλήσουν για μερικές ώρες να αναρωτηθούμε για τη σιωπή τους η οποία είναι και αυτή μέρος του σχεδίου να εκβιάζουν την Αθήνα και τη Λευκωσία.
Δεν ζητά μόνο τους οκτώ στρατιωτικούς που η Ελλάδα δεν μπορεί να παραδώσει στην Τουρκία, διότι θα παραβιάσει το Διεθνές Δίκαιο. Απαιτεί όλους τους Τούρκους πολίτες που βρίσκονται, όπως λέει, παράνομα στην Ελλάδα. Η τελευταία ιταμή απαίτησή του αφορά πολίτες οι οποίοι διαθέτουν και αμερικανική υπηκοότητα!
Ένα θέμα που δεν το ανέδειξε ακόμα δημόσια, αλλά σίγουρα θα το πράξει σύντομα στο πλαίσιο του «πολέμου» δηλώσεων που έχει εγκαινιάσει εδώ και πολύ καιρό.
Πολλοί ρωτούν πως μπορούν η Αθήνα και η Λευκωσία να αντιμετωπίσουν το «φαινόμενο» και μάλιστα σε περίοδο οξύτατης οικονομικής κρίσης.
Χωρίς αμφιβολία η χρήση όπλων είναι εκτός ατζέντας. Όχι επειδή η Ελλάδα και η Κύπρος δεν μπορούν να αμυνθούν. Αλλά για ένα πολύ σοβαρό λόγο: Ο πόλεμος θα καταστρέψει τις εύθραυστες οικονομίες των δύο χωρών.
Αυτό δεν σημαίνει πως εάν επιτεθεί ο Ερντογάν, πρέπει να καταθέσουμε τα όπλα. Αλλά ένας πόλεμος είναι αχρείαστος, πιστέψτε με. Και θα παίξουμε το παιγνίδι του προέδρου της Τουρκίας.
Η κατάσταση είναι εξαιρετικά σοβαρή, και δεν πρέπει να το κρύβουμε, αλλά να αποκαλύπτουμε τα τουρκικά σχέδια. Για να μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Και για να γνωρίζουν ο ελληνικός και ο κυπριακός λαός.
Ο πρόεδρος της Ν.Δ., Κυριάκος Μητσοτάκης, δήλωσε πρόσφατα ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να τηλεφωνήσει στον Ταγίπ Ερντογάν ή στον πρωθυπουργό Μπιναλί Γιλντιρίμ. Σεβαστή η άποψή του, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι και ορθή. Τι θα συνέβαινε εάν ο κ. Τσίπρας τηλεφωνούσε στην Τουρκία και εισέπραττε μία αρνητική απάντηση; Δεν είναι καλύτερη η άσκηση της «σιωπηλής διπλωματίας» για να απελευθερωθούν οι δύο στρατιώτες; Δεν είναι πιο ορθό να προηγηθούν διαβουλεύσεις φιλικών κυβερνήσεων προς την Τουρκία και τον ισλαμιστή πρόεδρό της. Υπάρχει κανείς σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει το αντίθετο; Ο στόχος είναι να αφεθούν ελεύθεροι οι άνθρωποι μας, όχι να τους καταστήσουμε «εργαλείο» στα χέρια του Ερντογάν. Θα ήταν προτιμότερο εάν ο κ. Μητσοτάκης -σε συνεννόηση με την κυβέρνηση- βολιδοσκοπούσε και ο ίδιος ηγέτες κρατών και κυβερνήσεων με τις οποίες η Νέα Δημοκρατία διατηρεί φιλικές σχέσεις.
Ή δεν γνωρίζει πως η Καγκελάριος Μέρκελ και άλλοι συντηρητικοί ηγέτες κώφευσαν όταν η Αθήνα και η Λευκωσία ζήτησαν διαμεσολάβηση; Το γνωρίζει… Τα θέματα αυτά δεν πρέπει να είναι ποτέ αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης. Πρέπει να μιμηθούμε τις σοβαρές χώρες, που ενώνονται μπροστά στον κίνδυνο. Δέστε τι γίνεται στην Κύπρο. Και εκεί έχουν μύριες κομματικές διαφορές. Αλλά όταν απειλεί η Τουρκία το νησί, βρίσκουν τον τρόπο να κατακτούν τη συναίνεση.
Στην Ελλάδα, οι απειλές μετατρέπονται «μπάλα» στο κομματικό παιγνίδι. Στην Αθήνα δεν αναλύσαμε ποτέ σωστά τον τουρκικό κίνδυνο. Ζούμε σε ένα φανταστικό κόσμο. Άλλωστε έχουμε και στα ψηλά δώματα ανθρώπους που κυριαρχούνται από …«Ερντογολαγνεία». Είναι θαυμαστές του Σουλτάνου.
Και το ερώτημα είναι τι βρίσκουν να θαυμάζουν στον Ερντογάν; Τις δημοκρατικές του περγαμηνές; Ή τις μαζικές φυλακίσεις.
Χιλιάδες αντίπαλοί του είναι στη φυλακή, χιλιάδες είναι οι εξόριστοι. Χιλιάδες, κυρίως Κούρδοι, αλλά και Τούρκοι, έχουν δολοφονηθεί…
Ο κ. Ερντογάν χαρακτήρισε χθες τους λαούς της Ελλάδας και της Κύπρου κακούς γείτονες… Κοιτάξτε ποιος μιλά… Με αυτόν τον ηγέτη μας καλούν να συνθηκολογήσουμε. Να του χαρίσουμε την Κύπρο, και μετά τι; Να του δώσουμε και το Καστελόριζο μήπως; Αισθάνομαι πως ο πρόεδρος της Τουρκίας και ο υπουργός του των Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου, προετοιμάζουν τον τουρκικό λαό για την πιθανή κατάρρευση των συνομιλιών με τους Αμερικανούς, οι οποίες έχουν φτάσει σε οριακό σημείο.
Η αποπομπή του Ρεξ Τίλερσον από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν είναι καλό σημάδι. Ήταν ένας ήρεμος άνθρωπος και διπλωμάτης, που έδινε τόπο στην οργή, αλλά υποστήριξε με πάθος τα αμερικανικά συμφέροντα.
Στο τελευταίο του ταξίδι στην Τουρκία προειδοποίησε τον Ταγίπ Ερντογάν και του ζήτησε να τερματίσει την επιθετικότητά του στην Αφρίν, στο Αιγαίο και την Κύπρο. Έθεσε τα θέματα μας. Δεν σημαίνει πως είχε αποτέλεσμα, αλλά έχει σημασία ότι εξέφρασε την αντίθετη γνώμη της Αμερικής. Βέβαια δεν εισακούστηκε.
Και αυτό είναι που με ανησυχεί. Δεν γνωρίζουμε πως θα πολιτευθεί, σε ότι αφορά την Τουρκία, ο αντικαταστάτης του, Μαικ Πομπέο. Είναι ένας σκληρός άνθρωπος και έχει «βίαιη» γλώσσα. Με λίγα λόγια δεν παίζει.
Θεωρώ ότι θα προσπαθήσει να επαναφέρει την Τουρκία στο αμερικανικό και νατοϊκό μαντρί. Εάν δεν τα καταφέρει δεν θα παρακαλέσει άλλο. Αυτή είναι η άποψή μου. Θα αναζητήσει άλλες λύσεις. Και επιλογές έχει πολλές…
Η ελληνική κυβέρνηση, επέλεξε μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας, τους Αμερικανούς. Είναι μία απόφαση σεβαστή. Αλλά πρέπει να καταστεί γνωστό στα πιο υψηλά δώματα του Λευκού Οίκου, ότι η Ελλάδα, και η Κύπρος, δύο χώρες που είναι πιστοί σύμμαχοι της Δύσης, ΤΩΡΑ χρειάζονται τη βοήθεια της υπερδύναμης… Όχι αύριο.
Πηγή: Το “θηρίο” Ερντογάν έχει εκτραχυνθεί: Ποιά πρέπει να είναι η απάντηση Ελλάδας και Κύπρου http://hellasjournal.com/2018/03/to-thirio-erntogan-echi-ektrachynthi-pia-prepi-na-ine-i-apantisi-elladas-ke-kyprou/
Διαφωνώ. Ο πόλεμος πάντα είναι από τα τελευταία στην ατζέντα αλλά ποτέ εκτός.
Διαφορετικά ο στρατός και η εθνική άμυνα δεν έχει λόγο ύπαρξης και πάμε σε άλλη συζήτηση. Και για λόγους αποτροπής πρέπει να γίνεται προσπάθεια να φανεί πως είναι ψηλότερα στην ατζέντα από την πραγματικότητα.
Αδυνατώ να κατανοήσω πώς η ανάδειξη του θέματος στην πραγματική του βάση, δηλαδή η έμφαση στη παρανομία της σύλληψης/φυλάκισης/δίκης στρατιωτικών (εν ώρα υπηρεσίας) ξένης χώρας (σύμμαχης και εν καιρώ ειρήνης) και η αυξημένη διπλωματική πίεση στο θέμα θα ευνοούσε την Τουρκία. Μήπως κάποιος αφελής έχει την εντύπωση πως ο σουλτάνος δεν έχει επίγνωση ή/και αντίληψη των διαστάσεων του θέματος και θα του το θυμίσουμε; Ελπίζω πως οχι.
Αντίθετα η τωρινή στάση φοβάμαι πως ευνοεί την επανάληψη παρόμοιων γεγονότων καθώς οι επίσημες αντιδράσεις είναι πρακτικά ανύπαρκτες.
Κάνουμε το βολικό (αλλά τραγικο) λάθος νομίζω να θεωρούμε την ελαστικότητα και την έλλειψη εθνικής στρατηγικής συνώνυμα της φιλειρηνικής διπλωματίας και έτσι πλέον αρκετοί γείτονες δεν βλέπουν κόκκινες γραμμές παρά γκρίζες ζώνες-ευκαιρίες. Ευκαιρίες που θα θελήσουν με τη βία να εκμεταλλευτούν.
Η διαχρονικότητα της λειτουργίας των αρχόντων αυτού του τόπου ως πολιτικοί δορυφόροι ισχυρών αλλοδαπών και ταυτόχρονα επικοινωνιακοί διαχειριστές προς το εκλογικό τους πελατολόγιο είναι βέβαια τόσο ιστορική που αμφιβάλλω για την δυνατότητα τους για οτιδήποτε περισσότερο, ειδικότερα από τον συγκεκριμένο πρωθυπουργό, φάνηκε άλλωστε στο φιάσκο των διαπραγματεύσεων του 2015 η ποιότητα του στρατηγικού σχεδιασμού της κυβέρνησης του.