Της ΑΡΙΑΔΝΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ
Μια προηγούμενη φορά που είχα πάει να δω παράσταση στο Κρατικό Θέατρο, υπέφερα σε βαθμό που υποσχέθηκα να μην ξαναπατήσω. Ένα εφυέστατο έργο είχε μετατραπεί σε κακόγουστο και βλακώδες κατασκεύασμα. Ελπίζοντας από πεποίθηση, υπέμεινα μέχρι το τέλος. Ο αέρας μου φάνηκε τόσο φρέσκος, όταν το μαρτύριο τελείωσε και βγήκα στον πραγματικό κόσμο και στην κίνηση του δρόμου! Πολύ σύντομα υπέκυψα κι είδα πάλι ένα κατασκεύασμα που συναγωνίζονταν μ’ εκείνη την αξιολύπητη παράσταση σε δολοφονημένο κείμενο, φωνές που μάντευες αντί να ακούς τί έλεγαν, σκηνοθετικές χοντροκοπιές κι αστεία που δεν έκαναν κανέναν να γελά.
Ε, τώρα πιά το πήρα απόφαση! Η ζωή είναι μικρή, γιατί να τυραννιέσαι; Τους αγαπούσα, τους εκτιμούσα, αλλά αν με ξαναδούν ας μου γράψουν. Βέβαια, είχε μείνει στο πορτοφόλι κι ένα εισιτήριο ακόμα, για τη σημερινή παράσταση. Ο τίτλος στα αγγλικά δεν προϊδέαζε τίποτα για το έργο. Είχε ένα χο-χο-χο μέσα, σαν αυτό που κάνει ο χοντρομπαλάς, αμερικάνος Άγιος Βασίλης. Η αγάπη του θεάτρου με τσίμπησε μέσα μου. Kι αν αυτό είναι καλό; Δες το και μην ξαναπατάς από αύριο. Το ψυχοπλάκωμα από την προηγούμενη αποτυχία διαμαρτυρήθηκε. Γιατί να διακινδυνεύσεις; Πήγαινε μια βόλτα καλύτερα, έξω ο κόσμος χαρά Θεού! Η αγάπη του θεάτρου το έριξε στο οικονομικό ζήτημα. Αφού πλήρωσες πού πλήρωσες. Γιατί να τα πετάξεις; Μισό καρότσι λαϊκής γεμίζεις μ’ αυτά τα λεφτά. Πήγαινε και σου υπόσχομαι να μη σε τύπτω, αν φύγεις πριν το τέλος. Συμφωνήσαμε. Αν δεν μπορώ, θα φύγω! Να φύγεις και δεν θα πω τίποτα.
Η παράσταση όμως της Ρούλας Πατεράκη με τίτλο “Sillilab: no difference between ho-ho-ho!”, σε κείμενο, σκηνοθεσία δική της και την ίδια με κορυφαία ερμηνεία σ’ έναν από τους ρόλους, ήταν το θαύμα για το οποίο αξίζει κανείς να διακινδυνεύει. Από μαθηματικά είμαι σκράπας και δεν ξέρω τίποτα να σας πω. Όμως γύρω από το βίο και τα επιτεύγματα του μαθηματικού φον Νόιμαν, η κυρία Πατεράκη δημιούργησε ένα πολυσύνθετο αριστούργημα, έκοψε κι έραψε πλούσιο λόγο ελληνικό, δίδαξε τους ηθοποιούς σε εκφορά λόγου που πατά λίγο στη σύγχρονη εποχή κι έρχεται κι απ’ το μέλλον, χορογράφησε τις ψηφιακές εικόνες του βάθους με σπιρτάδα έφηβου κουμπάκια, όχι σαν διακόσμηση και καμαρώνοντας για το ανακάτεμα λίγης τεχνολογίας, αλλά κατανοώντας το μέσο και παίζοντάς το στα δάχτυλα, κι έβαλε σε κίνηση τα σώματα των ηθοποιών δένοντάς τα με τον μικρόκοσμο και το σύμπαν της οθόνης. Έγινε στη Θεσσαλονίκη αυτό; Nαι έγινε! Η παράσταση αυτή, που δεν μπορώ να σας περιγράψω, οφείλεται στην ποιητική ιδιοφυία ενός νεώτατου, δυναμικού και εκτεινόμενου πνεύματος. Αν έχει μυαλό το Κρατικό Θέατρο, θα πρέπει την παράσταση αυτή να τη διαλαλήσει και να την ταξιδέψει.
Και η Θεσσαλονίκη να γιορτάσει τη σπουδαία κυρία Πατεράκη και να της δώσει όλα τα μέσα για να παίξει όπως θέλει. Όσο παράγεται τέτοια τέχνη, δεν σβήνουμε ακόμα.
Να λοιπόν, πώς σήμερα πήρε παράταση το Κρατικό και θα ξαναπάω πολλές φορές, σαν καλό παιδάκι.
