Murat Belge
O Τούρκος αναλυτής Murat Belge για την τρέχουσα κατάσταση στη γείτονα
Δεν νομίζω πως το κυβερνών κόμμα του Ερντογάν πρόκειται να παραιτηθεί από αυτήν την συνεχή στάση πείσμωσης προς τον έναν και τον άλλον. Γι’αυτό και δεν χρειάζεται να’ναι κανείς μάντης για να καταλάβει πως το να πάμε προς κάποια κατεύθυνση όπου θα μπορέσουμε να ανασάνουμε είναι απίθανο.
Τα αναμενόμενα έχουν συμβεί. Και θα συμβούν ακόμη περισσότερα!
Είναι πολύς καιρός τώρα που η εξωτερική πολιτική είχε γίνει μια προέκταση της εσωτερικής και, μάλλον, είχε γίνει μια πατερίτσα αυτής. Με τις διάφορες κόντρες προς διάφορες κατευθύνσεις στο εξωτερικό δείχναμε στον ψηφοφόρο το πόσο τολμηροί είμαστε. Αλλά η εξωτερική πολιτική είναι μια σοβαρή υπόθεση και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται μέσα από τους δικούς της όρους. Αυτό δεν έγινε. Και τώρα βρήκαμε τους εαυτούς μας στην παρούσα κατάσταση.
Με το που ήρθαν οι ειδήσεις για τον θάνατο πολλών στρατιωτών μας τρέξαμε στο ΝΑΤΟ για να αντιδράσει υπέρ μας. Είπαμε ‘η Τουρκία είναι χώρα του ΝΑΤΟ και υπέστη επίθεση’. Αλλά όλα δείχνουν πως το ΝΑΤΟ δεν βλέπει τα πράγματα όπως τα βλέπουμε εμείς. Διότι η επίθεση δεν συνέβη εντός των συνόρων μας. Συνέβη εντός των συνόρων της Συρίας. Και από ποιούς ήταν η επίθεση; Από Σύριους!
Ζητήσαμε εμείς από το ΝΑΤΟ άδεια για να επιχειρήσουμε εντός ξένων εδαφών; Απ’όσο ξέρω όχι. Και δεν θα’ταν δυνατόν να ζητήσουμε μια τέτοια άδεια διότι ο πρόεδρός μας ποτέ δεν θα’θελε να φανεί ταπεινωμένος ζητώντας τέτοιες άδειες.
Με την αγορά των S-400 το τρίγωνο των σχέσεων Τουρκίας, Ρωσίας και Αμερικής μπήκε σε μια ιδιάζουσα φάση. Ο Πούτιν επωφελούμενος από το ασίγαστο μένος του Ερντογάν εναντίον της Χριστιανικής Δύσης έβαλε αμέσως μπρος μια στρατηγική διαίρεσης και αποδυνάμωσης του ΝΑΤΟ. Γι’αυτό και έφτασε να κάνει τα στραβά μάτια ακόμη και απέναντι στο προ κάποιων ετών επεισόδιο εκείνο της κατάρριψης ρωσικού αεροσκάφους εκ μέρους του τουρκικού στρατού.
Τώρα όμως που τα πράγματα, στις σχέσεις μας με τους Ρώσους, έχουν αλλάξει αρχίζουμε να στέλνουμε χαμόγελα προς τους Αμερικανούς. Και τώρα κάνει η Αμερική τα όσα έκανε προηγουμένως η Ρωσία: προσπαθεί να αποκόψει την Τουρκία από την Ρωσία και να την επανεντάξει στην τροχιά της. Πράττει, δηλαδή, ό,τι μπορεί για να χαλάσουν οι σχέσεις μας με τους Ρώσους. Έτσι αρχίζει την ρητορική του ‘είμαστε στο πλευρό της ΝΑΤΟικού συμμάχου μας’. Όμως μέχρι ενός σημείου. Διότι έχει απαιτήσεις: όταν της ζητάμε πυραύλους Patriot*, φέρει αμέσως –με ‘ευγενικό’ τρόπο- το θέμα των S-400 επί τάπητος.
Και τώρα που τα πράγματα έχουν πάρει μια τέτοια τροπή, η κυβέρνηση Ερντογάν ως έσχατη λύση-καταφύγιο αρχίζει να λέει πως παραιτείται από την συγκράτηση των προς Ευρώπη μεταναστευτικών ροών και ανοίγει τα σύνορά της χώρας. Άλλωστε, οι μετανάστες ήταν εδώ και καιρό το εκβιαστικό ‘χαρτί’ της Τουρκίας (της σημερινής κυβέρνησης της Τουρκίας για την ακρίβεια). Τώρα ανοίγει τα σύνορα της Αδριανούπολης για να δείξει πόσο ‘‘δίκιο’’ έχει που επιμένει να παραμένουν τα στρατεύματά της σε συριακό έδαφος.
Αλλά όπως έχουν πει και αρκετοί άλλοι αναλυτές, οι χώρες που θα υποστούν την μεγαλύτερη ζημιά από το άνοιγμα αυτό των συνόρων είναι χώρες του ΝΑΤΟ. Οπότε πως να περιμένει κανείς στήριξη εκ μέρους αυτών όταν αυτό που γίνεται είναι ένας ξεκάθαρος εκβιασμός;
Επιπλέον, αυτοί που θα περάσουν από τα ανοιχτά σύνορα που θα πάνε; Οι συνοριακές αυτές πύλες ανοίγουν προς Ελλάδα και Βουλγαρία. Τι περιμένουμε; Να πουν, οι χώρες αυτές, ‘καλώς ήρθατε, σας περιμέναμε’ στα μεταναστευτικά αυτά πλήθη; Το πιθανότερο που θα συμβεί είναι να πουν ‘μέχρι εδώ, θα γυρίσετε πίσω’. Τι θα κάνουν, λοιπόν, όλα αυτά τα πλήθη, τα γυναικόπαιδα, που έχουν μαζευτεί στα σύνορα; Το αποτέλεσμα είναι πως θα ξεσπάσει μια νέα ανθρωπιστική καταστροφή η οποία θα έχει λάβει χώρα με εντολές δοσμένες από την κυβέρνηση Ερντογάν!
Οι πολιτικοί αναλυτές αναρωτιούνται για τους στόχους της κυβέρνησης. ‘Που στοχεύετε να έχει φτάσει η χώρα μετά από δέκα χρόνια’ λένε. Προσωπικά δεν νομίζω να’ναι αυτό το ερώτημα που θέτει στον εαυτό της η παρούσα κυβέρνηση. Το ερώτημα που θέτει αυτή στον εαυτό της αφορά το πως θα εξασφαλιστεί η εξουσία της για άλλα δέκα χρόνια.
*Εννοεί τους πυραύλους που έχει ανάγκη επειγόντως ο τουρκικός στρατός για να αντιμετωπίσει τις εναντίον του αεροπορικές επιθέσεις στο συριακό έδαφος. Δεδομένου του ότι ο εναέριος χώρος της Συρίας είναι σφραγισμένος εκ μέρους του ρωσικού στρατού και η τουρκική πολεμική αεροπορία δεν μπορεί να καλύψει τις χερσαίες της δυνάμεις, συνθήκη που κάνει όλο το εγχείρημα της εκεί παραμονής τους αυτοκτονικό.
https://t24.com.tr/yazarlar/murat-belge/son-durum,25716
Ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά από Δ.Λ.:
Πολύ ωραία ανάλυση
Μπράβο Παντελή , επιτυχία το άρθρο