του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.
Το χαρακτηριστικό των δύο ΑΟΖ, της τμηματικής ΑΟΖ που οριοθετήθηκε μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου και αυτής του μνημονίου μεταξύ της Τουρκίας και της αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ κυβέρνησης τη Λιβύης, είναι ότι τέμνονται αναιρώντας έτσι η μία την άλλη και αναδεικνύοντας τον συγκρουσιακό χαρακτήρα των συμφερόντων των εμπλεκόμενων χωρών. Η άποψη αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι η Αίγυπτος, η οποία απέφευγε επί χρόνια να συνάψει συμφωνία με τη χώρα μας για να μη δυσαρεστήσει την Τουρκία, προέβη τώρα σε αυτή την ενέργεια για να προκαλέσει την Άγκυρα λόγω της συγκρουσιακής σχέσης των δύο χωρών στη Λιβύη, όπου η Τουρκία υποστηρίζει την κυβέρνηση Σάρατζ και η Αίγυπτος τον πολέμαρχο Χαφταρ, γεγονός που αξιοποίησε η Αθήνα. Όμως, η υπογραφή της συμφωνίας με την Αίγυπτο στερεί από τη χώρα μας το ηθικό πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας που της επέτρεπε να καταγγέλλει τη γείτονα στην ευρωπαϊκή και τη διεθνή κοινότητα, με αφορμή το σύμφωνο Ερντογάν –Σάρατζ, για καταπάτηση του διεθνούς δικαίου. Έτσι σήμερα οι μεν κατηγορούν τους δε και άπαντες επικαλούνται το διεθνές δίκαιο το οποίο μόνον η Χάγη μπορεί να απονέμει. Από τη στιγμή λοιπόν που τα συγκρουσιακά συμφέροντα των εμπλεκόμενων κρατών απεικονίζονται στις δύο επικαλυπτόμενες σε τμήμα τους ΑΟΖ, δύο διέξοδοι υπάρχουν για την επίλυση του προβλήματος επιμερισμού της Ανατολικής Μεσογείου σε ΑΟΖ ανάμεσά τους: Η πολεμική σύγκρουση ή η συμφωνία μεταξύ τους με απώτερη δυνατότητα, σε περίπτωση διαφωνίας, την από κοινού προσφυγή τους στη Χάγη. Μάλιστα, ενώ η προσφυγή στη Χάγη θα οδηγήσει σε μια μόνιμη λύση αποδεκτή από τη διεθνή κοινότητα που δεν θα επιδέχεται πλέον αμφισβήτηση, τυχόν πολεμική εμπλοκή θα οδηγεί σε προσωρινές διευθετήσεις, ανάλογα με τους εκάστοτε συσχετισμούς των εμπλεκομένων, αφού χώρες με βλέψεις στην περιοχή θα φροντίζουν να αναπαράγουν τις διαφορές τους για να παρεμβαίνουν διαμορφώνοντας τις εξελίξεις.
Βέβαια η περίπτωση συμφωνίας μεταξύ των εμπλεκομένων κρατών ή η από κοινού προσφυγή τους στη Χάγη θα πρέπει να αποκλείεται. Διότι η Γαλλία έχει αναλάβει τον ρόλο του υποβολέα των εξελίξεων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντά της στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό σημαίνει ότι οι εξελίξεις που θα δρομολογηθούν δεν θα οριοθετούνται εκεί όπου οριοθετούν τα συμφέροντα τους η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία αλλά θα τα υπερβαίνουν, διότι τα συμφέροντα της Γαλλίας ως ιμπεριαλιστικής δύναμης υπερβαίνουν τα επί μέρους εθνικά συμφέροντα των χωρών της περιοχής και θα τις συμπαρασύρουν στις δικές της επιδιώξεις μέχρι την εκπλήρωσή τους. Η Γαλλία δεν είναι κράτος της Ανατολικής Μεσογείου και αξιοποιεί και υποδαυλίζει τις διαφορές των κρατών της ώστε να νομιμοποιεί μέσω αυτών την παρουσία της στην περιοχή. Γιαυτό τα γαλλικά συμφέροντα δεν ευνοούνται από την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών αλλά από τη συνεχή όξυνσή τους, που θα επιτρέπει στο Παρίσι να τις αξιοποιεί παρεμβαίνοντας συνεχώς στις εξελίξεις. Στην απευκταία μάλιστα περίπτωση που τα γαλλικά συμφέροντα θα συγκλίνουν μελλοντικά με τα τουρκικά, όπως συνέβη δηλαδή στη Μικρασιατική Καταστροφή, καίτοι η Γαλλία ήταν σύμμαχός μας στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο και μεταξύ των συμβαλλομένων μερών της Συνθήκης των Σεβρών που μας έστειλαν στη Σμύρνη, τότε οι συνέπειες θα είναι απρόβλεπτες.
Η επίσκεψη του Γάλλου προέδρου στη Βηρυττό λίγες μόλις ώρες μετά την τραγωδία είχε συμβολική σημασία. Διότι η επάνοδος της γαλλικής επιρροής στην Εγγύς Ανατολή συμπεριλαμβάνεται στις γαλλικές προτεραιότητες με αποτέλεσμα η περιοχή να αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης με την Τουρκία. Εμφανίστηκε μάλιστα ο πρόεδρος Μακρόν ως πάτρωνας εκεί, λόγω του αποικιακού παρελθόντος της Γαλλίας, αλλά και ευεργέτης καίτοι η Γαλλία είχε καταληστεύσει τη χώρα, είτε με τις Εντολές της Κοινωνίας των Εθνών ως αποικιοκρατική δύναμη, είτε με τις διομολογήσεις επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας που ισοπέδωσαν την ακμάζουσα υφαντουργική βιοτεχνία της περιοχής χάριν των γαλλικών εξαγωγών. Ανταγωνιστής στις επιδιώξεις της Γαλλίας στην Εγγύς Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο είναι η Άγκυρα με αποτέλεσμα την γαλλοτουρκική σύγκρουση που συμπαρασύρει και την Ελλάδα.
Θα πρέπει να γίνει κάποτε κατανοητό από τις ηγεσίες της χώρας μας και της γείτονος πως αν σήμερα οι συσχετισμοί φαινομενικά βοηθούν τη μια εκ των δύο να επιβάλει τα συμφέροντά της στην άλλη, λόγω της συμπόρευσης με τα συμφέροντά ισχυρών δυνάμεων, οι συσχετισμοί ανατρέπονται διότι διαμορφώνονται με την συνδρομή τρίτων που δεν είναι δεδομένη διαχρονικά. Γιαυτό μοναδική οδός για τα συγκρουσιακά συμφέροντά μας αποτελούν οι μεταξύ μας διαπραγματεύσεις με κατάληξη την προσφυγή στη Χάγη
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
9-8-2020
Καλό το άρθρο σας ,αγαπητέ κ.Μακροδημόπουλε ,αλλά ξεκινήσατε από λάθος αφετηρία ανατρέχοντας στο απώτατο παρελθόν για την όντως ανθελληνική στάση της φιλικής προς τον Βενιζέλο Γαλλίας την επομένη της μεγαλεπήβολης απερισκεψίας -κατά κ.Γιανναρά-Μικρασιατικής εκστρατείας.
Η Γαλλία -και με τον κ.Μακρόν περιέργως-δεν απεμπολεί τα συμφέροντα της στην Εγγύς Ανατολή-αλλά τώρα ως ιδρυτικό και δυνατό μέλος της Ευρωπαικής Ενώσεως- δεν μας βλάπτει ”που δείχνει τα δόντια της” στον Ασιάτη Τούρκο και φυσικά δεν θα αφήσει απροστάτευτη την ΤΟΤΑL της ,που κάνει νόμιμες γεωτρήσεις στις Ελληνική και Κυπριακή ΑΟΖ ,που είναι και Ευρωπαικές.
Μη ξεχνάτε και την Συμφωνία για τον αγωγό eastmed ,που κύρωσε πρόσφατα και το Ισραήλ.
Δεν νομίζω με αυτά που γράψατε να πείσατε την Τουρκία ,η οποία μετά την Συνθήκη της Λωζάνης αγωνίζεται για την αναθεώρησή της και ονειρεύεται- και με τον καθηγητή ντεμέκ κ.Νταβούτογλου- την Γαλάζια Πατρίδα.
Δυστυχώς δεν είναι οικονομικά τα συμφέροντα (συνεκμετάλλευση υδρογονανθράκων) για την συμπεριφορά της απέναντί μας και της Κύπρου .
Εθνικά-ή, όπως θα λέγατε εσείς ιμπεριαλίστικά-,γιαυτό και κάθε προσφορά δεκτή από την Διεθνή Κοινότητα ,όπως αυτή στην Αλεξανδρούπολή μας από τους Αμερικανούς.
Με τον Τούρκο με τέτοιες ηγεσίες που εκλέγει ,ή, δέχεται φίλος δεν γίνεσαι.