Στροφή στην στρατηγική σύγκρουσης συμφερόντων για να μετατραπούν οι φόβοι τους σε πραγματικό εφιάλτη

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου υπήρξε απολύτως προβλέψιμη και η αντίδραση που ακολούθησε από το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών, υπήρξε ιδιαιτέρως αποκαλυπτική αναφορικά με την ύπαρξη ενός παράλληλου και κυρίως εξωθεσμικού διαύλου επικοινωνίας μεταξύ των Γερμανών «διαμεσολαβητών» και της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας…

Πρόκειται στην ουσία για μια διαδικασία ιδιότυπης “ενδοσυνεννόησης” που ευτελίζει τις Ευρωπαϊκές αποφάσεις, που ροκανίζει ακόμη και αυτήν την επίπλαστη ευρωκοινοτική συνοχή και εδραιώνει έναν άτυπο μεν αλλά απολύτως εμφανή και με πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα, μηχανισμό εκβιασμών και γεωπολιτικής παγίδευσης της χώρας μας από τους ίδιους της τους “συμμάχους”.

Οι ευρωπαϊκές αποφάσεις σε ζητήματα αυξημένου τουρκικού ενδιαφέροντος, όπως και οι ΜΗ αποφάσεις εκεί όπου επιβάλλεται να ληφθούν και να είναι αμείλικτες και απολύτως στοχευμένες, ενεργοποιούν και ενθαρρύνουν – σχεδόν υπαγορεύουν – την περαιτέρω κλιμάκωση των πιέσεων σε βάρος της Ελλάδας, μέσα ΚΑΙ από τις τουρκικές ανταπαντήσεις που διευρύνουν τον επιθετικό αναθεωρητισμό και προσθέτουν καινούρια κεφάλαια στην διεκδικητική  ατζέντα της γείτονος.

Από την άποψη αυτή, γεννάται ένα πολύ σοβαρό ζήτημα με την στάση της Ελληνικής κυβέρνησης, η οποία επιμένει να εκλαμβάνει τις ευρωατλαντικές διαδικασίες ως εργαλείο ανάσχεσης της τουρκικής επιθετικότητας, αρνούμενη να διακρίνει την ενισχυτική τους συνεισφορά στην περαιτέρω διεύρυνσή της.

Και φυσικά, εξ ίσου σοβαρό ζήτημα δημιουργείται ΚΑΙ με την απροθυμία της να συνειδητοποιήσει, πως πρόκειται για διαδικασίες που στην ουσία επιστρατεύονται για να λειτουργήσουν ως χωνευτήρι εκτόνωσης κάθε διάθεσης για οργανωμένη, συντονισμένη και συλλογική αντίδραση που θα μπορούσε να ανακόψει την ανεξέλεγκτη αφύπνιση του τέρατος του νέο-οθωμανισμού.

Η Ελληνική κυβέρνηση, όταν έπρεπε να κάνει την μεγάλη στροφή στην κατεύθυνση της οριστικής εθνικής χειραφέτησης τον περασμένο Δεκέμβρη, να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο και απολύτως επιθετικά την ύπουλη τακτική του Βερολίνου με αφορμή το Λιβυκό, και να θέσει τους πάντες ενώπιον των ευθυνών τους, καταφεύγοντας ακόμη και στην εργαλειοποίηση του γεωπολιτικού εκβιασμού, επέλεξε τον απαράδεκτο συμβιβασμό με πρακτικές που είχαν ως μοναδικό στόχο να ταπεινώσουν την χώρα και να διευκολύνουν την περαιτέρω τουρκική αποθράσυνση…

Όταν την περίοδο που μεσολάβησε αμέσως μετά, και ενώ όλα ήταν πλέον απολύτως ξεκάθαρα για τις πραγματικές προθέσεις των Αμερικανών και του Βερολίνου, είχε σειρά ευκαιριών προκειμένου να επενδύσει σε μια στρατηγική σύγκρουσης συμφερόντων, ή ακόμη και να απειλήσει την συνοχή των ευρωατλαντικών δομών μετατρέποντας τους φόβους τους σε πραγματικό εφιάλτη, η Ελληνική κυβέρνηση επέλεξε και πάλι να συμβιβαστεί με τον ρόλο του δεδομένου και βολικού κομπάρσου, εξαργυρώνοντας φτηνά την προθυμία της και τον συμβιβασμό της, με μερικά ανώδυνα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και με επικοινωνιακά ταρατατζούμ χωρίς κανένα απολύτως ουσιαστικό αντίκρισμα.

Το απαράδεκτο σκηνικό, επαναλαμβάνεται ΚΑΙ αυτήν την φορά με την ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ, μέσα από την οποία αντιστρέφεται πλήρως η πραγματικότητα για όλα όσα συντελούνται αυτήν την στιγμή στις Ελληνικές και Κυπριακές θάλασσες, και παράλληλα αντιμετωπίζονται με προκλητικό χλευασμό οι άνευρες, συμβιβαστικές και εν τέλει ενθαρρυντικές για την τουρκική προκλητικότητα, ερμαφρόδιτες προτάσεις και προτροπές των Ευρωπαίων χαρτογιακάδων.

Είναι φανερό πλέον πως, η επιμονή της Ελληνικής κυβέρνησης να επενδύσει τα πάντα στην ψευδαίσθηση των ευρωατλαντικών «κυρώσεων», συνιστά μια κατάφωρα αυτοκτονική επιλογή και αυτό για τρεις τουλάχιστον σαφείς και πολύ συγκεκριμένους λόγους:

Πρώτον γιατί πραγματικές κυρώσεις, ΟΥΤΕ διαφαίνονται ΟΥΤΕ και πρόκειται να διαφανούν στα ευρωατλαντικά ανακοινωθέντα και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να ενσωματωθούν στις αντίστοιχες πρακτικές, ούτε της ΕΕ ούτε βεβαίως της Ατλαντικής Συμμαχίας. Η Αμερικανική εξωτερική πολιτική αλλά και μια πλειάδα χωρών της Ευρώπης με προεξάρχουσα την Γερμανία, έχουν ταυτίσει τις στρατηγικές τους επιδιώξεις (ή ακόμη και τις τραγικές αυταπάτες τους) με την επιδίωξη να χρησιμοποιήσουν ως όχημα για την υλοποίησή τους, τον τουρκικό μεγαλοϊδεατισμό, κι αυτό καθιστά απαγορευτική κάθε συζήτηση για πραγματικές κυρώσεις, αλλά και τις ίδιες τις χώρες, απολύτως χειραγωγίσιμες από την τουρκική Εξωτερική πολιτική.

Δεύτερον γιατί ο χρόνος που ροκανίζεται στον βάλτο με τις ψευδαισθήσεις, δεν είναι ουδέτερο μέγεθος. Είναι χρόνος ζύμωσης και υπερωρίμανσης των τουρκικών διεκδικήσεων και παραλογισμών που ΔΕΝ υποστέλλονται, και όσο η Ελληνική εξωτερική πολιτική τον κατασπαταλά σε φρούδες προσμονές για κυρώσεις που ΔΕΝ πρόκειται να έρθουν, τόσο η τουρκική εξωτερική πολιτική τον αξιοποιεί με την ανοχή ή και την τεχνική ουδετερότητα των υποτιθέμενων «συμμάχων» μας, προκειμένου να διευρύνει τον κύκλο των προσεταιρισμών της και με καινούριες χώρες που πλασάρονται δίπλα της και αβαντάρουν το πλαίσιο των απαράδεκτων διεκδικήσεών της.

Τρίτον διότι η ιδεοληπτική και εμμονική προσκόλληση στις ευρωατλαντικές αυταπάτες, παραλύει την ελληνική γεωστρατηγική σκέψη, ακυρώνει πραγματικές δυνατότητες ουσιαστικής ανταπάντησης, συμβάλει στην περιχαράκωση και εν τέλει στον γεωπολιτικό απομονωτισμό της χώρας – βαρίδι, αφού ως τέτοια αντιμετωπίζεται η πατρίδα μας από κάθε σοβαρό συνομιλητή. Και αυτή η πολύ αρνητική εξέλιξη, αφήνει διέξοδο διαφυγής μόνο στο πεδίο καινούριων ανεπίτρεπτων υποχωρήσεων, την οποία φυσικά σπεύδει να ακολουθήσει πρόθυμα και αβασάνιστα η ελληνική πολιτική ελίτ.

Έτσι… Ακόμη και κατά την διάρκεια αυτού του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, και ενώ διαφάνηκε αρκετά έγκαιρα, ο τρόπος με τον οποίο οι δόλιοι Γερμανοί έκλειναν το μάτι στην θρασύδειλη Τουρκία, η Ελληνική αντιπροσωπεία δυστυχώς ΔΕΝ επέλεξε – ούτε αυτήν την φορά – την τακτική της υπερήφανης αποχώρησης από την φαρσοκωμωδία της ανοχής, προϊδεάζοντας γι’ αυτό που τρέμουν. Δηλαδή για την ενεργοποίηση του διαλυτικού Αρμαγεδδόνα στην Γερμανοκρατούμενη ΕΕ κατ’ αρχήν και μάλιστα χωρίς να αποκλείει γενικότερες εξελίξεις. Αντίθετα καθηλώθηκε, παγιδευμένη και πάλι στις αυταπάτες της περιμένοντας το μοιραίο, κατασκευάζοντας πυροτεχνήματα για να εξαπατήσει και πάλι την Ελληνική κοινωνία και διαμηνύοντας δια χειλέων Γεραπετρίτη, την γενικευμένη αποκαθήλωση κάθε έννοιας εθνικής αξιοπρέπειας.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι μόνο τυχαίες ΔΕΝ ήταν αυτές οι απαράδεκτες δηλώσεις, που διαμηνύουν στους πάντες πως η αυλαία για τα 12 νμ των χωρικών μας υδάτων, έπεσε οριστικά και πως στην θέση της έρχονται αλλεπάλληλες εθνικές υπαναχωρήσεις, μποναμάς και επιβράβευση στην τουρκική πειρατική αλητεία. Πρόκειται για έναν επικίνδυνο κατήφορο, ο οποίος επείγει να ανακοπεί, πριν ολοκληρωθεί το βρώμικο σχέδιο που θα προσδώσει θεσμικό κύρος και κοινοβουλευτικό μανδύα, στην νέα μειοδοσία που διαφαίνεται, πίσω από αυτό το ιδιαίτερα ανησυχητικό σκηνικό.

Φυσικά αυτό δεν θα γίνει με αφορισμούς και αναθέματα και κανένας από μηχανής Θεός δεν πρόκειται να εμφανιστεί για να το δρομολογήσει. Η Ελληνική κοινωνία οφείλει να συνειδητοποιήσει που οδηγούνται τα πράγματα και να αφυπνιστεί. Οφείλει να απαιτήσει την καθολική μεταστροφή στην κυρίαρχη στρατηγική αντίληψη που διαπερνά το πολιτικό προσωπικό της χώρας, συσπειρωμένη πίσω από ένα νέο, πραγματικά Εθνικό Όραμα και επιβάλλοντας έναν νέο πολιτικό συσχετισμό ισχύος ικανό και αποφασισμένο να το υλοποιήσει.