του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Το κακό δεν είναι ότι οι ψεκασμένοι κάθε λογής νομίζουν πως κάνουν αντίσταση, πότε σκίζοντας μάσκες και πότε αναπαράγοντας προκλητικότατες ανακρίβειες αλλά και συνειδητά ψεύδη, για τα πραγματικά κεκτημένα της επιστημονικής έρευνας και για την πραγματική κατάσταση που υπάρχει στις εντατικές και συνολικά στα νοσηλευτικά ιδρύματα, αυτήν την δύσκολη περίοδο της δολοφονικής πανδημίας. Άλλωστε το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, αλλά και στον προσδιορισμό αυτού που κάνουν – ή νομίζουν ότι κάνουν – το έχουν άπαντες…
Το μεγάλο κακό, είναι πως νοσηρά συμπλέγματα αλλά και εμμονές από τις οποίες διακατέχονται οι περισσότεροι του είδους, δεν τους επιτρέπουν να συνειδητοποιήσουν την μεγάλη ζημιά που προκαλούν συνολικά στην κοινωνία με τις επιλογές τους, και αυτό συνιστά μέγα πρόβλημα στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία.
Πρώτον γιατί εκτρέπουν την σκέψη των ανθρώπων από τα πραγματικά προβλήματα γύρω από τα οποία θα πρέπει να οργανώσουν την πολιτική τους πάλη, και αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί κάθε κυβέρνησης που σπεύδει να αξιοποιήσει αυτήν την ιδιότυπη ανοχή, για να προωθήσει την καταστροφική της ατζέντα ΚΑΙ στην Οικονομία, ΚΑΙ στην κοινωνία αλλά ΚΑΙ στα κρίσιμα εθνικά ζητήματα. Ο αντίπαλος της κοινωνίας είναι εντελώς πραγματικός, είναι αμιγώς πολιτικός, σχετίζεται με την επιτάχυνση μιας καταστροφικής ατζέντας αναδιαρθρώσεων η εφαρμογή της οποίας είναι διαρκής επιδίωξη που η επιθετική της μετάλλαξη ξεκίνησε μετά το 2008. Και ενώ ο πραγματικός αντίπαλος έχει πλήρη υπόσταση και σαφές ονοματεπώνυμο, αυτοί την προτρέπουν να τον αναζητήσει εκεί που σουλατσάρουν οι Νεφελίμ κάπου ανάμεσα στον Σείριο και στην Ανδρομέδα.
Δεύτερον γιατί συντηρούν μια αρπακολλατζίδικη κατάσταση, στο πλαίσιο της οποίας οι πάντες είναι ειδήμονες για τα πάντα, και το διαδίκτυο αναγορεύεται σε υπέρτατο κριτή, τόσο του σοβαρού και τεκμηριωμένου επιστημονικού λόγου, όσο και της αγοραίας ανοησίας που ο καθένας την κόβει στα μέτρα του, ανάλογα με την ικανότητά του να την διαχειριστεί. Όπως αντιλαμβάνεστε, στο μυαλό κάθε καιροσκόπου φαντάζει πάρα πολύ σπουδαίο το να αισθάνεται ότι η επιστημονική έρευνα και κατ’ επέκτασην η επιστημονική γνώση είναι «του χεριού του». Τονώνονται συμπλέγματα, διαστροφές, νοσηρότητες, εμμονές και πλείστα όσα άλλα «φυσικά χαρίσματα», μηδέ των κληρονομικών εξαιρουμένων.
Τρίτον γιατί συμβάλουν στην παγίωση του φαινομένου μιας αρρωστημένης «αυτονόμησης», η οποία στην πράξη συνιστά καταφανώς αντικοινωνική συμπεριφορά και αυτό εγκαινιάζει μια νέα εποχή στην οποία αποδομείται περαιτέρω η ήδη κλονισμένη κοινωνική συνοχή. Ο καθένας αντιλαμβάνεται πως οι συνέπειες μιας τέτοιας κατάστασης θα είναι βαρύτατες και η κοινωνία στο σύνολό της θα κληθεί αργά ή γρήγορα να τις υποστεί και μάλιστα με πολύ οδυνηρό τρόπο.
Σε αυτό το περιβάλλον ανθεί ο παρασιτισμός. Ματαιόδοξοι τσαρλατάνοι, περιθωριακές σέχτες, παρακμιακά γκρουπούσκουλα και διάφορες άλλες καρκινογενέσεις του νοσούντος τμήματος της κοινωνίας, εμφανίζονται ή αναγεννούνται και διεκδικούν ρόλο στην πολιτική διεργασία, θεωρώντας πως έχουν διασφαλισμένη την στήριξη αφελών και απερίσκεπτων ακολούθων.
Φυσικά δεν διαθέτουν καθαρή πολιτική στόχευση. Για την ακρίβεια δεν διαθέτουν πολιτική σοβαρότητα που θα μπορούσε να εναρμονιστεί με μια σαφή και εποικοδομητική πολιτική στόχευση. Διαθέτουν μονάχα πλεόνασμα ματαιοδοξίας, αρρωστημένης φιλοδοξίας και αμετροέπειας και βεβαίως θα είναι αδίστακτοι στην προσπάθειά τους να συμπαρασύρουν αφελείς προκειμένου να τα υπηρετήσουν.
Μέσα σε αυτόν τον παραλογισμό, η μεγαλύτερη πρόκληση – πρόκληση ηθική και δεοντολογική – η οποία ενίοτε μπορεί και να αγγίζει, αν δεν ξεπερνά κιόλας, τα όρια του κοινού ποινικού δικαίου, είναι η παρουσία πολιτικών, επιστημόνων, ακόμη και πανεπιστημιακών που ενσωματώνονται σε αυτήν την νοσηρότητα, την ενισχύουν και την αναπαράγουν με την συνολική τους στάση, περιφρονώντας ακόμη και τους στοιχειώδεις κανόνες επαγγελματισμού και επιστημονικής ευπρέπειας, συμπαρασύροντας αλλά και εκμεταλλευόμενοι περιφερόμενους αφελείς και ευκολόπιστους συμπολίτες μας.
Προφανώς εδώ δεν θέτουμε υπό αμφισβήτηση τον γόνιμο σκεπτικισμό, ούτε επιδιώκουμε να συρρικνώσουμε το αυτονόητο δικαίωμα του επιστήμονα στην παραγωγική αμφισβήτηση, η οποία αποτελεί όχημα ουσιαστικής διεύρυνσης και καθοριστικής βελτίωσης του οπλοστασίου των επιστημονικών κεκτημένων.
Θεωρούμε όμως ότι κανένας σοβαρός επιστήμονας δεν λύνει τις διαφορές του και κυρίως δεν προάγει την σοβαρότητα της επιστημονικής του προσέγγισης, με διαξιφισμούς στο διαδίκτυο και με κριτή την υφέρπουσα ασχετοσύνη. Ο σοβαρός επιστήμονας οφείλει να καταθέτει την άποψή του εκεί που λαμβάνονται αποφάσεις… Εκεί που τίθενται οι προτάσεις στην δοκιμασία της σοβαρής αντιπαράθεσης με τον σοβαρό επιστημονικό λόγο… Και κυρίως με τρόπο που να διασφαλίζεται, πως δεν διαχέονται συγχύσεις σε μια κοινωνία που δεν διαθέτει την εξειδικευμένη γνώση ούτε για να αποδεχτεί ούτε για να αντικρούσει ισχυρισμούς και λεγόμενα.
Οφείλει παράλληλα να αποδοκιμάζει απερίφραστα τον παραλογισμό, τις επικίνδυνες και αποπροσανατολιστικές συνωμοσιολογικές εξάρσεις. Να μην συμβάλει στην αναπαραγωγή τους με τον τρόπο του. Και φυσικά να μην κλείνει το μάτι ενθαρρύνοντας αυτούς που τις αναπαράγουν εξαργυρώνοντας την ανοχή του στο επικίνδυνο και αποπροσανατολιστικό έργο τους, με την διεύρυνση του κύκλου της σοσιαλμιντιακής, ενίοτε δε και της φυσικής του “πελατείας”.
Το πράγμα δυστυχώς έχει ξεφύγει με την αναπαραγωγή της αγοραίας συνωμοσιολογίας και αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχίσει να γίνεται αποδεκτή, καθ’ όσον αφορά σε ζητήματα που σχετίζονται με την δημόσια Υγεία και την ασφάλεια των πολιτών. Η Πολιτεία αδρανεί και την ανέχεται, ενώ δεν θα έπρεπε. Την ανέχεται γιατί όλα δείχνουν πως εξυπηρετούνται ευρύτερες πολιτικές σκοπιμότητες από την τεχνητή διατήρησή της. Η κοινωνία ωστόσο, οφείλει να οργανώσει την δική της άμυνα απέναντι σε αυτήν την νοσηρή πραγματικότητα. Μια άμυνα η οποία θα πρέπει να είναι πρωτίστως ηθική και πολιτική. Και οφείλει να το κάνει…
- Α. Για να ανακοπεί αυτό το εκφυλιστικό φαινόμενο. Δεν μπορεί από την μία μεριά αυτή η κοινωνία να μετρά καθημερινά νεκρούς και διασωληνωμένους και από την άλλη να ανέχεται μια ρυπογόνο βιομηχανία παραγωγής «λοιμωξιολόγων» του σχολαρχείου, που να θεωρούν ότι δικαιούνται να έχουν άποψη επί παντός επιστητού. Το νοσηρό αυτό φαινόμενο, το ζήσαμε – τηρουμένων φυσικά των αναλογιών – ΚΑΙ με την βιομηχανία παραγωγής «οικονομολόγων» στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και προκόψαμε. Νισάφι πια με τους τσαρλατάνους που κάνουν λοιμωξιολογία (και προσφάτως ακόμη και μοριακή Βιολογία) με τσιτάτα και αποσπάσματα από την Wikipedia.
- Β. Για να υπερασπιστεί ήθη και αξίες που διακυβεύονται. Δεν μπορεί να επιτρέπει σε τσαρλατάνους κάθε λογής να κακοποιούν εμβληματικές παρουσίες, σύμβολα και κείμενα, για να τα προσαρμόσουν στο νοσηρό και αποπροσανατολιστικό τους αφήγημα… Δεν μπορεί να ανέχεται τον εκφυλισμό της έννοιας του επιστήμονα ή του πανεπιστημιακού, από περιφερόμενους σαλτιμπάγκους ή και μαϊντανούς των ΜΜΕ, οι οποίοι αντί να περιφρουρούν το κύρος της επιστήμης και της επιστημονικής έρευνας, το πλαγιοκοπούν και το στέλνουν σούμπητο στον Καιάδα της ανυποληψίας, για να αποσπάσουν μια αράδα υποστηρικτές στο διαδίκτυο.
- Γ. Για να προστατεύσει τον ίδιο της τον εαυτό σε τελευταία ανάλυση, από όλους αυτούς που επενδύουν στον εκφυλιστικό επαναπροσδιορισμό της, συντηρώντας αδιέξοδες αντιλήψεις ενός πλασματικού μικρομεγαλισμού που αλλοτριώνουν την ίδια και ακυρώνουν τα τελευταία αξιακά και θεσμικά καταφύγια τον ρόλο των οποίων έχει υποχρέωση να ισχυροποιήσει και να μην επιτρέψει να τσαλακώνονται, παραμυθιαζόμενη πως κάνει κάτι σπουδαίο, αμφισβητώντας τα πάντα και γελοιοποιώντας ακόμη και τα εμβληματικά της σύμβολα.
Σε αυτήν την μάχη ανάταξης και αξιοπρέπειας, δεν χωρούν οι κλασικοί γεφυροποιοί παντός καιρού, που έμαθαν να συμβιβάζονται ΚΑΙ με τον χωροφύλαξ ΚΑΙ με τον αστυφύλαξ, για να μπορούν έτσι να «παίζουν μπάλα» σε όλα τα γήπεδα, εξαπατώντας τους ΠΑΝΤΕΣ για ΠΑΝΤΑ. Πρόκειται για καιροσκόπους που συμπεριφέρονται ως παράσιτα παντός καιρού, ποντάροντας στην ανοχή των ανυποψίαστων και οι οποίοι κατά κανόνα υπάρχουν για να οδηγούν τις προσδοκίες των αφελών στον γάμο του Καραγκιόζη.
Η πατρίδα μας και η καθημερινότητά μας, βρίσκονται αντιμέτωπες με πολλές και επικίνδυνες προκλήσεις, και σε αυτήν την διεργασία κανένας δεν πρέπει να αιφνιδιαστεί από όλα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν. Στις κρίσιμες κοινωνικές και ιδεολογικοπολιτικές συγκρούσεις που είναι μπροστά, ΟΥΤΕ η νοσηρή συνωμοσιολογία, αλλά ΟΥΤΕ και οι τσαρλατάνοι γεφυροποιοί θα είναι δίπλα στους πολίτες που θα θελήσουν να αντισταθούν για την ζωή τους, για την πατρίδα τους και για την ίδια την αξιοπρέπειά τους.
Θα είναι απέναντι… Θα κυνηγούν την δική τους νοσηρή προσδοκία… Θα συνεχίσουν και τότε να καιροσκοπούν αναπαράγοντας αδιέξοδα και ρευστοποιώντας προσδοκίες.
