Όχι, δεν πρόκειται για τόπο της Άπω Ανατολής που θέλει να υποδηλώσει φιλοσοφικές και πνευματικές διεργασίες.
Ούτε για το αντίστοιχο «Μέγαρο της Μουσικής» που κείται χωροταξικά λίγο πιο πάνω, αν και θα μπορούσε γιατί και ο χώρος στον οποίο θα αναφερθώ επιτελεί μια παρόμοια λειτουργία: την αρμονική συμφωνία των επιμέρους οργάνων του σώματος σε μια έκφραση εμμέλειας του όλου σώματος, σαν μια ορχήστρα της οποίας τα μέλη συντονίζονται ούτως ώστε να ακουστεί ο ήχος της υγείας του σώματος της ορχήστρας.
Πρόκειται για το «Γ.Ν.Α. ο Ευαγγελισμός» στο οποίο νοσηλεύτηκα για κορωνοϊό. Πώς προκύπτουν αυτά που ανέφερα παραπάνω;
Από της καρδιάς προσπάθειες όλου του προσωπικού με το οποίο ο ασθενής έρχεται σε επαφή, νοσηλευτές, τραπεζοκόμους, καθαρίστριες, τραυματιοφορείς, φυσικοθεραπευτές. Και, ιδιαίτερα, τις νοσηλεύτριες-νοσηλευτές οι οποίοι είναι σε θέση είτε τα μεσάνυχτα είτε στις πέντε το πρωί να σου χαμογελούν, να διαθέτουν φιλική χροιά στη φωνή, να εκδηλώνουν την έγνοια τους για κάθε άρρωστο ξεχωριστά: «Σαλάμ αλέκουμ» χαιρετούσε η νοσηλεύτρια το πρωί τον άρρωστο από την Ασία για να του δώσει θάρρος. Χωρίς λόγια λένε: «Δεν είσαστε μόνοι».
Η στάση του νοσηλευτικού προσωπικού γίνεται ακόμα ουσιαστικότερη αν λάβουμε υπόψη ότι το επισκεπτήριο απαγορεύεται όπως και η έξοδος από τον θάλαμο και κατά συνέπεια η μόνη επαφή με τον έξω κόσμο, με τη ζωή είναι μέσω αυτών των ατόμων. Θα έλεγα, κινούνται στον ενδιάμεσο χώρο, στον χώρο που κινούνται οι άγγελοι, μεταξύ ανθρώπων και θεών-ιατρών μεταφέροντας υπηρεσίες και μηνύματα από την πλευρά της ζωής.
Βέβαια, το «καλώς συγκερασμένο κλειδοκύμβαλο», η υψηλή ποιότητα ήχου της ορχήστρας θα εκφραστεί άψογα μόνο υπό την καθοδήγηση της μπαγκέτας του Διευθυντή Ορχήστρας, του Ιατρού. Θέλω στο σημείο αυτό να σταθώ ιδιαίτερα σε δύο προσωπικότητες του χώρου της Ιατρικής, τον Επιμελητή Α’-Πνευμονολόγο κ. Κωνσταντίνο Κότσιφα και την ειδικευόμενη γιατρό κ. Άννα Λουίζα Χαλιάσου. Ο κ. Κότσιφας προσωποποιεί με την παρουσία του τον συγκερασμό της ανθρώπινης συμπαράστασης και της επιστημοσύνης σε υψηλότατα επίπεδα. Προσηνής, άμεσος, φιλικός (βρήκαμε χρόνο να μιλήσουμε ακόμα και για την «belle indifférence» ή το τζόκινγκ), έχει οξεία και άμεση αντίληψη της κλινικής εικόνας του ασθενούς του σε συνδυασμό με την αξιοποίηση των εργαστηριακών ευρημάτων, ανασύρει καίρια τις βιβλιογραφικές και εμπειρικές του γνώσεις, η πρόγνωσή του διαθέτει την αποφασιστικότητα που χρειάζεται για την εξέλιξη και την πορεία της νόσου. Η κ. Χαλιάσου εξαιρετική ως προς την άμεση αντίληψη της κλινικής εικόνας, ενώ ταυτόχρονα πλήρως υποστηρικτική και ενθαρρυντική ως προς την πρόγνωση της υγείας του ασθενούς.
Θυμηθείτε αυτά τα ονόματα. Ο τόπος μας, η κοινωνία μας τα χρειάζεται. Η χώρα μας δεν είναι μόνο τόπος «αδιαφορούντων» Είναι και τόπος των επιστημόνων-ποιητών με υψηλή επιστημονική αρτιότητα, ενσαρκώνοντας ταυτόχρονα τις ανθρώπινες αξίες: ήθος, σεμνότητα, αποδοχή του Άλλου, σεβασμό στο πάσχον σώμα που οφείλουμε να μην ξεχνάμε τούτη την εποχή του Μεταμοντερνισμού. Προσωποποιούν την επαγρύπνηση της χώρας μας να κοιτάξει στο μέλλον. Κι αυτές, ακριβώς, οι αρετές εκφράζονται με τα ονόματα: Κωνσταντίνος Κότσιφας και Άννα Λουίζα Χαλιάσου.
Σ’ ευχαριστώ Κώστα, σ’ ευχαριστώ Άννα Λουίζα. Σ’ ευχαριστώ Θύμιο, σ’ ευχαριστώ Γκίκα, ευχαριστώ όλους τους αγγέλους της νοσηλείας μου. Και βέβαια, τον Συντονιστή-Διευθυντή του τμήματος και επιστημονικά υπεύθυνο κ. Γεώργιο Μπουλμπασάκο όπως και τον υπεύθυνο Διευθυντή για την κλινική covid τον Πνευμονολόγο κ. Γιάννη Καλομενίδη- Αναπληρωτή Καθηγητή ΕΚΠΑ, υπό την υψηλή εποπτεία των οποίων συντελούνται τα ανωτέρω.
Οι άνθρωποι αυτοί από περίσσευμα καρδιάς μπορούν και βλέπουν και κατά συνέπεια να ψηλαφούν και ν’ αφουγκράζονται την ιδιαιτερότητα του κάθε αρρώστου ανάλογα με την ηλικία του, την εθνικότητά του, την σοβαρότητα της κατάστασής του. Άλλοτε υποστηρικτικά, άλλοτε χιουμοριστικά, άλλοτε μητρικά αυστηρά. Κι όλα αυτά μπορούν να εκφράζονται χωρίς οι ίδιοι να φαίνονται, καλυμμένοι όπως είναι από πάνω ως κάτω με προστατευτικές μάσκες και ενδυμασίες. Όμως, σ’ αυτά που φαίνονται, στη φωνή και στα μάτια τους, στο στοχαστικό και συνάμα υποστηρικτικό τους βλέμμα, το βλέπεις, το αισθάνεσαι, είναι διάχυτη η αγάπη: «Μη φοβάσαι, είμαστε μαζί». Ναι, το βλέμμα των ανθρώπων αυτών και ο τόνος της φωνής τους γίνονται το σημείο επαφής του αρρώστου με τον έξω κόσμο, την υγεία, τη ζωή, μια υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά. Η επιτομή βλέμματος-φωνής γίνεται έτσι το σημαίνον απ’ όπου αναδύεται μια στέρεη αίσθηση υπέρβασης της ασθένειας με σημαινόμενο την επούλωση του τραύματος που έχει υποστεί, εξ’ αιτίας της ασθένειας, η εικόνα του εαυτού. Καθίσταται το σημείο όπου παύουν οι εχθρικές και επώδυνες φαντασιώσεις του αρρώστου για τη ζωή του και εκκινεί η εμπιστοσύνη προς τη ζωή και την πραγματικότητα, ο τόπος στέρησης του στερητικού α της α-σθένειας για ν’ αποδοθεί εκ νέου το σθένος της ζωής.
Οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν. Οι άνθρωποι αυτοί αγαπάνε. Θεραπεύουν!
ΦΚ
