Στη Λιβύη, η Τουρκία δεν νίκησε ακόμη. Η Ρωσία δεν έχασε ακόμη. Οι ΗΠΑ και το προτεκτοράτο τους, Ελλάδα, Κύπρος και Ισραήλ, χάνουν τα πάντα

του John Helmer   johnhelmer.net

(με μετάφραση της ανάλυσης του Gevorg Mirzayan)

Τετάρτη, 27 Μαΐου 2020, Μόσχα

Αν ο πόλεμος στη Λιβύη συνεχιστεί όπως ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν πιστεύει ότι προχωρά τον τελευταίο καιρό, η Ανατολική Μεσόγειος θα γίνει τουρκική θάλασσα για πρώτη φορά από τότε που ο Ναπολέων νίκησε τους Οθωμανούς και κατέλαβε την Αίγυπτο και τη Συρία, μεταξύ 1798 και 1801. Με τους Ρώσους όμως να μάχονται εναντίον των Τούρκων σε ξηρά, αέρα, και θάλασσα, αυτό δε μπορεί να γίνει ακόμα.

Με την κλιμάκωση του εμφύλιου πολέμου στη Λιβύη τον Απρίλιο και τον Μάιο, η Τουρκία πρόσθεσε δυνάμεις ξηράς από τη Συρία, ναυτικές φρεγάτες, F16 της αεροπορίας της, καθώς και την κατάληψη της αεροναυτικής βάσης Al-Watiya, δυτικά της Τρίπολης. Η τουρκική πλευρά έχει τώρα δημιουργήσει έναν ενισχυμένο διάδρομο για τη μεταφορά ανδρών και όπλων από αέρος και θαλάσσης στη Λιβύη, προς υπεράσπιση της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας (GNA) του Fayez al-Sarraj.

Η αεροπορία της Ελλάδας παρακολούθησε την προέλαση των Τούρκων με κάποια χαλαρή δράση στο αέρα και με διπλωματικές διαμαρτυρίες που μπορούν να θεωρηθούν ουσιαστικά ως επίδειξη λευκής σημαίας. Καμία στρατιωτική πηγή της Ελλάδας ή της Κύπρου δεν έχει εκφράσει ούτε καν την εκτίμησή της, πόσο μάλλον κριτική, για την ιστορική υποχώρηση των Ελλήνων από τα δικά τους κυριαρχικά δικαιώματα στη θάλασσα.

Η Ρωσία έχει ενισχύσει τη δυνατότητα του Λιβυκού Εθνικού Στρατού υπό τον Στρατηγό Khalifa Haftar για την απώθηση των Τούρκων, και χρησιμοποιώντας ΜiG-29 στις αρχές αυτής της εβδομάδας [γύρω στις 21 Μαίου], επιτέθηκαν σε μια Τουρκική φρεγάτα στα ανοιχτά των ακτών της Λιβύης και σε ένα τουρκικό φορτηγό σε λιμάνι της Τρίπολης.

Οι ΗΠΑ έχουν συνταχθεί με την τουρκική πλευρά, ανακοινώνοντας από την Φρανκφούρτη μέσω του Στρατηγού Stephen Townsend, διοικητή της αμερικανικής Μεραρχίας στην Αφρική: «Η Ρωσία εμφανώς προσπαθεί να γείρει τη ζυγαριά προς το μέρος της στην Λιβύη. Ακριβώς όπως είδα να κάνουν και στη Συρία».

Λεπτομερείς αναφορές της κατάστασης από τις στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες (GRU) έχουν εμφανιστεί στον ιστότοπο της Μόσχας, το Vzglyad. Στην μετάφραση που ακολουθεί, μια στρατηγική εκτίμηση του αναλυτή Gevorg Mirzayan υποδεικνύει τί ακριβώς διακυβεύεται τώρα στη Λιβύη.

(Για το Ρωσικό κείμενο  πατήστε εδώ:  Για στρατηγική ανάλυση της υπηρεσίας GRU που εστιάζει στο πεδίο της μάχης για την κατάληψη της Al-Watiya από τους Τούρκους, διαβάστε:  εδώ. Για περισσότερα σε σχέση με την αντεπίθεση των MiG-29, πατήστε: click και:  εδώ. )

Ο GEVORG MIRZAYAN μεταδίδει:

Μέχρι πρόσφατα, φαινόταν ότι ο στρατάρχης Haftar ήταν μόλις ένα βήμα από την τελική νίκη. Σίγουρα, οι Αραβες, η Γαλλία, η Ρωσία, ακόμη και οι ΗΠΑ τον είχαν βοηθήσει. Παρ’όλα αυτά, η Τουρκία ήταν βέβαιο ότι θα επενέβαινε σε αυτή την σύγκρουση, και τώρα φαίνεται ότι ο Haftar βρίσκεται στα πρόθυρα ολοκληρωτικής ήττας. Γιατί η Τουρκία αποκόμισε τέτοια οφέλη, και τί θέλει ο Ερντογάν από τη Λιβύη;

Η Λιβύη είναι ήδη δύσκολο πλέον να ονομαστεί κράτος. Είναι, μάλλον, μια περιοχή που κυβερνάται από πολυάριθμες φυλές, ομάδες, συμμορίες, και στρατιωτικές ομάδες οι οποίες προβαίνουν σε συγκαιριακές συμμαχίες μεταξύ τους. Και ο επίσημος εμφύλιος είναι μεταξύ δύο από τις μεγαλύτερες αυτές συλλογικές δυνάμεις, Από τη μία, η Ισλαμική κυβέρνηση που οι περισσότερες χώρες αναγνωρίζουν, η αποκαλούμενη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (GNA) με αρχηγό τον Fayez Sarraj. Από την άλλη, το κοινοβούλιο της Λιβύης και ο στρατός που διοικεί ο στρατάρχης Khalifa Haftar.

Ο χαρακτήρας των [αντίπαλων] δυνάμεων

Πρόσφατα, φαινόταν ότι οι Ισλαμιστές του GNA βρίσκονταν στα πρόθυρα στρατιωτικής ήττας. Πίσω από τον Haftar δεν βρισκόταν μόνο ένας απαρχαιωμένος αν και ακόμη ικανός στρατός, αλλά και σοβαροί εξωτερικοί παίκτες. Επομένως, δέχτηκε στρατιωτική-τεχνική βοήθεια από τη Ρωσία (η οποία ήλπιζε να εγκαθιδρυθεί στη Λιβύη, να υπογράψει συμβόλαια για την ανασυγκρότηση της χώρας, και γενικά έχει καλές σχέσεις με τον Haftar.)

Επιπροσθέτως, ο Haftar βοηθήθηκε από την Αίγυπτο, της οποίας η στρατιωτική ηγεσία ανησυχούσε για την ανάδυση Λίβυων ισλαμιστών στα δυτικά της σύνορα, και τη μεταμόρφωση της ανατολικής Λιβύης σε οχυρό των Αιγύπτιων ισλαμιστών. Στρατιωτική-τεχνική βοήθεια ήρθε επίσης από τη Γαλλία, (το Παρίσι έβλεπε τον Haftar ως εργαλείο για να τραβήξει το Λιβυκό χώρο στη σφαίρα επιρροής του. Στο παρελθόν ήταν ιταλική ζώνη, αλλά η Ρώμη, αν και χαλαρά, στηρίζει τον Sarraj).

Το μεγάλο στρατιωτικό στρατηγείο του Haftar χρηματοδοτήθηκε από ευυπόληπτους ανθρώπους των ΗΑΕ και της Σαουδικής Αραβίας. Εκεί, για τις ελίτ τους, η Μουσουλμανική αδελφότητα (μετριοπαθές ισλαμικό κίνημα που εστιάζει στο πολιτικό Ισλάμ, και είναι παρόν σε πολλά αραβικά κράτη, όπως και στην κυβέρνηση της Λιβύης), είναι θανάσιμος εχθρός και υπαρξιακή απειλή για την ίδια την επιβίωση των Γουαχαμπιτικών μοναρχιών της Μέσης Ανατολής. Τα ΗΑΕ και το Σαουδικό Βασίλειο έκαναν ότι είναι δυνατόν για να διώξουν την Μουσουλμανική Αδελφότητα από τους διαδρόμους της εξουσίας, και έχουν τώρα αναλάβει τη Λιβύη.

Με τέτοιους επιφανείς φίλους πίσω τους, τα στρατεύματα του Haftar επανακατέλαβαν τις ανατολικές επαρχίες της Λιβύης, τις περισσότερες από τις περιοχές με τα κοιτάσματα πετρελαίου, τις υποδομές των λιμανιών, και έφτασαν ακόμη να πατήσουν τα περίχωρα της Τρίπολης. Φαινόταν ότι ο Saraj ήταν καταδικασμένος.

Ήρθε όμως βοήθεια από την Άγκυρα, όχι μόνο ηθική και υλική, αλλά και στρατιωτική. Από τις αρχές του χρόνου, η Τουρκία έχει αυξήσει δραματικά τον αριθμό των στρατιωτικών συμβούλων της στις ένοπλες δυνάμεις του Saraj, και έχει χρησιμοποιήσει drones και Σύριους μαχητές στη μισθοδοσία της Άγκυρας για να τον βοηθήσει. Παίρνοντας τον έλεγχο του αέρα, τα Τουρκικά και τα φίλιά τους στρατεύματα κατάφεραν σειρά πληγμάτων στις δυνάμεις του Haftar, παρέσυραν διάφορες στρατιωτικές ομάδες στο πλευρό τους (οι οποίες, παραδοσιακά και τυχοδιωκτικά, παραμονεύουν για τη στιγμή που η ισορροπία δυνάμεων πρόκειται να αλλάξει), και απώθησαν τις δυνάμεις του στρατάρχη από την πρωτεύουσα.

Η αποθήκη, η πύλη και η ασπίδα

Η τουρκική δραστηριότητα είναι εύκολο να εξηγηθεί. Πρώτον, η Άγκυρα έχει πολλά συμφέροντα στη Λιβύη. Έπειτα, υπερασπιζόμενος αυτά τα συμφέροντα, ο Ερντογάν δεν έχει ούτε πολιτική αιδημοσύνη, ούτε ηθικούς φραγμούς. Η Λιβύη είναι μια αποθήκη υδρογονανθράκων με δυνατότητα παραγωγής δισεκατομμυρίων βαρελιών. Οι υδρογονάνθρακες αυτοί δεν είναι μόνο εύκολο να αντληθούν, αλλά και εύκολο να πωληθούν— κάτω από τη μύτη τους είναι η μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή αγορά. Και από τη στιγμή που η ΕΕ έχει εξαγγείλει την διεύρυνση των αποθεμάτων (ώστε να μην εξαρτάται από την Gazprom), οι παραγωγοί της Βόρειας Αφρικής, συμπεριλαμβανομένης της Λιβύης, αποτελούν μέρος των ελάχιστων πραγματικών εναλλακτικών αντί του Ρωσικού αερίου για την Ευρώπη.

Η Λιβύη είναι πύλη προς την Αφρική. Που σημαίνει χώρα που θα μπορούσε να γίνει εφαλτήριο για τις τουρκικές προσπάθειες να εκδιωχθεί η Γαλλία από τις μουσουλμανικές χώρες της Μαύρης Ηπείρου, όπως επίσης και πύλη για έξοδο από την Αφρική. Ελέγχοντας τον χώρο της Λιβύης, ο Ερντογάν θα είναι σε θέση να διαχειριστεί τη δεύτερη (μετά την ίδια την Τουρκία) οδό μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη. Να διαχειριστεί και να χρησιμοποιήσει προς όφελός του. Για παράδειγμα, η Τουρκία υποσχέθηκε στη Μάλτα να κλείσει αυτή την πύλη εξόδου, και να αποτρέψει τους Αφρικανούς μετανάστες να πλεύσουν προς το νησί. Η ανταπόκριση της κυβέρνησης της Μάλτας ήταν να μπλοκάρει τη χρηματοδότηση της Επιχείρησης IRINI (λεπτομέρειες  ΕΔΩ: click), που στοχεύει σε θαλάσσιες περιπολίες προς ενίσχυση του εμπάργκο όπλων που επέβαλλε ο ΟΗΕ εναντίον της Λιβύης. Αυτό σημαίνει, πολύ απλά, ότι θα εμποδίζονταν τουρκικά όπλα που στέλνονται στον Sarraj, αφού ο Haftar προμηθεύεται τα δικά του από τα Λιβυοαιγυπτιακά χερσαία σύνορα.

Η Λιβύη είναι επίσης αυτό που η Τουρκία αποκαλεί “Μεσογειακή Ασπίδα”. Η Αγκυρα έχει υπογράψει σύμφωνο με τον Sarraj για τον καθορισμό θαλάσσιων και αιγιαλίτιδων ζωνών στην ανατολική Μεσόγειο. Με μια ματιά στον χάρτη του συμφώνου, (λεπτομέρειες  εδώ: click) βλέπουμε ότι οι αιγιαλίτιδες ζώνες που οι δύο χώρες αποκαλούν δικές τους, εφάπτονται, αποκόπτοντας επομένως τις Κυπριακές, Αιγυπτιακές, Ισραηλινές, Λιβανέζικες, και Συριακές περιοχές από την υπόλοιπη Μεσόγειο.

Κατ’αυτόν τον τρόπο, ο Ερντογάν δεν επισημοποιεί μόνο τις διεκδικήσεις του πάνω σε τεράστια θαλάσσια περιοχή, αλλά επίσης δημιουργεί την περίφημη “Μεσογειακή Ασπίδα”, σταματώντας κάθε σχέδιο κατασκευής υποθαλάσσιου αγωγού (που θα παρέκαμπτε δηλαδή την Τουρκία) από τα πεδία υδρογονανθράκων και αερίου στα ανοιχτά των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου προς την Ευρώπη.

Είναι προφανές ότι οι Έλληνες, οι Κύπριοι, οι Ισραηλινοί, και οι υπόλοιποι δεν αναγνωρίζουν αυτόν τον καθορισμό αλλά η Αγκυρα έχει τη βεβαιότητα ότι θα αναγκαστούν να τον σεβαστούν. Φυσικά, αυτό εξαρτάται από το να διατηρηθεί στην εξουσία η κυβέρνηση του Fayez Sarraj που είναι πιστή στην Αγκυρα, – ή μια άλλη αρχή που θα σεβαστεί τις συμφωνίες για τα θαλάσσια σύνορα. Αυτό το τελευταίο σημαίνει ότι η Τουρκία δεν χρειάζεται μια ολική στρατιωτική νίκη του Sarraj επί του Λιβυκού στρατού του Haftar για να επιτύχει αυτούς τους στόχους.

Είναι αρκετό για την Αγκυρα να εξασφαλίσει τη συγκατάθεση των μελών του συνασπισμού του Haftar και των εξωτερικών χρηματοδοτών του για να απομακρύνουν τον ίδιο τον Haftar. Το βασικό εμπόδιο σ’αυτό είναι, σύμφωνα με κάποιους ειδικούς, να πετύχουν μια συμβιβαστική συμφωνία μεταξύ των Λίβυων παικτών (και, επομένως, των εξωτερικών τους χορηγών). Το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών έχει ήδη κατηγορήσει τον στρατάρχη ότι επθυμεί “στρατιωτική δικτατορία” και ολοκληρωτικό έλεγχο πάνω στη χώρα, όπου η Αγκυρα δεν θα έχει πια θέση.

Αν μπορούν να επιτευχθούν συμφωνίες μεταξύ των πλευρών αυτών, η Τουρκία σκοπεύει να διατηρήσει επιρροή στη χώρα ικανή να προασπίσει τα συμφέροντά της. Μέχρι τώρα, η Τουρκία έχει καταφέρει να θέσει σε εφαρμογή αυτή την πολιτική. Ήδη τα ΜΜΕ αναφέρουν δυσαρέσκεια για το πείσμα του Haftar και τις αποτυχίες του στους διαδρόμους της εξουσίας του Καΐρου και της Μόσχας.

Η Τουρκία αντικαθιστά τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ στον κόλπο της Sidra

Φωτογραφία δορυφόρου των Λιβυκών ακτών στα ανοιχτά της Misurata, δείχνει στις 24 Μαΐου το τουρκικό ναυτικό να εξουδετεροποιεί το ιταλικό ναυτικό που βρισκόταν σε περιπολία για την αποτροπή ανθρώπινης διακίνησης προς το εξωτερικό και εισαγωγής όπλων στο εσωτερικό, η οποία θα παραβίαζε το εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ. Αυτή είναι μια περιοχή των θαλασσίων υδάτων της Λιβύης, γνωστή με την ονομασία Κόλπος της Sidra, όπου, τον Αύγουστο του 1981, το αμερικανικό ναυτικό είχε επιτεθεί σε περιπολίες της Λιβυκής αεροπορίας.

Η αμερικανική επιχείρηση, που σχεδιάστηκε αρχικά από την κυβέρνηση Κάρτερ, και τέθηκε σε εφαρμογή από την κυβέρνηση Ρήγκαν, άνοιξε τον δρόμο σε ναυτικές και άλλες επιχειρήσεις μεταξύ του ΝΑΤΟ και των Λιβυκών δυνάμεων, μεταξύ αυτών και για τρομοκρατική δράση, οι οποίες κορυφώθηκαν στον βομβαρδισμό της Τρίπολης από αμερικανικές και νατοϊκές δυνάμεις στην προσπάθειά τους να σκοτώσουν τον ηγέτη της Λιβύης Muammar Qaddafi, τον Αύγουστο του 1986. Τον Ιανουάριο του 1989, έγινε ακόμη μία εναέρια αντιπαράθεση μεταξύ του Qaddafi και του αμερικανικού ναυτικού στα ανοιχτά του Tobruk, δυτικά της Λιβύης.

Φθονούμε και μελετάμε

Τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά ΜΜΕ ήδη αναγνωρίζουν ότι η Τουρκία έχει καταστεί κυρίαρχη δύναμη στη Λιβύη. Πως το κατόρθωσε; To μυστικό είναι ένα ιδεώδες, ύφους Ολυμπιακών Αγώνων, πίσω από την τουρκική πολιτική ως προς την Λιβύη: “πιο κοντά, πιο γρήγορα, πιο θαρραλέα”. Ναι, ο Haftar έχει πολλούς δυνατούς υποστηρικτές. Αλλά, δεν υπάρχει συναίνεση μεταξύ τους. Η Ουάσινγκτον και η Μόσχα υποστηρίζουν τον στρατάρχη αλλά παίζουν εναντίον η μία της άλλης. Μέχρι του σημείου που οι Αμερικανοί αντιτίθενται στο ενδεχόμενο ρωσικής στρατιωτικής βοήθειας. “Η παρουσία 2000 περίπου μισθοφόρων και ο σύγχρονος στρατιωτικός εξοπλισμός που διαθέτουν δεν αποτελούν ένδειξη σεβασμού για την κυριαρχία ή την εδαφική ακεραιότητα της Λιβύης. Πιστεύουμε ότι η Ρωσία μπορεί να υπηρετήσει τα νόμιμα συμφέροντα της με πιο συμβατικούς τρόπους”, διακήρυξε ο Αμερικανός πρεσβευτής στη Λιβύη, Richard Norland.

Πηγές:

https://twitter.eom/U SAfricaCommand/ https://www.africom.mil/

Σε μια σειρά νέων κατηγοριών, οι ΗΠΑ εκφράζουν στεντορείως τον φθόνο τους για το γεγονός ότι, υποθετικά, η Μόσχα κινητοποιεί μαχητικά αεροσκάφη για να βοηθήσει τον Haftar, δίνοντάς του έτσι έναν ουσιαστικό τρόπο να επανακτήσει τον έλεγχο στον αέρα, που είναι και ο μόνος τρόπος να ανατρέψει την πορεία του πολέμου. Επιπλέον, οι χορηγοί του Haftar, αν και ισχυροί, είναι διστακτικοί. Τον βοήθησαν όλοι, αλλά κανείς τους δεν ενεπλάκη σε ευθεία σύγκρουση στη Λιβύη. Κάποιοι φοβούνται την αντίδραση των τοπικών πληθυσμών. Για παράδειγμα, η Αίγυπτος — οι Λίβυοι διάκεινται εξαιρετικά αρνητικά προς τους Αιγύπτιους, και η πιθανότητα εμπλοκής του Καΐρου θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα να ενωθεί εναντίον του Haftar.

Επομένως, η κατάσταση έχει ως εξής: ένας από τους υποστηρικτές του Haftar (τα ΗΑΕ) δεν έχει στρατό, και ο άλλος (π.χ. η Ρωσία ή η Γαλλία), φοβάται να αναμιχθεί στην κινούμενη άμμο της Λιβύης χωρίς απτά ανταλλάγματα. Το Παρίσι έχει ήδη αναμιχθεί μια φορά στο παρελθόν, — στον εκθρονισμό του Qaddafi, όταν υποσχέθηκαν σε γαλλικές εταιρείες το μερίδιο του λέοντος στις πηγές υδρογονανθράκων και αερίου της Λιβύης, σε αναγνώριση της βοήθειας της Γαλλίας, αλλά μετά τις παρέκαμψαν.

Αντιθέτως, η Τουρκία δε βοηθήθηκε, και, όπως δυτικοί αναλυτές σημειώνουν, χρησιμοποίησε το συριακό σενάριο της Ρωσίας προς δικό της όφελος. Η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση Sarraj ζήτησε επισήμως και έλαβε τη βοήθεια του Ερντογάν. Και τώρα, θα είναι ακόμη πιο δύσκολο για τις υπόλοιπες χώρες να στείλουν εκστρατευτικές δυνάμεις για να βοηθήσουν τον Haftar, επειδή θα πρέπει να πολεμήσουν όχι μόνο εναντίον Λίβυων ενόπλων, αλλά και τουρκικών στρατευμάτων.

Και τέλος, η Τουρκία φέρεται εξαιρετικά σκληρά και χωρίς αναστολές στη Λιβύη, μέχρι του σημείου να απειλεί με ολικό πόλεμο τη χώρα. Η Άγκυρα έχει ήδη δηλώσει ότι επίθεση σε “τουρκικά συμφέροντα” θα έχει σοβαρές συνέπειες για τον στρατάρχη. Αυτό απευθύνεται στις τοπικές ένοπλες ομάδες που τον στηρίζουν. Και, επίσης, δίνει κίνητρο στις ομάδες αυτές να μη θέλουν να συγκρουστούν με την Τουρκία, αλλά να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή που θα αναδειχτεί ο νικητής για να κλίνουν μετά προς την Τουρκική πλευρά (και συνεπώς προς τον Sarraj).

Ποιός έχει χάσει;

Οι τουρκικές νίκες στη Λιβύη είναι σίγουρα ήττα για τους άλλους παίκτες. Αλλά ο μεγάλος χαμένος δεν είναι η Ρωσία, όσο κι αν τα δυτικά ΜΜΕ θέλουν να αναφέρουν ότι είναι έτσι. Πρώτον, γιατί η Ρωσία λειτούργησε χωρίς να επενδύσει μόνο στη μια πλευρά — υποστηρίζοντας τον Haftar και ταυτόχρονα συνεργαζόμενη παράλληλα και με τον Sarraj.

Δεύτερον, η Λιβύη δεν είναι το πιο σημαντικό πεδίο δράσης για μας, και μπορούμε πάντα να επιφέρουμε αλλαγές στο πλαίσιο διαπραγμάτευσης με τον Ερντογάν (π.χ. σε αντάλλαγμα με υποχωρήσεις του στη Συρία). Από την άλλη, ο ίδιος ο Τούρκος πρόεδρος, αν και διαμαρτύρεται για τις σχέσεις της Ρωσίας με τον Haftar, σέβεται τα συμφέροντα της Μόσχας. Η Ρωσία είναι η μόνη μεγάλη δύναμη μεταξύ των γειτόνων της Τουρκίας με την οποία έχει διατηρήσει μια συνεργασία λίγο – πολύ λειτουργική.

Ο μεγάλος χαμένος είναι η Ευρώπη. Η παθητικότητα και η αδυναμία της ΕΕ να κάνει ουσιαστικά βήματα για να αντιμετωπίσει την Τουρκία, — ακόμη και η ίδια η ευρωπαϊκή αποστολή IRINI δεν είναι παρά μια χούφτα πλοία και αεροπλάνα — καθιστούν τη Γηραιά Ήπειρο ακόμη πιο ευάλωτη στον τουρκικό εκβιασμό σε σχέση με τους μετανάστες, το πετρέλαιο και το αέριο. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες ακόμη να αντιληφθούν ότι όσο μάχονταν τη ρωσική απειλή στο μυαλό τους, ένας πραγματικός εχθρός δυνάμωνε κάτω από τη μύτη τους. Ένας εχθρός που πραγματικά απειλεί τα ευρωπαϊκά συμφέροντα αλλά και την ενδοευρωπαϊκή σταθερότητα.

Το ερώτημα είναι αν η ΕΕ θα είναι σε θέση να αντιληφθεί όλα αυτά εγκαίρως, και, το πιο σημαντικό, αν θα μπορέσει να βγεί από την κωματώδη πολιτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται, και αρχίσει να δρά. Γιατί αν δεν αντισταθείς στην τουρκική επέκταση στη Λιβύη σήμερα, αργότερα θα αναγκαστεί να το κάνεις στην Ιταλία ή τη Γερμανία.

Ο Gevorg Mirzayan είναι τακτικός αρθρογράφος και πολιτικός αναλυτής του Ρωσικού τύπου. Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Οικονομικού Πανεπιστημίου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, και Λέκτορας στο Τμήμα Παγκόσμιας Πολιτικής του Πανεπιστημίου Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ρωσικού Κράτους.

Μετάφραση από τα Αγγλικά

Δρ Κων/νος Λ. Αθανασιάδης