ΣΚΥΛΙΣΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΑΡΧΟΣ

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

ΑΡΙΑΔΝΗ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ

Το καράβι προσπερνάει αδιάφορα τη γιγαντοαφίσα για την επέτειο της ναυμαχίας της Σαλαμίνας με τους τοξότες που στοχεύουν τον εχθρό. Από το υποκατάστημα της κόλασης ξαναγυρνάμε στη μητρική εταιρεία. Η επιγραφή στον Άγιο Νικόλαο καλεί στο λιμάνι των ψυχών. Έχει πολλές σκάλες για να καταλαβαίνουν οι αδύναμες ψυχές τη μετάβαση από το κανονικό λιμάνι. Ή για να προλάβουν ν’ αλλάξουν γνώμη. Ή να πέσουν και να μείνουν εκεί.

Σαν τους ρεμπέτες που λάθεψαν τα βράχια της Κρεμμυδαρούς. Βιάζομαι όμως, ο ήλιος βαράει και η άτιμη βαλίτσα, παρά τα ροδάκια, όλο σκοντάφτει σε εμπόδια στο πεζοδρόμιο, σε σπασμένα κράσπεδα, σε σχάρες, σε πόδια παράξενων ανθρώπων. Κάθε τόσο πρέπει να τη σηκώνω στα χέρια, τζάμπα η τεχνολογία με αμορτισέρ για απαλή κύλιση. Δουλεύει μόνο στα μέρη πολυτελείας, όπως τα αεροδρόμια και τα καλά ξενοδοχεία.

Για τον Περαία, τζούφια. Χώρια που θα χαλάσουν τα ροδάκια και δεν θα κάνουν πια ούτε για τα πολυτελείας, όταν μπορέσουν και ξαναβρεθούν. Οι άνθρωποι που προσπερνώ με κάνουν νιώθω ένα ακόμη συστατικό της σούπας. Σούπα ζεστή, πηχτή, πολύχρωμη. Μπορούμε να κολλήσουμε όλοι. Μπορούμε μ’ ένα σφύριγμα καραβιού να σταματήσουμε κάθε κίνηση και να πιαστούμε από τα χέρια, σαν να υπακούμε στην αόρατη μαγική φλογέρα, και να χορέψουμε το χορό της αδελφοσύνης.

Πειραιάς, Κάϊρο, Καμπούλ. Η Ελλάδα που το’χασε, η Ελλάδα που ήταν. Δεν το βάζω κάτω όμως, γιατί είχα ένα σκοπό, όταν ήρθα. Ήρθα για να δω από κοντά το Σταύρος Νιάρχος. Μα πού ζεις, καημένη, τώρα με τον ιό βρήκες; Αφού τώρα μπόρεσα; Πέντε έξι είμαστε που κόβουμε βόλτες στις πλακοστρωμένες αυλές, με δεκαπλάσιους υπαλλήλους και απασχολημένους εργατοτεχνίτες. Όλη η λειτουργική μηχανή δουλεύει για εμάς τους πεντέξι. Όλο το διαστημικό εργοστάσιο που έρχεται από μια άλλη χώρα, από το μέλλον και μας έκανε τη χάρη να κάνει στάση στο χρόνο.

Φυσάει γερά στο τελευταίο κατάστρωμα του κτιρίου και μου έρχονται δάκρυα στα μάτια για τον απλωμένο, τσιμεντωμένο ελληνισμό, τους σαλαμινομάχους που τους έθαψαν για δεύτερη φορά μες τα σκουπίδια, τις ελπίδες που πήραν το καράβι κι έφυγαν γι’ άλλη ήπειρο με τον όρκο να μη γυρίσουν ποτέ πίσω και το ανθρώπινο κοπάδι που άδειασε η μοίρα και βολοδέρνει στα γλιτσιασμένα πεζοδρόμια.

Στο μέλλον, τα κτίρια θα είναι γυάλινα και διαυγή, θα έχουν τέλειο, ηγεμονικό προσανατολισμό, θα τα χτυπούν οι αγέρηδες ενεργοποιώντας διάφορα συστήματα εξοικονόμησης ενέργειας, προστασίας, συλλογής δεδομένων. Καλλιτέχνες θα δημιουργούν φυτεύοντας, κλαδεύοντας κι αναμειγνύοντας εδάφη. Πίδακες θα εξυψώνουν το ηθικό, δοξαστικά συντριβάνια θα καλούν τους πάντες σ’ ένα τρελό χορό της βροχής – και για όσους ιδρώνουν εύκολα, ή μένουν στο ύπαιθρο – σ’ ένα γρήγορο, ανέξοδο μπάνιο.

Όλοι θα είναι λιτά ευγενικοί,  με άψογη φροντίδα προσώπου, σαν να έχουν βγάλει το Κολλέγιο. Η μηχανή θα δουλεύει υβριδικά, ο αέρας θα της παίρνει τα μαλλιά και τα στάχυα που τα φύτεψαν στους ώμους της θα κυματίζουν σαν ξερό σεντόνι και θα της ερεθίζουν το λαιμό. Το Νοέμβρη, λένε, μπορεί οι μισοί να έχουμε κολλήσει.

Τότε, πάνω στην απελπισία, περιμένουν οι λύκοι να κλείσουν τις μεγάλες δουλειές. Η βιβλιοθήκη θα παραμείνει κλειστή. Το μέλλον μπορεί να βαρεθεί και να ξαναγυρίσει στο μέλλον και θα μείνει το τώρα με τους ανθρώπους στις αποβάθρες αλλόφρονες να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο με εχθρικό βλέμμα.

Εκείνοι που φορούν τις μάσκες έτοιμοι να καταδώσουν τους λίγους που δεν φορούν, εκείνοι που δεν φορούν, έτοιμοι να φτύσουν και να δαγκώσουν τους διώκτες. Ας κολλήσουμε όλοι, είναι μια λύση. Απαθής για το ποιός βήχει δίπλα μου, γέρνω πάνω στη βαλίτσα, στην παστωμένη διαδρομή για το αεροδρόμιο.

Φωτογραφία: Ο χορός της βροχής.

 

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα