Πως φθάσαμε στις κυρώσεις – Τα 4 μηνύματα των ΗΠΑ στην Τουρκία

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

 

 

Η απόφαση να επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία συνιστά καμπή στη διελκυστίνδα των δύσκολων αμερικανοτουρκικών σχέσεων τα τελευταία τουλάχιστον πέντε χρόνια. Από τότε δηλαδή που η Ουάσιγκτον άρχισε να συνειδητοποιεί ότι οι νεοοθωμανοί του Ερντογάν δεν είναι αυτό που νόμιζε κι άρχισε να κάνει δεύτερες σκέψεις.

Αρχικά, οι Αμερικανοί πίστευαν ότι το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης αντιπροσώπευε το μετριοπαθές φιλοδυτικό πολιτικό Ισλάμ, το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο για τον μουσουλμανικό κόσμο. Γι’ αυτό στην αρχή της θητείας του ο Ομπάμα είχε επισκεφθεί το Κάιρο και την Κωνσταντινούπολη για να στείλει αυτό το μήνυμα. Η θεώρηση αυτή έχει προ πολλού καταρρεύσει.

Όταν ο Ερντογάν κέρδισε τον άτυπο εσωτερικό πόλεμο με το βαθύ κεμαλικό κράτος , άρχισε να ξεδιπλώνει τη δική του πολιτική ατζέντα. Δρομολόγησε όχι μόνο την ισλαμοποίηση, αλλά και τη στρατηγική του για πολιτική αυτονόμηση από τη Δύση, προκειμένου να μετατρέψει τη χώρα του σε ανεξάρτητη περιφερειακή δύναμη.

Όταν, λοιπόν, η Τουρκία άρχισε να διολισθαίνει απομακρυνόμενη, άρχισαν και οι Δυτικοί να την βλέπουν διαφορετικά. Όταν, μάλιστα, ο Ερντογάν άρχισε να παίζει με τον Πούτιν, οι Αμερικανοί επιχείρησαν να τον επαναφέρουν στο “μαντρί”, βάζοντάς τον στο χέρι. Μέσω των ερεισμάτων του στους τουρκικούς κρατικούς μηχανισμούς, τo δίκτυο Γκιουλέν (ελέγχεται από την Ουάσιγκτον), ξεκίνησε μυστική έρευνα για διαφθορά της οικογένειας Ερντογάν και στενών συνεργατών του.

Ο Τούρκος ηγέτης όχι μόνο δεν έσπευσε να προσαρμοσθεί, αλλά και κήρυξε τον πόλεμο εναντίον του δικτύου, χωρίς την υποστήριξη του οποίου δεν θα είχε ποτέ κερδίσει τον πόλεμο εναντίον του κεμαλικού βαθέως κράτους. Η επιλογή του εκείνη σηματοδότησε την άτυπη σύγκρουσή του με την Ουάσιγκτον

Το άνοιγμα στον Πούτιν

Με την κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού στα τουρκοσυριακά σύνορα (Νοέμβριος 2015), ο Ερντογάν είχε επιχειρήσει να συμπαρασύρει το ΝΑΤΟ σε αναμέτρηση με τη Ρωσία και κατ’ αυτόν τον τρόπο να εδραιώσει τη θέση της Τουρκίας ως αυτόνομου, αλλά και αναντικατάστατου στρατηγικού πυλώνα στην περιοχή. Ο Ομπάμα, όμως, δεν έπεσε στην παγίδα, με αποτέλεσμα η Άγκυρα να μείνει μόνη απέναντι στη Μόσχα.

Όταν είδε ότι ο ελιγμός του είχε ναυαγήσει, ο Ερντογάν έκανε άνοιγμα στον Πούτιν. Στόχος του δεν ήταν απλώς να γεφυρώσει το ρήγμα που είχε ο ίδιος προκαλέσει στις ρωσοτουρκικές σχέσεις, αλλά και να χρησιμοποιήσει τη Μόσχα σαν αντίβαρο στην αυξανόμενη δυτική δυσπιστία, αν όχι εχθρότητα, απέναντί του. Για την Ουάσιγκτον η τουρκική στροφή προς τη Ρωσία ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Κάπως έτσι φθάσαμε στο αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου 2016. Ο Ερντογάν πιστεύει ακράδαντα ότι το υποκίνησαν οι Αμερικανοί. Όταν κατηγορεί δημοσίως τον Γκιουλέν εννοεί τη CIA. Δεν έχει μάλλον και πολύ άδικο. Τις πρώτες ώρες, όταν φαινόταν πως το πραξικόπημα θα επικρατήσει, Αμερικανοί επίσημοι το είχαν σχεδόν υποστηρίξει. Αυτός είναι λόγος, μεταξύ άλλων, που το άνοιγμα του Τούρκου προέδρου προς τον Ρώσο ομόλογό του μετατράπηκε σε γεωπολιτικό εναγκαλισμό, παρά τα αντικρουόμενα συμφέροντα των δύο χωρών στη Συρία.

Δεν θέλουν να χάσουν την Τουρκία

Όταν η ζυγαριά έγειρε υπέρ του Ερντογάν, η Ουάσιγκτον έσπευσε να αναδιπλωθεί και προσπάθησε να εξομαλύνει τις σχέσεις της με την Άγκυρα. Ήταν η περίοδος που ανεχόταν τις επιθετικές δηλώσεις του νεοοθωμανού ηγέτη. Ήλπιζε ότι δίνοντάς του κάποια ανταλλάγματα στη Συρία σε βάρος των Κούρδων θα μπορούσε να επαναφέρει την Τουρκία στο “δυτικό μαντρί”.

Οι Αμερικανοί δεν έχουν ακόμα ξεπεράσει την απώλεια του Ιράν το 1979 και δεν θέλουν να χάσουν τη γεωπολιτικά πολύτιμη Τουρκία. Γι’ αυτό και έκαναν πρωτοφανή υπομονή. Αντί, όμως, η στάση τους να γεφυρώσει το χάσμα, τροφοδότησε την αδιαλλαξία του Ερντογάν, ο οποίος αγόρασε το ρωσικό αντιαεροπορικό σύστημα S-400. Επρόκειτο πλέον όχι για λόγια, αλλά για τετελεσμένο που δημιουργούσε αρνητικό προηγούμενο.

Τυπικά, βεβαίως, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Η Τουρκία παραμένει χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ. Στην πραγματικότητα, όμως, άλλαξε ο τρόπος, με τον οποίο οι Δυτικοί βλέπουν την Τουρκία. Η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, άλλωστε, είναι εδώ και χρόνια προσχηματική. Ούτε η ΕΕ θέλει την Τουρκία στους κόλπους της, αλλά ούτε και η Τουρκία πια την επιδιώκει πραγματικά.

Τα αμερικανικά έμπρακτα μηνύματα πριν τις κυρώσεις

Είναι αξιοσημείωτο, πάντως, ότι και μετά από αυτό η Ουάσιγκτον συνέχισε τις προσπάθειές της να επαναφέρει την Τουρκία στο “δυτικό

για την συνέχεια slpress.gr

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα