Το γεγονός ότι υποχρεώθηκε να υποχωρήσει σε αυτά τα σύνορα δεν σημαίνει ότι η Τουρκία αποδέχθηκε ποτέ αυτή την απόφαση. Στην πραγματικότητα, πριν από περισσότερα από είκοσι χρόνια, όταν οι σχέσεις Τουρκίας και Ισραήλ ήταν καλές και οι ένοπλες δυνάμεις των δύο χωρών συνεργάζονταν, εγώ, ως υποστράτηγος των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων, συναντήθηκα πολλές φορές με τους Τούρκους ομολόγους μου. Στις ανεπίσημες συνομιλίες μας, μου έλεγαν τα εξής:
«Κατανοούμε ότι οι ημέρες της μεγάλης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έχουν περάσει και δεν περιμένουμε την επιστροφή τους. Ωστόσο, δεν αποδεχόμαστε τα σύνορα που μας επιβλήθηκαν το 1923. Τα φυσικά σύνορα της Τουρκίας πρέπει να επεκταθούν τουλάχιστον σε τρία σημεία: στο νότιο σύνορο, στο Αιγαίο Πέλαγος και στην Κύπρο. Όσον αφορά το νότιο σύνορο, το δίκαιο και σωστό σύνορο είναι εκείνο που ακολουθεί τη γραμμή ανάμεσα στην πόλη του Χαλεπίου στη Συρία και την πόλη της Μοσούλης στο Ιράκ. Όσον αφορά το Αιγαίο Πέλαγος, τη θάλασσα που χωρίζει την Τουρκία από την Ελλάδα, πιστεύουμε ότι δεν είναι σωστό δεκάδες νησιά που υπάρχουν σε αυτή τη θάλασσα, ορισμένα μόλις λίγα χιλιόμετρα από τις τουρκικές ακτές, να ανήκουν στην Ελλάδα από το 1923. Το σωστό σύνορο μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας θα έπρεπε να διέρχεται στο Αιγαίο Πέλαγος, στο μέσο της απόστασης ανάμεσα στην τουρκική και την ελληνική ηπειρωτική χώρα, και έτσι πολλά νησιά θα έπρεπε να περάσουν στην τουρκική κυριαρχία. Όσον αφορά την Κύπρο, ολόκληρο το βόρειο τμήμα της θα έπρεπε να ανήκει στην Τουρκία».
Από τότε που ο Ερντογάν ανέλαβε την εξουσία, η τουρκική εθνική υπερηφάνεια όχι μόνο ενισχύθηκε, αλλά προστέθηκαν σε αυτήν και δύο επιπλέον διαστάσεις: η μεγαλομανής προσωπικότητα του Τούρκου προέδρου και η αυστηρά ισλαμιστική του προσέγγιση.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, το Ισραήλ μπορούσε να συνυπάρχει με την εχθρική στάση της Τουρκίας απέναντί του, καθώς αυτή εκδηλωνόταν κυρίως με λόγια: με δηλητηριώδεις δηλώσεις, με προσπάθειες πρόκλησης μέσω του στολίσκου προς τη Γάζα το 2010 και με τη χρηματοδότηση προκλήσεων στην Ιερουσαλήμ.
Η ριζοσπαστικοποίηση της Τουρκίας αντανακλά ετοιμότητα δράσης εναντίον του Ισραήλ
Τα τελευταία δύο χρόνια είναι εμφανές ότι έχει σημειωθεί ριζοσπαστικοποίηση της εχθρικής στάσης της Τουρκίας απέναντι στο Ισραήλ, μια ριζοσπαστικοποίηση που αντανακλά και τη βούληση να κινηθεί προς μια στρατιωτική αντιπαράθεση μαζί του.
Τρεις εξελίξεις ενθαρρύνουν τον Ερντογάν. Πρώτον, η διεθνής απομόνωση του Ισραήλ μετά τον πόλεμο στη Γάζα. Δεύτερον, η τουρκική επιτυχία στην πρόκληση πραξικοπήματος στη Συρία, η οποία διασφάλισε την αφοσίωση προς την Τουρκία από τον ηγέτη της Συρίας, Άχμαντ αλ-Σαράα. Επιπλέον, ο τελευταίος εξαρτάται από τη στρατιωτική βοήθεια της Τουρκίας προκειμένου να ενισχύσει την εξουσία του. Τρίτον, η προσωπική σχέση και οι καλές σχέσεις μεταξύ του Ερντογάν και του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Τραμπ, ο οποίος έχει δηλώσει δημόσια ότι τον αγαπά.
Το Ισραήλ φαίνεται να αντιλαμβάνεται το μέγεθος της τουρκικής απειλής. Η πιθανότητα αυτή να μετατραπεί σε άμεση στρατιωτική σύγκρουση εξακολουθεί να φαίνεται μακρινή, κυρίως επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κάνουν ό,τι μπορούν για να την αποτρέψουν.
Ωστόσο, η σοβαρότητα αυτής της απειλής, εάν τελικά εκδηλωθεί, είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητική. Η Τουρκία διαθέτει ένα τεράστιο και υψηλής ποιότητας ναυτικό και, αν αποφασίσει να επιτεθεί στο Ισραήλ, είναι απολύτως ικανή να επιβάλει ναυτικό αποκλεισμό στη χώρα. Με άλλα λόγια, το Ισραήλ θα μπορούσε να βρεθεί σε μια περιορισμένη στρατιωτική αντιπαράθεση με την Τουρκία στον εναέριο χώρο της Συρίας, δεδομένου ότι δεν μπορεί να παραιτηθεί από τον έλεγχο του εναέριου χώρου ολόκληρης της νότιας Συρίας. Ο έλεγχος αυτός αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την ελευθερία δράσης της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας απέναντι στο Ιράν.
Θα ήταν προτιμότερο για το Ισραήλ να συνεργαστεί με την Κύπρο και την Ελλάδα, καθώς και οι δύο αυτές χώρες αναγνωρίζουν επίσης το ενδεχόμενο τουρκικής επιθετικότητας εις βάρος τους.
Η ιρανική απειλή, από τη μία πλευρά, και η δυνητική τουρκική απειλή, από την άλλη, θεωρούνται οι σημαντικότεροι κίνδυνοι σε στρατηγικό επίπεδο. Αυτές οι απειλές, και η ανάγκη προετοιμασίας απέναντί τους, εξηγούν γιατί το Ισραήλ πρέπει να αποφύγει την ανανέωση του πολέμου στη Γάζα και στον Λίβανο. Σε αυτά τα μέτωπα, το Ισραήλ έχει το πλεονέκτημα και, συνεπώς, είναι ορθό να κατευθύνει τους πόρους του προς πολύ μεγαλύτερους κινδύνους.
The Jerusalem Post
