Στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης παρουσιάσθηκε ένα νέο βιβλίο του Τάσου Γιαννίτση απο τον Ευάγγελο Βενιζέλο και διατυπώθηκαν μερικά ενδιαφέροντα σχόλια.
Ο κ. Βενιζέλος είπε στην αρχή τα γνωστά: ότι η χώρα υπνοβατεί, είναι μη διακυβερνήσιμη, έχουμε πρόβλημα ανταγωνιστικότητας, πρόβλημα παραγωγικότητας, πρόβλημα δημογραφικό. Νομίζω τα έχει ξαναπεί και τα γνωρίζουμε.
Εκείνο που επισήμανε σε ό,τι αφορά τον κ. Γιαννίτση, είναι ότι:
-“Ο Τάσος Γιαννίτσης είναι το σπάνιο είδος δημόσιου λειτουργού υψηλού επιπέδου που στην Ελλάδα σπανίζει»
– “Είχε την πολυτέλεια να μην εκτεθεί στη λαϊκή κρίση και αυτό του επέτρεψε, από την άλλη μεριά, να έχει τη δυνατότητα να διαθέσει όλες του τις δυνάμεις στο γενικό συμφέρον”.
Και εδω θα ήθελα να σταματήσω. Είναι πολύ σημαντική αυτή η επισήμανση του κ. Βενιζέλου. Για να διαμορφώσεις πολιτικές που θα εξυπηρετούν το γενικό συμφέρον πρέπει να βγεις απο την πίεση της έκλογικής έκθεσης.
Με άλλα λόγια πολλές φορές το γενικό συμφέρον έρχεται σε αντίθεση με την βούληση του εκλογικού σώματος.
Και εδώ υπάρχει μια αντίφαση. Πως το γενικό συμφέρον έρχεται σε αντίθεση με την βούληση της πλειοψηφίας; Τι γίνεται με την δημοκρατία;
Η εξήγηση που μπορεί να δοθεί είναι ότι κατ αρχάς πρέπει να προσδιορίσουμε τι είναι γενικό συμφέρον. Ποιός ο ορισμός του. Αλλά, ακόμη και αν συμφωνήσουμε (γενικό συμφέρον είναι οι πολιτικές που εγγυώνται την επιβίωση και πρόοδο της χώρας και την ευημερία της κοινωνίας) προκύπτει το ερώτημα: η επιλογή αυτών των πολιτικών τυγχάνει καθολικής αποδοχής;
Απο ότι δείχνουν τα πράγματα, όχι.
Πάντως, εκείνο που ο κ. Βενιζέλος θα εννούσε είναι ότι πολλές φορές οι επιλογές πολιτικής μπορεί να έρχονται σε αντίθεση με την συγκυριακή βούληση της πλειοψηφίας.
Θυμάμαι ότι επι υπουργίας του σε μια απο τις κυβερνήσεις Σημίτη, ο κ. Γιαννίτσης ανέλαβε να παρουσιάσει ένα σχέδιο για το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Η αντίδραση στο σχέδιο ήταν καθολική. Το σχέδιο αποσύρθηκε.
Λίγο πριν την μεγάλη κρίση είχα κάνει μια συνέντευξη στην εκπομπή “Ανιχνεύσεις” της ΕΡΤ3 με τον κ. Βασίλη Ράπανο ο οποίος περιέγραφε το ίδιο πρόβλημα και κατέληγε σε αδιέξοδο ως προς το δια ταύτα.
Στην ερώτηση τι κάνουμε η απάντηση ήταν αν δεν το λύσουμε τότε …
Το τότε δεν το έλεγε ρητά αλλά το υπενοούσε. Φάνηκε λίγο αργότερα όταν η χώρα εισήλθε στα μνημόνια και οι αλλαγές που συντελέστηκαν ήταν ριζοσπαστικότερες.
Πιστεύω πως το πολιτικό σύστημα της εποχής το οποίο φέρεται να αναγκάσθηκε να αποδεχθεί την επιβολή πολιτικής απο την τρόϊκα, ενδομύχως, θα ήθελε μια ελαφρά προσφυγή στο Διεθνές Νομιασματικό Ταμείο με την ελπίδα ότι ορισμένα ζητήματα, όπως ατο ασφαλιστικό θα λύνονταν με πολιτικές που θα τις χρεώνονταν άλλοι και όχι τα ελληνικά κόμματα και οι πολιτικοί τους. Δίσταζαν, δηλαδή να εφαρμόσουν την πολιτική που θεωρούσαν επιβεβλημένη.
Αυτή η στάση είναι που διακρίνει τον πολιτικό απο τον τεχνοκράτη. Ο πολιτικός παίρνει υπόψη του τηνανατίδραση της κοινωνίας. Ο τεχνοκράτης αδιαφορεί. Ενδιαφέρεται, μόνο, για τους αριθμούς. Ποια είναι η πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί;
Ο μεγάλος πολιτικός κρίνεται σε αυτό το σημείο.
Για να μην μακρηγορώ το ενδιαφέρον απο την παρέμβαση Γιαννίτση στην παρουσίαση του βιβλίου του είναι οι εξής επσημάνσεις του:
-“Αυτήν τη στιγμή δε βλέπω να έχουμε κάποιο ιδιαίτερο όραμα”.
-“Πρέπει να έχουμε ένα σχέδιο για το πού θέλουμε να πάμε, έστω ενώνοντας δυνάμεις. Αν δεν υπάρχει αυτό, το πιο πιθανό σενάριο είναι ότι μετά θα διαλυθούν στα εξ ων συνετέθησαν οι δυνάμεις που θα αποφασίσουν να συνασπιστούν. Και, δεύτερο, να αποφασίσουν οι δυνάμεις που θα συμπράξουν ότι δεν θα υπονομεύουν η μία την άλλη την επόμενη των εκλογών». (Φαντάζεστε τι γίνεται στο παρασκήνιο μεταξύ κομμάτων που υποτίθεται συμπράττουν για να μας σώσουν).
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι και οι δύο ομιλητές θεωρούν ως πιθανότερο ενδεχόμενο ότι οδεύουμε προς κυβερνήσεις συνεργασίας και διερωτώνται αν η κοινωνία είναι έτοιμη προς συναινέσεις.
Όσο για το εκλογικό τοπίο που θα διαμορφωθεί μετά τις εκλογές, σωστά εκτιμούν πως δεν μπορεί, ακόμη να προβλεφθεί.
Και οι δύο ομιλητές είναι πολιτικά προϊόντα του εορτάζοντος σήμερα Ανδρέα Παπανδρέου (τον κ. Γιαννίτση τον έφερε στο πολιτικό προσκήνιο ο Σημίτης αλλά, προφανώς, θα ανήκε στον πολιτικό χώρο που δημιούργησε ο Α.Π) η παρουσία του οποίου στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας υπήρξε καταλυτική απο την δεκαετία του 60 ως τον θάνατό του.
Στον Α.Π. αποδίδονται σήμερα όλα τα δεινά της χώρας ακόμη και απο ανθρώπους που αδυνατούν να καταλάβουν τα στοιχειώδη.
Κανένας σοβαρός οικονομολόγος δεν είχε το θάρρος να ασχοληθεί σοβαρά και σε βάθος με την οικονομική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ακόμη και όσοι ευνοήθηκαν τα μέγιστα απο την πολιτική του θεωρούν αναγκαίο, σήμερα, για να είναι in να πετάξουν μια πέτρα αναθέματος εναντίον του διότι αυτό είναι το κλίμα που καλλιέργησε η μαφιόζικη οικογένεια της χώρας με τους υποτακτικούς της δημοσιογράφους και αναλυτές. Σήμερα κυριαρχεί και η χώραοδεύει στην καταστροφή.
Επι της ουσίας της πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου δεν θα υπεισέλθω.
Θα θυμίσω, μόνο, τις τρώγλες στις οποίες ζούσαν οι αγρότες και τα σπίτια που έχτισαν στα χωριά τους μετά την περίοδο Ανδρέα Παπανδρέου.
Το κομπραδόρικο οικονομικό σύστημα το οποίο απο την Επανάσταση, ακόμη, τρώει τις σάρκες του έθνους και του κράτους είχε προβλήματα με τον Ανδρέα διότι αδυνατούσε να του υπαγορεύσει πολιτική προς το συμφέρον του.
Ήταν ο τελευταίος πολιτικός με ανάλογη συμπεριφορά. Άλλος δεν υπήρξε και δεν θα βρεθεί.
Δυστυχώς, σήμερα, ακόμη και στο κόμμα που φέρει το όνομα του φορέα που δημιούργησε για να έχεις εξέλιξη πρέπει να κάνεις μια δήλωση ή να αφήσεις να εννοηθεί ότι είσαι εναντίον του ιδρυτή του.
