Σ αυτόν τον ρεαλιστικό αναδυόμενο κόσμο απαιτούνται εναλλασσόμενα προτάγματα Σκληρής Ήπιας και Έξυπνης Ισχύος στο πλαίσιο μιας Υψηλής Στρατηγικής.
Αναντίλεκτα, η πρόσφατη Τριμερής Σύνοδος Κορυφής μεταξύ Ισραήλ Ελλάδας Κύπρου στην Ιερουσαλήμ, αποτελεί δυνητικά ένα σημείο καμπής στη περιφερειακή δυναμική της Ανατολικής Μεσογείου.
Τουτέστιν για πρώτη φορά, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις μετεξέλιξης μιας στρατηγικής εταιρικής σχέσης των τριών κρατών μακροσκοπικά σε Αλυσιδωτή Συμμαχία (Chain-Alliance).
Ως εκ τούτου, η Συμμαχία Ελλάδας Κύπρου Ισραήλ δύναται να εμβαθύνει στη στρατιωτική συνεργασία στο πλαίσιο μιας στρατηγικής “Σικελικής Άμυνας” ή “Ακανθώδους Σκαντζόχοιρου” (hedgehog) ενάντια σε πολυεπίπεδες παραδοσιακές, υβριδικές ή ασύμμετρες απειλές κατά των ζωτικών συμφερόντων των Τριών.
Αντιμετωπίζοντας τη διευρυμένη και εκτεταμένη τουρκική υβριδική επιθετικότητα και στρατιωτική απειλή αλλά και τους κινδύνους εθνικής ασφάλειας που απορρέουν από χειραγωγούμενους μη κρατικούς δρώντες στο πλαίσιο αποσταθεροποιητικών ενεργειών τύπου Υπερχείλισης Δυνατοτήτων / Αδυναμία Αντίδρασης του αντίπαλου -στόχου , ήτοι του φαινομένου Capacity Swamping, η αναπτυσσόμενη ελληνοϊσραηλινή συνεργασία δύναται να αντιτάξει μια πολυδιάστατη “Σικελική Άμυνα” που συνίσταται στο εξής τρίπτυχο:
Δημιουργία ενός Συμμαχικού Στρατιωτικού Οικοσυστήματος βασισμένου στο Ποιοτικό Στρατιωτικό Πλεονέκτημα (QME) στο οποίο πρωτοστατεί το Ισραήλ αλλά η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν στρατηγικό αμυντικό βάθος (Defence in Depth) και σημαντικά σημεία Εκτεταμένης Άρνησης των Στόχων του Αντιπάλου.(Extended Denial Capabilities).
Στο πλαίσιο της Στρατηγικής του Ακανθώδους Σκαντζόχοιρου (Hedhehog) ανάπτυξη στρατιωτικών δυνατοτήτων πρόκλησης συντριπτικού αιφνιδιαστικού πλήγματος από στρατιωτικές “ακάνθους” λειτουργούσες τόσο αυτόνομα , όσο και καθ’ υπόδειξιν ενός συμμαχικού All Joint C2 στη λογική ενός πολυδιάστατου σχεδίου πλευροκόπησης επιτιθέμενων αντίπαλων δυνάμεων και καταστροφής τους καθ υπαγόρευση ενός Ασύμμετρου Στρατηγικού Πλήγματος.
Το all joint C2 προσφέρεται στη λογική ενός ενοποιημένου πεδίου επιχειρήσεων και μιας ενοποιημένης διαδικασίας εκμάθησης βέλτιστων πρακτικών on the spot (Το Ισραήλ διαθέτει κορυφαία τεχνογνωσία ως προς αυτό).Οπωσδήποτε απαιτούνται συμπληρωματικά μέτρα οικοδόμησης κοινής γραφειοκρατικής δομής στρατηγικού και στρατιωτικού σχεδιασμού.
Στο πλαίσιο Στρατηγικών Αντι-Υβριδικών Επιχειρήσεων και Επιχειρήσεων Επιρροής αξίζει να επιδιωχθεί η από κοινού δημιουργία και Εμπέδωση Προτύπων και Αφηγημάτων (Standards and Narratives) τόσο προς αντιμετώπιση της επιχειρούμενης υπονόμευσης των Ιστορικών και Πολιτισμικών Προτύπων της Ελλάδας και του Ισραήλ από τη Τουρκία και τις ισλαμικές παραφυάδες της όσο και προς ανάδειξη του αντι-αυτοκρατορικού πλαισίου των Τριών σε αντίθεση με το μετα-αυτοκρατορικό νεο- οθωμανικό πρόταγμα που επιδιώκει η Αγκυρα μέσω υβριδικών μεθόδων.
Αναφορικά με το Ποιοτικό Στρατιωτικό Πλεονέκτημα QME το οποίο απολαμβάνει το Ισραήλ μέσω της Στρατηγικής Συνεργασίας του με τις ΗΠΑ, η σύμπραξη των Τριών δύναται να λειτουργήσει ως Πολλαπλασιαστής Ισχύος σε γεωγραφικό εύρος αλλά και σε ποιοτικά παρακλάδια του όπως στο Τακτικό Δόγμα και στην Γνώση του Αντιπάλου..Η Ελλάδα διαθέτει ασύγκριτο πλεονέκτημα γνώσης των τουρκικών τακτικών μεθόδων τόσο στην Αεροπορία όσο και στο Ναυτικό λόγω του Σκιώδους Πολέμου που υφίσταται από το 1974 έως σήμερα.
Ο τρόπος ενσωμάτωσης της ασύγκριτης ισραηλινής στρατιωτικής τεχνογνωσίας και επιχειρησιακής σκέψης με την ασύγκριτη ελληνική τακτική αεροναυτική εμπειρία έναντι των Τούρκων δύναται να αποβεί game changer για την προάσπιση των ζωτικών συμφερόντων Ισραήλ Ελλάδας Κύπρου στην Ανατ.Μεσόγειο.
Για να επιτευχθεί ο στρατηγικός στόχος ανάπτυξης μιας Αλυσιδωτής Συμμαχίας με το Ισραήλ και η υιοθέτηση μιας “Σιδερένιας” Αποτροπής με στοιχεία Σικελικής Άμυνας και “Σκαντζόχοιρου” απαιτείται πρωτίστως στρατηγική κουλτούρα και συμπεριφορά Κανονικής Δυνάμεως (Normale Macht).
Η ανάπτυξη ενός ισχυρού στρατιωτικού πυλώνα παραλληλα με στρατηγική κουλτούρα επιβίωσης και στρατιωτική κουλτούρα επικράτησης. Και χρήση της Ήπιας Ισχύος και της Πολιτισμικής Επιρροής όπου απαιτείται.
ὅπου γὰρ ἡ λεοντῆ μὴ ἐφικνεῖται, προσραπτέον ἐκεῖ τὴν ἀλωπεκῆν..
Τάδε έφη ο Λύσανδρος, ο μέγας Σπαρτιάτης Ναύαρχος νικητής του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Η παραπλάνηση αποτελεί μια εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεων επίτευξης ασύμμετρου αποτελέσματος.
Η Εμβάθυνση της Συμμαχίας με το Ισραήλ θα δώσει δυνητικά στον Ελληνισμό δυνατότητες στρατηγικού αιφνιδιασμού γεγονός που αποτελεί τον εφιάλτη της τουρκικής πλευράς η οποία δεν είναι προετοιμασμένη δομικά και διαχρονικά να αντιμετωπίσει απρόβλεπτο αντίπαλο.
Στοιχεία του παρόντος άρθρου εμπεριέχονται στο επικείμενο βιβλίο Belli Scientia του Συγγραφέα.
Κων/νος .Θ Λαμπρόπουλος, Ανώτερος Στρατηγικός Αναλυτής-Non Resident Fellow in Strategic and Military Studies Geneva Centre for Security Policy
Ως περιφερειακή συμμαχία η εμβάθυνση των σχέσεων με το Ισραήλ έχει ευκαιρίες αλλά και προκλήσεις. Μπορεί να ακούγεται ελκυστικό ότι μία ισχυρή πολεμική μηχανή συμμαχεί με Ελλάδα και Κύπρο αλλά ταυτόχρονα δημιουργούνται σχέσεις εξάρτησης σε ασφάλεια, οικονομία, τεχνολογία, διπλωματία.
Αυτά γίνονται με τον Νετανιάχου, τι θα γίνει μόλις φύγει, το είδαμε για λίγο όταν ο Ισραηλινός πρωθυπουργός άρχισε τις διπλωματικές και οικονομικές σχέσεις με την Τουρκία.
Επίσης το γίνεται με Αίγυπτο , Λιβύη και Συρία. Δηλαδή φτιάχνεις ένα φίλο και 4 εχθρούς.
Το Ισραήλ ψάχνει ένα μόνο πράγμα: στρατηγικό βάθος σε περίπτωση σύρραξης με το Ιράν δηλαδή να στείλει αεροπλάνα στην Ελλάδα και Κύπρο. Φυσικά βλέπει την εξάρτηση και πουλάει όπλα και τεχνολογία.
Η μόνη λύση για την Κύπρο αν θέλει εσαεί ασφάλεια είναι το ΝΑΤΟ. Μπορεί να ξεκινήσει με το PfP και σιγά σιγά να προχωρήσει σε ένταξη. Η Τουρκία θα αντιδράσει αλλά θα βρεθεί και στριμωγμένη από ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία να μην εμποδίσει την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Μεσόγειο. Φυσικά αυτό θα είναι και η λύση για την ομοσπονδία.
Κουμάντο κάνουν οι ΗΠΑ όχι το Ισραήλ στην περιοχή μας.
Από ιδρύσεώς του (1948), το κράτος τού Ισραήλ φρόντισε να εξασφαλίσει στρατηφικό βάθος, ώστε αν σε κάποιον πόλεμο με τούς Άραβες χάσει, να έχει χώρο διαφυγής. Λες να το σκέφτηκε τώρα μόνο με το Ιράν; Αστεία πράγματα. Την πρώτη κρούση για σχέσεις έκαμε το 1952 στην Ελλάδα, αλλά εμείς το απορρίψαμε, προφανώς για να μην χαλάσομε τις σχέσεις μας με τούς Αιγυπτίους, λόγω των πολυαρίθμων ομογενών εκεί. Αυτό βέβαια σε τίποτε δεν τούς εμπόδισε, μετά την επανάσταση των Ναγκίπ-Νάσσερ (1954), να αρπάξουν τις περιουσίες των Ελλήνων.
Η Τουρκία, μετά την δική μας απόρριψη τού Ισραήλ, το ανεγνώρισε de jure και de facto, συνεργάστηκε μέχρι το 2008 μαζί του και απεκόμισε μεγάλο όφελος. Εμείς, είδαμε και πάθαμε να αναγνωρίσομε το Ισραήλ de jure μόλις το 1990. Ας φροντίζαμε να έχομε τεχνολογία και παραγωγή ακόμη και όπλων (όχι μόνο), ώστε να μην αγοράζομε από το Ισραήλ και όπου αλλού. Ας μην κατασρέφαμε τα ναυπηγία μας, ώστε οι φραγάτες να είναι ελληνικές, καθώς και τα υποβρύχια, ώστε να μην εξαρτώμεθα απ’ αλλού. Αλλά, εκτός τής αδιαφορίας και τής ανικανότητας των κυβερνήσεων, είναι και το θέμα τής μίζας. Τα εισαγώμενα έχουν αυτό το “προτέρημα”, ενώ τα εγχώρια όχι.
Έχω βαρεθεί να γράφω πια, γιατί η είσοδος τής Κύπρου στο ΝΑΤΟ δεν είναι δυνατή, λόγω Τουρκίας. Για να άρει το βέτο η τελευταία, πρέπει να αναγνωρίσει την ΚΔ ως ένα ενιαίο και αδιαίρετο κράτος, όπως είναι καταχωρημένη στον ΟΗΕ. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να:
α) Αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής και όσους εποίκους είναι δυνατόν, μετά από 51 χρόνια παρανόμου εποικισμού.
β) Καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις και επανορθώσεις, όσες έχουν ήδη ζητηθεί και ασφαλώς θαζητθούν κι άλλες.
γ) Δικαστεί από το ΔΠΔ για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά τής ανθρωπότητος.
Πόσο πιθανόν θεωρείς να δεχτεί η Τουρκία κάτι τέτοιο;