Του Παντελή Σαββίδη
Ήρθαν τα Χριστούγεννα και οι χριστιανικοί λαοί της Ευρώπης θα ζήσουν άλλη μια εκκοσμίκευσή τους. Οι περισσότεροι τα έχουν συνδέσει με τα χιόνια, τα δώρα, το κρασί, τον τάρανδο και, ίσως, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την ημέρα των Χριστουγέννων από την Πρωτοχρονιά και τον Άγιο Βασίλη. Στη λοιπή, πλην Ελλάδος, Ευρώπη, μάλιστα όλη αυτή η γιορτή είναι αφιερωμένη στον Santa Claus. Στον Άγιο Βασίλη, γνωστό και ως Father Christmas, Saint Nicholas, Saint Nick, Kris Kringle, ή απλά Santa, έναν θρυλικό χαρακτήρα που προέρχεται από τη δυτική χριστιανική κουλτούρα και λέγεται ότι φέρνει στα παιδιά δώρα αργά το βράδυ και τη νύχτα των Χριστουγέννων. Βγάλτε άκρη.
Η πρώτη ψυχρολουσία των λαών της Ευρώπης σχετικά με τον χριστιανισμό προήλθε στις μέρες μας από την άρνηση να περάσει στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα η χριστιανική καταβολή της Ευρώπης.
Η Ευρώπη οικοδομήθηκε πάνω στις αρχές της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας, του ρωμαϊκού δικαίου και της χριστιανικής διδασκαλίας. Προς τι η άρνηση;
Η τομή συνέβη τη δεκαετία του ’60 και συγκεκριμένα το 1968. Μέχρι τότε οι Πατέρες της Ευρώπης θεώρησαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό ως έναν εκκοσμικευμένο χριστιανισμό. Εκκοσμίκευση είναι η πλήρης αποδοχή των συγχρόνων συνθηκών και της ελαχιστοποίησης της θρησκευτικής συνείδησης. Της δογματικής συνείδησης. Μπορεί ο σύγχρονος Ευρωπαίος, που δηλώνει χριστιανός, να ζήσει με τις βασικές αρχές της θρησκείας; Ή, απλώς, η μεγάλη πλειοψηφία μπορεί να την βιώσει μόνο εκκοσμικευμένα;
Αλλά και από αυτήν την εκκοσμικευμένη παραδοχή που έχει τις ρίζες της στον Διαφωτισμό, η δεκαετία του 60 και, κυρίως, το 1968, αποτέλεσε τομή. «Το ’68 σηματοδοτεί μια θεμελιώδη ρήξη. Δεν απορρίπτονται μόνον οι παραδοσιακές αξίες, αλλά αλλάζει και το ανθρωπολογικό μοντέλο (η οικογένεια, η σεξουαλικότητα, η γυναίκα). Με το 1968, η ελευθερία του προσώπου υπερνικά ήδη όλους τους υπερβατικούς κανόνες. Δεν υπάρχει πλέον κοινή ηθική», θα πει σε μια συνέντευξή του ο Olivier Roy, διευθυντής ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας.
Η εκκοσμίκευση του χριστιανισμού δεν ικανοποίησε την ευρωπαϊκή διανόηση και ορισμένα τμήματα της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της. Θεωρούν πως ιστορικά ο χριστιανισμός διαδραμάτισε τον οικουμενικό του ρόλο. Τον διαδέχθηκε η αποχριστιανοποίηση αλλά οι διαμορφωτές της παγκόσμιας τάξης δεν έχουν βρει, ακόμη, το θεολογικό ή ιδεολογικό υποκατάστατό του. Ορισμένους προβληματίζει η ανοχή που επιδεικνύουν στο Ισλάμ. Αλλά είναι μια ανοχή που προέρχεται από τον φόβο. Με την ψευδαίσθηση πως η αποδοχή θα οδηγήσει στην ενσωμάτωση και η ενσωμάτωση σε μια κοινωνική ειρήνη. Μεγάλο λάθος. Δεν γνωρίζουν το βασικό ισλαμικό δόγμα περί επικράτησης στη χώρα των απίστων και επιβολής του νόμου της Σαρία;
Και σε αυτό το νέο ευρωπαϊκό πλαίσιο, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι δηλώνουν χριστιανοί.
Το ερώτημα είναι τι σημαίνει χριστιανική ταυτότητα χωρίς τις χριστιανικές αξίες; Ο χριστιανισμός παραμένει δόγμα ή έχει ιδεολογικοποιηθεί; Και ποιες είναι αυτές οι χριστιανικές αξίες;
«Ο χριστιανισμός ως νόημα βίου, ως οντολογική πραγματικότητα, βασίζεται στην αγάπη και στην ανθρώπινη σωτηρία. Δεν είναι «ένδυμα» για να καλύψει την «πνευματική» ένδεια της Ευρώπης. Ο χριστιανισμός είναι η πίστη στον Χριστό ως Θεό και Λυτρωτή του κόσμου –μια πίστη που ενεργείται διά της αγάπης προς τον πλησίον– και στην Ανάστασή του ως εγγύηση και απαρχή της κοινής ανάστασης», θα γράψει ο δρ Φιλοσοφίας Δημήτρης Μπαλτάς.
Έχει καμιά σχέση αυτή η δογματική αντίληψη του χριστιανισμού με όσα προσλαμβάνονται σήμερα και βιώνονται στην Ευρώπη;
«Σε μια γνωστή εκκλησιαστική ευχή η κοινή αμαρτία των ανθρώπων ορίζεται ως εξής: «Κατελίπομεν την οδόν της δικαιοσύνης σου και επορεύθημεν εν τοις θελήμασι των καρδιών ημών». Σήμερα οι πάντες προτρέπουν τους πάντες να κάνουν ό,τι ποθεί η καρδιά τους, να ακολουθήσουν την καρδιά τους. Ο χριστιανισμός δεν εμπνέει την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, δεν ορίζει τις κεντρικές σημασίες και αξίες της ύπαρξης και της συνύπαρξής τους», θα υποστηρίξει ο προαναφερθείς Olivier Roy.
«Για οποιονδήποτε έχει μεγαλώσει σε μία δυτική χώρα, ο χριστιανισμός είναι η γλώσσα που μιλάμε, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Οι αφηγήσεις, οι έννοιες και οι εικόνες της χριστιανικής πίστης έχουν καταλάβει το ψυχικό μας τοπίο, ακριβώς όπως η χριστιανική αρχιτεκτονική και η τέχνη κυριαρχούν στο υλικό περιβάλλον. Οι ιδέες που εκφράζουμε με τη γλώσσα αυτή παρουσιάζουν τρομακτική πολυμορφία, και κάποιες είναι σε ευθεία σύγκρουση με τη χριστιανική διδασκαλία. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι το εννοιολογικό πλαίσιο, οι κατηγορίες της σκέψης μας, έχουν εμπνευστεί από τον χριστιανισμό», λέει ο Μπρους Κλαρκ, συγγραφέας και συνεργάτης του Economist.
Και εδώ τίθεται το υποκριτικό κενό.
Ο χριστιανισμός και η, δήθεν, επιστροφή σε παραδοσιακές αξίες είναι το αγαπημένο μοτίβο των ακραίων πολιτικών αντιλήψεων και γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από λαϊκιστές πολιτικούς όχι διότι πιστεύουν σε αυτές. Αλλά διότι χρησιμοποιούν και τον χριστιανισμό και τις παραδοσιακές αξίες ως όχημα για την ανάληψη της πολιτικής εξουσίας σε μια ευρωπαϊκή κοινωνία που στερείται πνευματικότητας. Και όσο και αν δεν ομολογείται, ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει στερημένος αυτού του στοιχείου. Ούτε μια ευρύτερη κοινωνία, όπως η Ευρωπαϊκή, μπορεί να συγκροτηθεί συνεκτικά χωρίς αναφορές σε ένα αξιακό σύστημα το οποίο να πρεσβεύει. Τι είναι σήμερα η Ευρώπη;
Χωρίς, λοιπόν, την πνευματικότητα και το αξιακό σύστημα του απορριφθέντος χριστιανισμού και χωρίς καμιά επικάλυψή του η συνεκτική ύλη εκλείπει από την ήπειρο. Και εμφανίζονται τα διαλυτικά και αποσαρθρωτικά φαινόμενα που παρατηρούμε.
Όπως και η πόλωση των ανθρώπων που βρίσκουν σωτηρία στις ψευδαισθήσεις που τους δημιουργούν ακραία πολιτικά φαινόμενα και τα αδιέξοδα που προκαλούν οι κυρίαρχοι, ακόμη, διαχειριστές της εξουσίας, τα παραδοσιακά ευρωπαϊκά κόμματα, τα οποία, αποδομούν, ακόμη, περισσότερο τους πολιτισμικούς πυλώνες στους οποίους βασίστηκε η Ευρώπη.
Και εδώ τίθεται το θέμα του Ισλάμ.
Βλέποντας τη γαλλική ομάδα στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου να αποτελείται, από ένα σημείο και πέρα, μόνο από Γάλλους αλλά όχι Γαλάτες ποδοσφαιριστές, τίθεται το ερώτημα της συμπεριφοράς του γαλλικού κράτους προς τους πολίτες του που η πρώτη γενιά τους προερχόταν από τις γαλλικές αποικίες της Αφρικής.
Είναι, επιτέλους, ώρα να θέσουμε το ερώτημα με σαφήνεια.
Είμαστε υπέρ της ανθρώπινης αντιμετώπισης του ανθρώπινου πόνου και της ανθρώπινης δυστυχίας που οδηγεί στη μετανάστευση. Για να μην κρυβόμαστε, όμως, πίσω από το δάχτυλό μας, υπάρχει όριο σ’ αυτήν την αποδοχή; Και ποιο;
Η ανθρώπινη τραγωδία σε περιοχές από τις οποίες προέρχονται τα μεταναστευτικά ρεύματα είναι τεράστια. Και το φαινόμενο δεν πρόκειται να σταματήσει. Ιδίως, αν ενθαρρυνθεί. Είναι έτοιμοι οι Ευρωπαίοι, όσοι απέμειναν, να αντιμετωπίσουμε μια διαφοροποίηση του πληθυσμού της ηπείρου με ανθρώπους άλλου πολιτισμού, άλλης θρησκείας άλλων αντιλήψεων διακυβέρνησης και άλλων αντιλήψεων ζωής; Δεν μιλάμε για τη διατήρηση, ως κυρίαρχου, του δυτικού μοντέλου –το οποίο περνά κρίση αλλά το έχουμε συνηθίσει– και τον εμπλουτισμό του με διαφορετικότητες. Αλλά για πλήρη ανατροπή. Για να μην υποκρινόμαστε, είναι η Δύση έτοιμη να αντιμετωπίσει αυτήν την καταλυτική, για το μέλλον της, αλλαγή;
Είναι η χριστιανική Ευρώπη έτοιμη να αποδεχθεί αυτό που υποστήριξε ο N. Berdiaeff ότι «ο χριστιανισμός οφείλει να είναι συγχρόνως ελεύθερος από τον κόσμο, επαναστατικός εν σχέσει με τον κόσμο και γερμένος μ’ αγάπη πάνω στον κόσμο»;
«Ο χριστιανισμός δεν μπορεί να επιβιώσει ως ένα αυτοαναφορικό και περίκλειστο σύστημα αξιών. Πρέπει να επαναφέρει στο προσκήνιο το πνευματικό του στοιχείο και να καταστεί εκ νέου «προφητικός», αναπτύσσοντας μια θεολογία ανοιχτή στον κόσμο και τις περιπέτειές του», θα μας πει ο Olivier Roy.
«Εάν η Ευρώπη, άρα και η Ελλάδα, επιθυμεί ένα χριστιανισμό με ρεαλιστικό χαρακτήρα, θα πρέπει να ξεκινήσει από μία διαφορετική οντολογική αφετηρία, ήτοι την εκκλησιαστικοποίηση των χριστιανών. Σ’ αυτό το πλαίσιο, κατανοείται ότι ο ρεαλισμός του χριστιανισμού είναι ο ρεαλισμός της μυστηριακής ζωής που προσφέρει η Ορθοδοξία.
Γι’ αυτό και σήμερα, στην Ευρώπη του 21ου αι., η Ορθοδοξία «καλείται να δώσει απάντηση στα ερωτήματα των ετεροδόξων από το έσχατο βάθος της συνεχούς καθολικής εμπειρίας της και να προσφέρει στη δυτική ετεροδοξία όχι μία ανασκευή αλλά μία μαρτυρία και την αλήθεια της ορθοδοξίας», όπως είχε κάπου τονίσει παλαιότερα ο π. Γεώργιος Φλορόφσκι», θα καταλήξει ο Δημήτρης Μπαλτάς.
Καλά Χριστούγεννα!
Πιο επίκαιρο μήνυμα από τις ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ σας , αγαπητέ κύριε Σαββίδη δεν μπορούσε να εκπεμφθεί την παραμονή της του Χριστού Γεννήσεως .Σας ευχαριστούμε .
ΜΟΝΟ που η ”εμβόλιμη ”αναφοράς σας στην ποδοσφαιρική ομάδα της Γαλλίας -που δεν αποτελείτο από Γαλάτες (λευκούς εννοείτε) .αλλά από έγχρωμους (πλην του αρχηγού της και τερματοφύλακος φυσικά)-ήταν περιττή για το επίκαιρο άρθρο σας.
Να σημειώσω πάντως ότι οι περισσότεροι Γάλλοι ποδοσφαιριστές εισερχόμενοι και εξερχόμενοι από τον αγώνα σταυροκοποιούνταν με τον καθολικό σταυρό και γιαυτό εντάσσονται στον Χριστιανισμό του του ενός Ποιμένος και του ενός ποιμνίου του γεννημένου και αύριον Χριστού μας-του ιστορικού προσώπου, που άλλαξε συθέμελα την ανθρώπινη Ιστορία , η οποία έκτοτε διαχωρίζεται σε ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΕΠΟΧΕΣ,
”όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε ” είναι το πανχριστιανικο μήνυμα και κατ’αυτό ΄όσοι δεν εβαπτίσθησαν είναι εκτός του Χριστιανισμού , -άθεοι ή πάσης άλλης θρησκείας ή δοξασίας-.
Αναφερθήκατε σε μια φράση από την ευχή του Μεγάλου Βασιλείου , ο οποίος- όπως γνωρίζουμε- έζησε τον 4ο μ. Χ αιώνα ,τότε που η ενιαία Θρησκεία του Ναζωραίου ”εσείετο” από τις πολλές αιρέσεις και υποκειμενικές ιδεοληψίες ,που συνεχίζονται και θα συνεχίζονται .’Ει εμέ εμίσησαν και εσάς θα μισήσουν, αλλά θαρσείτε εγώ νενίνηκα τον κόσμον” μας διεμήνυσε όσο ζούσε.
Ποια χριστιανική θρησκεία στην Δύση , που μετά το 1054 μ. Χ εγκατέλειψε την ”φάτνη” μίσησε την Ορθοδοξία με τον Καθολικισμό και τον Προτεσταντισμό της και εγκατέλειψε την Ελληνορθοδοξία στον Ισλαμισμό των Μωαμεθανών για πέντε περίπου αιώνες.
Μήπως η Ανατολή δεν ξέχασε και αυτή την ”φάτνη” με τον άθεο Κομμουνισμό για 70 χρόνια , ο οποίος κομμουνισμος ενέπνευσε και εμπνέει ακόμη εκατομμύρια ανθρώπων σε Ανατολή και Δύση και στην Ελλάδα μας , η οποία αφού-δια των αριστερο-σοσιαλ-κομμουνιστών λοιδώρησε όχι τον πολιτικό αλλά τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο από το 1997-2007, είχε την ατυχία-ευτυχία για πολλούς- να έχει πρωθυπουργό άθεο για 4,5 χρόνια , που τώρα διεκδικεί την εξουσία. ”Δεν κοιτάμε τα χάλια μας αδελφοί Έλληνες Χριστιανοί”;;; .
Μήπως τώρα δεν εκθέτει την Ορθοδοξία η Ρωσία ,η οποία επετέθη και πολεμάει επί 10μηνο τους Ουκρανούς;;;.
Δυστυχώς ,αγαπητοί ”αδελφοί” τώρα πιά δεν έχουμε ανθρώπους του Ευαγγελίου του Χριστού ,αλλά οι χριστιανοί δεν απελπίζονται γιατί ”το σκάφος της Εκκλησίας κλυδωνίζεται ,αλλά δεν βυθίζεται” ,επειδή ο Χριστός μας περπατάει πάνω στα κύματα”.
Σήμερα που όλοι ξέρουν ότι οι σίγουροι τρόποι και οι μεγάλες κοσμοθεωρίες απέτυχαν αξίζει να δοκιμαστεί η λύση που προτείνει ο Χριστός.
Υ.Γ ”Η θα πεις υπάρχει Θεός ή θα πεις δεν ξέρω. Άλλο τίποτε δεν μπορείς να πεις ”
Κωνσταντίνος Τσάτσος.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
Καλά Χριστούγεννα!!!! και θερμά συγχαρητήρια!!!!!
Αν οι ευχές και τα συγχαρητήρια απευθύνονται και σε μένα, σας ευχαριστώ ,αγαπητή κυρία Μαγγιώρου.΄
Έγραψα αυτά που δια βίου γνωρίζω και πιστεύω.
Καλά Χριστούγεννα!
Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σας κ. Σαββίδη. Μεταφέρει τεράστιους προβληματισμούς και προσεγγίσεις βαθύτερα πνευματικές – φιλοσοφικές. Βέβαια προεκτείνεται και στο πολιτικό ζήτημα, καθώς ενσωματώνει τμήμα του πρόσφατου άρθρου σας με τίτλο “ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ”.
Εν πάση περιπτώσει, είναι σοφή η διατύπωση ότι “όσο και αν δεν ομολογείται, ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει στερημένος αυτού του στοιχείου” (της πνευματικότητας δηλαδή).
Κατά τα άλλα για να μην γελιόμαστε:
Το Ισλάμ θεολογικώς είναι πολύ βαθύτερο σε πνευματικότητα από τον δυτικό ψευτοχριστιανισμό. Είναι πολύ κοντύτερα στην Ορθοδοξία, ακόμα και στην συμβατική του μορφή, στον Σουνιτισμό, πολλώ δε μάλλον στις “αιρέσεις” του, όπως ο Σουφισμός που περιλαμβάνει και νεοπλατωνικά στοιχεία. Ο μωαμεθανισμός π.χ. δεν έχει εξομολόγηση, γιατί στην ουσία δεν αντιλαμβάνεται την αμαρτία όπως την κατανοεί ο δυτικός νομικισμός. Για να το πω αλλιώς: Το Ισλάμ δεν δέχεται μεσάζοντες μεταξύ ανθρώπου και Θεού.
Ο δυτικός ψευτοχριστιανισμός έχει ως ιδεολογική αφετηρία την μεσολάβηση της μονοκρατορίας του Πάπα, που συνοψίζεται στην αντίληψη: είσαι αμαρτωλός, αλλά Εγώ ο μέγας Ιεροεξεταστής σε συγχωρώ, αν θέλω, γιατί είμαι μεγαλόκαρδος. Άρα μιλάμε για μια σχέση αφέντη – δούλου που απλώς επουλώνει τις προκατασκευασμένες ενοχές και όχι για μία οδό εσωτερικής μεταμόρφωσης και απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα πάθη, όπως θεωρητικά τουλάχιστον επιδιώκει η Ορθοδοξία. Βεβαίως υπήρξαν και λαμπρές εξαιρέσεις χριστιανικής πνευματικότητας στην ιστορία της Δύσης, όπως π.χ. ο Φραγκίσκος της Ασίζης, ο οποίος θα μπορούσε να ήταν και ορθόδοξος υπό προϋποθέσεις.
Ο χριστιανισμός στην Δύση πολιτικοποιήθηκε έτι περαιτέρω ως προτεσταντική αντίδραση στον παπισμό, αρχικώς με την απομάκρυνση της Αγγλίας από την Ρώμη το 1534 και εν συνεχεία άλλων μη λατινικών εθνών με τον Τριακονταετή Πόλεμο. Οι παπικοί απάντησαν με την Αντιμεταρρύθμιση. Σε όλην αυτήν την ιστορία η πνευματική διάσταση είχε πάει στην μπάντα, το ουσιαστικό θέμα ήταν η κοινωνική χειραφέτηση από την μία και τα ηγεμονικά και εθνικά συμφέροντα από την άλλη.
Τελικά το πνευματικό κενό πήγε να πληρωθεί από τα ιδεολογήματα του Τεκτονισμού (Ελευθερία-Ισότητα-Αδερφοσύνη) της Γαλλικής Επανάστασης, τα οποία και αυτά από τον αρχαίο χριστιανισμό προέρχονταν, αλλά εκφράστηκαν με ατομοκεντρισμό και καρμανιόλες, άρα ούτε αυτά δεν αποτέλεσαν σοβαρό συνεκτικό υλικό για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες -και σύντομα εξέλιπαν. Επήλθε συγχρόνως η προτεσταντική ηθική της εργασίας, η ταξική πάλη, ο δικαιωματισμός και τέλος ο πλήρης μηδενισμός μέσω της μασαμπούκας και των παγκοσμίων κρίσεων. Για Χριστό και σωτηρία της ψυχής θα μιλάμε τώρα;
Σήμερα λοιπόν οι Φράγκοι θα ωφεληθούν τα μάλα από μία εκ νέου υιοθέτηση του χριστιανισμού, έστω και στη στρεβλή του μορφή, κατ’ αρχήν γιατί από εκεί πηγάζει ο πολιτισμός τους ιστορικά (τέχνη, γλωσσικά στοιχεία, σκέψη, ακόμα και η δυτική επιστήμη), οπότε θα ενδυναμωθεί η εθνοκρατική τους ταυτότητα η οποία σήμερα κινδυνεύει. Συγχρόνως στο πνευματικό επίπεδο, επειδή τα μηνύματα των Ευαγγελίων είναι πανίσχυρα, μπορεί να αναγεννηθεί το κοινοτικό πνεύμα, με ενσωματωμένη την οντολογική διάσταση, απηλλαγμένο τόσο από τον παπικό σχολαστικισμό – νομικισμό, όσο και από την ρηχότητα των πολιτικών κινημάτων αλληλεγγύης. Στην Γαλλία αυτός ο δρόμος είχε αρχίσει να σιγοφαίνεται παλαιότερα, π.χ. με τα κινηματογραφικά έργα του Ρομπέρ Μπρεσόν (ο πορτοφολάς, 1959 κ.α.), αλλά το ρεύμα έμεινε ανολοκλήρωτο (πιθανόν να το κατάπιε ο Μάης του ’68).
Τέλος πάντων, τόσο πολιτικώς, όσο και πνευματικώς, αν οι Δυτικοί επαναχριστιανοποιηθούν, κερδισμένοι θα βγουν.
Εμάς τους Έλληνες που δεν έχουμε καμία θεολογική σχέση με τους Δυτικούς ή τέλος πάντων διαφοροποιούμαστε σε πολλά από αυτούς:
Μας συμφέρει η αναγέννηση της χριστιανικής ταυτότητας στην Δύση, όχι ως πνευματικό αγαθό, γιατί δεν το χρειαζόμαστε, αλλά ωφελιμιστικά, αφενός για συγκρότηση συμμαχιών κατά της Τουρκίας, αφετέρου κατά της πολιτικής ανοικτών συνόρων. Με άλλα λόγια: αν η Ευρώπη παίξει το χαρτί του πολιτικού χριστιανισμού αναγκαστικά θα βρεθεί απέναντι στην τούρκικη -ισλαμική διείσδυση (και μάλιστα η Γαλλία). Αν πάλι αναπτυχθεί η χριστιανική ηθική, επειδή αυτή γεννάει εθνική σύμπνοια, μετριοφροσύνη, ενίσχυση της οικογένειας και της δημογραφίας, εργατικότητα και αντικαταναλωτικό πνεύμα, θα στενέψει πιθανώς το περιθώριο για την προσέλκυση αλλοφύλων -ακόμα και χριστιανών- επειδή θα μεταβληθεί συνολικά το οικονομικό μοντέλο και η είσοδος μεταναστών θα καταστεί ασύμφορη στις ελίτ (οπωσδήποτε αυτό είναι μεγάλη συζήτηση).
Εν κατακλείδι, εμείς οι Έλληνες κάποτε προτιμήσαμε ( ; ) το τούρκικο φακιόλι, παρά την λατινική κουκούλα. Λάθος ή σωστό, ας το κρίνει η ιστορία. Πλέον όμως ξέρουμε: οι Τούρκοι (το πολιτικό Ισλάμ, όχι το θρησκευτικό) σκοτώνουν και κάνουν γενοκτονίες. Από τους Φράγκους δεν κινδυνεύουμε στρατιωτικώς και τους προτιμούμε για πολλούς λόγους, πολιτιστικούς και πολιτικούς. Γιαυτό πρέπει να ελκύσουμε τους Ευρωπαίους σε μία νέα ναυμαχία της Ναυπάκτου (προσοχή, όχι του Ναβαρίνου), με διπλωματικά μέσα αυτήν την φορά -ελπίζω να μην χρειαστούν και πολεμικά. Συνεπώς θέλουμε την επιστροφή του χριστιανισμού στην Δύση.
Θα γίνουν όλα αυτά; Μάλλον όχι, γιαυτό όπως λένε σε γνήσια ελληνικά
merry christmas…
Καλημέρα. Καλά Χριστούγεννα. Θα ήθελα να αναρτήσω το κείμενό σας στο ιστολόγιο. Ως δικό σας άρθρο αλλά δεν με βοηθά η ανωνυμία. Πως θα μπορούσατε να με βοηθήσετε; θέλετε να το αναρτήσω; Και με ποια υπογραφή;
Κύριε Σαββίδη, χρόνια πολλά και ευλογημένα!
Βεβαίως και θα ήθελα να αναρτήσετε το κείμενό μου στο Ιστολογιό σας. Θα ήταν μεγάλη μου τιμή, και σας ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό.
Αν δεν πρέπει να δημοσιευθεί με το παρόν ψευδώνυμό μου (Α.Δ.Δ.), ας γραφτεί με το επίσης ψευδώνυμο Ανδρέας Χουμανώφ (το οποίο δεν είναι εντελώς ψεύτικο). Άπαντα τα πραγματικά μου στοιχεία (όνομα, τηλέφωνο, κατοικία κλπ) είναι στην διάθεσή σας. Αν θέλετε, στείλτε μου ένα e-mail (φαντάζομαι το βλέπετε ως διαχειριστής) ή πείτε μου ένα δικό σας e-mail να σας τα στείλω.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για την τιμή που μου κάνετε.
Αρκεί η πρότασή σας για το πως θα θυέλατε να υπογραφεί το κείμενο. Θα το αναρτήσω το πρωί. Ευχαριστώ
Εγώ σας ευχαριστώ! Να είστε καλά!
Πολύ ἐνδιαφέροντα τά ἄρθρα καί ἡ συζήτηση πού ἀνεβάσατε καί οὐσιαστικά πολιτικά θέματα.
῾Η ᾿Ορθοδοξία δέν εἶναι ὁ Δυτικός Χριστιανισμός.
Δέν ἐνδιαφέρει τήν σύγχρονη Δύση ἡ πνευματικότητα, εἶναι ἄγνωστη γιά πολλούς ἔννοια.῾ Η κβαντική φυσική μπορεῖ ἐπιστημονικά νά προσφέρει πεδίο προσέγγισης στά βαθειά νοήματα, τά πέραν λογικῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλά καί ἡ μαγεία μπορεῖ νά ἑρμηνεύεται μέ τήν κβαντική φυσική, ἀλλά αὐτή δέν εἶναι ἡ πνευματικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ, εἶναι μία ἐκβιασμένη ἐνέργεια καί δέν φταίει ἡ κβαντική φυσική γι’ αὐτό. Κβαντικό εἶναι καί πῶς ἕνα ζευγάρι πράττει καί ἀναζητᾶ ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ἄν ἀλλοιώνονται ὅμως οἱ ταυτότητες, πῶς νά βρεθοῦν; ῾Ο ᾿Απόστολος Παῦλος πρῶτα γνώρισε τήν μαγεία καί μετά προσέγγισε τήν πνευματικότητα καί βοήθησε στούς κανόνες τοῦ Χριστιανισμού. Οἱ πρακτικές καί οἱ κανόνες τοῦ Χριστιανισμοῦ βασίζονται στήν φύση τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ὅπως λέει ὁ Α.Δ.Δ. «μία οδός εσωτερικής μεταμόρφωσης και απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα πάθη, όπως θεωρητικά τουλάχιστον επιδιώκει η Ορθοδοξία», μεταμόρφωσης ὄχι γιά νά γίνει κάποιος ἄλλος. ῾Ο ᾿Ορθόδοξος Χριστιανισμός ἀφορᾶ τήν ψυχή καί τό πνεῦμα κάθε ἀνθρώπου, τήν ταυτότητά του δηλαδή.
Καί λέω ᾿Ορθόδοξος Χριστιανισμός γιατί ὁ Χριστιανισμός ξεκίνησε στήν ᾿Ανατολή, στούς λαούς πού διαδόθηκε ἡ ῾Ελληνική γλώσσα, ἐκεῖ πού ἔκανε ἔργο ὁ Μέγας ᾿Αλέξανδρος. Στήν Δύση πέρασε σέ ἐπίπεδο πρακτικῶν ἐκκοσμικευμένων. ᾿Ενδιαφέρον παρουσιάζει ἡ ανάλυση τοῦ Α.Δ.Δ. περί πνευματικότητας τοῦ ᾿Ισλάμ καί αὐτά χρειάζονται περαιτέρω ἀνάλυσης. ῾Ο Χριστιανισμός πρέπει νά ξαναβρεῖ τήν ἀλήθειά του πρῶτα, γιά νά μπορέσει νά κάνει διάλογο μέ τούς ἄλλους, γιατί εἶναι ´ ένα αυτοαναφορικό και περίκλειστο σύστημα αξιών ´ γιά νά βρεῖ τόν ἑαυτό του, ὅπως ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἀλλά καί εἶναι ἀνοιχτός πρός τόν κόσμο, ὅπως πρέπει νά εἶναι καί ὁ κάθε ἄνθρωπος. ᾿Επίσης ἐνδιαφέροντα ὅσα ἐπισημαίνει ὁ Πατήρ Νικόλαος Λουδοβίκος, καί εἶναι ζητούμενο πῶς θά κατανοήσει ἡ ᾿Ορθοδοξία τίς ρίζες της, γιά νά βρεῖ τήν ταυτότητά της σέ σχέση μέ τούς ἄλλους.