Αυτό είναι κάτι που επιβεβαίωσε σήμερα σε αιγυπτιακή εφημερίδα και ο πρέσβης της Ελλάδας στο Κάιρο κ. Γριλίδης ο οποίος υποστήριξε πως «δεν υφίσταται κανένα εμπόδιο, υπάρχει δε μεγάλη σύγκλιση στα τεχνικά θέματα» και πως «η υπογραφή συμφωνίας με το Κάιρο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα».

Ταυτόχρονα η Αθήνα θέλει να προχωρήσει και σε συμφωνία με τη Λιβύη, όπως δήλωσε ο επικεφαλής του λιβυκού κοινοβουλίου Αγκίλα Σαλέχ, ο οποίος συναντήθηκε με τον Νίκο Δένδια.

Όσον αφορά τη συμφωνία με το Κάιρο, η ΑΟΖ του συμπλέγματος του Καστελόριζου έχει χαθεί και ο «αγώνας» αυτή τη στιγμή γίνεται για την επήρεια της Ρόδου, Καρπάθου, και της Κρήτης, τρία νησιά τα οποία εξασφαλίζουν πρόσβαση στην Ελλάδα στη λεκάνη του Ηροδότου, η οποία διαθέτει πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων.

Βέβαια χωρίς το Καστελόριζο σημαντικό μέρος των ελληνικών δικαιωμάτων στη λεκάνη χάνεται και μένει ένα σαφώς μικρότερο δυτικό κομμάτι.

Φυσικά και η Αίγυπτος «καλοβλέπει» τη Λεκάνη του Ηροδότου και γι’ αυτό και θέλει να «ροκανίσει» την ελληνική επήρεια των νησιών.

Στην κυβέρνηση βιάζονται να κλείσουν τις συμφωνίες γιατί θέλουν να προλάβουν τα τουρκικά γεωτρύπανα τον Σεπτέμβριο, που θα φέρουν την Ελλάδα σε ακόμα πιο δεινή διαπραγματευτική θέση σε περίπτωση που δεν απαντήσει δυναμικά εκδιώχνοντάς τα από την ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Αρκετοί αν όχι οι περισσότεροι πάντως στην κυβέρνηση βλέπουν τις συμφωνίες με Κάιρο και Βεγγάζη ως ένα «πακέτο» το οποίο θα «ανοίξει» τον δρόμο για μια συμφωνία με την Άγκυρα.

Διότι εφόσον υποχωρήσουμε στο «φιλικό» Κάιρο με μειωμένη επήρεια, υποχωρούμε αυτόματα και στην Τουρκία, η οποία έχει ήδη ρίξει «λεκτικά» την ένταση.

Οι θέσεις Αιγύπτου & Τουρκίας ταυτίζονται απόλυτα στο θέμα του συμπλέγματος του Καστελόριζου, καθώς και τα δύο κράτη θεωρούν πως πρέπει να έχει μία «τυπική» επήρεια κοντά στο… 0%

Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, το οποίο είναι γερμανοαμερικανικής έμπνευσης, η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να κλείσει τη συμφωνία με την Τουρκία μετά τις εκλογές, ενδεχομένως και διπλές, που πιθανόν θα γίνουν κοντά στο Σεπτέμβριο, ενώ ανοιχτό είναι ακόμα και το ενδεχόμενο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ.

Σε κάθε περίπτωση μια συμφωνία με την Τουρκία θα έχει σίγουρα την στήριξη από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ, αφού τόσο τα ξένα κέντρα όσο και το εγχώριο πολιτικό σύστημα θέλουν να την «ντύσουν» με τον μανδύα της «καθολικής αποδοχής».

Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει απόλυτα την κυβέρνηση στην εξωτερική πολιτική, μην αρθρώνοντας ούτε μισό αντιπολιτευτικό λόγο.  Βέβαια η κοινοβουλευτική αποδοχή δεν ταυτίζεται σε καμία περίπτωση με την κοινωνική αποδοχή, αλλά αυτό είναι κάτι που «βολικά» θα αγνοηθεί.

Σε διαφορετική περίπτωση, δηλαδή συμφωνίας με την Αίγυπτο και τη Λιβύη και μη συμφωνίας με την Τουρκία σημαίνει πως πάμε σε σύγκρουση, καθώς η Άγκυρα δεν πρόκειται να υποχωρήσει από το τουρκολιβυκό σύμφωνο. 

Υπό αυτή την έννοια οι συμφωνίες με Κάιρο και Λιβύη θα δράσουν ως «επιταχυντές» των εξελίξεων είτε προς την κατεύθυνση της συμφωνίας, είτε της σύγκρουσης.