Η υπό εδραίωση σύγχρονη ορθοπολιτική δικτατορία της ενιαίας σκέψης δεν περιορίζεται στην συντεταγμένη προσπάθειά της να επιβάλει στανικά μια απολύτως συγκεκριμένη πρόταση πολιτισμού και ενός συναφούς ανθρωπολογικού μοντέλου, μέσω ενός καταιγισμού ιδεολογικών παραισθησιογόνων που κατατείνουν στην διαμόρφωση μιας άποψης, προσέγγισης και οπτικής της ζωής με ξεκάθαρα μηδενιστικό -ήτοι φαιό- χρώμα και αποτύπωμα • επιπλέον, προγραμματικά όσο και με απόλυτη προσήλωση, αποδύεται στον απολύτως κομβικής σημασίας αγώνα να διαπλάσει το πρώτον ή να διαμορφώσει επιμελώς, μακιγιάροντάς την παραμορφωτικά, ή και απλώς να φωτίσει και αυτήν την προτιμωμένη ως αντιτιθέμενή της, προωθώντας με κατ’ εξοχήν εργαλεία και μεθόδους marketing ένα αντίστοιχο αντι-πρότυπο – παράδειγμα προς αποφυγήν, κείμενο ακριβώς -μα ακριβώς- στους αντίποδες του ως άνω προβαλλομένου προτύπου, σε απόλυτη αντιδιαστολή προς το τελευταίο.
Λογικό: το (αυτο)αποκαλούμενο φώς φαντάζει λαμπρότερο οσάκις αντιπαρατίθεται προς το -κοινώς παραδεδεγμένο ως- βαθύ σκότος • πόσω δε μάλλον οσάκις αντιπροβάλλεται οργίλως και μετά πάθους. Εξ ού και καθόλου τυχαία προπαγανδίζεται κατά κόρον η -καθόλου σπάνια δήθεν- ηθική διάσταση της σχετικής σύγκρουσης.
Ως αποτέλεσμα, η παγκοσμίως κυρίαρχη εξουσία της πολιτικής ορθότητας καταλήγει να επιλέγει όσο και εν πολλοίς να “φιλοτεχνεί” τον –από την ίδια φωτιζόμενο ως δήθεν μόνο και αποκλειστικό– αντίπαλό της, κατορθώνοντας να προβάλει, να ελέγχει αλλά και τελικώς να κατευθύνει όχι μόνον την συστημική αλλά και αυτήν την «αντισυστημική» έκφραση, πιθανόν και ερήμην ή και εν αγνοία ηγετικών φορέων της τελευταίας. Πώς; Ξεκάθαρα όσο και με μαθηματική ακρίβεια: Kαθορίζοντας τόσο τα όρια όσο και τον χαρακτήρα της «αντισυστημικής» σχετικής παρουσίας και εν γένει δυναμικής, ως δεδομένου «αιρετικού» αντεστραμμένου ακριβώς ειδώλου της πρώτης (συστημικής), και, ως εκ τούτου, επιτυγχάνοντας κατά το πλείστον την πραγμάτωση του κυρίου και βασικού της στόχου: του ελέγχου της σκέψης.
Ο τελευταίος φαίνεται πως επιτυγχάνεται ασφαλέστερα και, κυρίως, με ευρύτερο χρονικό ορίζοντα, όχι με την απελπιστικά μονότροπη προπαγάνδιση της μίας και μόνης “ορθής” άποψης, κατ’ αποκλεισμόν ή απαγόρευση εμφάνισης οιασδήποτε άλλης, αλλά, πρωτίστως, μέσω του περιορισμού των -προβαλλόμενων ως δυνατών- νοηματικών διαδρομών σε δύο μόνον «λωρίδες κυκλοφορίας»:
την “δική μας” και την –όχι απλώς διάφορη αλλά– αντίθετή της • την αναντίρρητα κρατούσα και την –με ακρίβεια μοιρογνωμονίου– αντίρροπή της.
Όλα τούτα δε, στο πλαίσιο ενός απόλυτου όσο και κουτοπόνηρου μανιχαϊσμού, μέσω του οποίου σκοπείται ο εξοβελισμός του στοιχείου του σκεπτικισμού από τον δημόσιο ή και ιδιωτικό ακόμη διάλογο, η συνακόλουθη νέκρωση της συναφούς ανθρώπινης δημιουργικότητας και ο περιορισμός των ενδεχομένων γονιμοποίησης της έκπληξης στο σχετικό πεδίο καθώς και, αδιαμφισβήτητα, η έντεχνη απόκρυψη ή και κατασυκοφάντηση των απολύτως υπαρκτών λόγων για την εκδήλωση μιας σημαντικού βεληνεκούς επαναστατικής φλόγας.
Το δε τελευταίο τούτο προωθείται και εν πολλοίς επιτυγχάνεται με βασικό εργαλείο την καταιγιστική διαφήμιση της παρεχομένης –όχι σπάνια δε και χορηγουμένης– δυνατότητας (υπερ)προβολής της ως άνω επιλεγείσας – προτιμωμένης αντίθετης άποψης: Σκηνοθετημένη αριστουργηματικά, σερβίρεται ως περίπτωση μεγαλόψυχα απονεμηθείσης έκφρασης “ελευθερίας”, αποσιωπουμένης, ασφαλώς, μιας εξαιρετικά κρίσιμης σχετικής λεπτομέρειας: πως δεν πρόκειται παρά περί μιας ελευθερίας κινουμένης πάνω σε ετεροκαθορισμένες τροχιές και, ως εκ τούτου, περιβαλλομένης προεπιλεγέντα δεσμά ανεπίγνωστης αιχμαλωσίας.
Εξ ού και η μεγαλύτερη πιθανότατα δημοκρατική πρόκληση του καιρού μας, είναι η διατήρηση της δυνατότητας ανάπτυξης κοινωνουμένων προσεγγίσεων out of the box, δηλ. η δυνατότητα χάραξης και ιχνηλάτησης και άλλων -πέραν των αυτονόητα προσφερόμενων και δεδομένων- διαδρομών σκέψης για την κατανόηση αλλά και την εμπειρική ψηλάφηση του δικαίου και αληθούς.
Αν υπάρχει ένας λόγος πολιτικής επανάστασης σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι, θαρρώ, πρωτίστως αυτός.
Ο Βασίλειος Χρ. Μπούτος είναι Συμβολαιογράφος Πειραιώς, Μ.Δ. Εμπορικού Δικαίου.
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του Γιώργου Ιωάννου.
