ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -
 
Παίρνω αφορμή από παρέμβαση αυτοπροσδιοριζόμενου ως “ορφανού του Ανδρέα” ο οποίος απέδραμε προς τον Συριζα. Δεν φτάνει που εγκατέλειψε, μαζί με άλλους, τη μάχη προσχωρώντας σε ένα κόμμα αποτελούμενο κατά πλειοψηφία από τους διώκτες του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, εξαπολύει ρητορικές κορώνες ηθικού χαρακτήρα. Ποια πολιτική ηθική μπορεί να χαρακτηρίζει τον λόγο ανθρώπων που εγκατέλειψαν το πεδίο προστιθέμενοι σε ένα κόμμα που επέρχετο στην εξουσία; Γιατί να μην υποθέσουμε πως η εξουσιαστική συνήθεια ήταν εκείνη που τους ώθησε να προστεθούν στους διώκτες ενός πολιτικού που σημάδεψε την σύγχρονη Ελλάδα με την παρουσία και το λόγο του;
Το μόνο ελαφρυντικό που μπορεί να τους αναγνωρισθεί είναι η κατάληψη του αρχικού κόμματός τους από μια τάση (τη Σημιτική) που δεν τους ήθελε. Ο Σημίτης μισούσε τον Ανδρέα και ο σημιτισμος προσπάθησε να εξαφανίσει ό,τι προσπάθησε να δημιουργήσει ο ιδρυτής του κινήματος.
Το ποιος είχε δίκαιο θα το αναζητήσει η ιστορία αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι με το σημιτισμό ενώθηκε όλο το κατεστημένο της χώρας, θα έλεγα παρακμιακό αλλά αυτό υπονοείται. Και συνενώθηκε διότι με τον Ανδρέα έχασε το ρόλο του. Η εμβέλεια που είχε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ στο λαό, του έδινε μια δύναμη, μια αυτοδυναμία. Τα Μέσα Ενημέρωσης αντί να περιμένουν όπως συνήθιζαν, να ζητήσει την βοήθειά τους ο Ανδρέας, κέρδιζαν κάθε φορά που ανέφεραν το όνομά του.
Εδώ, σήμερα, κάνω μια ψυχρή ανάλυση του πως προσέλαβα την μεταπολίτευση, χωρίς πολλές αξιολογικές κρίσεις. Δεν υπερασπίζομαι κανέναν. Και όσα αναφέρω είναι από προσωπική εμπειρία.
Στον Σημίτη αναγνωρίζεται η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ αλλά όσοι υποστηρίζουν αυτήν την άποψη λησμονούν, σκοπίμως, πως η επιλογή ήταν εθνική. Στην προσπάθεια συντάχθηκαν όλες οι δυνάμεις. Και, φυσικά, όλα τα ΜΜΕ τα οποία συντόνιζε, τότε, ο Χρήστος Λαμπράκης, ο μοναδικός που μπορώ να φανταστώ ότι είχε άποψη από τον αστικό χώρο, για την εθνική πολιτική, είχε αστικά χαρακτηριστικά, με την έννοια του όρου στην Ευρώπη.
Ο Σημίτης ήταν ο πολιτικός εκτελεστής μιας εθνικής προσπάθειας.
Συνήθως, στον Ανδρέα αποδίδεται η οικονομική καταστροφή της χώρας αλλά η ανάταξη της οικονομίας άρχισε στην τελευταία περίοδο της πολιτικής παρουσίας του.
Είναι δύσκολο σήμερα να αναφερθείς, χωρίς να τον καταδικάζεις, στον πολιτικό αυτό αλλά δεν έχουμε πρόβλημα να έρθουμε σε αντίθεση με όλους και με όλα. Η ελευθερία γενικώς, και η ελευθερία του λόγου ειδικώς, είναι οι ύψιστες αρχές που αποδεχόμαστε. Λάθος εκτίμηση μπορεί να κάνουμε αλλά ας μας υποδειχθεί.
Χρειάζεται, σήμερα, μια νέα εθνική ανάταση, μετά από τις συνέπειες μιας άναρχης παγκοσμιοποίησης που επένδυσε αποκλειστικά στην οικονομία. Τα προβλήματα, πλέον, έχουν παγκόσμια διάσταση αλλά δεν λύνονται στο πλαίσιο, μόνο, διεθνών θεσμών. Οι διεθνείς θεσμοί χρειάζονται αλλά τις εθνικές ιδιαιτερότητες δεν μπορεί, τουλάχιστον στο προβλεπτό μέλλον, να τις καταργήσει η διεθνής της αποδόμησης.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, παρά την αποτυχία του εγχειρήματος, είχε δώσει, μεταπολιτευτικά, στοιχεία τέτοιας εθνικής ανάτασης. Τα επένδυσε και με κοινωνικά χαρακτηριστικά σε μια κοινωνία που μέχρι το 1974 ήταν διαιρεμένη σε αυτό που ο Τσίπρας είπε, χωρίς να καταλαβαίνει ότι δεν ευνοεί, “ή εμείς, ή εσείς”. Μιας κοινωνίας βαθιά διχασμένης μετά τον Εμφύλιο.
‘Ενας άλλος συνομιλητής εδώ στο fb ανέφερε εύστοχα ότι τίποτε από όσα περί εθνικής ανεξαρτησίας διακήρυσσε ο Ανδρέας δεν υλοποιήθηκε. Φοβάμαι πως έχει δίκαιο. Αλλά η υλοποίηση ενός οράματος δεν έχει να κάνει, μόνο, με τον ηγέτη. Είναι υπόθεση ενός ολόκληρου λαού. Κανείς ηγέτης δεν θα μπορούσε να πετύχει τίποτε μόνος του.
Πρέπει να προσεγγίσουμε με ειλικρίνεια την πορεία μας ανεξαρτήτως συμπαθειών για να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα. και, πρέπει, να βοηθήσουμε όλοι στην αποκομματικοποίηση του κράτους. Αυτός είναι ένας άθλος δύσκολα επιτεύξιμος γιατί τα ελληνικά πολιτικά κόμματα είναι μηχανισμοί συμφερόντων που επιβλήθηκαν στην κοινωνία και την εξουσιάζουν, δήθεν δημοκρατικά αλλά στην ουσία ως νομενκλατούρες που νέμονται την χώρα και τον λαό της.
Σ αυτό δεν προσέφερε ο Ανδρέας. Κομματικοποίησε το κράτος. Υπάρχει κάποιος λόγος που προβάλλεται αλλά, προσωπικά, δεν τον δέχομαι.
Ο λόγος είναι ότι ο Ανδρέας εξέφρασε πολιτικά, ήδη, από τη δεκαετία του ’60 όλα τα κοινωνικά στρώματα τα οποία περιθωριοποιήθηκαν μετά τον Εμφύλιο. όχι, μόνο, όσα είχαν κομμουνιστικό προσανατολισμό αλλά όλα όσα δεν ήταν ενταγμένα σε μια σκληρή δεξιά λογική. Όσα δεν ήταν κομματικοποιημένα με τη Δεξιά.
Χωρίς να δικαιολογώ την επιθετική συμπεριφορά τους, αυτά τα στρώματα διεκδίκησαν με απληστία την εξουσία όταν αναδείχθηκε πρωθυπουργός ο Ανδρέας. Και η απληστία τους έφθασε στα άκρα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε χαρακτηριστικά μεγάλου ηγέτη και οι μεγάλοι ηγέτες βλέπουν περισσότερο καλά το μέλλον από άλλους. Και το διαμορφώνουν.
Έπρεπε να ενώσει και όχι να διαιρέσει. Τα περί χρονοντούλαπου δεν χρειάζονταν. Μπορεί να ικανοποίησαν το λαϊκό θυμικό αλλά δίχασαν. Και ο διχασμός είναι παρών και σήμερα. Είναι η κύρια αιτία που όποιος αναλαμβάνει την εξουσία θέλει να οικοδομήσει το δικό του κομματικό κράτος. Ένα κράτος στο οποίο δεν λειτουργούν οι θεσμοί αλλά τα γραφεία των υπουργών για να διεκπεραιώνουν κομματικές υποθέσεις.
(Υπάρχουν και κάποιες άλλες συμβολές του Ανδρέα, όπως η κατάργηση του φόβου του χωροφύλακα που στις επόμενες γενιές φαίνεται ως αστείο αλλά ήταν πολύ σημαντικό. Και μια αναδιανομή η οποία σήμερα, εκ των υστέρων, αφού αξιοποιήθηκε από το σύνολο του λαού, θεωρείται αιτία των δεινών. Βαθύτατη υποκρισία. Κανένας κλάδος αν δεν έπαιρνε, τότε, αυτά που ζητούσε δεν θα άφηνε την χώρα ήσυχη. Σήμερα, οι ίδιοι που ήταν αποφασισμένοι να κάνουν, ακόμη, και εσωτερικό πόλεμο, είναι επικριτικοί γιατί τα πήραν).
Γι αυτά, ίσως, μιλήσουμε μια άλλη φορά. Επανέρχομαι στο θέμα του κομματικού κράτους, βασική αιτία της κακοδαιμονίας μας σήμερα.
Ευτυχώς, μετά από πολλά χρόνια υπήρξαν ορισμένοι νόμοι που έγιναν σεβαστοί και το φαινόμενο περιορίστηκε. Είναι, όμως, ακόμη βαθιά ενσωματωμένο στην πολιτική δράση στη χώρα. Και, δυστυχώς, υποστηρίζεται από μεγάλη μερίδα των πολιτών.
Όπως και το 1922, μπροστά στο κομματικό συμφέρον τύφλα να έχει το εθνικό.
Πρώτα το κόμμα μετά η χώρα, ο λαός στο σύνολό του και το κράτος.
Αλλά δεν είναι, μόνο, ο κομματισμός μια από τις σύγχρονες ελληνικές μάστιγες. Είναι και οι ιδεολογικές αγκυλώσεις. Εν ονόματι αυτών, δεν έχει σημασία αν η Ελλάδα υφίσταται μια ήττα στην προσπάθειά της να διατηρήσει τις ιστορικές της αναφορές. Φθάνει οι ιδεοληψίες του κόμματος (Συριζα, ή όποιου άλλου) να βρουν δικαίωση. και δίνεται μάχη γι αυτό.
Δεν έχει σημασία αν μετά από 200 χρόνια δεν καταφέραμε, ακόμη, να δημιουργήσουμε ένα συνεκτικό κράτος με μια κοινωνία ομονοούσα στα βασικά που θα το κρατήσει ενωμένο. Σημασία έχει να ικανοποιηθεί μια αποδομητική ιδεολογία η οποία θεωρεί πως το 1821 δημιούργησε ένα ελληνικό κράτος από το οποίο προέκυψε και ένα ελληνικό έθνος. Ναι, αυτό λέει η αποδόμηση.
Αυτό, βασικά, υποστηρίζει στο βιβλίο του “Βιογραφία ενός σύγχρονου έθνους” ο Άγγλος ιστορικός Rodrick Beaton, που κυκλοφορεί και στα ελληνικά και μας αναγνωρίζει ύπαρξη …..200 ετών.
Θα μου πείτε, ιστορικός είναι, έχει δικαίωμα να διατυπώσει την άποψή του. Σύμφωνοι αν είναι ανεπηρέαστη. Διότι τα τελευταία χρόνια είδαμε πολλούς επιστήμονες να διαμορφώνουν τις απόψεις τους αναλόγως της χρηματοδότησης που δέχονται. Δεν το λέω για τον κ. Μπήτον ο οποίος μπορεί να είναι καλός και άμεμπτος επιστήμονας αφού με έμμεσο τρόπο διαφήμισε το βιβλίο του και ο πρωθυπουργός και είναι μέλος της Κρατικής Επιτροπής για τον εορτασμό των 200 χρόνων από το 1821.
Μιας επιτροπής που το μόνο που πέτυχε ως σήμερα είναι να επιβεβαιώσει τον βαθύ διχασμό στην ελληνική κοινωνία για το ποιοι είμαστε, από που κρατάμε και που πορευόμαστε.
Υποτίθεται ότι σ αυτά θα απαντούσε.
Διακόσια χρόνια, λοιπόν, μετά την επανάσταση του 21 έχουμε ακόμη ένα κομματικό κράτος με όλες τις αμαρτίες των αρχών της δημιουργίας του, δεν έχουμε ομονοήσει για το ποιοι είμαστε, από που ερχόμαστε και που πάμε και αντιμετωπίζουμε πληθώρα κινδύνων μέσα σε ένα αποδομητικό περιβάλλον. Μια μειοψηφία εθνοαποδομητική κυριαρχεί στους κρατικούς θεσμούς, ελέγχει τα ΜΜΕ και απέναντί της βρίσκεται ένα λαϊκό ρεύμα που ζητά μια νέα εθνική ανάταση για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το μέλλον.
Αυτό το ρεύμα μπορεί να είναι πλειοψηφικό στην κοινωνία αλλά έχει πολλές τάσεις. Ακόμη και ακραίες. Και στα προβλήματά του προστίθεται και το πως θα εκφραστεί πολιτικά, όχι κομματικά, με μετριοπάθεια και όχι ακρότητες, με κατανόηση και σεβασμό για όλους αλλά και με απαίτηση να το σεβαστούν και οι άλλοι.
Εξ ορισμού αυτά τα ρεύματα δεν έχουν ηγεσίας αλλά εξαρτάται από το πέταγμα της πεταλούδας αν θα επηρεάσουν την ιστορική πορεία.
Οπότε περιμένουμε το τυχαίο. Περιμένουμε την πεταλούδα. Είναι και αυτό κάτι ρομαντικό. Καλύτερα από το να περιμένεις τους βαρβάρους. Αλλά και αυτοί δεν αποκλείεται να εμφανιστούν. Μπορεί να είναι, ήδη, εντός των τειχών.
Παντελής Σαββίδης
spot_img

23 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Το «φαινόμενο της πεταλούδας» σε κοινωνικά θέματα είναι ακριβώς η έννοια της (Αυτό)Δημιουργίας κατά τον Κορνήλιο Καστοριάδη: «η ανθρώπινη ιστορία είναι δημιουργία»

    Κάποιες σκέψεις για τα καθ’ ημάς με τους όρους του Καστοριάδη:
    1. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε την εμφάνιση νέων κοινωνικο- ιστορικών μορφών. Οι κοινωνίες δημιουργούν χωρίς αιτίες, χωρίς προϋποθέσεις. Μάλιστα, την ίδια ώρα που αλλάζει η κοινωνία αλλάζουν και τα άτομα. Όπως άλλαξαν όλα προς το κακό, έτσι και ένα συλλογικό κίνημα μπορεί να αναδυθεί από το πουθενά και να μεταμορφώσει τα άτομα ή να αλλάξουν τα άτομα και από αυτό να προκύψει ένα συλλογικό κίνημα.

    2. Σημασία δεν έχει η δημιουργία ενός μη αμαρτωλού πολιτικού φορέα αλλά το να βρίσκονται οι πολλοί έξω από την παθητική στάση του «να περνάμε καλά» των λογής οπαδών. Είναι ενθαρρυντικό ότι πολλοί Έλληνες έχουν ανάγκη και ικανότητα την κοινωνική αυτονομία-αυτοκυβέρνηση (προπάντων στα εθνικά θέματα). Και μόνο το ξεκαθάρισμα σε δυο στρατόπεδα με αφορμή την Επιτροπή Αγγελοπούλου δείχνει ότι υπάρχει ισχυρή αντίσταση στην πλύση εγκεφάλου.

    3. Η στόφα του ελληνικού πολιτικού ανθρώπου δεν αλλάζει παρά τους αιώνες υποταγής σε ξένες ή ξενόδουλες κυβερνήσεις. Ο Έλληνας παραμένει Αυτόνομος/Αυτεξούσιος (=ικανός στο άρχειν και άρχεσθαι) επειδή παραμένει τόσο «ένθυμος» όσο και «διανοητικός». Οι Δυτικοί, ανίκανοι για αυτοκυβέρνηση, πέρασαν χωρίς πρόβλημα από το «ένθυμοι στο «άθυμοι».
    Οι Έλληνες δεν αντέχουν τέτοια παρακμή και είναι ικανοί για κοινωνικό μετασχηματισμό. Μάλλον δε υπάρχει και η επίγνωση ότι τις αλλαγές δεν τις φέρνουν τα κόμματα και εκλογές. Σιγά-σιγά ανακτάται και η Μνήμη των καθαρά ελληνικών Σημασιών και η συνείδηση της κακοποίησής τους από την δήθεν «κληρονόμο» Δύση.

    4. Προτού κλείσει το τρέχον επετειακό έτος, μπορεί να έχει αναγεννηθεί η Ελευθερία των αγωνιστών του ’21. Ακριβώς επειδή δεν έχει καμιά σχέση με τις δυτικότροπες παρερμηνείες της, αλλά έχει σχέση με την Αυτονομία, με την ατομική και κοινωνική Αυτεξουσιότητα. Για τους Έλληνες, ποτέ δεν ήταν ακατάλυτος ο χαρακτήρας του Νοήματος και της Σημασίας. Οι Έλληνες δεν γίνεται να υποκύψουν στον εθνομηδενισμό επειδή διαθέτουν Νόημα που αφορά την αυτοπαράσταση της κοινωνίας τους: την Πατρίδα. Και το μεθέξιμο αυτό νόημα επιτρέπει στους Έλληνες να δημιουργούν το δικό τους νόημα για τον κόσμο, τον Κόσμο-Κάλλος-Αλήθεια, τον ωραίο-μεγάλο-αληθινό τρόπο ζωής του κοινωνείν. Οι Έλληνες ξέρουν ότι δεν έγινε η Επανάσταση υπό την επήρεια των ιδεών του Διαφωτισμού (=του φιλελευθερισμού/ατομικισμού του «ένθυμου» χαρακτήρα). Αναγνωρίζουν επίσης ότι ο σημερινός ατομικισμός ανήκει στον «άθυμο» χαρακτήρα, είναι το αντίθετο του «ένθυμου» ατομικισμού, είναι ο γενικευμένος κομφορμισμός. Οι Έλληνες ξέρουν ότι η «αθυμία» θεσμοθετείται με την κατάργηση των ταυτοτήτων, καθώς επίσης ότι θεσμοποιημένη «αθυμία» καθιστά αδύνατη τη συγκρότηση ενός στέρεου και σημαντικού πυρήνα ταυτότητας.
    5. Μια αυτοθεσμιζόμενη κοινωνία δεν μπορεί και δεν χρειάζεται να αναδημιουργείται πλήρως και εξαρχής…

  2. 5. Μια αυτοθεσμιζόμενη κοινωνία δεν μπορεί και δεν χρειάζεται να αναδημιουργείται πλήρως και εξαρχής κάθε τρεις και λίγο. Ο σκοπός είναι να επέλθει μια θετική αλλαγή στην ισορροπία ανάμεσα στην ενεργό θέσμιση της κοινωνίας και την αδρανή υποταγή στους παγιωμένους θεσμούς∙ να επιτευχθεί μια διαφορετική σχέση ανάμεσα στη θεσμίζουσα κοινωνία και τη θεσμισμένη κοινωνία, τη συλλογική δύναμη δημιουργίας των κοινωνικών θεσμών και συνθηκών και τις αντικειμενικές συνθήκες, τις επαναλαμβανόμενες πρακτικές και τις παραδοσιακές τάξεις πραγμάτων. Με δυο λόγια, να υπάρχει αφενός συνείδηση του ΕΜΕΙΣ και αφετέρου αναστοχαστικότητα και διαβούλευση τύπου Ανιχνεύσεων.

  3. Αρθρο με πολλές σωστές επισημάνσεις. Ο Ανδρέας, παρά τα λάθη του ήταν, ωστόσο ηγέτης, ανάμεσα στους ηγετίσκους, και ήταν πατριώτης, σε αντίθεση με τους παγκοσμιοποιητές/απάτριδες που ήρθαν στην εξουσία ως Σημιτικοί.Π.χ. ανάμεσα και σε πολλά άλλα, ο Ανδρέας ουδέποτε θα επέτρεπε τον περίπατο του Τσαβούσογλου στη Θράκη, χωρίς επίβλεψη και χωρίς συνοδεία. Η Ελλάδα, μικρή πάντοτε και φτωχή, είχε ωστόσο φωνή επί Ανδρέα Παπανδρόυ στη διεθνή σκηνή. Όσο για την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ, το μέγα λάθος δεν ήτα ότι μπήκε, αλλά ότι μπήκε πρόωρα και χωρίς να έχει προετοιμαστεί. Γι αυτό και ήταν εκ των προτέρων βέβαιο, ότι θα παρέμενε εσαεί, εντός αυτής, ως φτωχός συγγενής (όπως το προβλέπω στο σύγγραμμά μου Ανάλυση της Ελληνικής Οικονομίας). Κατά την άποψή μου, η σημαντική, αλλά αμφιλεγόμενη ίσως ανατροπή, που έφερε ο Ανδρέας Παπανδρέου στην ελληνική οικονομία καικοινωνία, ήταν η αναμόχλευση των κοινωνικών στρωμάτων, και η επιβολή στην κορυφή, αυτών που ήταν μονίμως χαμηλά και αόρατοι. Δηλαδή, μια αναδιανομή της επιδραστικής δυνατότητας των διαφόρων κοινωνικών τάξεων. Παρά τους κινδύνους, και παρά τα μειονεκτήματα μιας τέτοιας επιδίωξης, πιστεύω ωστόσο ότι έπρεπε να επιχειρηθεί.

  4. Επανέρχομαι στο εναρκτήριο έναυσμα του άρθρου, δηλώνοντας ότι δεν κατάλαβα, αλλά ούτε έψαξα να βρω ποιό είναι το “ορφανό του Ανδρέα”. Διότι δεν έχει δυστυχώς νόημα ένα τέτοιο ψάξιμο. Δεν θα ακολουθήσω, λοιπόν, τις πολύ ευγενικές σχετικές αμφιβολίες του φίλου Παντελή Σαββίδη, διοτι δυστυχώς η απάντηση είναι αυταπόδεικτη.Δηλαδή, αν οι βουλευτές των δύο κομματων εξουσίας (εννοώ αυτών που εξασφάλισαν το καλώς έχειν των Μεγάλων Δυνάμεων, και μέχρι τώρα της κυρίας Μέρκελ), περνούσαν την Ελλάδα πριν από τη καρέκλα τους, ουδέποτε θα υπέγραφαν την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών, που αποτελεί την απαρχή του διαμελισμού της Ελλάδας. Συνεπώς, τι νόημα έχει μια τέτοια συζήτηση;

  5. Ο αρθρογράφος το ονομάζει κομματισμός και το σχόλιο αυτονομία ή αυτεξούσια. Κάποιοι άλλοι μιλάνε για τη διχόνοια. Όλα έχουν την ίδια ρίζα. Το διαχρονικό άλυτο πρόβλημα της Ελληνικής κοινωνίας και κατ’ επέκταση του πολιτικού συστήματος είναι το «σύνδρομο των δέκα στρατηγών» όπως εκφράστηκε στην μάχη του Μαραθώνα με την καθημερινή εναλλαγή του πολέμαρχου. Οι αρχαίοι Έλληνες τουλάχιστον βρήκαν λύση.
    Εν κατακλείδι είναι η αρχομανία που δεν αφήνει την Ελλάδα να προκόψει. Όλοι αισθάνονται στρατηγοί και πολέμαρχοι. Στην κοινωνία, στα κόμματα, στην δημόσια διοίκηση, στον ιδιωτικό τομέα, στους διεθνείς οργανισμούς, κλπ, παντού ο Έλληνας θέλει να είναι αρχηγός.
    Όλοι οι Έλληνες κρύβουν έναν μικρό ή μεγάλο αρχηγό μέσα τους και αυτό θα μας ακολουθεί είτε 200 είτε 400 χρόνια περάσουν από την Ελληνική επανάσταση. Για αυτό δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας, για αυτό λοιδορήθηκε ο Ελ. Βενιζέλος, για αυτό ο Σημίτης μισούσε τον Παπανδρέου κ.ο.κ. για αυτό χάνουμε συνέχεια στα εθνικά θέματα
    Οι ξένοι γνωρίζουν την «αχίλλειο πτέρνα» δηλ. την αρχομανία των Ελλήνων και μας χειρίζονται κατάλληλα. Διορίζουν αρχηγούς και κάνουν τη δουλειά τους(π.χ. έδωσαν εξουσία στον Τσίπρα και πέρασαν το Βόρεια Μακεδονία). Και μην πει κανείς για λαϊκή κυριαρχία με το 90% των ΜΜΕ να ανήκουν στους ολιγάρχες και να χειραφετούν τον λαό.

    • Πράγματι.

      Το αρχηγιλίκι και η λογική του “ξέρεις ποιος είμ’ εγώ, ρε”, μοιάζει να είναι τμήμα από το DNA μας.

      Θα έλεγα ότι τρανταχτό παράδειγμα είναι η διάρθρωση της οικονομίας και το πλήθος των ελεύθερων επαγγελματιών.

  6. Ξαναγράφω με αφορμή το σχόλιο της/του ΕΠ περί αρχομανίας.
    Μόνο οι βαθιά αντιδημοκράτες Δυτικοί μπορούν να ερμηνεύσουν τον θεσμό των 10 στρατηγών σαν «σύνδρομο».Η αρχομανία είναι μία από τις κατηγορίες των Δυτικών για το Είναι των Ελλήνων (“δολοφονία χαρακτήρα”).

    Αν θέλουμε να ορθοποδήσουμε πρέπει πάνω από όλα να γίνει αυτό που γράφει ο Π. Σαββίδης, να ομονοήσουμε για το ποιοι είμαστε.

    Και αυτό μπορεί να γίνει μόνον αν βάλουμε στην άκρη τόσο την άγνοια των Δυτικών για την ελληνική ιδιαιτερότητα όσο και την συστηματική θυματοποίησή μας ώστε να μας έχουν στο χέρι.

    Περί Α. Παπανδρέου:
    Την εθνική ανάταση την πρόσφερε ο Ανδρέας Παπανδρέου μόνο και μόνο επειδή είχε χαρακτήρα αληθινού ηγέτη = Ένας για όλους. Αυτό τράβηξε όλες τις κοινωνικές τάξεις = όλοι για έναν.

    Ωστόσο, γρήγορα εγκατέλειψε τον ρόλο και βυθίστηκε στον ιδιωτικό βίο, οπότε έτρεξαν όλοι οι «ξεβράκωτοι» να αλώσουν το κράτος και να «πασοκοποιήσουν» τη συνείδηση των «μη προνομιούχων» = επιστροφή στο ντεβλέτι (το κράτος των Οθωμανών) = η χαρά των αστών-κοτζαμπάσηδων που μας κυβερνούν έκτοτε (Βαρδινογιάννης και λοιποί).

    Ο αληθινός ηγέτης είναι ανιδιοτελής, υπηρετεί τα Κοινά.
    Ο ΑΠ έφτιαξε μεσαία-δημοκρατική τάξη, μεταξύ άλλων διώχνοντας τον φόβο του χωροφύλακα και κάνοντας αναδιανομή κόντρα στο διεθνές ρεύμα αυστηρής λιτότητας.

    Είναι λάθος να παραδεχόμαστε έστω και για αστείο τον «ανδρεϊσμό» που πουλάει ο Τσίπρας. Πρόκειται για άθλιο υποκείμενο που άρπαξε αλήτικα την εξουσία μαζί με την παρέα του, όχι ως κόμμα. Η βάση του Σύριζα σκόρπισε και στη θέση της μπουκάρισαν οι άθλιοι του Πασόκ.
    Δεν τους λείπει η πολιτική ηθική, κύριε Σαββίδη επειδή αυτομόλησαν στον εχθρό αλλά επειδή όλα τα αίσχη είναι αναμενόμενα από τα ανθρωπάκια της ιδιοτέλειας, από τα ανθρωποειδή του ατομικισμού. Ακόμα και αν είναι ηθικά με όρους της κανονιστικής ηθικής δεν διαθέτουν ΠΟΛΙΤΙΚΗ ηθική = να νοιάζονται μόνον για το κοινό καλό.

    Συμφωνώ με την Μ. Δεληβάνη ότι η μόνη συζήτηση που έχει νόημα είναι το πώς θα βάλουμε την Ελλάδα πάνω από τα ατομάκια μας, πώς θα επιστρέψει στην Πατρίδα μας η Πολιτική.

    • Σας ευχαριστώ για την απάντηση και τον εκτενή σχολιασμό.

      Συν + έδραμον = συντρέχω, συμβαδίζω, συνδρομίζομαι. Δεν αναφέρθηκα στον αρνητικό ιατρικό όρο.

      Αυτοδημιουργία, αυτονομία, αυτεξουσία και αυτοκυβερνησία (πολύ καλά ατομικά στοιχεία) οδηγούν στην αρχομανία (προβληματικό κοινωνικό στοιχείο).

      Με βάση το «σύνδρομο» της αρχομανίας των δέκα στρατηγών, οι Έλληνες δεν μπορούν και δεν θέλουν να σταματήσουν το εγώ για να ξεκινήσουν το εμείς.

      Αν οι Έλληνες είχαμε το εμείς πιο πάνω από το εγώ θα πετυχαίναμε θαύματα.

      Καλό το φαινόμενο της πεταλούδας, αλλά τα βασίλεια των μελισσών/μερμηγκιών εν τέλει παράγουν και ισορροπούν τον κόσμο. Για να διοικηθούν σωστά οι κοινωνίες χρειάζονται την «βασίλισσα τους». Αυτός είναι ο νόμος της φύσης, όσο και αν προσπάθησε ο Καστοριάδης να τον αλλάξει.

      Άρα αν θέλουμε να πετύχουμε σαν έθνος-κράτος θα πρέπει κατά περιόδους να βρίσκουμε τη “βασίλισσα” μας που θα γονιμοποιεί και παράγει το εμείς.

      Καλή Κυριακή στους αναγνώστες

      • 1) Σχετικά με το “Αυτοδημιουργία, αυτονομία, αυτεξουσία και αυτοκυβερνησία (πολύ καλά ατομικά στοιχεία) οδηγούν στην αρχομανία (προβληματικό κοινωνικό στοιχείο)”. Αυτή ακριβώς ήταν “επικονίαση” του Αγίου Αυγουστίνου, του θεμελιωτή του Καθολικισμού (και του πολιτικού αυγουστινισμού-δεσποτισμού) επειδή τα θεμέλια του ολοκληρωτισμού χρειάζονται έναν ελλιπή άνθρωπο. Όλο του το οικοδόμημα στηρίζεται στην παρερμηνεία του αληθινού-πολιτικού ανθρώπου σαν να πρόκειται για το χειρότερο αμάρτημα.

        2) Το Εμείς το έχασαν οι Έλληνες με τον εκδυτικισμό τους. Υποτιμήσαμε μόνοι μας τον πολιτισμό του αληθινού Ανθρώπου, με ενεργό τον θεϊκό του Λόγο, για να γίνουμε και εμείς είτε αρχομανή ατομάκια σαν τους Βόρειους Ευρωπαίους (“ένθυμοι” μόνο, όχι πιά και “διανοητικοί”) είτε απλώς δουλοπρεπή-“άθυμα”, σαν τους Νότιους και τους Ανατολίτες, κατά τις επιταγές του “εκσυγχρονισμού”.

        3) Και ο Αριστοτέλης έλεγε ότι αληθινός-πολιτικός Άνθρωπος μοιάζει με την μέλισσα. Όχι όμως γιατί χρειάζεται ένα θεό-πατερούλη και μια εξουσία-μανούλα! Αλλά γιατί το Έργο, η Πράξη του είναι ΚΟΙΝΟ.

        Ψιλά γράμματα για όσους δεν καταλαβαίνουν ότι η φύση του ανθρώπου είναι το να ΓΙΝΕΙ Αυτεξούσιος = με ελεύθερη και ορθή θέληση (Φρόνηση) ώστε να ακολουθεί τις επιταγές του Λόγου (Σοφίας)

        • Από ότι παρακολουθώ τη συζήτηση μάλλον και εσείς οδηγείστε από την αρχομανία (δηλ.να άρχετε του σχολιασμού). Τόσα έχετε γράψει θα μπορούσατε να δεχθείτε την αυτονομία κάποιου άλλου σχολιαστή. Αλλά το DNA της αρχομανίας δεν σας αφήνει.

          • Με κάνατε να γελάσω. Όπως συνηθίζει να υπογραμμίζει και ένας φίλος εδώ, άλλα τα μάτια της αγελάδας και άλλο το βλέμμα του Ανθρώπου.

            Εσείς “παρακολουθείτε” σαν να βλέπετε τηλεπαιχνίδι Επιβίωσης.
            Επίσης, νομίζετε ότι η ικανότητα του Αυτεξούσιου (σπουδαία Προαίρεση στα αρχαία και γνωμικό Θέλημα αργότερα) είναι δικαίωμα στην άποψη.
            Και επιπλέον κρίνετε εξ ιδίων πιστεύοντας ότι η αρχομανία είναι γραμμένη στο DNA μας.

            ΥΓ.
            Στο δικό μου πάντως DNA ανακάλυψα την οντολογική εμμονή των Ελλήνων για την Αλήθεια. Και μια που πάσχισα για να την κατακτήσω, είπα να κάνω τη δασκάλα ώστε να συμβάλω στο να ξεστραβωθεί όποιος το επιθυμεί.
            Έχω το κουσούρι αλλά έχω και τα φόντα.

  7. Στό λιμανάκι τών Ψαρών, στού Σολωμού τό ποίημα,
    στή ράχη τήν ολόμαυρη πού τήν χτυπά τό κύμα,
    στού Άη Νικόλα τήν κορφή, στό άστρο τού Κανάρη
    παντρεύεται η λευτεριά τό νιό τό παλληκάρι,
    πού ‘χει σημαία τό Σταυρό καί βάρκα τήν ελπίδα,
    καμάρι τόν ωκεανό κι αγάπη στήν πατρίδα
    κι αγάπη στήν πατρίδα.

    Στό λιμανάκι τών Ψαρών

    Στίχοι: Λεωνίδας Μπαλάφας
    Mουσική: Λεωνίδας Μπαλάφας – Παντελής Πέτρου

  8. …τούς τρείς τούς δολοφόνησαν, τούς δύο τούς ξεκάρφωσαν
    κι ό ένας «βυθίστηκε στον ιδιωτικό βίο», πού λ ό λ, καθώς
    άν τόν προλάβαινε ό δολοφόνος τού Ούλοφ Πάλμε, πού έρχονταν
    η Πατρίδα μας θά βυθίζονταν σέ νέο εμφύλιο…

    στή μνήμη τού Νίκου Τεμπονέρα:

    • ¨δεν έχουμε ομονοήσει για το ποιοι είμαστε, από που ερχόμαστε και που πάμε και αντιμετωπίζουμε πληθώρα κινδύνων μέσα σε ένα αποδομητικό περιβάλλον. ¨

      ¨ να ομονοήσουμε για το ποιοι είμαστε.¨

      ¨Ἀποδεχθεῖτε τήν πολυπλοκότητά σας.¨ ἡ φράση πού μοῦ ἔκανε ἐντύπωση σέ μιά ἐκπομπή, ἀπό μία Ἀμερικανίδα καθηγήτρια ἱστορίας νομίζω, πού ζεῖ στήν Ἑλλάδα, γιά τό τί νομίζει ὅτι χρειάζονται οἱ Ἕλληνες. Ἡ διαφορετική καταγωγή, δέν σημαίνει ἀπαραίτητα ἀφορμή σύγκρισης μέ σκοπό τήν ἔχθρα, ἀλλά διαφορετικές δυνατότητες πρόσληψης καί ἀντίληψης μέ σκοπό μιά συνθετική ματιά. Κάτι πού εἶναι ζητούμενο, σέ μία ὁμάδα. ¨

      ¨Πολύ δε θέλει ο κόσμος. Ένα κάτι ελάχιστο. Σαν τη στραβοτιμονιά πριν από το δυστύχημα. Όμως ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση. ¨

      Ἀπό τήν ἑτοιμότητα γιά σύγκρουση, στό Συλλείτουργο, στήν Ἐκκλησία τοῦ Δήμου. Καί μία ἄλλη φράση πού θυμᾶμαι τώρα, ΄ἡ ἔλλειψη εὐγνωμοσύνης εἶναι αἰτία ἀρρώστιας ΄ .

  9. Ελένη,

    Η πολυπλοκότητα έχει το νόημα των αντιφάσεων. Μια Αμερικανίδα μόνο μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει. Τον όρο αυτόν τον υιοθέτησε μετά και η δικιά μας καθηγήτρια για την ελληνική ιστορία με την έννοια της συνύπαρξης θετικών και αρνητικών.

    Για την αυτογνωσία όμως δεν μας χρειάζεται «μια συνθετική ματιά». Αντίθετα, χρειάζεται η Διάκριση. Εξ άλλου, η ταυτότητα είναι οικοδόμημα που κτίζεται κατ’ αντιπαράθεση με αυτό που δεν θέλεις να είσαι.
    Έτσι, οι Έλληνες επέλεξαν τον τρόπο Βίου στο επίπεδο του ψυχικού κοινωνείν, κάτι που αρνούνται να κάνουν οι υπόλοιποι πολιτισμοί (οι μεν λόγω ατομικισμού και οι δε λόγω ομαδοκεντρισμού).

    Για τη δική μας αυτογνωσία έχουμε τους ποιητές μας, τους φιλοσόφους μας και τους πατέρες.
    Ο Οδυσσέας Ελύτης επαναλαμβάνει το (αριστοτελικό) «ένθυμος ΚΑΙ διανοητικός» όταν προτείνει για στέρεη ταυτότητα το ένα πόδι μας να πατά στη γη ΚΑΙ το άλλο στον ουρανό.
    Ο Κώστας Παπαϊωάννου επαναλαμβάνει την (σωκρατική) ταύτιση της δημοκρατίας με τη θεατροκρατία τονίζοντας ότι το Εμείς των όντως όντων βιώνεται με τον τρόπο της Εκκλησίας.
    Ο Μάξιμος ο Ομολογητής επαναλαμβάνει την Πολιτική του Αριστοτέλη τονίζοντας ότι η Αγάπη γεννιέται από το Πάθος.

    Αυτό που εμφανίζεται σαν πολυπλοκότητα είναι τα Παράδοξα των Ελλήνων = η συνύπαρξη Διόνυσου και Απόλλωνα.
    Η ιδιαιτερότητα της ελληνικής ταυτότητας έγκειται στον Έρωτα για την όντως Ζωή, για τον Λόγο της Ενέργειας με την Ουσία, για τον Κόσμο με τις δύο όψεις: την όψη του Χάους/του άμορφου και την όψη του Κάλλους/του όμορφου.

    Η ταυτότητά μας είναι η παράδοξη συνύπαρξη του χαοτικού-άφατου Πατρός και του ωραίου-μέσα μας Υιού/Λόγου. Η «πολυπλοκότητά» μας είναι το παράδοξο της αρχαίας Καλοκαγαθίας, του σύγχρονου Φιλότιμου. Πώς να το πουν λοιπόν οι άλλοι αφού στερούνται τέτοιας σημασίας. Πώς μπορούν να συμβάλλουν οι ξένοι όταν ερμηνεύουν την καλοκαγαθία σαν ηθική και το φιλότιμο σαν αγάπη για τις τιμές και ευσεβισμό;

    • Μαρία, εὐχαριστῶ γιά ὅσα ἀναλύεις. Νά διευκρινίσω ὅτι ἐννοῶ κοινωνική πολυπλοκότητα, γιατί καί ἡ συζήτηση ἀφορᾶ ὁμάδες κοινωνικές. Ἐννοῶ συνθετική ματιά στήν κοινωνία, ὄχι στήν αὐτογνωσία πού ἀφορᾶ τόν κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά. Συμφωνῶ μέ ὅσα λές γιά τήν αὐτογνωσία, ὅτι ἔχουμε τούς ποιητές μας, ὅτι ¨ η ταυτότητα είναι οικοδόμημα που κτίζεται κατ’ αντιπαράθεση με αυτό που δεν θέλεις να είσαι ¨, γράφεις ὅτι στό δικό σου DNA ἀνακάλυψες τήν ὀντολογική ἐμμονή γιά τήν Ἀλήθεια, ὡραῖα διατυπωμένο ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό τῶν Ἑλλήνων. Δέν θεωρῶ ὅτι ὅλοι ἔχουμε τήν ἴδια ὀντολογία, τά ἴδια ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά, χωρίς νά θεωρεῖται ρατσιστικό αὐτό, μεταξύ λαῶν, μεταξύ φυλῶν, ἤ καί μέσα στόν ἴδιο λαό. Ἡ συνθετική ματιά στήν κοινωνία, ἡ συνεργασία μεταξύ ἀνθρώπων εἶναι δύσκολη στήν χώρα μας, καί μεταξύ ὁμάδων ἀκόμα περισσότερο, ἡ κάθε ὁμάδα θεωρεῖ ὅτι κατέχει τήν ἀπόλυτη ἀλήθεια καί ὅταν βρίσκεται στήν ἐξουσία λειτουργεῖ μονομερῶς, μπορεῖ ἀκόμα καί νά καταστρέφει τό ἔργο τῶν προηγούμενων. Δέν νομίζω ὅτι εἶναι αὐτό τό νόημα τῆς δημοκρατίας. Ἕνας συνσχολιαστής παρατηρεῖ τήν διαφορετικότητα μεταξύ ἀποφοίτων θετικῶν σπουδῶν καί ἀποφοίτων κλασσικῶν σπουδῶν. Ἡ προσπάθεια τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου νά ἐξισορροπήσει δύο ἤ καί τρία τμήματα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, εἶναι τόσο δύσκολο νά γίνει κατανοητή καί περισσότερο γιατί ἐπικράτησαν μερικά ἀρνητικά χαρακτηριστικά στήν πορεία. Ζοῦμε σάν σέ πόλεμο. Ζοῦμε καί σέ μία ἐποχή ταχύτατων ἀλλαγῶν ἀλλά ποτέ ἄλλοτε δέν εἴχαμε τόσους μορφωμένους Ἕλληνες καί μέ τέτοιο βιοτικό ἐπίπεδο.

      Αὐτή ἡ βαθύτερη κατανόηση καί διάκριση τῶν Ἑλλήνων, πού ὀφείλεται στά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τοῦ λαοῦ καί στήν παιδεία, πῶς θά διατηρηθεῖ ἄν δέν φροντίσουμε, ἄν δέν κατανοήσουμε ποῦ βρισκόμαστε; Τό νά εἶσαι Ἕλληνας δέν εἶναι ἕνας χαρακτηρισμός στήν ταυτότητα, προϋποθέτει ἐγρήγορση γιά νά διατηρηθεῖ αὐτή ἡ ρίζα, αὐτός ὁ μικρός λαός,
      ¨ Μικρός λαός και πολεμά
      δίχως σπαθιά και βόλια
      για όλου του κόσμου το ψωμί
      το φως και το τραγούδι ¨

      καί νά μεταδώσει τά φῶτα του,

      προϋποθέτει εὐθύνη, σεβασμό καί στίς ρίζες καί στήν διαφορετικότητα, συνεχῆ ἐπαγρύπνηση,
      καί ἴσως αὐτή ἡ γνώση-αὐτογνωσία μᾶς δώσει τά φτερά.

      • “Ἡ συνθετική ματιά στήν κοινωνία, ἡ συνεργασία μεταξύ ἀνθρώπων εἶναι δύσκολη στήν χώρα μας, καί μεταξύ ὁμάδων ἀκόμα περισσότερο, ἡ κάθε ὁμάδα θεωρεῖ ὅτι κατέχει τήν ἀπόλυτη ἀλήθεια καί ὅταν βρίσκεται στήν ἐξουσία λειτουργεῖ μονομερῶς, μπορεῖ ἀκόμα καί νά καταστρέφει τό ἔργο τῶν προηγούμενων.”

        Κι εσείς, οι “Υπατίες” των Ανιχνεύσεων, σε μία τέτοια ομάδα ανήκετε, μονάχα που το χαρακτηριστικό τής ομάδας αυτής είναι, όπως έλεγε ο αείμνηστος Δάσκαλος Σαράντος Καργάκος, να μιλάς/γράφεις κατά τρόπο που νη μην καταλαβαίνεις ούτε ο ίδιος τι λες/γράφεις. Άλλως πώς διάολο θα φανεί το διανοουμενηλίκι σου;

        “ἀλλά ποτέ ἄλλοτε δέν εἴχαμε τόσους μορφωμένους Ἕλληνες καί μέ τέτοιο βιοτικό ἐπίπεδο”

        Παραμορφωμένους, θα έλεγα εγώ, που είναι εντελώς άχρηστοι, διότι δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτε, εκτός από ακαταλαβίστικες πομφόλυγες, όπως γράφει και ο Γιώργος (12), ενώ η χώρα έχει ανάγκη από ανθρώπους πρακτικούς, που να ξέρουν την “πιάτσα”, να βλέπουν την πραγματικότητα κατάματα και όχι μέσα από βιβλία-καθρέπτες. Μέχρι την Μεταπολίτευση είχαμε δύο πανεπιστήμια, των Αθηνών και τής Θ/νίκης. Ήσαν αρκετά και περίσσευαν. Ο πληθυσμός δεν αυξήθηκε, η δομή τού κράτους δεν άλλαξε, αλλά η χώρα γέμισε πανεπιστήμια, που παράγουν υπεραρίθμους πτυχιούχους, που μετά παραπονούνται ότι δεν βρίσκουν δουλειά. Πώς να βρουν, με τις διανοουμενίστικες παπαρολογίες και γράφοντας άρθρα επί άρθρων, ή έχοντας σπουδάσει επιστήμες, που ανάθεμά με κι κατάλαβα ποτέ τι είναι (διεθνολόγος, επικοινωνιολόγος, ευρωπαϊκές και διεθνείς σπουδές, διεθνής ασφάλεια, κλπ., κλπ.). Για ξυπνήστε, μωρέ, που διατυμπανίζετε την αυτογνωσία και δείτε ποιοι είμαστε. Ένας Βαλκάνιος λαός είμαστε, με έντονα τα χαρακτηριστικά τού Ανατολίτη, που παράγει αρλουμπολόγους, που τα βάζουν με τούς “Βόρειους”, από τους οποίους, όμως, δανειζόμαστε λεφτά για να ζήσομε, διότι είμαστε χρεοκοπημένοι. Μάς δανείζουν λεφτά, που ο “Αντρέας” τα ξόδευε για να διορίζει Δ.Υ., δηλαδή να αγοράζει ψήφους, έχοντας σαφή επίγνωση ότι κάποτε θα χρεοκοπήσομε, διότι δεν μπορούμε να τα επιστρέψομε. Λαοπλάνος και τυχοδιώκτης ήταν, όχι όμως και βλάκας. Είχε δίκιο ο Σκαρίμπας που έλεγε ότι ο Έλληνας, όταν κοιτάζει στον καθρέπτη, βλέπει τον Μεγαλέξανδρο, τον Ηρακλή, τον Αχιλλέα, αλλά ποτέ τον Καραγκιόζη. Αυτή είναι η αυτογνωσία μας.

        Συγγνώμη για το ξέσπασμα, αλλά έχω μπουχτίσει πια από τις σαχλαμάρες που διαβάζω, αντί να βλέπω γύρω μου ανθρώπους, που πραγματικά ανησυχούν και πονούν τον τόπο αυτό και θλίβονται για την κατάντια των Νεοελλήνων, ενός λαού εντελώς ανυπόληπτου, που κατάντησε καρπαζοεισπράτορας των “βαρβάρων” (sic) τού Βορά. “Αὐτή ἡ βαθύτερη κατανόηση καί διάκριση τῶν Ἑλλήνων, πού ὀφείλεται στά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τοῦ λαοῦ” … δυστυχώς!

        • Μήν διαβάζεις σαχλαμάρες. Ὑπάρχουν τόσα ἄλλα παραγωγικά νά κάνεις γιά νά προκόψει ὁ τόπος. Ἕτοιμες λύσεις δέν ὑπάρχουν. Τά πάντα ρεῖ, ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἔχουν ἀλλάξει οἱ ρίζες μας. Μποροῦμε νά θαυμάζουμε τά ἔργα καί τῶν ἄλλων λαῶν καί νά γινόμαστε καλύτεροι. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πολλοί ἄξιοι καί σ΄ αὐτό τό λαό.

      • Μία γυναῖκα, ἡ Μαρί Ναξάκη ἄφησε ἕνα σπουδαῖο ἔργο σχετικό μέ τήν λαογραφία μας. Ἀνακάλυψε καί διέσωσε τήν κρητική δεσιά, καί ἄφησε δωρεά στόν Δῆμο Σφακίων πολλά ἀπό τά ἔργα της. Ἡ κρητική δεσιά ἔχει μιά ὡραία ἱστορία πολύ πίσω στόν χρόνο, εἶναι δῶρο τοῦ Δία στόν γιό του Μίνωα γιά νά φτιάξει δίχτυ γιά τό ψάρεμα γιά νά μπορέσει νά ἐπιβιώσει. Ὀνομάστηκε ἀπό τούς ἀνθρώπους ἱερός κόμβος καί διατηρήθηκε ἀπό τούς ἄνδρες γιά τά δίχτυα καί οἱ γυναῖκες, βάζοντας τό μυαλό τους νά δουλέψει, τό χρησιμοποίησαν γιά νά σταθεροποιούν τά ὑφαντά τους, δημιουργώντας περίτεχνα σχέδια, δαντέλλες.
        https://www.librarychania.gr/latest-news/768-11-5-2017-pragmatopoiithike-i-ekdilosi-mathainoume-gia-ti-minoiki-raftovelona-sta-plaisia-tou-programmatos-moirazomai-to-xompi-mou-kai-oti-agapo-tin-tetarti-10-5-2017-sti-dimotiki-vivliothiki-xanion

        Ὑπάρχει κι ἕνα σχετικό ντοκυμαντέρ πού θά προβληθεῖ ἀργά τό βράδυ σέ γνωστή συνδρομητική τηλεόραση.

  10. Όταν η γνώση γίνεται ιδεολογία και δογματισμός με παρωπίδες (πίστευε και μη ερεύνα) οι ανιχνεύσεις σταματούν.

  11. Όχι τα φτερά της πεταλούδας, ούτε του γλάρου δεν μπορούν να βγάλουν από το τέλμα τον Ελληνικό λαό. Και στη δημιουργία του τέλματος μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και ο Ανδρέας. Αυτός ο μέγας λαϊκιστής επί των ημερών του οποίου τα σκυλάδικα μετονομάστηκαν σε “πολιτιστικά κέντρα”. Αυτός που νομιμοποίησε τη μίζα με το αμίμητο “Εντάξει ένα δωράκι δε πειράζει αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια”. Πλέον η Ελλάδα σήμερα είναι ένα παρηκμασμένο κράτος , με γηρασμένους κατοίκους που συνεχώς φθίνει. Θα έλεγα στον Ερντογάν ότι δεν χρειάζεται να κάνει κανένα πόλεμο . Σε καμιά πενηνταριά χρόνια πόσοι κάτοικοι αυτού του τόπου θα είναι Έλληνες; Δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Και ως αναφορά το πέταγμα της πεταλούδας ποτέ δεν ξέρεις αν αυτό θα είναι για το καλύτερο ή για το χειρότερο.
    ΥΓ1: Είναι εντυπωσιακά διαφορετικός ο τρόπος γραφής ενός ανθρώπου αποφοίτου των θετικών επιστημών από τη γραφή ανθρώπων με κλασσικές σπουδές. Ο πρώτος μεστός και σταράτος ο δεύτερος γεμάτος πομφόλυγες διφορούμενος και εν πολλοίς ακαταλαβίστικος.
    ΥΓ2: Το μεγάλο επίτευγμα του Ανδρέα ήταν η “πασοκοποίηση” και των υπολοίπων κομμάτων και κυρίως της Ν.Δ

  12. «Τὸ ἔθνος νὰ θεωρεῖ ἐθνικὸν ὅ,τι εἶναι ἀληθές» (Σολωμός).

    «Τὸ ἀληθὲς δὲν εἶναι χάρισμα φυλετικὸ ἤ ἐθνικό.
    Ἡ ἀλήθεια ἐκπορεύεται κατ’ εὐθείαν ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο»
    διευκρίνιζε ἕνας ἑλληνιστὴς ποὺ ἔζησε στήν Λίμνη Εὐβοίας, ὁ Φίλιππος Σέρραρντ, ποὺ πάει νὰ πεῖ πὼς
    ἡ οἰκουμενικότητα τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς
    προσδιορίζεται ἀπὸ τὴ δίψα της γιὰ ἁγιότητα.

    «Τὰ ξωκλήσια δίπλα στὰ καΐκια ἢ ἀπάνω στὰ βράχια τῶν νησιῶν μας,
    πῶς ἐξηγοῦν οἱ φωτισμένοι μας τὴν παρουσία τους;
    Διακοσμητικὴ μήπως;»
    Ζήσιμος Λορεντζάτος

    «κατὰ βάθος εἶμαι ζήτημα φωτός» (Σεφέρης),
    «τὸ σκοτάδι μὲ χρωστάει στὸ φῶς» (Ἐλύτης).

    Ὄχι δέν στέκω «πρόστυχα ντυμένη μέ ἀπομιμήσεις νοημάτων ζωῆς» (Πεντζίκης).
    Ἡ δική μου μητέρα σταύρωνε τό ρουχαλάκι πρίν μοῦ τό φορέσει.
    «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε» ἔλεγε
    καί ξόρκιζε τά μοδάτα ἀλλότρια κελεύσματα τῆς φιλαυτίας κρατώντας
    «πάντα ἀνοιχτὰ πάντα ἄγρυπνα τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου» (Σολωμός).

    «Ἕνα καὶ δυό: τὴ μοίρα μας δὲν θὰ τὴν πεῖ κανείς.
    Ἕνα καὶ δυό: τὴ μοίρα τοῦ ἥλιου θὰ τὴν ποῦμε ἐμεῖς.
    Εἴμαστε ἀπὸ καλὴ γενιά» (Ἐλύτης).,

    ό,τι άντεξα νά κλέψω επ’ αγαθώ,
    όμως εσείς μήν στερηθείτε τ’ αποδέλοιπα:

    Στὸ εἰκονοστάσι τῆς ἑλληνίδας μνήμης

Leave a Reply to Μαρία Μαγγιώρου Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα