ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ.

Θα γράψω ένα αναλυτικό κείμενο λίγο αργότερα για τη Συμφωνία αλλά επιγραμματικά θα ήθελα να κάνω δύο τρείς επισημάνσεις.
-Για να πει κανείς αν ήταν μια επιτυχημένη συμφωνία ή όχι πρέπει να προσδιορίσει το στόχο της χώρας.
1.-Αν στόχος ήταν η αμφισβήτηση σε επίπεδο διεθνοδικαιϊκό της συμφωνίας Άγκυρας-Τρίπολης (αυτού που κακώς λέγεται τουρκολιβυκό σύμφωνο), η συμφωνία ήταν καλή. Υπάρχει και η διάσταση του πεδίου που λέει ο Ερντογαν, δηλαδή οι προκλήσεις τις οποίες θα αρχίσει για να την αμφισβητήσει στην πράξη. Εκεί τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Πιστεύω πως δεν θα κλιμακώσει στρατιωτικά διότι φοβάται οικονομική κατάρρευση. Αλλά θα συνεχίσει να προκαλεί.
2.-Η συνέχεια της ελληνοαιγυπτιακής παρεμβολής στην πολιτική της Άγκυρας με την Τρίπολη δεν είναι, επίσης, γραμμική. Το πρόβλημα καθίσταται πολυπαραγοντικό. Εμπλέκονται Τουρκία, Κυβέρνηση Τρίπολης, Αίγυπτος, Ελλάδα, Γαλλία και ΗΠΑ.
Το σημαντικό με τη συμφωνία είναι πως μπήκαμε στο παιχνίδι, εκεί που δεν υπήρχαμε. Και το παιχνίδι παίζεται. Θα είναι μακρύ και δύσκολο αλλά αν δεν είμαστε παρόντες, απλώς θα χάσουμε. Όμως και να μην θέλαμε θα μας ενέπλεκαν.
3.- Η νομική αμφισβήτηση του Συμφώνου Αγκυρας- Τρίπολης μπορεί να ήταν- και να είναι- τακτικός στόχος. Δεν μπορεί να είναι στρατηγικός.
Στρατηγικός στόχος της χώρας είναι να προσδιορίσει τα συμφέροντά της στην Ανατολική Μεσόγειο και τις κινήσεις να τα πετύχει. Και για την επιτυχία αυτή, κεντρική επιλογή είναι η σύγκλιση με την Κύπρο.
Στην επιδίωξη αυτή η Συμφωνία αφήνει ένα μεγάλο κενό. Το οποίο μπορεί να καλυφθεί θετικά για την Ελλάδα αν η Αίγυπτος αποφασίσει να οριοθετήσεις ΑΟΖ με Ελλάδα και Κύπρο. Μπορεί, όμως, να ενέχει και κινδύνους.
Να μην αναγνωρίσει, δηλαδή, το Κάϊρο, επήρεια στο Καστελόριζο. Πιστεύω πως η θέση αυτή της Αιγύπτου είναι που άφησε το κενό.
4.-Με δεδομένη αυτήν τη θέση, καλώς δεν αφέθηκε μόνο το Καστελλόριζο (μισή Ρόδος, μέρος της Κρήτης), όπως, καλώς, αφέθηκε και μια περιοχή για οριοθέτηση με Λιβύη και Αίγυπτο αργότερα.
5.-Πολλά θα εξαρτηθούν απο την τελική κατάληξη της Λιβυκής περιπέτειας.
6.-Το αρνητικό είναι ότι για δεύτερη φορά η Αθήνα δέχεται κατά τις διαπραγματεύσεις, μειωμένη επήρεια ελληνικού νησιού, στην προκειμένη περίπτωση του μεγαλύτερου νησιού της χώρας.
Στο εύλογο ερώτημα γιατί, η απάντηση είναι αυτή που έδωσε, χθές, με άρθρο του ο επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ Μιχαήλ Κωσταράκος: αυτό μπορούσαμε αυτήν τη στιγμή.
Κατανοητό. Αλλά αυτό, δεν δικαιολογεί πανηγυρισμούς.
7.-Γενικώς η άσκηση εξωτερικής πολιτικής δεν είναι ποδοσφαιρικός αγώνας με τον κόσμο να χειροκροτεί.
Χρειάζεται ψυχραιμία, σχέδιο, ικανές ομάδες διαμόρφωσης πολιτικής και μεθόδευση για την επιτυχία των στόχων.
8.-Σ αυτό το τελευταίο η κυβέρνηση τα κατάφερε. Τους “έπιασε” όλους στον ύπνο. Αν και πληροφορίες λένε πως στο παρασκήνιο βοήθησαν και άλλες δυνάμεις.
9.-Γενικώς η αποτίναξη της ναφθαλίνης απο τα γραφεία του ΥΠΕΞ είναι θετικό γεγονός απο μόνο του. Αλλού θα πετύχει, αλλού θα αποτύχει, σημασία έχει πως κατάλαβαν στην Αθήνα πως πρέπει να δράσουν. Και αυτό είναι καλό.
10.-Ψάχνω, ακόμη, ορισμένες λεπτομέρειες και θα επανέλθω. Θα προσεγγίσω το θέμα πέραν του καλού και του κακού.