Όταν ήμασταν μαθητές γυμνασίου, τη δεκαετία του ’50, δύο ήταν τα αστέρια στην ανώτατη παιδεία μας. Το Μετσόβιο Πολυτεχνείο και η Ανώτατη Εμπορική (σήμερα Οικονομικό Πανεπιστήμιο).
Ήταν τίτλος τιμής το να είσαι φοιτητής σ’ αυτές τις σχολές και, εφόσον ήσουν τιτλούχος, θεωρείτο φυσικό να συμπεριφέρεσαι και αναλόγως.
Τη δεκαετία του ’70, το Πολυτεχνείο έδωσε τη σπίθα για να απαλλαγούμε από τη χούντα. Προστέθηκε στους φοιτητές του και -δικαίως- ο τίτλος του ήρωα.
Τη δεκαετία του ’80, άρχισε η κατρακύλα προς το χάος. Δεν θα περιγράψω πού οδήγησε η κατρακύλα, γιατί είναι σε όλους μας γνωστά το πώς και πού οδηγήθηκαν τα αστέρια του ’50.
Τη δεκαετία του ’50, παρακολουθούσαμε στον κινηματογράφο τη δράση των λευκών κουκουλοφόρων της Κου-Κλουξ-Κλαν και απορούσαμε πώς μία δημοκρατική δύναμη σαν τις Η.Π.Α. επέτρεπε τη δράση τέτοιων εγκληματιών.
Τη δεκαετία του ’20, στον 21ο αιώνα πλέον, παρακολουθήσαμε στην πρωτεύουσά μας τη δράση των μαύρων κουκουλοφόρων να εξευτελίζουν το άλλοτε αστέρι, στο πρόσωπο του Πρυτάνεώς του.
Τι φρίκη, άνθρωπέ μου.
Βέβαια, δεν ήταν το πρώτο δείγμα βεβήλωσης χώρου και προσώπου στην ανώτατη παιδεία μας. Είναι γνωστά, σε όλους μας, όλα όσα ντροπιαστικά συνέβησαν στις δεκαετίες της κατρακύλας.
Και βέβαια γεννάται εύλογα το ερώτημα.
«Μέχρι πότε η μεγάλη πλειοψηφία θα ανέχεται τη δράση της πολύ μικρής μειοψηφίας των μαύρων κουκουλοφόρων;»
Αγνό χαμόγελο νεανικότητας και νοικοκυροσύνης.
Ήταν τότε που κάθε πρωί ξεκινούσε μια πηγή για να δροσίσει όλη τη γη.
Λ. Χατζόπουλος
