Πανεπιστημιακό άσυλο για ποιους;

Υπήρξαν εποχές, μέχρι πολύ πρόσφατα, που όποιος εκστόμιζε την ανάγκη «κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου», ή έστω την υπονοούσε, ταυτιζόταν με τις πιο σκοτεινές εποχές της πολιτικής ζωής του τόπου. Η πρόταση αυτή ισοδυναμούσε σχεδόν με κατάλυση της δημοκρατίας. Τις τελευταίες ημέρες ο πρόεδρος της Ν.Δ. δεν σταματάει να επαναλαμβάνει ότι ένα από τα πρώτα μέτρα που θα λάβει ως κυβέρνηση, εφόσον εκλεγεί, είναι η «άμεση κατάργηση του ασύλου» ώστε «τα δημόσια πανεπιστήμια, από χώροι ανομίας, να γίνουν ξανά κύτταρα γνώσης και έρευνας». Το συμπεριέλαβε και χθες σε έναν από τους 16 βασικούς άξονες του σχεδίου της Ν.Δ. που παρουσίασε. Μάλιστα, το ανέφερε στον άξονα για την «ασφάλεια» και όχι για την «Παιδεία».

Και παρά τις συνεχείς υπομνήσεις, όχι μόνον τηρείται απόλυτη σιγή από το αρμόδιο υπουργείο, δεν ακούγεται καμιά αξιοσημείωτη αντίδραση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι ενδείξεις είναι ότι η κοινωνία το υποδέχεται με ανακούφιση. Οχι μόνον οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. Υπάρχει, λες, μια σιωπηρή συναίνεση, από το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών. Η αποδοχή του αυτονόητου, ότι η ομαλή λειτουργία των πανεπιστημίων δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο. Αποχρωματίστηκε μέσα από δεκάδες περιστατικά, περισσότερο ή λιγότερο σοβαρά, άσκησης βίας και αυθαιρεσίας από ομάδες φοιτητών και μη, που συναντούσαν την ανοχή της κυβέρνησης και τον φόβο των καθηγητών (πλην ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων). Χθες η «Κ» δημοσίευσε την απειλητική επιστολή που έλαβε η καθηγήτρια Ιστορίας του ΕΚΠΑ Μαρία Ευθυμίου, από τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο (όπως αυτοπροσδιορίζεται), γιατί, όπως ισχυρίζονται οι αποστολείς, «η κ. Ευθυμίου θέλει ένα πανεπιστήμιο χωρίς αγώνες, χωρίς αντίσταση, χωρίς στέκια, αναρχικούς και “βρόμικους” τοίχους. Ενα πανεπιστήμιο, το οποίο θα λειτουργεί “εύρυθμα” ως ναός της “αντικειμενικής” γνώσης του διδάσκοντος» κ.λπ., κ.λπ.

Η κατάργηση του ασύλου προφανώς δεν μπορεί να καταργήσει και την ιδεολογική αρτηριοσκλήρυνση, τη γραφικότητα ή οποιαδήποτε αντίληψη του «ό,τι να ’ναι». Μπορεί όμως να δώσει το μήνυμα ότι η ασυδοσία τελειώνει γιατί δεν είναι πια ανεκτή από την ίδια την κοινωνία. Κούρασε. Δεν είναι μόνο διαλυτική και μερικές φορές εξαιρετικά επικίνδυνη, είναι και ένα ριζωμένο απολίθωμα το οποίο βοηθάει τους ιδιοτελείς και ανεπαρκείς να έχουν θέση και ρόλο. Ακόμη και ανάμεσα στους ίδιους τους πανεπιστημιακούς.

Το μήνυμα τού «φτάνει πια» το στέλνει η αποκαμωμένη κοινωνία. Ο κ. Μητσοτάκης το συνέλαβε και ανέλαβε να το μεταφράσει.