του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.
Κάθε μεταρρύθμιση στα Πανεπιστήμια λογικά αποσκοπεί στην βελτίωση του επιπέδου των σπουδών ώστε οι απόφοιτοί τους να ανταποκριθούν στις σύγχρονες απαιτήσεις της κοινωνίας αναβαθμίζοντας την ποιότητα των υπηρεσιών. Η κοινωνία είναι ο τελικός αποδέκτης του αποτελέσματος. Όμως πώς μπορεί μια προσπάθεια μεταρρύθμισης να αποδειχθεί επωφελής για την κοινωνία όταν το υπουργείο από τη μια πλευρά ισχυρίζεται ότι αναβαθμίζει το επίπεδο των σπουδών των Πανεπιστημίων με τη θέσπιση βάσης εισαγωγής και από την άλλη εξισώνει τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων των ΑΕΙ με αυτά των αποφοίτων των κολεγίων; Των επιτυχόντων με τους αποτυχόντες; Διότι με τη θέσπιση της βάσης εισαγωγής θα αυξηθεί ο αριθμός των αποτυχόντων να εισαχθούν στα ΑΕΙ, οι οποίοι θα στραφούν στα κολέγια και αποφοιτώντας από εκεί με ένα κατώτερο επίπεδο σπουδών θα αποδοθούν στην κοινωνία ως ισότιμοι επαγγελματικά με τους πτυχιούχους των ΑΕΙ. Τί θα εισπράξει τελικά η κοινωνία ως επίπεδο υπηρεσιών; Ποια υλικοτεχνική υποδομή μπορούν να διασφαλίσουν τα κολλέγια έναντι των ΑΕΙ; Ποιο επίπεδο έρευνας; Γιατί δεν λαμβάνεται υπόψη ότι το ακροατήριό τους απαρτίζεται από σπουδαστές που απέτυχαν να εισαχθούν με τις πανελλαδικές εξετάσεις σε ΑΕΙ; Με ποια κριτήρια επιλέγονται στη συνέχεια από τα κολέγια; Έχει αντιληφθεί το υπουργείο Παιδείας γιατί σπουδάζουν οι νέοι στα Πανεπιστήμια; Σπουδάζουν αποσκοπώντας στα επαγγελματικά δικαιώματα για να επιβιώσουν. Ποιο θα είναι πλέον το κίνητρο για τη διαρκή αναβάθμιση των ΑΕΙ εκ μέρους των φοιτητών αλλά και του ΔΕΠ όταν ισοπεδώνονται επαγγελματικά με τα κολέγια;
Mια ευνομούμενη κοινωνία έχει την υποχρέωση να επιβάλει κριτήρια αξιολόγησης ώστε να προστατεύει τα μέλη της. Αποτελεί έσχατο λαϊκισμό να υποστηρίζεται ότι αποτελεί δικαίωμα του καθενός να σπουδάζει ό,τι επιθυμεί προκειμένου να ανελιχθεί κοινωνικά, αν αποδεδειγμένα δεν διαθέτει ανάλογες ικανότητες. Γιαυτό, η ισοπέδωση των κριτηρίων αξιολόγησης από την πολιτεία, τα οποία η ίδια θεσπίζει, έχει ευρύτατες συνέπειες. Οδηγεί στην ισοπέδωση των αξιών, στην αναξιοκρατία, υποβαθμίζει στο έσχατο επίπεδο την προσφορά των υπηρεσιών και στερεί τη νεολαία από τις αξίες που γαλούχησαν τις προηγούμενες γενιές και συνεχίζουν ν’ αποτελούν κριτήρια στις αναπτυγμένες χώρες, δηλαδή την επιβράβευση της προσπάθειας που φέρνει την κοινωνική καταξίωση και όχι την ισοπέδωσή της. Όλα αυτά στη χώρα μας των πελατειακών σχέσεων και της οικογενειοκρατίας προσλαμβάνουν στη λειτουργία του κράτους οξύτατες μορφές.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Δ. Τριχόπουλος, καθηγητής του Harvard και ακαδημαϊκός εν ζωή, σε άρθρο του το 2010 ισχυρίζονταν: «Το επίπεδο των φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι υψηλό, κατά τη γνώμη μου υψηλότερο εκείνου των καλών αμερικανικών πανεπιστημίων. Αυτό δεν οφείλεται μόνον στην παιδειοκεντρική φιλοσοφία της ελληνικής οικογένειας αλλά και στο γεγονός ότι οι εισαγωγικές εξετάσεις για τα πανεπιστήμιά μας είναι αδιάβλητες, δίκαιες και αξιοκρατικές. Αν δεν υπήρχαν τα “παράθυρα” μετά τις εισαγωγικές, η Ελλάδα θα μπορούσε να διεκδικήσει παγκόσμια πρωτοπορία όσον αφορά την ποιοτική στάθμη του προπτυχιακού φοιτητικού σώματος στα πανεπιστήμια». Γιατί υπονομεύουμε λοιπόν αυτό το οικοδόμημα ωθώντας τους νέους στα ιδιωτικά κολλέγια;
Η υπουργός τεκμηρίωνε την απόφασή της να θεσπίσει βάση εισαγωγής στα ΑΕΙ θεωρώντας απαράδεκτο την εισαγωγή υποψηφίων με βαθμολογία 0,6 ή 0,8, καίτοι οι περιπτώσεις αυτές ανέκαθεν αφορούσαν τομείς απαξιωμένους. Σήμερα, με την εξομοίωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων ΑΕΙ και κολλεγίων, οι εν λόγω υποψήφιοι με την απαράδεκτη βαθμολογία μπορούν κατευθυνόμενοι στα κολλέγια να επιλέξουν κύριους τομείς στη λειτουργία της κοινωνίας (οικονομικό, κατασκευαστικό, κ.α.) ενώ μπορούν, όπως μπορούσαν ανέκαθεν, να μεταβούν σε χώρα της Ε.Ε. (κατά προτίμηση βαλκανική ή της Ανατολικής Ευρώπης ακόμη και της Δυτικής) και παρακάμπτοντας τον θεσμό των πανελλαδικών εξετάσεων να επιστρέφουν, είτε με μεταγραφή, είτε ως απόφοιτοι, ισότιμοι πλέον των επιτυχόντων και των αρίστων και μάλιστα σε τομείς με πολύ υψηλές βαθμολογίες εισαγωγής, όπως π.χ. στον ιατρικό, πολυτεχνικό και νομικό τομέα κ.α.. Σε σημείο ώστε όταν τα Δυτικά Βαλκάνια ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα θεωρούνται αυτόματα «ευρωπαϊκά» και τα πτυχία της Πρίστινα και των Τιράνων, όπως συμβαίνει σήμερα με τα πτυχία άλλων χωρών; Πώς προστατεύεται επομένως η κοινωνία, πώς αναβαθμίζεται το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών; Επομένως τα επιχειρήματα της υπουργού ήσαν έωλα, το ενδιαφέρον υποκριτικό και όλα αυτά αποσκοπούν στην περαιτέρω εμπορευματοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης και στην περαιτέρω αποδυνάμωση του άρθρου 16 του Συντάγματος για τον δημόσιο χαρακτήρα της ανώτατης παιδείας. Γιατί λοιπόν διεξάγονται οι πανελλαδικές εξετάσεις; Γιατί εμπαίζεται η νεολαία;
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
23-2-2021
