Συνεχώς επιβεβαιώνεται πως η πανδημία αποτελεί τον ρυθμιστή των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων ανά τον κόσμο. Το παράδειγμα της Μαδρίτης ήταν ακόμη ένα μήνυμα ότι ο κορωνοϊός διαμορφώνει τις πολιτικές τάσεις και εξυψώνει ή εξαϋλώνει κόμματα και πρόσωπα. Το εκλογικό κόστος των lockdowns έχει μπει στο πολιτικό παιχνίδι πολλές φορές και στην Ελλάδα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτος έσπευσε πριν από το Πάσχα να ζητήσει άμεσο άνοιγμα της εστίασης και να πλησιάσει τους δυσαρεστημένους καταστηματάρχες. Ακολούθως η κυβέρνηση ξαναέστησε τα τραπεζάκια στους εξωτερικούς χώρους αμέσως μετά την Ανάσταση. Και επειδή ο τελευταίος λόγος μετράει στην πολιτική, επιχειρώντας να πλειοδοτήσουν, στην αξιωματική αντιπολίτευση επέμειναν το άνοιγμα να γίνει μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα, με το Μαξίμου να το απορρίπτει θέλοντας να δείξει πως δεν σύρεται από τις προτάσεις του Αλ. Τσίπρα. Η πολιτική ζωή της Ισπανίας ταρακουνήθηκε για τα καλά, με την Ιζ. Αγιούζο να ανανεώνει τη θητεία της ως περιφερειάρχη διπλασιάζοντας τα ποσοστά του Λαϊκού Κόμματος. Η εθνικιστική Ακροδεξιά, πέρα από το λαϊκίστικο σύνθημα «Ελευθερία ή κομμουνισμός», κατέκρινε συνεχώς τη στρατηγική των lockdowns εκμεταλλευόμενη την κούραση, τον θυμό και τον φόβο επιχειρηματιών και εργαζομένων, πως οδηγούνται στη χρεοκοπία.
«Η Μαδρίτη δεν είναι Βαρκελώνη», όπου η Αριστερά έχει ισχυρή παρουσία, υπενθύμιζε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στην «Κ» μετά την παραίτηση του Π. Ιγκλέσιας από την πολιτική και τους εύλογους συνειρμούς που έγιναν για το πολιτικό μέλλον της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δύο κόμματα που γιγαντώθηκαν μέσα από τις πλατείες των «Αγανακτισμένων» και είχαν έως ένα βαθμό την ίδια πορεία μπορεί να έχουν και την ίδια μοίρα; «Οχι» φωνάζουν από τον ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζοντας κατ’ αρχάς πως παρά το κακό αποτέλεσμα της Μαδρίτης το Podemos θα συνεχίσει να είναι ισχυρή δύναμη. Μόνο το γεγονός πως στην Ισπανία οι Σοσιαλιστές κατέχουν τα σκήπτρα της Κεντροαριστεράς καταδεικνύει πως τα μεγέθη δεν είναι συγκρίσιμα. Ο Αλ. Τσίπρας τερμάτισε δύο φορές πρώτος στις εκλογές και ορκίστηκε πρωθυπουργός, ενώ ο σύντροφός του Π. Ιγκλέσιας είχε φθάσει, έως πρόσφατα, απλώς στη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης. Εκτός και αν η ήττα του Podemos σημαίνει την αρχή του τέλους των κομμάτων που είδαν τις δυνάμεις τους να μεγαλώνουν μέσα από την οικονομική κρίση. Σίγουρα το αποτέλεσμα δίνει πολλή τροφή για σκέψη στην Κουμουνδούρου τη στιγμή, μάλιστα, που η ριζοσπαστική Αριστερά στην Ευρώπη δεν «τραβάει».
Εδώ έρχονται και υπερθεματίζουν όσοι στον ΣΥΡΙΖΑ φωνάζουν πως το άνοιγμα προς το Κέντρο είναι μονόδρομος και ότι ο προοδευτικός χώρος στη Γηραιά Ηπειρο μπορεί να ηγεμονεύσει μόνον αν συμπλεύσουν οι δυνάμεις της Αριστεράς, της Οικολογίας και της Σοσιαδημοκρατίας. Με την τελευταία να εμφανίζεται αποδεκατισμένη. Πιο ηχηρό παράδειγμα η Γερμανία, όπου οι Πράσινοι, που κερδίζουν δημοσκοπικά, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν αριστεροί.
“Καθημερινή”
