Ο ρεαλισμός της σποράς

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

Έναν απειλητικό, αδίστακτο αντίπαλο δεν τον υποτιμάς. Τον σπουδάζεις και τον αξιολογείς νηφάλια.

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι μάλλον ο μοναδικός ηγέτης σύγχρονου κράτους που αρνείται το δόγμα «η οικονομία κινεί την Ιστορία». Αρνείται σαν μοναδικό κίνητρο προόδου των ανθρώπων το οικονομικό όφελος, το κέρδος. Ταυτόχρονα όμως καταφάσκει έμπρακτα τον πλανητικά κυρίαρχο σήμερα Ιστορικό Υλισμό, την κατ’ ευφημισμόν «ελευθερία των αγορών». Είναι το επίκαιρο όπλο, όχι ο στόχος του.

Ανύψωσε εντυπωσιακά το βιοτικό επίπεδο του λαού του, εκσυγχρόνισε την τεχνική υποδομή της χώρας του, γέμισε την Τουρκία πανεπιστήμια, την εξοικείωσε με την υψηλή τεχνολογία. Ομως, την ίδια ώρα, επιδείχνει με έμφαση και καμάρι, την πίστη και αφοσίωσή του στην πατρογονική του θρησκεία. Αδιαφορεί παγερά για τη ραγδαία «πτώση» αξίας της τουρκικής λίρας στις διεθνείς αγορές. Θέλει να δείχνει ότι πιστεύει (δηλαδή εμπιστεύεται) κάτι διαφορετικό από τη διεθνώς κυρίαρχη ταύτιση της ευτυχίας με την ευπορία, την καταναλωτική ευχέρεια.

Στη διάρκεια μιας γενιάς, άλλαξε ριζικά την όψη της τουρκικής κοινωνίας: Αντιπάλεψε, με απίστευτο σθένος, τον άλλοτε παντοδύναμο στη χώρα του κεμαλισμό – τη μίμηση του νεωτερικού στη Δύση μηδενισμού. Το αντίστοιχο στην Ελλάδα θα ήταν, ένας περιθωριακός, μοναχικός πολιτευόμενος να νικούσε κατά κράτος, μέσα σε μια γενιά, τον κοραϊσμό (ιδεολογικό, γλωσσικό, πολιτικό).

Το κρίσιμο δεδομένο είναι ότι, η ανατρεπτική επιλογή του Ερντογάν, ο μουσουλμανισμός,  συνιστά μια θρησκεία χωρίς μεταφυσική. Δεν ενδιαφέρεται να φωτίσει «νόημα» της ύπαρξης, αιτία και σκοπό του κόσμου και της Ιστορίας. Ενδιαφέρεται μόνο για το επίπεδο της συμπεριφοράς, για την ωφελιμότητα του «καλού», με κάποιες παιδαριώδεις επαγγελίες αμοιβών «μετά θάνατον», χωρίς καμία υπαρκτική διαύγαση του αινίγματος.

Θα τολμούσε κανείς τον παραλληλισμό (ενδεικτικά, όχι με αξιώσεις ιστορικής πιστοποίησης) ότι ο μουσουλμανισμός έπαιξε στην Ανατολή τον ρόλο που ανέλαβε αργότερα στη Δύση ο προτεσταντισμός: Και στις δυο περιπτώσεις οι ελληνικής παιδείας πληθυσμοί, σε Ανατολή και Δύση, είχαν εκχριστιανιστεί ζητώντας στον «τρόπο» (γεγονός) της Εκκλησίας να γνωρίσουν και οικειωθούν την υπαρκτική ελευθερία από κάθε προκαθορισμό και αναγκαιότητα. Να ψηλαφήσουν τον ορισμό «ο Θεός αγάπη εστί» (όχι: ο Θεός έχει αγάπη). Τους Χριστιανούς ενδιαφέρει η ελευθερία της ακατάλυτης ύπαρξης, όχι η «πρέπουσα» συμπεριφορά μέσα στα όρια της θνητότητας.

Αλλά σε κάθε κοινωνία υπάρχουν οπωσδήποτε και οι πουριτανοί. Ενδιαφέρονται να δικαιωθούν με μετρητή αμοιβή – να ανταμειφθεί, εδώ και τώρα, το εγώ τους. Γι’ αυτό και έχουν ανάγκη από Νόμους, εντολές, κανονιστικές διατάξεις, για να τις τηρούν με συνέπεια και να κερδίζουν πόντους, μεταθανάτιας αμοιβής. Τηρουμένων λοιπόν των αναλογιών, ο Ερντογάν σήμερα φιλοδοξεί να παίξει από την Ανατολή τον ρόλο που έπαιξαν ο Λούθηρος και ο Καλβίνος κάποτε στη Δύση. Και στις δυο περιπτώσεις ενδιαφέρει όχι το «νόημα» της ύπαρξης, η ψηλάφηση απάντησης στο αίνιγμα του θανάτου, αλλά οι ατομικές πεποιθήσεις, που θωρακίζουν με βεβαιότητες το εγώ και επιβάλλονται χάρη στην εξουσία.

Αν σήμερα στον πλανήτη κυριαρχεί, κατά προτεραιότητα, το Κοράνι σαν συντρόφι του προτεσταντικού πουριτανισμού και του ειδωλοποιημένου ρωμαιοκαθολικού νομικισμού, τότε, σίγουρα, ο Ερντογάν έχει οπωσδήποτε στο δικό του στρατόπεδο τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, τα διεθνή δικαστήρια, τον γερμανικό Εθνικισμό της Deutsche Bank. Για έναν και μόνο λόγο: Δεν υπάρχει πια κοινή εμπειρία του πεδίου των σχέσεων, ασφυκτικά κυρίαρχες είναι η λογική της συναλλαγής και η αντιμαχία των εντυπώσεων – ποιος θα κερδίσει, σε κάθε πεδίο, τη μάχη της εφήμερης υποβολής.

Να εικονογραφήσω το εξ αντιθέτου: Αν υπήρχαν στο πηδάλιο της Ε.Ε. άνθρωποι ικανοί να ξεχωρίσουν και αξιολογήσουν ποιότητες (όπως οι πρώτοι οραματιστές της ευρωπαϊκής συνεργασίας), όχι τηλεκινούμενα πιόνια του αγοραίου «ευρωπολτού», τότε η «ενωμένη Ευρώπη» θα επέστρεφε αυτονόητα στο πεδίο των σχέσεων τολμώντας ρήξη με τη λογική της συναλλαγής και τις αντιμαχίες των εντυπώσεων.

Κοντολογίς, δεν χρειαζόμαστε ευχολόγιο ούτε ανεδαφικές ντιρεχτίβες. Κάθε ρεαλιστής φιλευρωπαίος ξέρει ότι υπάρχει δίλημμα, όχι ψευδοπόλωση: Διαλέγουμε βιτρίνα ατομοκεντρισμού «δικαιωμάτων», μαζί με την απολυταρχία των Αγορών. Ψευδαισθήσεις λαϊκής ετυμηγορίας και σύμφυτη (δεν χωρίζεται) μεθοδική εξηλιθίωση των μαζών από τον φορμαλισμό των «εντυπώσεων». Πουριτανισμό ηδονικής εγωλαγνείας ανυποψίαστον για τη δυνατότητα κοινωνούμενης ελευθερίας – «πόλεως», «κοινότητας», «εκκλησίας».

Κίνημα απελευθέρωσης από τις ψευδοπολώσεις, αν ποτέ εμφανιστεί, δεν θα έχει το παραμικρό κοινό γνώρισμα με τις εικόνες – παραστάσεις του 20ού αιώνα. Ούτε συλλόγους με γραφεία και σφραγίδες ούτε ντουντούκες και αναμηρυκασμό κραυγών. Κινήματα πραγματικής αλλαγής, αν εμφανιστούν, θα απαιτούν το ριζικά καινούργιο στην εκπαίδευση (νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο), το ριζικά καινούργιο στην πολιτική (μικρές, αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες), το πέρασμα από τα θρησκευτικά, ωφελιμιστικά ιδεολογήματα στην απόλυτη προτεραιότητα της χαράς του κοινωνείν.

Μεγαλόστομες ουτοπίες; Οχι, μόνο απλή μετάβαση από την ουτοπία των απεριόριστων δυνατοτήτων της κατασκευής, στον ρεαλισμό της σποράς.

https://www.kathimerini.gr/opinion/561076690/o-realismos-tis-sporas/

spot_img

12 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Κοραϊσμός Ι.

    Το πνευματικό έργο του Αδαμ. Κοραή και ο πόλος που διαδραμάτισε ο ίδιος
    στη διαμόρφωση του πνεύματος του ελληνισμού.
    Ο Κ. Παλαμάς αποκαλεί τον κοραϊσμό <>,
    γιατί τα γραπτά κείμενα του Κοραή έχουν σημαντικά λογοτεχνικά χαρίσματα,
    διαύγεια σκέψης και κομψότητα ύφους.
    Πιστότερος και συνεπέστερος οπαδός του κοραϊκού γλωσσικού συστήματος
    αναδείχτηκε ο λόγιος Κ. Κούμας

    https://www.asxetos.gr/pedia/gnosi/orismoi-theories/koraismos-22692.html

  2. Κοραϊσμός ΙΙ.

    Αντι-Λόγος / Εθνική Ταυτότητα
    ΚΟΡΑΪΣΜΟΣ VS ΕΘΝΟΛΑΪΚΙΣΜΟΣ
    7 Ιουλίου 2017 Γιώργος Σταφυλάς

    https://diesy.gr/wp-content/uploads/2017/07/korahs-1000×1074.jpg

    Υπάρχει μια ολόκληρη μυθολογία για τους σύγχρονους ελληναράδες που
    είναι πάρα πολύ κακοί και άχρηστοι-ουδεμίαν σχέση έχοντες με τους αρχαίους- και οι οποίοι βρίζουν τους Γερμανούς και όλους του δυτικούς
    παρόλο που αυτοί διέσωσαν το αρχαίο ελληνικό πνεύμα με νεώτερους τιτάνες της σκέψης,
    της λογοτεχνίας και της επιστήμης.

    Αυτή η μυθολογία διακινείται τόσο στα καθεστωτικά media μέσα από άρθρα
    και περισπούδαστες αναλύσεις έγκριτων -υποτίθεται- δημοσιογράφων, όσο και σε κείμενα
    που αναρτώνται στις λεγόμενες σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και σε σχόλια
    επ αυτών των κειμένων.

    Οφείλουμε λοιπόν μερικές παρατηρήσεις που ελπίζουμε να συμβάλλουν
    στην αποδόμηση αυτών των κομπλεξικών μυθευμάτων που κυκλοφορούν
    γύρω από τους σύγχρονους Έλληνες και τους δυτικούς.

    Α) Όλη αυτή η λογική
    ”ο νεοέλληνας είναι πλέμπα. Οι δυτικοί και δη οι Γερμανοί είναι καλύτεροι,
    είναι πιο κοντά στους αρχαίους”
    είναι αγνή πούρα ξενολατρία. Πιθηκισμός.
    Και αυτός ο πιθηκισμός εισήλθε δια του Κοραή, στην νεώτερη Ελλάδα.
    Πρώτος δυτικολάτρης αυτός ισχυριζόταν ότι πρέπει να αποβάλλουμε όλα τα στοιχεία
    της ρωμέικης παράδοσης μας 1000 και πλέον ετών
    για να γίνουμε σαν την διαφωτισμένη Δύση και έτσι δια της τεθλασμένης
    θα ξαναβρούμε το αρχαίο πνεύμα. Αλλά σήμερα αποδείχτηκε πλέον οτι
    ευτυχώς που δεν είμαστε τόσο διαφωτισμένοι όπως οι δυτικοί και ευτυχώς που έχουμε ακόμα
    αυτή την σιχαμένη εθνολαική ρωμέικη παράδοση
    (τα πανηγύρια τη γουρνοπουλα και τους αγίους)
    γιατί αυτά μας κρατούν ακόμα.

    Β) Αν κάποιοι μοιάζουν πιο πολύ σ αυτούς, τους αρχαίους, ασφαλώς αυτοί είμαστε εμείς
    οι σύγχρονοι Έλληνες, με όλα μας τα ελαττώματα, και όχι οι Γερμανοί.
    Έχουμε ακριβώς τα ίδια καλά και τα ίδια κακά στοιχεία με τους αρχαίους.
    Αν κάτι λείπει για να μεγαλουργήσουμε αυτό είναι το πολιτικό σύστημα. Αλλιώς
    δεν εξηγείται πως οι ίδιοι αυτοί εκφυλισμένοι νεοέλληνες
    πάνε στο εξωτερικό και διαπρέπουν.

    Γ) Τα επιτεύγματα των νεότερων Ελλήνων δεν (είναι σσ) μικρά.
    Δεν γνωρίζω πολλά παραδείγματα από την ιστορία,
    λαός που απελευθερώθηκε απο δουλεία τεσσάρων αιώνων,
    εκατό χρόνια μετά την εθνική του επανάσταση,
    να πολιορκεί την πρωτεύουσα των πρώην κατακτητών του.
    Και δεν είναι μόνο αυτό.
    Βάλτε κάτω να δείτε διακρίσεις μέσα στον 20ο αιώνα σε επιστήμες, λογοτεχνία, μουσική
    και αθλητισμό. Μόνο να σκεφτεί κάνεις ότι ένας μικρός λαός δέκα εκατομμυρίων ψυχών
    έχει τίτλο σε όλα τα δημοφιλή σπορ είναι αναμφίβολα κάτι ασυνήθιστο και παράξενο.

    Συνέχεια από κάτω

    • Συνέχεια

      Δ) Μερικοί δυτικιστές-κοραϊστές
      ειδικά όσοι πολιτικά ανήκουν στον λεγόμενο πατριωτικό – εθνικιστικό χώρο
      έχουν πολύ εσφαλμένη αντίληψη για τους σύγχρονους Δυτικούς. Οι σύγχρονοι Δυτικοί
      και δη οι Γερμανοί δεν μοιάζουν καθόλου με τον Ζήγκφριντ και τους Βίκινγκς.
      Είναι δε γνωστοί για τον εκφυλισμό των κοινωνιών τους
      σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από τον δικό μας.
      Εμείς και οι νότιοι μεσογειακοί την σκαπουλάρουμε ως ένα βαθμό
      χάρη σε αυτά τα εθνολαικά στοιχεία που οι δυτικιστές-κοραιστές απεχθάνονται.

      Ε) Και κλείνω : ο Κοραϊσμός – Δυτικισμός
      είναι μια ασθένεια του νεότερου ελληνικού έθνους με τρείς διακλαδώσεις.
      Στους δεξιούς εμφανίζεται ως ”μένουμε ευρώπη”, δηλαδή
      a priori αποδοχή όλων όσων προέρχονται από την εσπερία.
      Στους αριστερούς ως διαφωτισμός-πολιτική ορθότητα.
      Στον εθνικιστικό χώρο ως Γερμανολατρία-νορδικισμός,
      και εκεί συναντάς την μέγιστη γελοιότητα τύποι κατάμαυροι σαν γύφτοι να κοιτάζονται
      στον καθρέφτη και να νομίζουν πως βλέπουν κάποιον σαν τον Ράϊνχαρντ Χάϊντριχ.
      Λοιπόν οι δυτικοί είναι καλοί. Αλλά είναι ξένοι. Εμείς είμαστε Έλληνες.
      Δεν πρόκειται ποτέ να γίνουμε δυτικοί,
      ούτε πρόκειται ποτέ οι δυτικοί να γίνουν σαν και εμάς.
      Ο κάθε λαός εχει τον χαρακτήρα του. Είναι μάταιο να μαϊμουδίζουμε τους δυτικούς.
      Επιπλέον οσο και αν έχουμε προβλήματα δεν πρέπει να αφήνουμε κανένα να μας λοιδορεί,
      κανένα να επικρίνει την πατρίδα μας. Μόνο εμείς μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Αλλά
      αφού πρώτα να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Όχι τον εξιδανικευμένο Έλληνα,
      όπως τον ήθελε ο Γερμανός ρομαντικός του 19ου αιώνος, αλλά
      τον ζωντανό και αληθινό με όλα του τα καλά και τα κακά. Σε τελική ανάλυση
      κανείς δεν μπορεί να λέγεται πατριώτης η εθνικιστής η δεξιός
      αν δεν αγαπάει πρώτα τον λαό του.

      https://diesy.gr/%ce%ba%ce%bf%cf%81%ce%b1%cf%8a%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-vs-%ce%b5%ce%b8%ce%bd%ce%bf%ce%bb%ce%b1%cf%8a%ce%ba%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82/

  3. Κοραϊσμός ΙΙΙα.

    Σκοτεινός “διαφωτισμός” τού Κοραή

    Με το ξεκίνημα τού Ελληνικού κράτους, έσπευσαν κάποιοι Δυτικότροποι
    να μεταφέρουν στην Ελλάδα τις Δυτικές νοοτροπίες τους,
    θεωρώντας τη Δύση ως “πιο προοδευμένη”.
    Έτσι, οι αποκομμένοι αυτοί άνθρωποι από τη Ρωμαίικη παράδοσή μας,
    μετέφεραν εδώ τα κουσούρια τής Γαλλικής Επανάστασης
    και τις Προτεσταντικές τους εμμονές,
    γινόμενοι πηγή κακών για τη χώρα μας. Δημιούργησαν προβλήματα
    που πληρώνουμε ως σήμερα.
    Ένας από αυτούς ήταν ο Αδαμάντιος Κοραής.

    Τα αποστολικά κείμενα (ευαγγέλια, πράξεις, επιστολές), που
    διαβάζονται εμμελώς στις εκκλησιές μας, γράφτηκαν αιώνες (τουλάχιστον δεκαεφτά)
    προτού ο Kοραής αποφασίσει (από το γραφείο του στο Παρίσι)
    να αλλάξει τη ζωντανή γλώσσα των Eλλήνων με μια φτιαχτή «καθαρεύουσα» γλώσσα.
    Τα αποστολικά κείμενα είναι γραμμένα στην «κοινή» ελληνική: τη μετακλασική γλώσσα
    της ελληνόφωνης τότε (ίσως και για χίλια χρόνια) «οικουμένης» – γλώσσα άλλη
    από το πλαστό κοραϊκό κατασκεύασμα, στο οποίο αντιτάχθηκε ο δημοτικισμός.

    Σίγουρα απέκτησε ο κοραϊσμός ερείσματα και στον εκκλησιαστικό βίο των Nεοελλήνων
    – δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση η εκκλησία όταν ο κοραϊσμός επιβλήθηκε ως
    επίσημη κρατική ιδεολογία και η κοραϊκή «καθαρεύουσα» ως επίσημη (υποχρεωτική)
    γλώσσα του κράτους (της εκπαίδευσης, των δικαστηρίων, της διοίκησης, των εφημερίδων,
    της πολιτικής).
    Aπέκτησε ερείσματα η κοραϊκή ιδεολογία στους αυτουργούς και θιασώτες
    του θρησκευτικού εθνικισμού (αυτοκεφαλία), όπως και σε οργανώσεις ή «κινήματα»
    που συνέχισαν το έργο των προτεσταντών μισσιονάριων στην Eλλάδα.
    Aπέκτησε ερείσματα και η ξύλινη «καθαρεύουσα» στο κήρυγμα,
    στα εκκλησιαστικά έντυπα, στην πανεπιστημιακή θεολογία – όχι όμως στη λατρεία.

    (Oι «προοδευτικοί διανοούμενοι» αποσιωπούν μεθοδικά –ή μήπως αγνοούν;– ότι
    δημοτικιστές ήταν οι κατασυκοφαντημένοι αντίπαλοι του «προοδευτικού» Kοραή,
    οι «Kολλυβάδες».
    Aυτοί –με κορυφαίο τον Nικόδημο Aγιορείτη– έγραφαν και κήρυτταν
    στη ζωντανή λαϊκή γλώσσα της εποχής τους, επιτελώντας ταυτόχρονα
    τεράστιο μεταφραστικό έργο – μετέφεραν σε χυμώδη δημοτική κορυφαία πατερικά έργα
    και θρησκευτικά βιβλία της εποχής, μεγάλης λαϊκής κυκλοφορίας). Όμως
    η ιδεολογία τού Κοραή επεκράτησε λόγω τής ξενολαγνείας, και τού μιμητισμού.
    Και ως σήμερα δημιουργεί προβλήματα.

  4. Κοραϊσμός ΙΙΙβ.

    Ο Αδαμάντιος Κοραής, ήταν η μορφή εκείνη της ιντελλιγκέντσιας του νεοελληνικού Διαφωτισμού που σφράγισε την Επανάσταση δίνοντας της εθνικό χαρακτήρα. Η έννοια όμως του «Έθνους» (ως φυλετικού μορφώματος) κυοφορήθηκε στα πλαίσια της Γαλλικής Επανάστασης και συνιστά «όρο» κατεξοχήν της Αστικής Σκέψης, της οποίας εκπρόσωπος υπήρξε και ο Κοραής. Όσοι, λοιπόν, συγκινημένοι τον χρησιμοποιούν, ας γνωρίζουν ότι δεν ανήκει στην ελληνική πνευματική παράδοση, αλλά είναι αντιδάνειο από τη γαλλική κουλτούρα.

    Ο Αδ. Κοραής «δεν έδωσε τη ζωούλα του» για την επανάσταση
    (πέθανε 85 ετών στο Παρίσι), όχι μόνο γιατί απαξίωσε να επισκεφτεί την Ελλάδα
    για λόγους μικροπολιτικής αντίθεσης κυρίως προς τον Ι. Καποδίστρια
    (στη δολοφονία του οποίου ως ηθικός αυτουργός τα μέγιστα συνετέλεσε).
    Ήταν από αυτούς που αντετίθεντο στην Επανάσταση επειδή ακριβώς τη θεωρούσε άκαιρη,
    καθώς οι Έλληνες δεν είχαν μορφωθεί ακόμη αρκετά!

    Σύμφωνα με τον Π. Καρολίδη, επιμελητή της “Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους”
    του (Εθνικού μας Ιστορικού) Παπαρρηγόπουλου:

          “αι τοιαύται γελοιωδώς παράδοξοι δοξασίαι, προϊόντα αμαθείας και ακρισίας,
          είχον και την πολιτικήν αυτών ροπήν επί μερίδα λογίων κηρυττόντων ότι
          των νυν ελλήνων αι πολιτικαί ροπαί και τάσεις και εθνικαί ιδέαι
          πρέπει να μη υπερβαίνωσιν τα όρια της αρχαίας Ελλάδος”.

    Δεν είναι καθόλου δύσκολο να καταλάβουμε πως,
    σε μια χώρα της οποίας η πλειοψηφία των ομοεθνών της ακόμα ζούσαν υποδουλωμένοι,
    μια τέτοια παραχάραξη της Ιστορίας δημιουργούσε σοβαρούς εθνικούς κινδύνους.
    Και πώς να μην δημιουργούσε, αφού
    ο Κοραής είχε εργαστεί για την αποδοχή μιας τέτοιας θεώρησης
    προσπαθώντας να «φωτίσει» τους Έλληνες Ρωμηούς με λόγια όπως:

          “το έθνος είναι πτώμα σπαραττόμενο από κόρακας. Απέθανεν η πατρίς….
          αφ’ ότου μας επάτησεν ο Φίλιππος έως το 1453”. [«Στοχασμοί Κρίτωνος» σ. 5]

    Κατά τον Κοραή λοιπόν, και τη Γαλλική του “μόρφωση”,
    ο Φίλιππος και ο μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν Έλληνες, αλλά
    ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ που “πάτησαν” την Ελλάδα.

  5. Κοραϊσμός ΙΙΙγ.

    Ευτυχώς που δεν τους έχουν ανακαλύψει, ακόμα, οι Σκοπιανοί. Είχαν πέσει, τόσο αυτός
    όσο και ο Κοραής, θύματα της δυτικοθρεμμένης προπαγάνδας, που ξεκίνησε
    από τον Ιερώνυμο Βολφ, και πιο πριν από τους Φράγκους. Ας μην κατηγορούμε, λοιπόν,
    τους δυτικούς και τους Σκοπιανούς. Μόνοι μας, τους παραδίνουμε την κληρονομιά μας.
    Μόνοι μας, τους παραδίδουμε τον πολιτισμό της Ρωμανίας και της Μακεδονίας.
    Ποιος ξέρει; όπως ακριβώς σήμερα κάποιοι υβρίζουν την Ελληνικότητα της Ρώμης
    και του πολιτισμού της, ίσως σε 200 χρόνια οι απόγονοι τους να θεωρούν τους Σλάβους
    πνευματικά παιδιά του Μ. Αλεξάνδρου. Είναι, πράγματι, μία καταθλιπτική σκέψη, αλλά
    όχι και απίθανη. Όπως είδαμε, το ίδιο έχει συμβεί με την Ρώμη και την αυτοκρατορία της.
    Αλλά, για να ακριβολογούμε, ούτε η λέξη “Έλληνας” άρεσε στον Κοραή.
    Στο έργο του “Διάλογος δύο Γραικών” έγραφε:

          “Ένα από τα δύο λοιπόν ταύτα (Έλληνας ή Γραικός) είναι το αληθινό του έθνους όνομα.       Επρόκρινα το Γραικός,
    επειδή ούτω μας ονομάζουσι και όλα τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης”.

    [«Διάλογος δύο Γραικών», σελ. 37]

    Το “Γραικός” είναι ονομασία την οποία μας απέδωσαν τα “φωτισμένα” έθνη της Ευρώπης
    κατά τον 8ο αιώνα, όταν ακόμα βρίσκονταν στα βαθύτερα σκοτάδια της Ιστορίας τους,
    για λόγους καθαρά συμφεροντολογικούς.
    Έπρεπε να καπηλευθούν το όνομα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας,
    για να νομιμοποιηθεί το Φραγκικό κράτος του Καρλομάγνου,
    ως η πραγματική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με την οποία όμως οι Φράγκοι,
    ουδεμία σχέση είχαν.
    Οι λόγοι χρησιμοποίησης διαφορετικών ονομάτων ήταν καθαρά πολιτικοί.
    Έπρεπε με κάθε τρόπο να σβήσει από την εθνική συνείδηση των ελλήνων η ανάμνηση
    του παρελθόντος τους. Κυρίως έπρεπε να πάψει να ταυτίζεται η χώρα τους
    με την Ελληνιστική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

  6. Κοραϊσμός ΙΙΙδ.

    Οι υπέρμαχοι του «αντιρωμαίικου» αγώνα είχαν (και έχουν..) φτάσει
    να προσπαθούν να μας πείσουν ότι ως λαός έχουμε σχέση μόνο με την αρχαία Ελλάδα
    και ότι η μεσαιωνική περίοδος είναι ολότελα ξένη προς τη νεώτερη Ελλάδα.
    Και μάλιστα ως «αρχαία Ελλάδα» εννοούσαν την κλασική Ελλάδα, αυτήν που οι ξένοι
    αποκαλούν μέχρι και σήμερα «Greece proper» («καθαυτό Ελλάδα»- δηλ
    τη χώρα νότια των Θερμοπυλών).
    Τέτοιοι είναι και οι σύγχρονοι Νεοπαγανιστές αρχαιόπληκτοι, που
    ενώ περνιούνται για “Ελληναράδες”, στην πραγματικότητα παπαγαλίζουν
    τις Δυτικές αυτές ανθελληνικές ιδέες κατά τής Ρωμιοσύνης, προσφέροντας αφειδώς
    τις υπηρεσίες τους στην ανθελληνική προπαγάνδα τών Γάλλων(τονισμός
    από μένα πού αντιγράφω*).

    Ο Ιάκωβος Ρίζος-Νερουλός, ιδεολογικός οπαδός του Κοραή, ισχυριζόταν το 1841 ότι
    Ελλάδα είναι μόνο το ελληνικό κράτος (τού 1830).
    Όσοι άλλοι το πατούν ή το πάτησαν είναι ξένοι. Άρα ο Φίλιππος, ο νικητής
    των ελλήνων στη Χαιρώνεια, ήταν ξένος και ο διανοούμενος θεωρεί πως ο Φίλιππος
    «έπραξεν άλλον της νίκης εκείνης ολεθριώτερον, εγέννησεν τον Αλέξανδρον». (!!!).

    Βεβαίως την ίδια και χειρότερη γνώμη έχει για την Ρωμανία / Βυζάντιο. [Ιστορία
    του Ελλ. Έθνους της εκδοτικής Αθηνών, τ. ΙΓ’ σελ. 459] Δηλαδή, τύφλα να’ χουν τα Σκόπια.
    Ο συγκεκριμένος κύριος δεν ήταν κάποιος τυχαίος. Ήταν ο τότε πρόεδρος
    της Ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρείας!!!
    Μετά έρχονται οι Ιδεολογικοί απόγονοι του Κοραή και των φίλων του,
    να μιλήσουν για την σωτηρία του Ελληνισμού. Μακάρι να μπορούσα να πω, πως
    όλοι αυτοί ήταν και είναι προδότες, μειοδότες, πληρωμένοι κτλ.
    Δεν είναι τίποτε απ’ όλα αυτά.
    Την βλακεία τους την χαρακτήρισε ο κ. Ζουράρις, καλύτερα απ’ όλους, όταν τους ονόμασε «Ευρωληγούρηδες».
    Είναι, δηλαδή, άνθρωποι που πάσχουν από εθνικό σύμπλεγμα κατωτερότητας,
    και πιστεύουν πως η Ελλάδα από μόνη της δεν ξέρει που να τραβήξει, αλλά
    πρέπει να ακολουθεί ΔΟΥΛΙΚΑ (και όχι ως ισότιμος συνεργάτης)
    τους «Μεγάλους αδελφούς», δηλαδή τα δυτικοευρωπαϊκά “πεφωτισμένα” κράτη.
    Όπως είπε ο Εφταλιώτης στην «Ιστορία της Ρωμιοσύνης»:
     
    «Αδύνατο πράμα, φίλε μου,
    να γυρεύης να μιμηθής Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς, κι αρχαίους Έλληνες,
    και να μην έχεις δόση από βαρβαρωσύνη,
    τη βαρβαρωσύνη που βλέπει τα φανταχτερά τα ξένα και σκιάζεται,
    βλέπει τα δικά της και ντρέπεται».
    [Αργ. Εφταλιώτη, «Ιστορία της Ρωμιοσύνης», Αθήνα, 1901, σ. 9.]
    Είναι λοιπόν απορίας άξιο, πώς ο Κοραής προβάλλεται ως ευεργέτης τής Ελλάδος!
    Εκτός και αν οι τιμώντες είναι το ίδιο Δυτικότροποι όπως αυτός,
    αποκομμένοι από την ανωτερότητα και το φως τής Ελληνικής μας παράδοσης.

  7. Κοραϊσμός ΙΙΙε.

    Παραπέμπουμε στις μελέτες των
    Κ. Θ. Δημαρά, Π. Κονδύλη, Π. Κιτρομηλίδη, Χρ. Γιανναρά
    για τον Νεοελληνικό Διαφωτισμό.

    http://www.oodegr.com/oode/sygrafeis/korais1.htm

    *
    «Οι Εβραίοι είναι η Γαλλία, έφτιαξαν τη Γαλλία.[1 σσ]
    Αυτοί που τους επιτίθενται, ως και στους τάφους τους,
    δεν είναι αντάξιοι του ιδεώδους μας για τη Γαλλία»,

    τόνισε σε ανάρτησή του στον ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης Twitter
    o πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν.
    https://www.zougla.gr/kosmos/article/galia-vevilosan-perisotera-apo-100-mnimata-se-evraiko-kimitirio
    – τούς αρκούν βέβαια δυό-τρείς χαρτζιλικωμένοι μπαχαλάκηδες γιά καμιά-δυό ώρες τή φορά,
    γιά νά γυρίζει ό μύλος αυτής τής μισόθεης/μισάνθρωπης/μισελληνικής προπαγάνδας, ενώ

    ό 8ος αιώνας έδωσε τήν τουρκοεβραιοχαζαρική αυτοκρατορία στά βορειοανατολικά τής Κωνσταντινουπόλεως γιά νά έχει τήν ησυχία του ό carl papouliας… μπαρδόν, ό
    καρλ ο μαγνος,
    τήν εβραιοχαζαροτούρκικη αυτοκρατορία πού… χάθηκε ξαφνικά,
    γιά νά δώσει τό 1071, τό 1204, τό 1453(ποιοί χύτευαν τίς μπομπάρδες τού πορδητή;),
    όπως καί τό 1922 πού συνεχίζεται μέχρι τίς μέρες μας καί θά συνεχίζεται βέβαια έως ότου
    ολοκληρώσουν τόν αφανισμό μας,

    εκτός άν…

    [1 σσ]

    Γαλλία**,

    μάς μάθανε νά λέμε
    (τά πλέον «δραστήρια μέτρα» τών τρελλών εβραιοφραγκόγαλλων σχεδιαστών
    έχουν ασκηθεί εναντίον μας·
    Ντασώ, Σαρκοζί etc από σαλονικ τάχα μου, έξ εβραίων εισβολέων τού 1492, πού
    μάς σκότωσαν καί μάς εκμεταλλεύτηκαν γιά αιώνες, μέ τίς πλάτες τού άλλου εισβολέα,
    τού τουρκομογγόλου, έ;!),
    ό εισαγόμενος κοραϊσμός καί η εισαχθείσα επίσης εμφύλια σύγκρουση
    (τού μαζικού παιδομαζώματος στόν ελληνικό βορρά, όσο καί τό «τσουβάλιασμα»
    τής μορφωμένης νεολαίας τής Αθήνας μέ τόΜαταρόα τών εβραίων…),

    γιά νά ξεχάσουμε 400 χρόνια φραγκοκρατίας στήν Ελλάδα…

    η France,
    η χώρα αυτών πού θέλουν νά είναι Φράγκοι = Γερμανοί…

    **
    άλλο πράγμα οί Γαλάτες
    (Galli τών Ρωμαίων, 250 χρόνια πρίν από τήν εμφάνιση τών Φραγκογερμανών,
    βλέπε:
    «Galli era il nome con cui i Romani indicavano i Celti che abitavano in epoca antica
    la regione della
    Gallia, corrispondente perlopiù all’area centrale della Francia…»,
    Galli ήταν το όνομα με το οποίο οι Ρωμαίοι αναφέρονται στους Κέλτες που κατοικούσαν στην περιοχή της Γαλατίας στην αρχαιότητα, που αντιστοιχεί κυρίως στην κεντρική περιοχή της Γαλλίας…, https://it.wikipedia.org/wiki/Galli)
    τής εισβολής/επίθεσης στούς Δελφούς, πού
    έν συνεχεία εγκαταστάθηκαν στή Γαλατία τής Μικράς Ασίας,
    καί πρός τούς οποίους απευθύνει τήν «Πρός Γαλάτας» Επιστολή του, ό Απόστολος Παύλος·
    αυτοί είναι Κέλτες(αρχαιότατοι Πόντιοι;)…

    • έπεσε πολύ τό μαύρο τώρα στό τέλος, μαύρο πού προορίζονταν μόνο
      γιά τόν τονισμό τής λέξης Galli, στό «Galli era il nome…»…

      μικρή ζημιά, λέω
      κι άς είναι είς παρηγορίαν:

  8. ¨Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, ν’ ακριβολογώ μες στα μυστήρια.
    Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας. Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα. Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι. Άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που – αλίμονο – τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.¨ Ο.Ε.

    Αὐτή εἶναι ἡ διαφορά μας ἀπό Δύση καί Ἀνατολή, καί τό ὅτι εἴμαστε διαφορετικοί, ὄχι καλύτεροι οὔτε χειρότεροι, σημαίνει ὅτι δέν μπορεῖ νά περιμένουμε βοήθεια πάντα, κάποιες συμμαχίες εἶναι δυνατές καί μόνο ἄν δέν ἀλλοιώνεται ἡ ταυτότητά μας.
    Οἱ προσπάθειες πολλές πολλῶν νά γίνουμε σάν ἄλλοι, ὑποτιμώντας καί ἀγνοώντας τίς ρίζες μας, σβήνοντας μέ ΄γομολάστιχα ΄ γενιές, πρόσωπα, ἐπιτεύγματα, νοηματοδότηση, συνέχεια, ὅπου δέν βολεύει τό νόημα ΄αλλοιώνεται ΄, ἀπαξιώνεται, γιά ἐμβάθυνση οὔτε λόγος, ἡ ΄τεχνική ΄φαντάζει μέγιστο ἐπίτευγμα.

    Ἡ γλώσσα μας καί ἡ δυνητική ἀνάγνωση μέ βάση τό ὁρᾶν ἀλλά καί τά φῶτα ποῦ μᾶς κληρονόμησαν οἱ μορφωμένοι καί οἱ ἅγιοι, μᾶς προτρέπουν σέ μία ἀνάγνωση βάθους ἀπό τῆ γῆ ὡς τόν οὐρανό καί ἀπό τήν Ἀνατολή ὡς τή Δύση. Μιά ἄλλη παιδεία μᾶς ἀξίζει καί ἀξίζει στόν ἄνθρωπο.

    • Τώρα τό δέντρο σέ κοιτάει κατάματα μέσα απ’ τά φύλλα του,
      η ρίζα σού δείχνει όλο τό δρόμο της,
      εσύ κοιτάς κατάματα τόν κόσμο, δέν έχεις τίποτα νά κρύψεις.
      Τά χέρια σου είναι καθαρά, πλυμένα μέ τό χοντρό σαπούνι τού ήλιου,
      τά χέρια σου τ’ αφήνεις στό συντροφικό τραπέζι ξέσκεπα,
      τά εμπιστεύεσαι στά χέρια τών συντρόφων σου.
      Η κίνησή τους είναι απλή, γεμάτη ακρίβεια.
      Κι όταν ακόμη βγάζεις μιά τρίχα απ’ τό σακάκι τού φίλου σου,
      είναι σάν νά βγάζεις ένα φύλλο απ’ τό ημερολόγιο
      επιταχύνοντας τό ρυθμό τού κόσμου.
      Μ’ όλο πού τό ξέρεις πώς έχεις ακόμη νά κλάψεις πολύ
      ώσπου νά μάθεις τόν κόσμο νά γελάει.,

      Ελένη!

  9. Ὁ κόσμος εἶναι πολύ ὄμορφος, ἕως δακρύων.
    Μαθαίνουμε ὅλοι νά κλαῖμε καί νά γελᾶμε γιά τούς σωστούς λόγους, νά κλαῖμε δηλαδή ἄν κάποιος δέν ἔχει χαρά, νά γελᾶμε μέ ἁγνότητα.

    ¨ Σε αυτό τον κόσμο που αποφεύγει το μοιραίο αντάμωμα των ματιών, αυτή τη συνάντηση που μυρίζει κατανόηση, γνώση και δύναμη απέναντι στη στιγμή της αποδοχής του άλλου. ”

    https://tetartopress.gr/ta-gelia-tou-kosmou/

    Πολύ ὄμορφος καί ὁ πολιτισμός μας, πού διασώζει τό βάθος, τόν πλοῦτο, τίς πτυχές.

    “Θὰ βροῦμε αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ παίρνουνε τὸ ἴδιο βάρος
    σ᾿ ὅλες τὶς καρδιές, σ᾿ ὅλα τὰ χείλη.”

Leave a Reply to Μίλτος Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα