Δεδομένου ότι η Ευρώπη υπερηφανεύεται για τους θεσμούς που υποστηρίζουν και προωθούν το διεθνές δίκαιο, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι ίσως το πιο δημοφιλές σύμβολο της ευρωπαϊκής προσέγγισης προς την κρατική τέχνη. Λαμβάνοντας υπόψη ότι το δικαστήριο με έδρα το Στρασβούργο ιδρύθηκε υπό την αιγίδα του Συμβουλίου της Ευρώπης, η δικαιοδοσία του είναι πολύ ευρύτερη από ό,τι ακόμη και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Σήμερα, 47 κράτη είναι μέλη, 20 περισσότερες χώρες από ό,τι έχουν προσχωρήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δυστυχώς, όπως συμβαίνει συχνά με τους θεσμούς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων η αλαζονεία και η έμφαση στην ηθική ισοδυναμία τείνει να διαβρώσει τη θέση τους και να προδώσει τις αρχές για τις οποίες στέκονται. Η πρώην Πρόεδρος της Ιρλανδίας Mary Robinson, για παράδειγμα, γελοιοποίησε το Γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα όταν χρηματοδότησε την “Παγκόσμια Διάσκεψη κατά του Ρατσισμού, των Φυλετικών Διακρίσεων, της Ξενοφοβίας και της Σχετικής Μισαλλοδοξίας” του Οργουελιανού. Στη συνέχεια, υπάρχει η Αμερικανική Επιτροπή Υπηρεσιών Φίλων: Το 1947, ήταν ένα βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, τρεις δεκαετίες αργότερα, ο διευθυντής του το μεταμόρφωσε σε κύριο απολογητή για τους Ερυθρούς Χμερ καθώς μετάλλαξε την πλατφόρμα για τη δική του πολιτική μεγαλοπρέπεια.
Έτσι, έχει γίνει τώρα με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Στις 4 Σεπτεμβρίου, ο Ρόμπερτ Σπανό (Ιταλο-Ισλανδός δικηγόρος που υπηρετεί ως πρόεδρος του δικαστηρίου) ταξίδεψε στην Τουρκία. Δεν υπάρχει τίποτα στραβό σχετικά με αυτό: οι υπάλληλοι του Δικαστηρίου ταξιδεύουν συχνά για να συζητήσουν τις διαδικασίες για τις αποφάσεις. Ο Σπανό, ωστόσο, είχε μια άλλη ατζέντα: δέχθηκε τιμητικό διδακτορικό στη νομική από το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Η επίσκεψή του και η αποδοχή της τιμής πραγματοποιείται με φόντο μια μαζική, πολυετή καταστολή της κοινωνίας των πολιτών εντός της Τουρκίας. Το Freedom House, οι αξιολογητές του οποίου είναι από καιρό πιο απολογητικοί στην Τουρκία από ό,τι θα άξιζε, τώρα ορίζει την Τουρκία ως ένα μη ελεύθερο καθεστώς. Οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα, εν τω μεταξύ, έχουν χαρακτηρίσει την Τουρκία τη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου για δημοσιογράφους και θρησκευόμενους ανθρώπους.
Σύμφωνα με την Επιτροπή Πολιτών Τουρκίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, “Χορηγώντας το τιμητικό πτυχίο στον κ. Σπανό, η Τουρκία προφανώς πίστευε ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την ευκαιρία για να προσπαθήσει να φιμώσει τους επικριτές του φρικτού ιστορικού της για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το γεγονός ότι ο κ. Σπανό δεν αρνήθηκε το τιμητικό διδακτορικό θα ερμηνευθεί σίγουρα ως ένδειξη νομιμοποίησης των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που λαμβάνουν χώρα στην Τουρκία υπό την εξουσία του σημερινού Προέδρου”.
Ειλικρινά, έχουν δίκιο. Η αποδοχή του από ένα τουρκικό βραβείο ανθρωπίνων δικαιωμάτων θυμίζει εκείνους των οποίων το εγώ ή η κακή κρίση τους οδήγησαν να αποδεχθούν το “Διεθνές Βραβείο Αλ-Καντάφι” του αείμνηστου Λίβυου δικτάτορα Μουαμάρ Καντάφι.
Η απόφαση του Σπανό να δεχθεί τιμητικό πτυχίο αμφισβητεί την κρίση του. Ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι ένας αριστοτεχνικός χειραγωγός και ο Σπανό έπαιξε στα χέρια του. Με απλά λόγια, οι ενέργειες του Σπανό αποτελούν προσβολή για τα εκατομμύρια Τούρκων που υφίστανται τώρα παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα χέρια του καθεστώτος Ερντογάν.
Μετάφραση Χωριανόπουλος Άγγελος
πηγή: www.washingtonexaminer.com
