του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Ο παλαιοκομματισμός είναι μία διαχρονική ιδεολογία του ελληνικού πολιτικού συστήματος που διατρέχει όλο το πολιτικό φάσμα. Εκδηλώνεται έντονα κάθε Σεπτέμβριο με αφορμή τα εγκαίνια της ΔΕΘ και τα μεγάλα –πλην απατηλά– λόγια που εκστομίζει το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας για την ανάπτυξη της χώρας και τον δήθεν ιδιαίτερο ρόλο της Θεσσαλονίκης.
Από αυτήν την τακτική δεν ξέφυγε ούτε η σημερινή κυβέρνηση. Και ακούσαμε –και θα ακούσουμε– διάφορες υποσχέσεις.
Η πλέον ακραία, για να χρησιμοποιήσω ήπια έκφραση, ήταν του υπουργού Υποδομών Κώστα Καραμανλή, ο οποίος υποσχέθηκε στους Θεσσαλονικείς ιπτάμενες μετακινήσεις στην πόλη. Μια πόλη που στα πλέον εμβληματικά σημεία της μοιάζει με αναρχικό μαχαλά. Ακόμη και στον κεντρικότερο δρόμο της ο καθένας σταματάει το αυτοκίνητό του σε δεύτερη ή τρίτη σειρά. Ένα πράγμα μοιάζει η πόλη, ατάκτως εριμμένο.
Αλλά και ο πρωθυπουργός δεν πάει πίσω σε ανεδαφικές υποσχέσεις. Με αφορμή την τυπική υποχρέωση της παρουσίας του στη Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης, πέρασε πριν από λίγες ημέρες από την πόλη και οι πληροφορίες λένε πως τα άκουσε, ακόμη και από τους φοβισμένους βουλευτές του. (Τους οποίους περιφρόνησε για άλλη μια φορά στον τελευταίο ανασχηματισμό.)
Είναι σίγουρο πως θα μας κουράσει και φέτος με το μετρό που κατάντησε σαν το γιοφύρι της Άρτας. Περισσότερο θα ωφελούσε τη Θεσσαλονίκη η τουριστική του αξιοποίηση ως νέου γεφυριού της Άρτας, παρά η χρήση του ως μέσο μετακίνησης.
Η δε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μάς έδειξε έτοιμους για χρήση σταθμούς, σε άλλη μία γελοία προσπάθεια να εντυπωσιάσει ένα ευκολόπιστο και αδιάφορο για την πόλη κοινό.
Η πόλη είναι εγκαταλελειμμένη. Μετρό σαν και αυτό που ξεκίνησε εδώ και πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη γίνεται στην Αθήνα ένα κάθε χρόνο.
Ζούμε μια εσωτερική αποικία την οποία κανείς δεν θέλει να ανατρέψει. Άλλοι διότι φοβούνται μήπως χαρακτηριστούν τοπικιστές. Άλλοι διότι ηδονίζονται από την αίσθηση ότι θα αναγνωριστούν ως κοσμοπολίτες, άλλοι διότι φοβούνται, άλλοι διότι αδιαφορούν.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η δεύτερη πόλη της χώρας παρακμάζει ραγδαία. Μερικά σιντριβανάκια, ασφαλτοστρώσεις και καλλωπισμοί δεν είναι έργα για ένα συγκρότημα 1,5 εκατ. κατοίκων που μαραζώνει.
Σκοπίμως, της πόλης της στερήθηκαν θεσμοί που θα της έδιναν μια δυναμική και, κυρίως θεσμικές ωθήσεις που θα την ανέπτυσσαν οικονομικά.
Από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου που κάθε χρονιά που ερχόταν στην πόλη αναβάθμιζε το υπουργείο Βορείου Ελλάδος, μέχρι την απροκάλυπτη αντιπάθεια που της έχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης (ίσως διότι την έχει ταυτίσει με τον μεγάλο αντίπαλο της οικογένειας, τον καραμανλισμό), η πόλη βιώνει μια συνεχή φθορά και παρακμή.
Το σημείο παρακμής που πέρασε η Θεσσαλονίκη ίσως καθιστά αδύνατη την επιστροφή της.
Τα πλέον δυναμικά στρώματα που έβλεπαν αυτήν την καθοδική πορεία την έχουν εγκαταλείψει αναζητώντας μέλλον στην πρωτεύουσα ή στο εξωτερικό, καθιστώντας ακόμη πιο επώδυνη τη «ζωή» της.
Γράφω συχνά για την πόλη και γι’ αυτό γίνομαι αποδέκτης εμπειριών προσώπων που συμμετείχαν στο παρελθόν στις πολιτικές εξελίξεις. Αρκετές τις έχω αναφέρει και δεν θα τις επαναλάβω και σήμερα. Θα προσθέσω όμως κάτι που δείχνει μια βαθιά εδραιωμένη νοοτροπία.
Επί ΠΑΣΟΚ ήταν που δημιουργήθηκαν οι Περιφέρειες. Στο διάλογο που αναπτύχθηκε υποστηρίχθηκε ότι έπρεπε να είναι επτά, ώστε να έχουν την δυνατότητα ανάπτυξης. Δεν έγινε αποδεκτό, με το σκεπτικό ότι μεγάλες περιφέρεις, όπως για παράδειγμα η Μακεδονία και η Κρήτη, θα είχαν τη δυνατότητα αυτόνομης, δυναμικής οικονομικής ανάπτυξης, κάτι που θα καθιστούσε προβληματικό τον απόλυτο έλεγχό τους από την Αθήνα. Έτσι οι Περιφέρειες έγιναν 13. Οι αποκεντρωμένες διοικήσεις, όμως, τις οποίες ελέγχει το κράτος είναι πράγματι επτά. Όσες έπρεπε να είναι και οι Περιφέρειες. Βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
Το παιχνίδι είναι χαμένο. Κυρίως διότι η δυναμική όλου του πολιτικού συστήματος είναι συγκεντρωτική. Δεν διανοούνται κάτι άλλο σε μια εποχή στην οποία παγκοσμίως αναδεικνύεται ο ρόλος των πόλεων. Σ’ αυτήν την νέα παγκόσμια διαμόρφωση η Ελλάδα θα εισέλθει με μία πόλη; Μόνο με την Αθήνα;
Το «παιχνίδι δεν παίζεται», επίσης, διότι και στην περιφέρεια και ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη –αφού γι’ αυτήν γίνεται λόγος σήμερα– δεν υπάρχουν δυνάμεις διατεθειμένες να το υποστηρίξουν. Ούτε πολιτικές, ούτε οικονομικές, ούτε κοινωνικές.
Η κοινωνία της πόλης είναι μια παθητική κατακερματισμένη κοινωνία που ήρθε και εγκαταστάθηκε τα μεταπολεμικά χρόνια αναζητώντας εργασία ή για να αποφύγει το κυνήγι του χωροφύλακα. Δεν αγάπησε την πόλη. Δεν την ένιωσε δική της. Για να βγουν μπροστά κάποιοι άνθρωποι και να διεκδικήσουν χρειάζονται και την κοινωνική υποστήριξη. Αυτή δεν παρέχεται. Αντιθέτως, η κοινωνία της πόλης είναι έτοιμη να πετροβολήσει οποιαδήποτε προσπάθεια εκδηλωθεί – επηρεασμένη η κοινωνία και δίνοντας διαπιστευτήρια στο κέντρο για τη «νομιμοφροσύνη» της και τον… «κοσμοπολιτισμό» της.
Υπάρχει και μια τρίτη ουσιαστική παράμετρος που καθιστά ανεδαφική οποιαδήποτε σκέψη αλλαγής. Η αθηναϊκή κοινωνία. Ένα σύνολο 5 εκατ. ανθρώπων απ’ όλη την Ελλάδα που συσσωρεύθηκε στο λεκανοπέδιο για αναζήτηση εργασίας και σήμερα αντιδρά –πρώτο αυτό– σε κάθε περιφερειακή προσπάθεια που αναζητά ανάσα ζωής. Λες και θα την πάρει από το στόμα της.
Η αθηναϊκή κοινωνία αρέσκεται να θεωρείται κράτος. Διαφορετικά δεν θα αντιδρούσε αντανακλαστικά σε κάθε κριτική με αναφορά στο αθηναϊκό κράτος! Είναι η αθηναϊκή κοινωνία αυτό που αποκαλούμε αθηναϊκό κράτος; Όχι, βέβαια. Υφίσταται τις συνέπειες της υπερδιόγκωσης του αθηναϊκού κράτους και της πολιτικής της αθηναϊκής ολιγαρχίας. Παρ’ όλα αυτά αντιδρά. Γιατί;
Αυτός ο «Μηχανισμός της Καταστροφής» με τον οποίο λειτουργεί το κράτος μετά το 1922 παράγει αρνητικά αποτελέσματα που δεν θα του επιτρέψουν να πάει μπροστά.
Παράγει ένα ολιγαρχικό, οικογενειακό πολιτικό σύστημα. Παράγει, μετά τη γενιά του ’30, άντε και του ’60, μια πνευματική παρακμή η οποία στις μέρες μας είναι πολύ φανερή. Παράγει τρομερή οργανωτική αδυναμία, ενώ μονάδες υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία.
Πέρα από τις φωτιές, για τις οποίες ο συγκεντρωτισμός έχει σημαντικές ευθύνες (προσπαθούσαν να τις σβήσουν από την Αθήνα), η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που συμμετείχε στο Αφγανιστάν στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και δεν μπόρεσε να απεγκλωβίσει 20 συνεργάτες που είχε στην χώρα αυτή. Η Ελλάδα είναι ανυπόληπτη στους γείτονές της και αντιμετωπίζεται ως προτεκτοράτο από τις δυνάμεις.
Για να οριστεί κάποιος υπουργός ή υψηλό στέλεχος της κυβέρνησης δεν αρκεί να είναι αρεστός στην Ουάσινγκτον, στις Βρυξέλλες ή στο Βερολίνο. Πρέπει πλέον να γίνεται αποδεκτός και από το Ισραήλ και την Τουρκία.
Το θέμα αυτής της εξάρτησης δεν απασχολεί κανέναν. Καλά να περνάμε και να μην μας διακόπτει κανείς όταν απολαμβάνουμε τον καφέ μας.
Πολύ περισσότερο δεν απασχολεί κανέναν ο Μηχανισμός αυτής της Καταστροφής. Και αυτός είναι ο υπερσυγκεντρωτισμός της χώρας.
Καλές οι παρέες, όπως λέει ο Σαββόπουλος, αλλά μόνο με αυτές δεν κυβερνάται η χώρα.
Ελπίζω οι κάτοικοι αυτής της πόλης να ωρίμασαν, τουλάχιστον, με τις πολλές ανεκπλήρωτες υποσχέσεις τόσων χρόνων και να μειδιούν με όσα ακούνε τις ημέρες αυτές από επίσημα χείλη.
Σωστά είναι αυτά που (ξανα)λέτε, κ. Σαββίδη, αλλά μένει μία απορία, ως προς τα ψέμματα των πολιτικών, που εξαγγέλλονται στην ΔΕΘ και όχι μόνο: Μήπως γι αυτά ευθύνη φέρει ο χαμηλοτάτου επιπέδου μέσος Έλληνες, προς τον οποίον αυτά τα ψέμματα απευθύνονται και ο οποίος κάθεται και τ’ ακούει; Έχομε συνηθίσει να λέμε ότι οι Έλληνες είναι έξυπνος λαός. Είναι; Μεμονωμένα έχουν αναδειχθεί έξυπνα άτομα. Σαν σύνολο, όμως, εγώ τον βλέπω ένα κοπάδι ζώων, πρόθυμο να πιστέψει τον πρώτο που θα τον κοροϊδέψει. Γι αυτό οι απατεώνες λαοπλάνοι έχουν πέραση και όχι οι σοβαροί πολιτικοί. Γι αυτό σάς έχω κατ’ επανάληψη πει, ότι ο “νέος φορέας”, που συχνά αναφέρετε, δεν έχει καμμία ελπίδα επικράτησης, αν είναι σοβαρός.
Αγαπητέ, αυτό οφείλεται στο έλλειμμα κοινωνικής συνείδησης (ευτυχώς εθνική συνείδηση έχουμε) κ η αιτία του είναι ο γρήγορος τρόπος με τον οποίο γίναμε κράτος. Ο Έλληνας προτιμάει να υποσκελίσει τον συμπολίτη του, με αθεμιτα κ μη μέσα. Το εργαλείο είναι τα κόμματα της κομματοκρατίας, που υπόσχονται θέσεις κ δεσμεύουν ψήφους. Γνώμη μου ότι εφόσον δεν άλλαξε κάτι τα προηγούμενα χρόνια, τώρα στην εποχή των fast reacting media δεν υπάρχει φως στο τούνελ.
Σωστά αυτά που γράφεις, πλην δεν απαντούν στην απορία μου. Γιατί ο κόσμος, να το πω απλά, κάθεται και τους ακούει, ενώ εκ μακράς πείρας (θα έπρεπε να) γνωρίζει ότι τού λένε ψέμματα. Φρούδες υποσχέσεις, λαγούς με πετραχήλια. Μήπως αρεσκόμεθα οι Έλληνες στο χάιδεμα των αυτιών, έστω και με ψέμματα; Εδώ και 200 χρόνια έτσι είμαστε, τώρα θ’ αλλάξομε;
Και θα βρείτε λύση με την διακήρυξη των “Ταλιμπάν” στην οποία συμμετέχετε?
Τώρα εκτός της Αθήνας σας φταίει και η κοινωνία της Θεσσαλονίκης. Και τον Παρθενώνα να σας φέρουν πάλι θα γκρινιάζετε.
Καλή Κυριακή, το Βήμα διακινεί την λίστα. Ιδιοκτήτης του συγκροτήματος είναι γνωστός επιχειρηματίας.
Τη διακήρυξη φαίνεται να υπογράφουν 154 άνδρες και 6 γυναίκες. Αν σας λέει κάτι αυτό.
Οι κοινωνίες παίρνουν φωτιά από κάτω και όχι με τους πρώην (σεβαστή η άποψη όλων, δημοκρατία έχουμε)
Μάλλον όμως δεν έχετε μάθει να δέχεστε τον αντίλογο και την ελευθερία έκφρασης. Καλή σπορά.
κ. Σαββίδη, δε θα πω ότι έχετε άδικο, αδικείται τον εαυτό σας όμως επαναλαμβάνοντας το ίδιο τροπάριο.
Σαν αντι-παράδειγμα, θα έλεγα ότι εμείς οι (λίγοι) συνταξιούχοι παναθηναϊκοί που (λίγο) μας ενδιαφέρει η μπάλα, είχαμε κολλήσει με την παράγκα και δε βλέπαμε ότι ο Κόκαλης έριχνε κάποια λεφτά στην ομάδα του, σε αντίθεση με τον Βαρδινογιάννη.
Κλαίγαμε δηλ για χρόνια σαν τις χαροκαμένες χήρες με τη σφαλιάρα που έπεφτε, αντί να φτιάξουμε ομάδα με λιγότερα λεφτά (όπως έκαναν κατά καιρούς ομάδες όπως Ajax, Λυόν κλπ) ή εναλλακτικά να ρίχνουμε καράβια με λεφτά όπως ο άλλος.
Όχι ότι ο μαφιόζοι του Πειραιά δεν πήραν πολλούς τίτλους από την παράγκα, but I digress που λέει και o Jayztwocents.
Όταν έχεις όραμα κ. Σαββιδη, προχωράς μόνος σου. Δε χρειάζεσαι το δάσκαλο να σε πάρει απ’ το χέρι. Το έκαναν τα Τρίκαλα. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν προγράμματα, δράσεις και πόροι στην ΕΕ για την τοπική ανάπτυξη, μόνο που αυτά απαιτούν ανθρώπους με γνώσεις για να παρουσιάσουν συγκροτημένα, ολιστικά πλάνα και σχέδια. Για να απορροφήσεις χρήματα, χρειάζεται πολύ δουλειά από άτομα που γνωρίζουν.
Δε γίνονται με βλαχοδήμαρχους αυτά. Sorry.
Θυμάμαι ότι η Θεσ/νίκη είχε για υπερ-νομάρχη αυτόν τον ανεκδιήγητο κλόουν τον Ψωμιάδη. Τι να λέμε τώρα;
Δεν διαφωνώ με τις επισημάνσεις σας. Περιγράφω την μεγάλη εικόνα. Θα έρθω και στην μικρή.
Κατά τήν γνώμη μου, καί λόγω κλιματικῆς ἀλλαγῆς καί λόγω τῶν νέων ἠλεκτρονικῶν δυνατοτήτων, θά πρέπει νά ἀναπτυχθοῦν στήν χώρα μας πολλές μικρές ΄πρωτεύουσες ΄ ὅσες καί οἱ περιφέρειες ἀρχικά, γιατί ἔτσι θά μειωθεῖ ἡ μόλυνση, κυριώτερος παράγοντας ἐπιβάρυνσης τοῦ κλίματος, θά εἶναι βιώσιμη κάθε πόλη, μέ εὔκολες μετακινήσεις, θά ὑπάρξουν δυνατότητες ἀνάπτυξης, ἀνάπτυξη στό σύνολό της ὅλη ἡ χώρα, εὐκαιρία γιά πολλούς ἀνθρώπους νά ἀναδειχθοῦν μέσα ἀπό πολλές δράσεις κλπ., καί δέν θά ἔχουμε τό πρόβλημα ΄πρωτευουσιάνοι ΄καί μή. Ἡ οἰκουμενικότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ αὐτό ἦταν, ἀνάπτυξη σέ πολλές περιοχές.
Τά προβλήματα πού ἔχει ἡ Θεσσαλονίκη τώρα, ὑπάρχουν σέ ὅλη τή χώρα, ἐκτός ἀπό τίς περιοχές ὅπου κάποιος ἱκανός τοπικός ἄρχων καταφέρνει νά παράξει ἔργο.
Τό καταφέρνει εἶναι συνάρτηση καί ἱκανοτήτων καί συμπαθειῶν.
Στήν Ἀθήνα οἱ κάποιες ἐργολαβίες δέν σημαίνουν κεντρικό πολιτικό προγραμματισμό γιά ἀνάπτυξη ἤ ἀποανάπτυξη μέ βραχυπρόθεσμο καί μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, μέ συμμετοχή πολλῶν εἰδικοτήτων, ἱκανῶν ἀνθρώπων κλπ. Μία ἀξιόλογη διαμόρφωση ὑπαίθριου χώρου εἶδα, μέ τρεχούμενο νερό, καταρράκτες καί πράσινο, κι αὐτή σέ ἐμπορικό κέντρο. Ἐπιπλέον ἀκόμα ὁ ἕνας βάζει ἐμπόδια στόν ἄλλο, μέ ἀποτέλεσμα ὅλο καί λιγώτεροι ἄξιοι νά συμμετέχουν καί ὅλο λιγώτερους ἄξιους νά ἔχουμε σάν χώρα, ἡ ἀξιωσύνη προκύπτει ἀπό τό ἔργο.
Οἱ φωτιές πού εἶναι ἐθνικό θέμα πῶς ἀντιμετωπίζονται ἐδῶ; Ἕνα παράδειγμα ἀπό τήν Πορτογαλία, πού ἀξίζει νά διαβάσετε.
https://ardin-rixi.gr/archives/237534
Σέ κάποια ἐπίπεδα ἔχουν γίνει κατά καιρούς προσπάθειες συνεργασιῶν, ἀλλά κι αὐτά πόσο κατανοήθηκαν;
https://www.in.gr/2021/09/12/culture/mia-ksexasmeni-mousiki-synantisi-koryfis-theodorakis-xatzidakis-kai-ksarxakos-sto-oaka-1989/